ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΕΙΣ ΔΙΑΚΟΝΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

Σαν σήμερα, πριν 76 χρόνια, στις 15 Ιανουαρίου 1939, χειροτονήθηκε διάκονος ο μακαριστός Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος (Βαλληνδράς) από τον σπουδαίο εκείνο Μητροπολίτη Σάμου Ειρηναίο. 

Την προηγουμένη, 14 Ιανουαρίου, ο νεαρός θεολόγος Νικόλαος εκάρη μοναχός στην Ι. Μονή Ασωμάτων Πετράκη, μετονομασθείς σε Νικόδημο. 

Προοριζόταν για την θέση του Αρχιδιακόνου του μεγάλου Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, τον οποίον υπηρέτησε μέχρι της λήξη της Αρχιεπισκοπίας του. 

Στην ανάμνηση αυτής της επετείου, και με δεδομένο το γεγονός ότι η Ιδιωτική Οδός έχει ανακηρύξει το 2015 "Έτος Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου", με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του, δημοσιεύουμε στη συνέχεια ένα κείμενο του Γιώργου Μαρόπουλου. 

ΤΙ ΤΣΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ; 

-«Τί τσάντα εἶναι αὐτή;» τὸν ρώτησα. 

-«Ποῦ τὴ βρῆκες;» μοῦ εἶπε. 

-«Μέσα στὴν ντουλάπα μὲ τὰ ἄμφιά σας», ἀπάντησα, «ἀλλὰ εἶναι ἐντελῶς ἄχρηστη. Τὸ μόνο ἐνδιαφέρον εἶναι ὅτι ἔχει δύο κλειδαριές, μία στὴν πρόσθια καὶ μία στὴν ὀπίσθια ὄψη, καὶ ἔτσι μπορεῖ νὰ κλειδώνει καταλαμβάνοντας ἐλάχιστο χῶρο ὅταν δὲν χρησιμοποιεῖται. Εἶναι πολὺ παλαιά;» -«Κάθισε» 

Κάθισα κοντά του. Ὁ ἴδιος καθόταν, ὡς συνήθως, στὸ μικρό, ξύλινο γραφεῖο τοῦ ὑπνοδωματίου του, δίπλα ἀπὸ τὸ παράθυρο ποὺ ἔβλεπε στὸ παρεκκλήσιο τῆς Ἐπισκοπῆς καί, ὅπως πάντα, ἔγραφε. Ἔβγαλε τὰ γυαλιά του, πῆρε τὴν τσάντα στὰ χέρια του καί, συγκινημένος, μοῦ εἶπε: 

-« Χειροτονήθηκα Διάκονος, ὅπως ξέρεις, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1939, καὶ προσελήφθην Ἀρχιδιάκονος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσάνθου. Τὰ χρόνια τότε ἦσαν δύσκολα ἐξ ἐπόψεως οἰκονομικῆς καὶ τὰ χρήματά μας δὲν ἐπαρκοῦσαν οὔτε κἄν γιὰ τὴν κάλυψη τῶν βασικῶν βιοτικῶν ἀναγκῶν. Ἡ δὲ πολύτεκνη οἰκογένειά μου δὲν εἶχε οἰκονομικὴν εὐχέρειαν καὶ ἐγώ, ὡς μεγαλύτερος ἀδελφός, ἔπρεπε νὰ συνεισφέρω στὰ ἔξοδα. Ἀρχικῶς, λοιπόν, μετέφερα τὰ ἄμφιά μου ἀνὰ χεῖρας –δὲν εἶχα τὴν δυνατότητα νὰ ἔχω τσάντα. Συνόδευα, ὅμως, τὸν Ἀρχιεπίσκοπον, καὶ ἦτο ἀνεπίτρεπτον νὰ μεταφέρω τὰ ἄμφιά μου κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον. Γι’ αὐτό, μόλις κατάφερα νὰ ἐξοικονομήσω κάποια χρήματα, ἔσπευσα νὰ προμηθευτῶ τὴν πιὸ φθηνὴ τσάντα ποὺ βρῆκα στὸ ἐμπόριο καὶ ἔτσι νὰ ἐξασφαλίσω μιὰ εὐπρόσωπη παρουσία παρὰ τῷ Ἀρχιεπισκόπῳ. 

