Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Χθες βράδυ στον Κινηματογράφο Τριανόν είδαμε το εξαιρετικό το ντοκιμαντέρ “Anaparastasis: Η ζωή και το έργο του Γιάννη Χρήστου (1926-1970)” του Κωστή Ζουλιάτη.
Χθες 8 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν 45 χρόνια από τον τραγικό θάνατο του μεγάλου σύγχρονου έλληνα Γιάννη Χρήστου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1970. Ήταν μόλις 44 χρονών και ένα από τα πιο συναρπαστικά και προκλητικά ταλέντα της παγκόσμιας μουσικής πρωτοπορίας.
Στη μυστηριακή μυθολογία του συνθέτη η 8η Ιανουαρίου αποτελεί διπλή επέτειο – γενεθλίων και θανάτου – καθώς ο Γ. Χρήστου γεννήθηκε την ίδια μέρα, το 1926 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Μαζί με την πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ (θα προβάλλεται μέχρι τις 14 Ιανουαρίου) η μεσόφωνος Μαργαρίτα Συγγενιώτου και ο πιανίστας Θόδωρος Κοτεπάνος παρουσίασαν το ιδιαίτερο έργο του Γιάννη Χρήστου: Έξι Τραγούδια σε ποίηση Τ.Σ. Έλιοτ. Πρόκειται, σύμφωνα με τους ειδικούς, για έναν από τους σημαντικότερους κύκλους τραγουδιών του 20ου αιώνα.
Η Μαργαρίτα Συγγενιώτου έχει επανειλημμένως ερμηνεύσει αυτό το έργο του Χρήστου. Έχω ακούσει πολλές φορές την ερμηνευτική της προσέγγιση, αλλά πάντοτε με συγκινεί η αλήθεια της, σα να ακούω τα τραγούδια για πρώτη φορά. Ο Θόδωρος Κοτεπάνος, που τα έπαιξε για πρώτη φορά, νομίζω ότι ήταν πολύ καλός, δηλαδή άγγιξε την ουσία του δύσκολου αυτού έργου.
Για το ντοκιμαντέρ του Κωστή Ζουλιάτη τι να πώ; Υποκλίνομαι στην ευαισθησία, την δημιουργικότητα, την φαντασία και τη γνώση ενός νέου ανθρώπου, ο οποίος επέλεξε να ασχοληθεί τόσο ουσιαστικά με την περίπτωση του Γιάννη Χρήστου. Έχω γράψει και στο παρελθόν για την σπουδαία αυτή εργασία του εδώ κι εδώ.
Εδώ σημειώνω δύο τινά κοινά:
- Ο Κ. Ζουλιάτης ως φοιτητής στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, συμμετείχε σε μία συναυλία με τις «Πύρινες Γλώσσες» του Γ. Χρήστου στο Ηρώδειο τον Ιούλιο του 2002. Αυτή η εμπειρία πυροδότησε τον Ζουλιάτη ώστε να ασχοληθεί με τον συνθέτη. Ήμουν κι εγώ εκεί, ως θεατής. Είχαμε …συναντηθεί. Μας ένωνε η δύναμη της μουσικής ποιητικής του Γιάννη Χρήστου.
- Στους τίτλους της ταινίας, στις ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ, είδα – με απίστευτη έκπληξη! – το όνομά μου: Παναγιώτης Ανδριόπουλος! Ο σκηνοθέτης μου έλυσε το μυστήριο. Μια ανιψιά μου, συμφοιτήτρια του Κ. Ζουλιάτη, μου ζήτησε εκείνη την εποχή (2002) ηχογραφήσεις του Γ. Χρήστου που μάζευα σαν μανιακός, για κάποιον συμφοιτητή της που ήθελε να ασχοληθεί στην πτυχιακή του με τον Χρήστου. Δάνεισα το σχετικό υλικό και 13 τόσα χρόνια μετά εισπράττω ευχαριστίες! Απίθανο και συγκινητικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου