Η τιμητική εκδήλωση, που οργανώθηκε από την Εταιρεία Αχαϊκών Σπουδών, για την συγγραφέα Αθηνά Κακούρη, στον αύλειο χώρο του Νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Πατρών το απόγευμα της Δευτέρας 20 Σεπτεμβρίου 21, ολοκληρώθηκε με επιτυχία και μεγάλη συμμετοχή Πατρινών, οι οποίοι αγκάλιασαν με θέρμη τη σχετική πρωτοβουλία.
Ο Πρόεδρος της Εταιρείας Βαγγέλης Πολίτης καλωσόρισε τους προσκεκλημένους και ευχαρίστησε τους εκπροσώπους των φορέων και τους παριστάμενους για την ανταπόκριση στην πρόσκληση της Εταιρείας.
Στη συνέχεια ανέφερε ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας αποφάσισε να τιμήσει τη συμπολίτισσα συγγραφέα, διότι με την παρουσία της στην νεοελληνική γραμματεία και το έργο της, είναι ευρύτερα δεκτό ότι έχει, μεταξύ άλλων, αναδείξει και συμβάλλει στην κατανόηση της τοπικής ιστορίας και της σύγχρονης φυσιογνωμίας της Πάτρας και της Αχαΐας σε όλους τους τομείς, όπως διαμορφώθηκαν κατά το πέρασμα από τον 19ο στον 20ό μέσα στις κρατούσες συγκυρίες.
Σύντομο χαιρετισμό, προς τη διοργάνωση και τη συγγραφέα με μνεία στη σπουδαιότητα του έργου της, απηύθυναν οι: Σία Αναγνωστοπούλου, Βουλευτής Αχαΐας και καθηγήτρια Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Μπονάνος, Αντιπεριφερειάρχης Αχαΐας και Νικόλαος Ασπράγγαθος, Αντιδήμαρχος Πατρέων.
Στη συνέχεια η Ζέττα Ζάχου, που συντόνισε με επιτυχία τη εκδήλωση, έδωσε το λόγο στον εκ των κυρίων ομιλητών της βραδιάς ιστορικό Δρ. Μεσογειακών και Ανατολικών Σπουδών και διευθυντή του Μουσείου της πόλεως των Αθηνών Στέφανο Καβαλλιεράκη, ο οποίος αναφέρθηκε στην ιστορική διάσταση στους καίριους και τολμηρούς προβληματισμούς που θέτει το έργο της Α. Κακούρη.
Η κριτικός λογοτεχνίας και μεταφράστρια Κατερίνα Σχινά, (μέσω βιντεοπροβολής, λόγω δέσμευσης που προέκυψε), έκανε μία σφαιρική παρουσίαση με τις ιδιαίτερα θετικές κριτικές αναφορές στη λογοτεχνική διάσταση της πολυσχιδούς συγγραφικής της δραστηριότητας.
Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα της Αθηνάς Κακούρη "Πριμαρόλια", διάβασε με απολαυστικό τρόπο η Νίκη Πετσάλη - Παπανδρέου.
Ακολούθως ο Πρόεδρος της ΕΑΣ επέδωσε στην συγγραφέα, ως δείγμα αναγνώρισης, αναμνηστική πλακέτα.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με σύντομη συζήτηση με το κοινό, σε κλίμα συγκινησιακής φόρτισης γιατί προέκυψαν τοπικές μνήμες, τις οποίες ανέδειξε η αειθαλής συγγραφέας Αθηνά Κακούρη.
Η Ζέττα Ζάχου, προλογίζοντας την εκδήλωση, είπε:
Στην εποχή της μονοσήμαντης σκέψης, της μεγιστοποίησης, του εργαλειακού λογισμού, στην εποχή όπου το άλλο, το όνειρο, το ουτοπικό, «απαγορεύονται» σε όλες τις οργανωμένες και σοβαρές πλευρές και πτυχές κοινωνικής δραστηριότητας, στην εποχή που ο παραδοσιακά κριτικός επιστημονικός στοχασμός φαίνεται εγκλωβισμένος στις στενόχωρες ατραπούς της βεβαιότητας, την εποχή που οι κυρίαρχες λέξεις είναι αποδοτικότητα, αποτελεσματικότητα και διαχείριση, η τέχνη και ο έντεχνος λόγος έμειναν είδη ορφανά, δραστηριότητες αποκομμένες.
Σ΄ αυτήν ακριβώς την εποχή η Α.Κ μας παίρνει στοργικά από το χέρι και μας παρακινεί: Ψάξτε, Αναρωτηθείτε, Σκεφθείτε. Με το σύνολο του έργου της.
Η τέχνη και η λογοτεχνία απομένουν πια καθ' ύλην αρμόδιες και ικανές να αντισταθούν στη διάχυτη απώλεια των σημασιών, στην απίσχνανση των νοημάτων, στην ένταξη του αμφίσημου, του αδύνατου και της αταξίας στην περιρρέουσα κεκανονισμένη τάξη.
Μόνο οι δημιουργοί και οι ποιούντες δικαιούνται να εμφανίζονται απαλλαγμένοι, από την υποχρέωση να υπηρετούν δίχως παραχωρήσεις, το λόγο της εξουσίας.
Και σ αυτούς ανήκει η Α.Κ.
