Α.Κ.Παπαδερός
ΔΥΟ ΑΙΩΝΟΒΙΟΙ ΚΡΗΤΕΣ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΣΥΝΑΝΤΩΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ
Αιωνία η μνήμη αυτών
Πέμπτη, 1η Μαρτίου 2001:
Δια του Προέδρου της μακαριστού Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου η Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης απονέμει στον Καθηγητή Εμμ. Κριαρά το ΕΜΒΛΗΜΑ του Ιδρύματος «σε ένδειξη αναγνώρισης και τιμής για όσα έπραξε αγαθά υπέρ της παιδείας του Γένους και της επιστήμης», όπως αναφέρεται στο σχετικό ΔΙΠΛΩΜΑ.
Κριαράς: «Τόση μεγάλη είναι η συγκίνησή μου απόψε, που ομολογώ δεν μπορώ να βρω λόγια, ώστε ισάξια να ευχαριστήσω για την τιμή τη μεγάλη που μου γίνεται.»
3 σχόλια:
Αιωνια του η μνημη.
"ΕΜΜ. ΚΡΙΑΡΑΣ: Ο ΧΑΛΚΕΝΤΕΡΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ,...
ΚΑΙ ΙΣΩΣ(!)... ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ!"
Τώρα, ό,τι και να γράψει κανείς για τον μακαριστό μας διδάσκαλο ένα είναι το σίγουρο:
προφανώς και θα τον αδικήσει!
Να μιλήσει κανείς για το διδακτικό του έργο,... το επιστημονικό του πάθος,
που ήταν δημιουργικό πάθος μιας ολόκληρης ζωής, πραγματούμενο στο απέραντο μνημειώδες συγγραφικό του έργο? Να θυμηθούμε μονάχα, όλοι μας, το ογκώδες Λεξικό της 'Μεσαιωνικής ελληνικής δημώδους Γραμματείας', που, ευλόγως, αναρωτιέται κανείς εάν αυτό το έργο έχει συνταχθεί από άνθρωπο και όχι από < Υπεράνθρωπο >!
Τα γράφω αυτά μήπως και ταρακουνηθεί, έστω και στο ελάχιστο,(που δεν το νομίζω, γιατί αυτά είναι για τους λίγους εναπομείνατες γραφικούς ρομαντικούς) η εκπαιδευτική κοινότητα, η οποία σε θέματα επιστημονικής -ερευνητικής και αναγνωστικής πρακτικής, μάλλον, καθεύδει!!!
Και για να μην θεωρηθώ απόλυτος, 'περίεργος' ή ακόμη και γραφικός, αναφέρομαι σε συγκεκριμένο περιστατικό. Σε επίσκεψή μου σε φιλόξενο σπιτικό περιβάλλον, μετά τη συνηθισμένη ευχάριστη κουβεντούλα και τη 'γλυκερή ατμόσφαιρα' που αυτήν δημιουργεί, ακολουθεί η έκπληξη που συγκλονίζει υπαρκτικά! Σε μία ενοχλητική, κάπως, διαπίστωσή μου για την αναγκαιότητα του εκπαιδευτικού κόσμου σε συστηματική, γιατί όχι και καθημερινή, ενασχόληση με τον κόσμο του βιβλίου και της μελέτης,... έρχεται και η τραγική στιγμή για να εισπράξω μια πραγματικά οδυνηρή- απαξιωτική στάση από την πλευρά του οικοδεσπότη -συναδέλφου: "Υπερβολές!!!,...αυτά είναι, αγαπητέ μου, για τους γραφικούς της εκπαιδευτικής παρέας..."
Μάλιστα,... πολύ σωστά,... συλλογίζομαι κι εγώ(ο καημένος, τι την ήθελα τέτοια κουβέντα!) με τη σειρά μου, η καθημερινότητα και τα πρακτικά του βίου μας υπαγορεύουν μία πιο πραγματιστική αντιμετώπιση. Και αν ερμηνεύω ορθά: απόλυτη αποχή, δηλαδή, από τη χαρά της προσωπικής μελέτης -δημιουργίας και έρευνας, που μάλλον δεν απέχει πολύ από μια κραυγαλέα αδιαφορία για τα ουσιώδη, τουλάχιστον, -όχι του βίου, αυτά είναι προχωρημένες πνευματικές αναβάσεις - αλλά για τα καθημερινά, βρε φουκαρά δάσκαλε, της διδακτικής διαδικασίας, δηλαδή, για τον Έρωτα(!?)του εκπαιδευτικού προς το γνωστικό του αντικείμενο(για να μην αναφερθώ στην αγαπητική σχέση διδάσκοντος και μαθητικού Υποκειμένου), όχι κάτι παραπάνω!!!
Γι' αυτό και ο Πάνσοφος Θεούλης επιτρέπει να αναδύονται, που και που τέτοιες Τρανές και Πληθωρικές Προσωπικότητες, ώστε να κατανοούμε το μέγεθος και το βάθος της αμάθειας και της ανεπάρκειάς μας, μήπως (μήπως λέω,... μην είστε και τόσο αισιόδοξοι!)
κι έτσι συνετιστούμε κάποια στιγμή και δραπετεύσουμε μέσα από το σκοτάδι και τον θανατερό λήθαργο της αδράνειάς μας.
Είθε ο μακαριστός διδάσκαλος Εμμ. Κριαράς να αποτελέσει για όλους μας ένα φωτεινό Πρότυπο! Σήμερα, και επειγόντως,...αυτήν την κρίσιμη στιγμή που η εκπαιδευτική κοινότητα καταβυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην Απραξία, την Παθητικότητα και στα πρακτικά και μόνο του βίου, λες και η ανθρώπινη φύση υφίσταται μονάχα γι' αυτά.
Ορισμένοι, βέβαια, προχώρησαν με πολύ μεγάλα βήματα... και έφτασαν στο τέρμα:
« Πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει »(Αριστοτέλης)
« Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού - Ματθ.»
Μία θλιβερή διαπίστωση: Εμείς, μάλλον, δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμη!!!
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΣΚΑΛΕ!!!
Διογένης/Ε.Μ.
O μκαριστός Κριαράς ήτανε μορφή στα γράμματα. Συμφωνούμε όλοι.
Δημοσίευση σχολίου