Πραγματοποιήθηκαν χθες το απόγευμα με τη συμμετοχή πολλών φιλότεχνων τα εγκαίνια της έκθεσης “Μνήμη Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη” στην αίθουσα τέχνης Νεώριον στο Αγρίνιο.
Με την έκθεση αυτή το Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου Αγρινίου τιμά τη μνήμη του Αλ. Παπαδιαμάντη με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τον θάνατό του. Την έκθεση προλόγισε ο συγγραφέας Κώστας Λογαράς ο οποίος υπογράφει και το εισαγωγικό κείμενο της συλλεκτικής έκδοσης που κυκλοφόρησε με αφορμή την ξεχωριστή αυτή επετειακή εκδήλωση.
Το κοινό έως τις 15 Δεκεμβρίου έχει την ευκαιρία να απολαύσει ένα εικαστικό αφιέρωμα στου έργο του Παπαδιαμάντη με 11 σημαντικούς εικαστικούς: Φώτη Κόντογλου, Σωτήρη Σόρογκα, Χρήστο Μποκόρο, Γιώργο Κόρδη, Δημήτρη Σεβαστάκη, Μάριο Σπηλιόπουλο, Τάσο Μαντζαβίνο, Κώστα Παπανικολάου, Χρήστο Γαρουφαλή, Άρια Κομιανού και Δημήτρη Ταλιάνη.
Περισσότερα για τα χθεσινά εγκαίνια δείτε εδώ.
Το κείμενο του Κώστα Λογαρά έχει ως εξής:
Το μη προφανές
«.. Εφαινόμην κι εγώ ως να είχα μεγάλην συγγένειαν με τους δύο τούτους ανέμους,
οι οποίοι ανέμιζαν τα μαλλιά μου, και τα έκαμναν να είναι σγουρά
όπως οι θάμνοι κ’ αι αγριελαίαι , τας οποίας εκύρτωναν με το ακούραστον φύσημά των, με το αιώνιον της πνοής των φραγγέλιον» ( ‘Όνειρο στο κύμα’)
Ο ποιητικός ρεαλισμός, τα σύμβολα στο έργο του Παπαδιαμάντη, προπάντων όμως οι ανάγλυφες εικόνες κι η ατμόσφαιρα δίνουν το πλούσιο υλικό τους, κοντά έναν αιώνα τώρα, στην εικαστική δημιουργία.
Κάθε γενιά καλλιτεχνών, στην κάθε εποχή, που ιστορεί τον κυρ Αλέξανδρο ανιχνεύει τον γήινο και μυστηριακό του κόσμο, πλάσματα της φαντασίας του - ή της πραγματικότητας, ποιος ξέρει;- ένα σύμπαν ορατών τε και αοράτων. Πρόσωπα παράδοξα κι αλλόκοτα που ζητούν ν’ αποδοθεί απ’ το χρωστήρα, τη σμίλη, τον φακό όχι μόνο το περίγραμμα τού σώματός τους αλλά και το σώμα της ψυχής τους.
Κι η σχέση που ο καλλιτέχνης έχει αποκτήσει, παιδιόθεν, με το έργο του αγίου των γραμμάτων μας – σχέση βιωματική και εντελώς προσωπική – κινεί το χέρι του στις πιο απλές γραμμές• πρόσωπα σμιλεμένα απ’ τις ριπές θαλασσινού ανέμου, στο μέτωπό τους χαρακιές ωσάν βυζαντινών αγίων κι από το σκοτεινό πυθμένα της ψυχής να αναδύονται όλα τα λάθη των ανθρώπων και τα άγρια πάθη τους.
Δίχως αυτές τις λογοτεχνικές περσόνες, τον Γιαννιό τον Έρωτα στα χιόνια, τον ξεπεσμένο του δερβίση, τη Νοσταλγό και τη Φραγκογιαννού, η μορφή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη θα έμενε ανολοκλήρωτη• ένας κόσμος προσηνής και υπερήφανος μαζί, που ’χει το βλέμμα του στραμμένο εντός του. Κι ακόμα, χώροι μυστηριακοί και χοροί αγγέλων. Δρόμοι ανοιχτοί απ’ όπου αρδεύεται το μοιρολόι κι η χαρά πεινώντων και διψώντων, το ταπεινό τους φρόνημα κι η χαρμολύπη τους. Οσμές και μύρα.
Η σχέση, λέω, που χτίζει από παιδί ο καλλιτέχνης με το έργο τού Παπαδιαμάντη τον οδηγεί, κάθε φορά, ν’ αναζητάει το σχήμα της αιδήμονος σιωπής• κι εκείνο «Το Άνθος του γιαλού που λάμπει σαν θαλασσινό αστέρι, το μυστηριώδες φως που δεν το βλέπουν παρά μόνο οι ελαφροΐσκιωτοι».
Κι ωστόσο θα μένει, μοιραία, έξω από το κάδρο τους -- γιατί άλλα είναι τα υλικά της τέχνης των εικαστικών δημιουργιών – θα μένει πάντα απέξω η μουσικότητα του λόγου του, η αρμονία και η ποίηση της γλώσσας του, λέξεις που κυλούν στις φλέβες και πηγαίνουνε στα βάθη της ψυχής μας. Μια γλώσσα που διασώζει τις χαρές ενός λαού και τα βαθιά του αισθήματα, τις ελπίδες του και τις διαψεύσεις• την πολιτιστική και ιστορική του υπόσταση. Από αιώνων εις αιώνας.
Σ’ αυτήν τη γόνιμη συνομιλία με τα έργα έντεκα σημαντικών καλλιτεχνών, ας αναζητήσει ο επισκέπτης τής έκθεσης τα άρρητα και τα ανείπωτα. Πέρα απ’ τα προφανή. Κι ανακαλώντας μνήμες παιδικές, ας ανιχνεύσει εντός του κάτι από το ταπεινό κι απέριττο τού κυρ Αλέξανδρου: τον μόνο πλούτο που εγγυάται τη συνέχεια αυτού του τόπου.
Κώστας Λογαράς
Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου