ΤΟΥ ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΙΟΡΤΑΖΩ ΣΗΜΕΡΑ

Μια φορά στη Ρόδο – το 2006 θαρρώ - συμπράξαμε σε μια …εναλλακτική συναυλία. Εκείνος με το μπαρόκ σύνολό του Latinitas Νostra κι εγώ με τον Λυκούργο Αγγελόπουλο. 

Έκτοτε παραμένω πιστός οπαδός του. Εγώ που δεν γίνομαι οπαδός κανενός, γίνομαι όλο και περισσότερο του Μάρκελλου Χρυσικόπουλου. 

Τον θυμάμαι εξαιρέτως σήμερα που γιορτάζει επί τη μνήμη της Αγίας Μαρκέλλης της Χιοπολίτιδος. Εκείνος επιμένει πως γιορτάζει του Αγίου Μάρκελλου Επισκόπου Σικελίας (9 Φεβρουαρίου). 

Μα εμένα μου αρέσει να τον γιορτάζω της Αγίας Μαρκέλλας, της 18χρόνης κόρης και παρθένας, που την σκότωσε ο ειδωλολάτρης πατέρας της, επειδή δεν μπορούσε να ανεχθεί ότι η θυγατέρα του είχε νυμφευθεί τον Χριστό. Ο πατέρας της την αποκεφάλισε και έριξε το κεφάλι στη θάλασσα, το οποίο βγήκε – κατά την παράδοση - στην παραλία της Κώμης. Ο βράχος αυτός αναβλύζει έως τις μέρες μας αγίασμα. Ενώ ο Άγιος Νικόδημος σημειώνει ότι «εις πολλούς, οπού προστρέχουσι τω Nαώ της χάριν ιατρείας, φαίνεται κατ’ όναρ η Aγία, φορεμένη ένδυμα καλογραίας, και νομίζεται, ότι έρχεται μεν από το εκεί πέλαγος, εμβαίνει δε εις τον Nαόν της.» 

Ο Μάρκελλος αρέσκεται στο περιθώριο, εξ’ ου και με πήγε πριν κάμποσο καιρό σ’ ένα αραβικό καφενείο στο Βοτανικό για τάβλι! Κάπου κοντά στην εκκλησία της Αγίας Μαρκέλλας, που πανηγυρίζει σήμερα και είναι ο μοναδικός ναός της αγίας στην Αττική. Νομίζω ότι καταλαβαίνει τώρα ο Μάρκελλος γιατί τον γιορτάζω της Αγίας Μαρκέλλας. 

Πέρα από το γεγονός ότι ο Μάρκελλος στάζει μουσική από παντού, πάντοτε με ελκύει η ανατρεπτικότητά του, την οποία επέβαλε, θα έλεγα, στον χώρο, με πολλή φυσικότητα. Κι αυτό είναι νίκη περιφανής. Να κάνεις την ιδιοτροπία σου σεβαστή, τουλάχιστον… 

Πρόσφατα ανέβασε το ορατόριο "Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής" του Αλεσάντρο Στραντέλα υπό τον τίτλο "Σαλώμη", σε μια ερωτική εκδοχή, ίνα πληρωθεί το του υμνογράφου: «δι' έρωτα σατανικόν, καί οίστρον θηλυμανίας». 

Γιατί αναμφισβήτητα ο Μάρκελλος έχει μια …σκοτεινή πλευρά, η οποία φωτίζει – ευτυχώς! – την εργασία του στη μουσική. 

Του εύχομαι να ποτίζει το …σκοτεινό τρυγόνι του, προς δόξαν του μπαρόκ και του ιδίου, εις τους αιώνας των αιώνων! 

Π.Α.Α.