Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ...ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ!

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

amen.gr

Το τελευταίο διάστημα ξεκίνησε σε κάποια εκκλησιαστικού περιεχομένου ιστολόγια μια συζήτηση περί ανωνυμίας και επωνυμίας. Μπορεί ένα ιστολόγιο με εκκλησιαστική θεματολογία να είναι ανώνυμο; Να δημοσιεύει σχόλια ανωνύμων και γενικώς να κρύβει επιμελώς την ταυτότητα των διαχειριστών του;
Πολλοί λένε ότι με βάση το «δίκαιο του blogger» ο καθείς έχει το δικαίωμα στην ανωνυμία στο διαδίκτυο κι αυτό δεν είναι κακό, αλλά μάλλον ευεργετικό, αφού αλλιώς πολλές σωστές απόψεις δεν θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας αν οι φορείς τους έπρεπε να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους. Κι αυτό είναι πλουτισμός, ισχυρίζονται, του διαλόγου και δη του θεολογικού.
Το ερώτημα όμως, που τίθεται αμείλικτο, είναι: Οι χριστιανοί του διαδικτύου μπορεί να κρύβονται; Να γίνονται κριτές της οικουμένης χρησιμοποιώντας απλά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ένα ψευδώνυμο; Να κρύβονται πίσω από ένα ηλεκτρονικό προσωπείο;
Όμως μια τέτοια πρακτική για χριστιανούς - και μάλιστα ελεγκτικούς προς τους άλλους για την ορθοδοξότητά τους, δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή.
Στην Εκκλησία η ανωνυμία δεν χωρεί. Στην Εκκλησία το πρόσωπο κυριαρχεί, ήτοι ο βαπτισμένος στο όνομα της Αγίας Τριάδος χριστιανός, ο οποίος δεν μπορεί να υιοθετεί άκρως κοσμικές λογικές, ως αυτής της ανωνυμίας στην έκφραση των απόψεών του.
Τα επιχειρήματα είναι πολλά και δεν θα τα παραθέσουμε εδώ. Αρκεί να σκεφθούμε ότι πολλές φορές ιστολόγοι και σχολιογράφοι σε εκκλησιαστικού περιεχομένου blogs καταφεύγουν για να θεμελιώσουν τις θέσεις τους σε αγωνιστές πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι υπέστησαν δεινά και αυτόν τον θάνατο ακόμη ως επώνυμοι, φυσικά. Θαυμάζουν τινές την μαχητικότητα του ιερού Χρυσοστόμου και μας την προτείνουν ως παράδειγμα προς μίμησιν και την ίδια ώρα κρύβονται όσο καλύτερα μπορούν πίσω από την ασυλία του ιστολογίου. Κατακεραυνώνουν ιερείς, επισκόπους, πατριάρχες, θεολόγους κ.α., οι οποίοι είναι όλοι επώνυμοι, κι αυτοί μένουν ταμπουρωμένοι στην ανωνυμία τους, αρνούμενοι στην ουσία να αναλάβουν το κόστος των όσων μετά πάθους υποστηρίζουν.
Βέβαια υπάρχουν και οι ανώνυμοι σχολιογράφοι στους οποίους δίνει βήμα και ένας επώνυμος blogger. Αυτός είναι ίσως ο μόνος “όρος” του διαδικτύου που μπορεί να παραμείνει, υπό όρους και προϋποθέσεις. Το ιδανικό και το ορθόδοξο είναι όλοι όσοι δηλώνουν χριστιανοί να είναι επώνυμοι. Σκεφθείτε ότι αυτό θα ήταν μια επανάσταση στο διαδίκτυο, αν συνέβαινε. Οι χριστιανοί είναι επώνυμοι, δηλ. πρόσωπα κι όχι ανώνυμοι, ήτοι μάζα και μάλιστα άμορφη. Αν δεν συμβαίνει αυτό τότε θα πρέπει ο κάθε ιστολόγος να εγκρίνει ή να απορρίπτει τα σχόλια σύμφωνα με το κριτήριό του, κάνοντας χρήση της σχετικής δυνατότητας που του παρέχει το σύστημα Blogger. Αυτό συμβαίνει μέχρι τώρα στα περισσότερα “θρησκευτικά” ιστολόγια, αλλά πρέπει μερικές φορές τα κριτήρια για τη δημοσίευση να είναι πιο αυστηρά, κυρίως όταν ανώνυμοι θίγουν επώνυμους κατά τρόπο κατάφωρα προσβλητικό και μέχρις εξουθενώσεως.
Οι προασπιστές της ανωνυμίας έχουν, βέβαια, κι ένα δίκιο όταν λένε ότι θα μπουν στο στόχαστρο της εκκλησιαστικής ηγεσίας και όχι μόνο αν δηλώσουν την ταυτότητά τους. Όμως αυτή είναι πραγματική αντίσταση και μάλιστα ενός χριστιανού. Να αναλαμβάνει το κόστος της άποψής του στο ακέραιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι με σημαία την επωνυμία μπορεί να αυθαιρετεί και με τραμπουκικό τρόπο να εκβιάζει όσους δεν τού είναι αρεστοί και να υπερβαίνει τα εσκαμμένα που ορίζει το χριστιανικό ήθος.
Η ανωνυμία, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί μάστιγα για την εκκλησιαστική ζωή. Είναι η λογική του ανεμοσκορπίσματος, της διασποράς της συκοφαντίας, της σπίλωσης μέχρι εξουθένωσης ενίοτε, που αποτελεί λογική και πρακτική των άνευ στοιχειώδους ήθους κοσμικών. Διότι υπάρχουν και κοσμικοί με διακεκριμένο ήθος έναντι πολλών “εκκλησιαστικών”.

Η ανωνυμία στα εκκλησιαστικού περιεχομένου ιστολόγια είναι υπεκφυγή, δειλία, όντως αμαρτία, εν τέλει. Οι κουκουλοφόροι των εκκλησιαστικών ιστολογίων καλούνται να αποκαλύψουν το προσωπείο τους και να ενδυθούν το φωτεινό ένδυμα του προσώπου εν Χριστώ Ιησού, στη Βασιλεία του οποίου μάσκες και προσωπεία δεν χωρούν.