ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΜΠΑ-ΡΟΚ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΖΩΗ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Το πρώτο μου κείμενο για τον Μάρκελλο Χρυσικόπουλο το έγραψα εδώ, στην Ιδιωτική Οδό, πριν σχεδόν δέκα χρόνια. 
Προχθές, σαν τον έβλεπα στο πόντιουμ να διευθύνει την δική του "Βασίλισσα των Ξωτικών" στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής, με πλέρια τη "χαρά του μπαροκόσκυλου" (δική του έκφραση), θυμήθηκα την πρώτη προσωπογραφία για τον Μάρκελλο. Έγραφα: 
"Ο φίλος μου Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, γιός του Στάθη Χρυσικόπουλου και της Έρσης Σωτηροπούλου, είναι από τα νέα πρόσωπα της μυθολογίας μου.
Δεινός τσεμπαλίστας – χωρίς υπερβολή – έχει συμβάλλει καθοριστικά τα τελευταία χρόνια στην ανάδειξη της μουσικής μπαρόκ στην Ελλάδα. Είτε με το σύνολό του Latinitas Νostra, είτε με τις σπουδαίες συνεργασίες του με τον μαέστρο Γιώργο Πέτρου και την Ορχήστρα Πατρών, είτε με πολλές άλλες ευκαιρίες που δεν είναι δυνατόν να απαριθμήσω εδώ. Είναι και δάσκαλος. Διδάσκει στο Δημοτικό Ωδείο Πατρών και σε διάφορα σεμινάρια για την μπαρόκ μουσική ανά την Ελλάδα. Και μ’ αρέσει γιατί είναι αυστηρός δάσκαλος, παρ’ ότι νέος στην ηλικία. Ζητάει απ’ τους μαθητές του το μέγιστο, χωρίς να τους χαρίζεται στο παραμικρό.

Έχω συμμετάσχει, ως ακροατής, σε πολλές συναυλίες του. Μια φορά στη Ρόδο, το 2006, συμπράξαμε κιόλας σε μια …εναλλακτική συναυλία. Εκείνος με το σύνολό του κι εγώ με τον Λυκούργο Αγγελόπουλο.
Πάντα και παντού με το ίδιο πάθος. Μουσικός ως το μεδούλι, στάζει μουσική από παντού. Πάντα βάζει στόχους υψηλότατους. Και οι απαιτήσεις από τον εαυτό του… παράλογες! Επ’ ουδενί θέλει να προδώσει την ερωμένη του. Θα ήταν σα να απατούσε τον εαυτό του.

Αλλά, πέρα από αληθινός μουσικός είναι κι ένας απίθανος τύπος! Ουσιαστικά ανατρεπτικός, αρέσκεται στο περιθώριο – εξ’ ου και με πήγε προ καιρού σ’ ένα αραβικό καφενείο στο Βοτανικό για τάβλι! – στα όμορφα κορίτσια, στην ταχύτητα της μηχανής του, στα βιβλία περί μυστικισμού. Είναι συλλέκτης σπάνιων βιβλίων, φωτό και κάθε τι που ενέχει ανατρεπτικότητα.
Όταν κάποτε διάβασε στην Ιδιωτική Οδό σχόλια αναγνωστών εναντίον μου, μού είπε ότι με ζηλεύει και θα ήθελε να μου μοιάσει!!
Έλα όμως που κι εγώ το ίδιο λέω για κείνον! Να μπορούσα να παίξω ένα lamento του Μοντεβέρντι ή έναν από τους …τζαζ μπαρόκ αυτοσχεδιασμούς του."

Τώρα ο Μάρκελλος μεγάλωσε...
Κι εγώ μαζί του...
Μα πιστεύω πως παραμένουμε κι οι δυο - κατά το δυνατόν - ανατρεπτικοί κι ελεύθεροι. 
Ο Μάρκελλος λόγω του μεγάλου ταλέντου και της εξαιρετικής δουλειάς του είναι - κατ' ανάγκην - και συστημικός. Δεν μπορεί να μη συμπράξει με τους επίσημους φορείς, που μπορούν και να αναδείξουν τη δουλειά του. 
Παραμένει, όμως, πάντα ένας μποέμ, που θα ήθελε να ζει στους περιθωριακούς της Νέας Υόρκης, μα θα κατοικούσε στην Μαγιόρκα ή το Μόντε Κάρλο.
Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, λοιπόν, για παθιασμένο μπαρόκ νυν και αιέν!