"Η ψυχή του οδηγούσε το σώμα του να φτάσει εκεί που δεν του επιτρεπόταν..."

Ήρωας Πατριώτης 

Εκείνη τη ζεστή ημέρα του Αυγούστου, τόλμησε περισσότερο απ’ τους άλλους. 

Ξέφυγε απ’ τον ανθρώπινο κλοιό που προσπάθησε να τον εμποδίσει. 

Η ψυχή του οδηγούσε το σώμα του να φτάσει εκεί που δεν του επιτρεπόταν. Εκεί που πριν λίγα χρόνια, όταν ήταν μικρό παιδί, μπορούσε να παίζει αμέριμνα και να ζει ειρηνικά. 

Δεν κιότεψε ούτε στιγμή! 

Αναρριχήθηκε στον ιστό που κυμάτιζε η ημισέληνος. 

… Στο στόμα του υπήρχε ένα τσιγάρο. Το τελευταίο τσιγάρο της ζωής του. 

Το ‘ξερε! 

Ήξερε πως αυτή του η συνήθεια δεν θα ήταν η αιτία που θα του αφαιρούσε τη ζωή. 

Το ρουφούσε λαίμαργα καθώς ανέβαινε. 

Έβλεπε αυτούς που τον σημάδευαν. Δεν τον ένοιαζε! 

Συνέχισε! 

… Σε δευτερόλεπτα έπεφτε από αλλόφυλη σφαίρα. 

Το σώμα του σωριάστηκε στο χώμα, ποτίζοντάς το με το αίμα ενός ακόμη ήρωα πατριώτη. 

… 

… 

Η ψυχή του παραμένει κολλημένη στον αιματοβαμμένο ιστό. 

Δεν έχει αναπαυθεί ακόμη. 

Θα εγκαταλείψει τον ιστό όταν πάνω του κυματίσει ξανά η σημαία της Κύπρου. 

Μαρία Μπουρνέλη – Ρίζου

Αν με ρωτούσε κάποιος πριν 20 χρόνια πώς έγραψα τον Ήρωα Πατριώτη, δεν θα ήμουν σε θέση να του απαντήσω. Τουλάχιστον συγκεκριμένα. Θα έλεγα απλά πως βγήκε αβίαστα μέσα από την ψυχή μου. 

Εκείνο το απόγευμα (14 Αυγούστου 1996) παρακολουθούσα με μεγάλη αγωνία τα γεγονότα στην Κύπρο. Σφίχτηκε η καρδιά μου, σφίχτηκαν οι γροθιές μου βλέποντας τον Σολομώντα Σολωμού να αναρριχάται στον ιστό της σημαίας. Νόμιζα ότι ήταν αδελφός μου, συγγενής μου, και του μιλούσα λες και ήμουν εκεί, μπροστά του. 

«Κατέβα, δεν βλέπεις; Θα σε σκοτώσουν! Κατέβα, σε σημαδεύουν» φώναζα μπροστά στην τηλεόραση. 

Όταν χτυπήθηκε και άρχισε να πέφτει προς το έδαφος, σωριάστηκα, άφωνη πια, επάνω στην πολυθρόνα, ενώ χωρίς να το καταλάβω, θρηνούσα! 

Έτσι έγραψα αυτές τις λίγες αράδες, σαν να προσπαθούσα να εξηγήσω σε κάποιον το κακό που με βρήκε. Δεν ήταν ούτε αδελφός, ούτε φίλος, ούτε συγγενής μου. Ήταν αδελφός Κύπριος με καρδιά λιονταριού. 

Μαρία Μπουρνέλη – Ρίζου