Είτε στα αστυνομικά, είτε στα μυθιστορήματά της ή στα αμιγώς Ιστορικά, εσχάτως, παραμένει μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, τόσο ενεργά που μόνον να αναρωτηθείς και να θαυμάσεις μπορείς, ασχέτως αν συμφωνείς ή όχι!
Ως αυτόνομο υποσύστημα, η τέχνη έχει, εν πολλοίς, στις μέρες μας, αποκοπεί από τις άμεσες κοινωνικές της ρίζες. Και έτσι η αυτονομία του δημιουργού εμφανίζεται εντελώς απομονωμένη από όλα εκείνα τα στοιχεία της πραγματικότητας που αποτελούσαν κάποτε τις πηγές της έμπνευσης. Όχι όμως και στη γραφή της Α.Κ.
Το άρωμα μιας εποχής που η τέχνη δεν ήταν ακόμη μόνο εμπόρευμα, γι' αυτή την εποχή, που, έστω κι αν την ωραιοποιούμε εκ των υστέρων, άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη προβληματισμού, αρχή αβεβαιότητας και διχασμού, μας παραπέμπει το έργο της Α.Κ.
Σ' αυτή την εποχή που, ως μη νέα, δικαιούμαι ελεύθερα να νοσταλγήσω με συγκίνηση, σ' αυτή την εποχή με ξαναγυρνάει το έργο της. Και όχι μόνο γιατί το συνολικό έργο της, ακόμα ακόμα και το μικρό βιβλιαράκι "με τα χέρια σταυρωμένα" τουλάχιστον όπως το διαβάζω εγώ, είναι ενταγμένο σε μια παράδοση που ακουμπάει στις δημιουργικότερες δεκαετίες του τόπου μας αυτές του ΄30 και του ΄60.
Οι αναφορές στα πρόσωπα της εποχής, τους σκοτεινούς δρόμους, ή τα ρούχα και τα σκούρα κοστούμια, που επανέρχονται, σύμβολα πολλές φορές οικεία, συμπαθητικά ή απωθητικά, λειτουργούν σαν ψηφιδωτό χαμένων ελπίδων, αισθήσεων αλλά
κ υ ρ ί ω ς ατμόσφαιρας, που, όπως οι μαυρόασπρες ταινίες, αναδίδουν, με εντελώς σύγχρονα και επεξεργασμένα μέσα, την πολύβουη οσμή μιας εποχής όπου όλα μπορούσαν να διαβάζονται σαν κομμάτια ενός συνόλου το οποίο, κι αν ακόμα δεν αγαπούσαμε, θέλαμε τη συμμετοχή μας.
Στα έργα της η επιλογή των καθημερινών δεν μου φαίνεται ούτε τυχαία ούτε απλώς «υποδειγματική». Για μένα, αυτά που βλέπω αναπέμπουν σε μια ολόκληρη περίοδο μέσα από μια εντελώς ειδική σκοπιά.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ίσως αυτός να είναι και ο λόγος για τον οποίο η Α.Κ μού ξυπνά τις αναμνήσεις και τη νοσταλγία που φάνταζαν αμφίσημα ανούσιες, τα όνειρα που κλειδώθηκαν, καθώς φαίνεται οριστικά, την αναζήτηση των αδύνατων πρώτων αληθειών που με συνόδευαν, όχι μόνο στην εφηβεία μου αλλά και πολύ αργότερα, μέχρι να αποκρυσταλλωθούν οριστικά οι πολιτισμοί της απόλυτης υποκειμενικής αυθαιρεσίας.
Αλλά, διαβάζοντας τα έργα της, δεν είναι μόνο το συναίσθημα και η συγκίνηση που μας υποκινεί, μας ανοίγει ταυτόχρονα και ορίζοντες σκέψης και στοχασμού οι οποίοι, όταν ακριβώς μπορούν να υποβαστάζονται από το συναίσθημα, ενισχύουν και μας τονώνουν.
Στους καιρούς που διάγουμε, και τους οποίους η ίδια αρνείται εμφατικά να προσδιορίσει ως δύσκολους, μάς βοηθάει να σκεφτόμαστε ότι δεν είμαστε μόνο αυτό που προκύπτει από την ενσωμάτωση μας στο όποιο σύστημα.
Η ίδια η Α.Κ. ξεκαθαρίζει τη θέση της: «Εγώ λοιπόν δεν θα σου πω όλη την ιστορία. Αυτό δεν θα μπορούσα να το κάμω, αλλά και δεν το θέλω. Εγώ θέλω να σου ειπώ εκείνο το μέρος της ιστορίας που σε αφορά... Γιατί τότε θα δείς πως η ιστορία μετρά τη ζωή μας, τη ζωή τη δική μου και τη δική σου και των δικών σου, όχι σε κάποιον αόριστο, περασμένο χρόνο αλλά σήμερα, εδώ που μιλάμε, τώρα.. Είναι ιστορίες συναρπαστικές κι αξιομνημόνευτες, με στιγμές που σε κάνουν να θλίβεσαι και να θρηνείς, κι άλλες να γεμίζεις αγαλλίαση περηφάνεια..».
Όλο το έργο της υπηρετεί απολύτως το πολλαπλά διατυπωμένο παιδευτικό της πρόταγμα «πρέπει να γνωρίσουμε την Ιστορία μας».
Και γι' αυτό ακριβώς την ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου