ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΛΤΑΣ, Μαρτυρολόγιο. Συγγραφεῖς καί καλλιτέχνες στό στόχαστρο τῆς σοβιετικῆς ἐξουσίας, Ἐναλλακτικές Ἐκδόσεις, Ἀθήνα, 2014, σελ. 136
Τό παρόν "Μαρτυρολόγιο" συγγραφέων καί καλλιτεχνῶν πού ὑπέστησαν διωγμούς, βασανιστήρια, ἐξορία καί ἐκτελέστηκαν ἤ αὐτοκτόνησαν, ἤ καί καταδικάστηκαν σέ λήθη, κατά τά χρόνια κυρίως τοῦ σταλινισμοῦ, ἀλλά καί τοῦ λενινισμοῦ, εἶναι ἐνδεικτικό τοῦ πνεύματος μιᾶς ἐποχῆς, μιᾶς κοινωνίας καί βεβαίως μιᾶς συγκεκριμένης ἰδεολογικῆς πρακτικῆς.
Πολλοί συγγραφεῖς καί καλλιτέχνες ἔχασαν τήν ζωή τους, ἐνῶ ὅσοι γλίτωσαν τήν εκτέλεση ἐξορίστηκαν ἤ ἔμειναν στήν σιωπή. Κάποιοι δέ, ἐπειδή δέν ἄντεξαν τίς συνθῆκες καταπιέσεως πού ἐπέβαλε τό καθεστώς, ὁδηγήθηκαν στήν αὐτοκτονία. Ὅλοι αὐτοί οἱ δημιουργοί, στούς ὁποίους εἶναι ἀφιερωμένη ἡ παροῦσα μελέτη, εἶναι "μάρτυρες" τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψεως, τοῦ λόγου καί τῆς κριτικῆς.
(Ἀπό τήν παρουσίαση στό ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου)
Ἡ μελέτη δέν φιλοδοξεῖ νά ἀποτελέσει μονομερῶς ἕνα ἐγχειρίδιο τῆς ἱστορίας τῆς ρωσσικῆς λογοτεχνίας ἤ τῆς πολιτικῆς ἱστορίας τῶν ἐτῶν 1917-1966. Ἀντιθέτως, διά τῆς παρούσης ἐργασίας ἐπιχειρεῖται κυρίως ἡ διατήρηση τῆς ἱστορικῆς μνήμης, τῆς ἐθνικῆς καί συλλογικῆς, ὅπως καί τῆς ἀτομικῆς, πού εἶναι συστατικό στοιχεῖο τῆς ἐπιβιώσεως ἑνός ἔθνους καί ὥς ἕνα βαθμό τοῦ παραδειγματισμοῦ τῶν ἄλλων ἐθνῶν. Ἐπίσης σκοπός τοῦ γράφοντος εἶναι νά δείξει ὅτι ὁ «σταλινισμός», ὡς θεωρητική σύλληψη καί ὡς πρακτική ἐφαρμογή, ὑπῆρχε καί πρό τοῦ Στάλιν, κατά τήν ἐποχή τοῦ Λένιν, καί μετά τόν Στάλιν, κατά τήν ἐποχή τοῦ Χρουστσώφ. Θά ἦταν τουλάχιστον ἱστορική ἀδικία εἰς βάρος τῶν πολλῶν καί τῆς Ἱστορίας νά περιορίσει κανείς τήν Τρομοκρατία τοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος στά χρόνια τῆς ἐξουσίας τοῦ Στάλιν, ἰδιαιτέρως δέ στά ἔτη 1936-1938, ἐνῶ τά γεγονότα μαρτυροῦν περί τῆς συστηματικῆς τρομοκρατικῆς πρακτικῆς τοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος σέ ὅλην τήν διάρκεια τῆς ἱστορίας του.
(ἀπό τόν Πρόλογο τοῦ βιβλίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου