Αγαπητέ κ. Παναγιώτη Ανδριόπουλε,
Τον π. Λίβυο δεν τον γνωρίζω ούτε ποτέ έχω διαβάσει κάτι απ’ αυτόν. Η ένστασή μου επομένως δεν έχει κανένα ίχνος εμπάθειας παρά μόνο έχει να κάνει με τον κοινωνικά επικίνδυνο παραλογισμό τού επιχειρήματός του.
Ένας πατέρας δίνει συγχαρητήρια στο γιο του για τη αποτυχία του, χωρίς να λέει το λόγο της αποτυχίας. Μήπως ο γιός τα ’χε γράψει όλα στα παλιά του τα παπούτσια; Ήταν κάνας ρεμπεσκές ο γιος; Θέλει ο πατέρας να εμψυχώσει το γιο του και να του πει δεν πειράζει; ας το κάνει, αλλά χρειάζεται να του πει και για ποιους λόγους απέτυχε, όχι να του δίνει και συγχαρητήρια από πάνω χωρίς πιθανόν να έχει κοπιάσει. Αλλιώς του χαϊδεύει τ’ αυτιά – ό,τι δηλαδή κάνουν και οι λαϊκιστές πολιτικοί.
(Πρόκειται για έναν από τους βασικούς κανόνες στη Λογική που λέγεται "λήψη του ζητούμενου", το ψάξιμο δηλαδή των λόγων για να φτάσεις στο "συγχαρητήρια". Αν αυτό δεν είναι διευκρινισμένο, ο συλλογισμός γίνεται παραλογισμός ως προς το περιεχόμενό του). Άρα η ένσταση η δική μου έχει να κάνει με την ουσία της γλώσσας και το νόημα που αυτή εκφράζει. Από οποιονδήποτε κι αν εκπορεύεται ο λόγος.
Δείτε πώς τσιμπήσανε πάρα πολλοί που ένιωσαν και να δικαιώνονται ίσως για την προσπάθεια που ουδέποτε πιθανόν κατέβαλαν. Ο λόγος του ιερέα τους δίνει άλλοθι με αυτό το παράλογο «συγχαρητήρια που απέτυχες». Ε, λοιπόν, δεν αδικούνται αυτοί που πάλεψαν; που αγωνίστηκαν; Αδικούνται. Εξ ου και η παρέμβαση μου.
Με τιμή
Κώστας Λογαράς
6 σχόλια:
κ. Λογαρά καλησπέρα σας. Δεν σας γνωρίζω και δεν ξέρω εαν γράφετε. Εαν όμως αυτο πράττετε μου κάνει απίστευτη εντύπωση, οτι δεν μπορέσατε καν να αντιληφθείτε το κείμενο του π. Χαράλαμπου. Πως είναι δυνατόν να λετε πως είστε συγγραφέας και δεν γνωρίζετε την μεταφορικότητα των λέξεων και προθέσεων, την ποιητικότητα και εικονικότητα. Όταν π. Χαράλαμπος αναφέρεται λέγοντας, "Συγχαρητήρια που απέτυχες; " δεν αντιλαμβάνεστε οτι το αντιπαραβάλει με το γνωστό και χιλιοειπωμένο αυτές τις μέρες "Συγχαρητήρια πέρασες; " Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι ως συγγραφέας ο π. Λιβυος παίζει με τις λεξεις και τις έννοιες για να κατεβάσει τον αναγνώστη στα ενδοτερα του κειμένου; Οτι ιντρικάρει τον αναγνώστη να παει στο βάθος της ανάγνωσης;
Αναφέρεστε οτι θα έπρεπε να το πράξει προσωπικά με τον γιο του. Και πάλι εκπλήσσομαι αρνητικά κ. Λογαρά. Εαν εστω και ελαχιστα γνωρίζετε αυτον τον κληρικό θα ξέρατε οτι ειναι ο πρωτος ιερεας στην Ελλαδα που ασχοληθηκε με το blogging. Οτι ως τόσοι διανοούμενοι και ανθρωποι των γραμμάτων καθημερινα επικοινωνεί με ημερολογιακές του σκέψεις, με τους αναγνώστες τους. Ο άνθρωπος γράφει δημόσια επι 15 χρόνια. Καθε μερα σχεδον. Για εμάς που τον διαβάζουμε ξέραμε οτι θα παρει θεση στο θέμα των πανελληνιων. Και μαλιστα οποιος εχει ακουσει ομιλιες του και διαβάζει τα κειμενα του, ξερει καλά, οτι ετοιμάζει μια σπουδαία μελετη για την Αποτυχία στην ζωή. Το έχει ανακοινώσει επισημως σε συνέντευξη στο Θ. Λάλα.
Ολοι ξέρουμε οτι πηρε αφορμή απο τον γιο του, που ίσως και να πέρασε στο πανεπιστήμιο, απλά χρησιμοποίησε αυτό το σύμβολο, για στείλει ενα ηχηρό μήνυμα στα παιδιά που απέτυχαν, στους γονείς που δυσκολεύονται να σταθούν διπλά στα παιδιά τους, όταν αποτυγχάνουν, είτε γιατί δε το έχουν μάθει, είτε γιατι δεν γνωρίζουν πως το κάνουν, είτε διότι έχουν εθιστεί σε μια κοινωνία που επιβάλει την επιτυχία ως τον μόνο δρόμο για την καταξίωση στην ζωή.
Ήθελα και να γνώριζα, δεν διαβάσατε το κείμενο; Τις αναφορές του στον Στηβεν Τζομπς , στην Σαρλοτ Ράμπλινγκ δεν τις είδατε; Τις θέσεις τους για το θέμα της ήττας στην ζωή; της αποτυχίας ως αφετηρίας;
Και κάτι τελευταίο. Εσείς πως γνωρίζετε ότι δεν μίλησε με τον γιο του; Ξέρετε πόσες δημόσιες επιστολές έχουμε σπουδαίων λογοτεχνών προς τα παιδιά τους; Αυτό σημαίνει οτι δεν μιλούσαν στο σπίτι τους και τα έλεγαν μόνο μέσα απο γράμματα;
Προβληματίζομαι πως άνθρωπος που διάβασα απο τον κ. Ανδριόπουλο οτι γράφετε δεν καταλάβατε τα αυτονόητα.
Η κρίση σας εμπεριέχει δυο στοιχεία. Αδυναμία κατανόησης του κείμενου του π. Λιβυου, και σαφέστατα βαθύτερο αμυντικό μηχανισμό σε κατι που σας καθρέφτισε μεσα σας. Αλλιώς πρέπει να πάμε σε άλλες ερμηνείες.
*Και κάτι τελευταίο, επειδή προφανώς δεν έχετε ιδέα περί του πατρός Λιβύου, είναι ο μόνος ιερέας που εχει γράψει και μάλιστα επισήμως μαζί με το επιφανείς διανοουμένους της χώρας μας για ο φαινόμενο του Λαικισμου. Οπότε περι λαιικισμου σε αυτόν μαθήματα, μάλλον άχρηστα του είναι
Οσον αφορά εσας κ. Ανδριόπουλε, παρακολουθώ χρόνια το χώρο σας και δεν σας κρυβω οτι μεχρι και σημερα σας θαυμαζα για την ποιότητα του λογου σας. Σημερα δυστυχώς χαλάσατε οτι χτίζατε. Λάθος σας.
Συμφωνώ με τον/την παραπάνω κύριο/α.
Η κύρια ευθύνη βέβαια βαραίνει πάντα τον γράφοντα έστω και αν είναι ανυπόγραφο. Απο εκεί και πέρα η φιλοξενία οποιαδήποτε άποψης σε οποιονδήποτε χώρο σίγουρα δεν συγκρούεται με τις απόψεις αυτού που φιλοξενεί τις ιδέες και τα κείμενα των συγγραφέων που δημοσιεύει. Επομένως Παναγιώτη εκτιμώ ότι ίσως να μην ταυτίζεσαι με το κείμενο αλλά σίγουρα το θεωρείς αξιοπρεπές και για αυτό το δημοσιεύεις, απο τη στιγμή μάλιστα που δεν αποτελεί και απάντηση σε κάποια παλαιότερη ανάρτηση στον ιστοχώρο σου.
Ανώνυμε 10.52
Τα συγχαρητήριά μου.
Λυπάμαι πολύ για την επιμονή σ αυτό το λάθος του κ Λογαρά
Παναγιώτη
Επανορθωσε! Δεν είναι φοβερό να ζητήσεις κάποτε μια συγγνώμη!
Δεν σου το είπαμε ποτέ άλλοτε, όσοι σε διαβάζουμε χρόνια.
Φίλη από Πάτρα
Δεν είμαστε φαν, κύριε.
Είμαστε όλοι εμείς που κουραστήκαμε να ακούμε τον Πειραιώς, τον Καλαβρύτων και τον ξύλινο λόγο τόσων άλλων. Γι' αυτό και μπαίνουμε και διαβάζουμε αυτόν τον ιστοχώρο. Διαβάζαμε μάλλον...
Η οπτική του παπα Λίβυου ξεκουράζει τις ταλαιπωρημένες ψυχές μας.
Έχω την αίσθηση ότι με τη κριτική του κ. Λογαρά και του κ. Ανδριόπουλου για το συγκεκριμένο σχόλιο του πατρός Χαράλαμπου, (π. Λίβυου) στο F/B, σηκώθηκε αρκετή σκόνη. Προτείνω να καταλαγιάσει. Και οι δύο σχολιαστές έχουν δίκιο. Προσωπικά συμφωνώ με τα σχόλιά τους. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί τα τόσα καλά κι όμορφα που γράφει ο παπα-Χαράλαμπος τόσο στο blog του όσο και στα βιβλία του. Η οποιαδήποτε άλλη υποστήριξη στον παπα-Χαράλαμπο θυμίζει εκείνη την αρρωστημένη προσωπολατρεία - συγχωρήστε μου τον όρο, ετούτη τη στιγμή δεν βρίσκω άλλον - ουκ ολίγων σε ιερείς, η οποία ουδεμία σχέση έχει με το ορθόδοξο ήθος.
Με την εκτίμησή μου
Α. Ι. Καλαμάτας
Δημοσίευση σχολίου