2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: Η ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ: Τα ελεγεία της Οξώπετρας

ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ, ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΥ

Το ποίημα αυτοβιογραφικό αποτύπωμα του Ελύτη. Στον τίτλο του τρεις Άγιοι. Αφορμή γιορτής άληκτης, έμπνευσης αδόκητης, η θυσία τους, 2 Νοεμβρίου. Γενέθλια ημέρα του ποιητή.

Μαρτύρησαν όχι για ιδέες, συναισθήματα, ψυχολογική βεβαιότητα, μεταφυσική προσμονή. Μα για το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού: «Εγώ Ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή»(Ιωάν. 14,6). Έτσι συγχωρούν τους θύτες. Γνώρισμα Πάντων των Αγίων.

«Και μια λύπη άγνωστης γενεάς

Που από ψηλά

κάνει ρυάκι πάνω στην αποκοιμισμένη θάλασσα»

Αποκοιμισμένη η πλειονότητα για νόημα ζωής. Ανυποψίαστοι και οι πιστοί για την έκπληξη της συνάντησης. Το ενδεχόμενο υπαρκτό. Έναυσμα το λείμμα από ψηλά: ο Ακίνδυνος, ο Ελπιδοφόρος, ο Ανεμπόδιστος. Σαν το ρυάκι στη θάλασσα. Μετέχουν απαλά. Συμπάσχουν τρυφερά. Παρακαλούν σιωπηλά. Σημάδι η γιορτή των Αγίων Πάντων.

«Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει»

Σημαντικότητα αναβλύζει όχι αυτό που είμαι, ήμουν, το φαίνεσθαι, αλλά αυτό που μπορώ να γίνω εδώ και τώρα, άγιος. Τόπος συνάντησης-ενότητας κάθε υπαρκτού, «ίνα ώσιν εν καθώς Ημείς»(Ιωάν. 17,11). Η άγνοια γίνεται λάμψη ειδητική. Στον εσωτερικό καμβά της μετάνοιας. Παρακαταθήκη μέγιστη ο Ελπιδοφόρος.

«Δεν εγεννήθηκα ν’ ανήκω πουθενά

Τιμαριώτης τ’ ουρανού κει πάλι ζητώ ν’ αποκατασταθώ»

Μελωδική αυτοσυνειδησία. Αυτοτιμωρία η απώλεια «του Παραδείσου της τρυφής»(Γεν. 3,23). Η ανάσταση του Χριστού αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής. Η αποκατάσταση αναδημιουργία. Νόστος για τον Ελύτη. Οδός η προαίρεση του Ακίνδυνου, του Ανεμπόδιστου. Αυτογνωσία αδυναμίας. Πόθος πληρότητας. Αρχοντιά ευγνωμοσύνης. Ελευθερία της αγάπης.

«Ώσπου κάποτε, ο βυθός μ’ όλο του το πλαγκτόν κατάφωτο

Θ’ αναστραφεί πάνω από το κεφάλι μου. Κι άλλα ως τότε

ανεκμυστήρευτα»

Θεός εκπλήξεων. «Ούτως έσονται οι έσχατοι πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι»(Ματθ. 20,16). Απρόσμενη επανατοποθέτηση κάθε αυτονόητου. Οι κατηγοριοποιήσεις αβελτηρία. Τίποτα δε χάνεται. Όλα Μεταμορφώνονται. Κατάφωρα, εντελή,«και είδον ουρανόν καινόν και γην καινήν»(Αποκ. 21,1).

«Σαν μέσ’ από τη σάρκα μου ιδωμένα θα φανερωθούν

Ιχθείς του αιθέρος, αίγες με το λιγνό κορμί κατακυμάτων

Κωδωνοκρουσίες του Μυροβλήτη»

Ο άνθρωπος συμπαντικός μικρόκοσμος. Υπαρξιακή πραγμάτωση η αφθαρσία στα λείψανα Αγίων. Κωδωνοκρουσίες για Ευχαριστιακή σωματοψυχική ανθρωπο-Θεοκοινωνία. Ποιητικό αντάμωμα δύο αβυσσαλέων ελευθεριών. Πάμε στη Εκκλησία για να χαρούμε την αγάπη του Χριστού. Μια πορεία γεμάτη εκπλήξεις. Που δεν έχει λόγο να τελειώσει ποτέ.

Βάσσος Ελευθέριος

Θεολόγος - Φιλόλογος