"ΤΟ ΒΕΛΟΣ" ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΖΙΩΓΑ / Στον Σηλυβρίας Μάξιμο

ΤΟ ΒΕΛΟΣ 

Στον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Σηλυβρίας Μάξιμο 

Ένα παράθυρο ανοιχτό 

Κι ένα παιδί που τρέχει 

Πάλι τους το ‘σκασε κρυφά 

Βάζει στα πόδια του φτερά 

Και γυρισμό δεν έχει 

Μια μέρα, έτσι ξαφνικά 

Αγόρι ακόμα μια σταλιά 

Δέχτηκε μια λαβωματιά 

Από άγνωστο Ταξιάρχη 

Κι από τότε οριστικά 

Τη λαβωμένη του καρδιά 

Ο έρωτας την άρχει 

Κι από κείνη τη στιγμή 

Η διψασμένη του ψυχή 

Ποθεί ολοένα 

Να φύγει στην Ανατολή 

Να προσκυνήσει μια άλλη γη 

Μέρη αγιασμένα 

«Χριστέ μου Εσύ», 

Λέει το παιδί 

Το ερωτευμένο 

«Μπορεί να είμαι ένα παιδί 

Κι έτσι να παραμένω 

Μα η ψυχή μου η παιδική 

Λιώνει να σου παραδοθεί 

Κι όπου με πας πηγαίνω...» 

Αυτά Του λέει στην προσευχή 

Κι υπόσχεση έχει δώσει 

Τίποτε να μη φοβηθεί 

Κόπους, θυσία και υπομονή 

Ο έρως να πυρώσει 

Ποιος άραγε κατανοεί; 

Να καταλάβει ποιος μπορεί 

Τι είναι ο Θείος Έρως; 

Ποιος με καρδιά κανονική 

Χωρίς την τρέλα που δονεί 

Ένιωσε αυτό το βέλος; 

Την αιωνιότητα 

Από δω 

Απ’ το παρόν το μισερό 

Προτού αποδημήσεις 

Μόνο σαλός αν γεννηθείς 

Και αν με βέλος διαρραγείς 

Μπορείς να επιθυμήσεις 

Είναι, που λες, κάτι παιδιά 

Που γεννηθήκαν τυχερά 

Σαλά από τη φύση 

Που δέχτηκαν από μικρά 

Τον πόθο για τον Γολγοθά 

Από ανωτέρα κλήση 

Τώρα πια αυτός 

Πάντα παιδί 

Σαν δέντρο στην Ανατολή 

Κλαδιά έχει πετάξει 

Και στον Νυμφίο του 

Την ψυχή 

Του δίνει να την νυμφευτεί 

Όπως Του το ‘χε τάξει 

Τελειώνει εδώ η διαδρομή 

Που περπατούσε το παιδί; 

Ή μήπως τώρα αρχίζει; 

Να! Η αχτίδα η μυστική 

Εκείνη απ’ την Ανατολή 

Καινούργιο δρόμο ορίζει 

Πού βγάζει η οδός Του και γιατί 

Την Όγδοη Ημέρα που θα ‘ρθεί 

Και θα ‘χουν όλα Αναστηθεί 

Τότε μονάχα το παιδί 

Στ’ αλήθεια θα γνωρίζει... 

ΕΛΕΝΗ ΖΙΩΓΑ