Ἐν τούτοις, τὸ πρᾶγμα πῆρε δυσάρεστον τροπήν, ἀφοῦ ἡ τσάντα τὴν ὁποία ἀπέκτησα ἦτο κατασκευασμένη ἀπὸ κακῆς ποιότητος δέρμα –γι’ αὐτὸ ἦταν, ἄλλωστε, φθηνὴ- καὶ ἀπέφερε δυσάρεστον ὀσμήν. Δυσάρεστον ὀσμὴν ἡ ὁποία διεχέετο ἐντὸς τοῦ αὐτοκινήτου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, κατὰ τὶς μετακινήσεις μας, πρᾶγμα πολὺ ἐνοχλητικὸν διὰ τοὺς ἐποχουμένους καί, κυρίως, διὰ τὸν Γέροντά μου, ὁ ὁποῖος καὶ μοῦ συνέστησε νὰ τὴν ἀντικαταστήσω. 

Ὅμως ἐγὼ δὲν ἤμουν εἰς θέσιν νὰ διαθέσω χρήματα διὰ τὴν ἀγορὰν δεύτερης τσάντας. Ἐσκέφθην, λοιπόν, νὰ τοποθετῶ ἔκτοτε, τὴν τσάντα μου εἰς τὸ porte-bagages τοῦ αὐτοκινήτου καὶ νὰ μὴν τὴν κρατῶ εἰς τὰς χεῖρας μου ἐντὸς αὐτοῦ. Ἀλλ’ εἰς μάτην… Ἡ δυσοσμία τοῦ δέρματος ἦταν τοιαύτη, ὥστε καὶ πάλι ἐπέφερε δυσφορίαν. 

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κατάλαβε… Καὶ ἀντὶ ἄλλης συστάσεως ἤ παρατηρήσεως, ἔδωσε χρήματα εἰς τὸν ὁδηγόν του καὶ τὸν ἔστειλε νὰ ἀγοράσει αὐτὴν ἐδῶ τὴν τσάντα, τὴν ὁποία καὶ μοῦ ἐδώρησε. Αὐτήν, λοιπόν, χρησιμοποίησα καθ’ ὅλην τὴν πενταετίαν τῆς Διακονίας μου, ἀλλὰ καὶ ἐν συνεχείᾳ, ὡς πρεσβύτερος. Μὲ αὐτὴν μετέφερα τὰ ἱερά μου καὶ εἰς τὸν Γράμμον, εἰς τὰς πλέον προκεχωρημένας γραμμὰς τοῦ μετώπου, καὶ ὅπου ἀλλοῦ ἐτάχθην κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ πολέμου, καὶ μὲ αὐτὴν ἀνὰ χεῖρας ἐπέστρεψα, σὺν Θεῷ, εἰς τὰς Ἀθήνας, μετὰ τὸ πέρας τῆς ἀποστολῆς μου. Καὶ ἀφοῦ μέχρι τότε τὴν εἶχα πάντοτε μαζί μου, ὅταν ἐξελέγην Μητροπολίτης δὲν τὴν ἀποχωρίστηκα. Ἄν καὶ τὴν ἀντικατέστησα διότι, ἐν τῷ μεταξύ, εἶχε φθαρεῖ, τὴν πῆρα στὴ Ζίχνη, εἰς ἀνάμνησιν. Ἀλλὰ καὶ ὅταν κατεστάθην Μητροπολίτης Πατρῶν, πάλιν τὴν συμπεριέλαβα εἰς τὰς ἀποσκευάς μου καὶ τὴν ἔχω πάντοτε μαζί μου, χωρὶς νὰ τὴν χρησιμοποιῶ, γιὰ νὰ μὴν ξεχνῶ ἀπὸ ποῦ ξεκίνησα…. 

Κι ἀφοῦ στὰ εἶπα ὅλα αὐτὰ ἀπόψε, κι ἀφοῦ μὲ πῆγες ἑξήντα χρόνια πίσω, κι ἀφοῦ ἐσένα σοῦ ἀρέσουν αὐτά, ὁρίστε, πάρε την, μὲ τὴν εὐχή μου καὶ μὲ τὴν ἱστορία της». 

Καὶ μοῦ χάρισε τὴν τσάντα.