Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΤΟΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ

Οι Μητροπολίτες Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος και Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος

Του Δημήτρη Κ. Τσίτου 
Dr Divinitatis

“Το συνοδικό και ιεραρχικό πολίτευμα της Εκκλησίας ως χάρισμα”  (απόσπασμα) 

Υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου 

«Πολλές συζητήσεις γίνονται για το συνοδικό θεσμό ή το λεγόμενο συνοδικό σύστημα πολίτευμα της Εκκλησίας. Πράγματι, αυτό είναι το ιδιάζον χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία στηρίζεται στο συνοδικό σύστημα διοικήσεως των κατά τόπους Εκκλησιών, στη λεγόμενη συνοδική «διαγνώμη» και όχι στην άποψη ενός προσώπου. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία στηριζόμαστε στις αποφάσεις των Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων, στο «έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν», το «ήρεσε τη Συνόδω» και όχι στις απλές γνώμες των διαφόρων μελών της Εκκλησίας. Βεβαίως, όταν ένα μέλος της Εκκλησίας φθάση στην θέωση, τότε βιώνει και εκφράζει αυτό το εσωτερικό πνεύμα της Εκκλησίας, και αποτελεί την αυθεντία σε θέματα πνευματικής ζωής και πολλές φορές αποτελεί τη βάση των Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων.» 

Πηγή: Περιοδικό "Θεολογία" 2/2009. (Αφιέρωμα στο Συνοδικό Θεσμό) σελ. 67-86. 

«Η ατομική ευθύνη και συμβολή στο συλλογικό αποτέλεσμα» 

Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις – κήρυγμα – κατάρες, του κατά τον τίτλο του Μητροπολίτη Αμβροσίου, επισημαίνεται το ότι σκοπίμως εδώ δεν προσφωνείται «Σεβασμιώτατος» δεδομένου ότι το «σέβας» δεν εκχωρείται αλλά αποδίδεται, υπάρχουν μερικές σκέψεις. 

Κάθε οργανισμός λειτουργεί ως «σύστημα». Δηλαδή πολλά επιμέρους συνεργάζονται προκειμένου να υπάρξει ένα τελικό αποτέλεσμα. Ένα απλό, αλλά όχι απλοϊκό, παράδειγμα είναι ένα ρολόι. Αποτελείται από έναν αριθμό γραναζιών και άλλων μερών τα οποία πρέπει να είναι σε τέλεια κατάσταση προκειμένου να συνεργαστεί το κάθε ένα με τα υπόλοιπα ώστε να έχουμε μια εύρυθμη λειτουργία (αποτέλεσμα). Εάν ένα γρανάζι δεν είναι σε καλή κατάσταση τότε ή δεν υπάρχει αποτέλεσμα ή το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι απατηλό και το «σύνολο» καθίσταται ανενεργό αν όχι βλαπτικό. 

Αυτή η ιδέα δημιουργεί την έννοια «Η ατομική ευθύνη και συμβολή στο συλλογικό αποτέλεσμα». Η αντίληψη αυτή κυριαρχεί παντού και όσο πιο γρήγορα γίνεται κατανοητή και υιοθετείται, τόσο πιο άμεσα τα αποτελέσματα είναι ως θετικά και αποδεκτά. 

Έτσι λοιπόν, και στην περίπτωση του κ. Αμβροσίου Λενή έχουμε μια προσωπική ιδεοληψία, διάθεση και συμπεριφορά η οποία αντίκειται στο Χριστιανικό δόγμα της Αγάπης και η οποία ταυτοχρόνως προκαλεί – καθ’ έξιν, κατά συρροή και αδιαλείπτως- πιστούς ορθοδόξους Χριστιανούς, αλλά και κάθε μη φανατικό. 

Ο κ. Αμβρόσιος Λενής είναι υπόλογος για τις πράξεις του και με …λεβεντιά έχει αναλάβει τις ευθύνες του. Το γιατί κάνει αυτά που κάνει είναι δικό του θέμα, και οι εξηγήσεις που δίνει – όσο κι αν προσπαθεί- δεν γίνονται αποδεκτές εκτός από κάποιους μερικούς. Βέβαια η παρουσία του στο προσκήνιο είναι ως εκπροσώπου της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως και Θρησκείας. «Κρίνει», και φυσικά «κρίνεται». 

Το θέμα όμως, δεν σταματά εδώ. Η ευθύνη του ενός σε ένα «σύστημα» διαχέεται και γίνεται «προίκα» - με ότι κι αν σημαίνει αυτό - των υπολοίπων μερών του «συστήματος» διότι δεν θα υπάρξει καλή λειτουργία, (εξ αιτίας του ενός), και φυσικά, αποτέλεσμα. 

Ο τρόπος της διακυβέρνησης της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι «συνοδικός», όπως σαφέστατα αναφέρεται στο απόσπασμα (στην αρχή - επικεφαλίδα) του πονήματος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου. Άρα εκτός από την ευθύνη που φέρει και επωμίσθηκε ο κ. Λενής, ευθύνη υπάρχει για τις πράξεις του και στα μέλη της Ιεράς Συνόδου. Θα μπορούσαμε, βέβαια, να πούμε ότι και η Ανωτάτη Αρχή – το Οικουμενικό Πατριαρχείο – θα είχε λόγους να ενδιαφερθεί διότι πλήττεται βαρύτατα η ίδια η Χριστιανική Θρησκεία όταν Μητροπολίτης ενδεδυμένος με αρχιερατικά άμφια και σε ιερό τόπο λατρείας εκστομίζει τα όσα κανείς δεν θα ήθελε ποτέ να ακούσει. Η πρώτη κίνηση, όμως, για την τακτοποίηση του θέματος ανήκει – και αποτελεί υποχρέωση - της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος επειδή είναι ο φυσικός «προϊστάμενος», έστω συνοδικά, του κάθε Μητροπολίτη μέλους της. 

Τον καιρό αυτό οι λειτουργοί της θρησκείας και το σύστημα της, βάλλεται από παντού – και δικαίως και αδίκως. Περιστατικά σαν το θλιβερό που παρακολουθήσαμε αποτελούν φθοροποιά στοιχεία. Πρέπει να απομονώνονται και να χρησιμοποιούνται μέθοδοι «αντιρρύπανσης και απορρύπανσης». Το «φιλάδελφον» έχει τα όρια του, όπως όρια υπάρχουν και για τις αντοχές και τις ανοχές. Εάν οι συνοδικοί λειτουργοί της εκκλησίας δεν έχουν όρια τότε ο λαός τους βάζει σε ίση μοίρα, και τους κρίνει με βάση αυτά που ανέχονται και αυτά που αντέχουν.