Στη Χάλκη των Πριγκηποννήσων σαν βρέθηκα το περασμένο Σάββατο άκουγα παντού φωνές Ελλήνων, έβλεπα πατήματα Ρωμηών.
Ήταν μια βροχερή μέρα και ηρεμία επικρατούσε στους δρόμους του νησιού που δεν το μολύνουν αυτοκίνητα. Και περπατώντας είχα την ευκαιρία να χαθώ μες στη μνήμη των παλιών ρωμέϊκων αρχοντικών, που στέκουν στύλοι ακλόνητοι της Ρωμηοσύνης και μαρτυρούν ακόμα τη ζωντάνια της.
Τα σπίτια αυτά δεν είναι απλές κατοικίες. Είναι μια μεγάλη ιστορία που θαρρώ πως δύσκολα ένας ιστορικός μπορεί να καταγράψει. Γιατί οι αλάλητοι στεναγμοί δεν καταγράφονται... Τους αφουγκράζεσαι... Κι αυτό προϋποθέτει μια άλλη από τη συνήθη λογική.
Νιώθω σαν καθένα απ' τα αρχοντικά που φωτογραφίζω να μου εξομολογείται δανειζόμενο τους στίχους του από πάντα Χαλκίτη τα καλοκαίρια Μητροπολίτη Πέργης Ευάγγελου:
Αν θα σου μιλούσα
μόνο για τα περασμένα
θα σου προσέφερα
λουλούδια μυρισμένα.
Σου μίλησα
και για τα τωρινά
να σε ραντίσω
και με πέταλα παρθενικά.
4 σχόλια:
ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ
στον Π.Α.
Τα πανωραία
δεν πεθαίνουν. Ωστόσο
κλαιν ολονυχτίς.
Έχουν χαραχθεί
οι μορφές οι εύμορφες
στα σάπια ξύλα.
Προσδοκούν πνοή
πάμφωνες φωταψίες
και την κονταυγή.
Ακολουθώντας οι Ρωμιοί της Πόλης τη ρήση του αείμνηστου Πατριάρχη Αθηναγόρα «Είμαστε τόσο λίγοι, αλλά και τόσο πολλοί», συνεχίζουν τη ζωή τους στα Πριγκηπόννησα, έστω και μέσα από τα ερειπωμένα αρχοντικά. Και αυτά μαρτυρούν το πέρασμα μια έντονης παλιάς παρουσίας. Αυτό το «άκουγα παντού φωνές Ελλήνων, έβλεπα πατήματα Ρωμηών», λέει πολλά.
Η ζωή συνεχίζεται. Και θα συνεχίζεται, αφού τα νησιά, η Ρωμιοσύνη, οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν. Και θα ζουν, θα ονειρεύονται, θα επιστρέφουν και θα συνυπάρχουν με τους άλλους, τους φίλους τους σε γνώριμα μέρη.
Αναγινώσκων το σχόλιο του αγαπητού "Αναστάσιος" ενεθυμήθην-όπως σίγουρα και ο ίδιος-το Ανοιξιάτικο βροχερό πρωινό της εβδομάδος του Θωμά του 1984... ότε ανήλθομεν ομού μετά πολλών άλλων, εν οίς και οι νυν Κώου Ναθαναήλ, Νεαπόλεως Βαρνάβας και Θερμοπυλών Ιωάννης, τους αναβαθμούς του Λόφου της Ελπίδος πρός προσκύνησιν των Ιερών σεβασμάτων της Ι.Μ. Αγ. Τριάδος Χάλκης όπου και η περίπυστος γεραρά θεολογική Σχολή. Και εκεί ησπάσθημεν την δεξιάν του αοιδίμου Σχολάρχου Σταυρουπόλεως Μαξίμου και τον εθαυμάσαμε αναπτύσσοντα στην ομήγυρι ζητήματα Θεολογίας και Παιδείας και Ρωμαίικης Αρχοντιάς και τον απηλαύσαμε να μας ψάλλει το "ο Άγγελος εβόα... Φωτίζου..." και να ευλογεί την Μοναστηριακή Τράπεζα και ως Ηγούμενος Μονής να δίδει την ευλογίαν δια κατάλυσιν Πασχαλινού ωού-παρότι Τετάρτη- μόνον από τους νεαρούς, τότε, φοιτητομείρακας! Και μετά νοήματος ού του τυχόντος να μας μυσταγωγεί στα νάματα της Ρωμιοσύνης, Ελλαδίτας όντας ημάς..., διδάσκων τον Θεολόγον Ποιητήν "άφτιαστο κι' αστόλιστο του Χάρου δέ σε δίνω....."(Κ.Παλαμάς).
Τα πάντα πια στην Πόλη μαρτυρούν τραύματα και ιστορίες.
Τραύματα που έκλεισαν με τη λήθη που φέρνει ο χρόνος, τραύματα που είναι ακόμα ανοικτά όπως η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής, ιστορίες ειπωμένες και ανείπωτες.
Δημοσίευση σχολίου