π. Αντώνιος Καλλιγέρης
Απορίες...
Πώς νικιέται ο θάνατος;
Με την αγνότητα μιας έφηβης
Με την συνέργεια που συνοδοιπορεί
Με την σιωπή που δημιουργεί
Με την υπακοή που κυοφορεί
Με την ομορφιά που υφαίνει την αιωνιότητα
Με την αγωνία που γίνεται χαρά
Με την χαρά που γίνεται θαύμα
Πού νικιέται ο θάνατος;
Στο σώμα μιας Γυναίκας
Στην αγκαλιά της,
πνίγεται στο αίμα της,
στο γάλα των μαστών της
Στην κλίνη του αποχαιρετισμού της
Στο κλείσιμο των ματιών της που ευωδιάζει Ανάσταση...
Πού νικιέται ο θάνατος;
Στη Γυναίκα, που κάρπισε η Ανατολή της καινής Ζωής
η Ημέρα που καρτερούμε
Στη Γυναίκα, την εύφορη γη που ριζώνει ο ορίζοντάς μας,
την θάλασσα που αγκαλιάζει την Βασιλεία
την πατρίδα που γεννήθηκε στην εξορία
Κοιμήθηκες Μητέρα μακρινή αλλά ζεις τόσο κοντά που σε αγγίζουν
τα ακροδάκτυλα των πικραμένων
των μοναχικών
Απαρχή του σήμερα
σε αντικρύζω στις εικόνες των Εκκλησιών
στο χαμόγελο των ανθρώπων,
στο ψωμί του τραπεζιού
στα λουλούδια των γλαστρών των μπαλκονιών,
στον ήλιο του μεσημεριού,
στον πρωινό αέρα στο χέρι της αγαπημένης,
στις ζωγραφιές των παιδιών
στην σιωπή του δειλινού
στο τέλος που γεννά πάντα την αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου