Το άλλοθι του «Οικουμενισμού»

Κατακόμβη της Μήλου, 2ος μ.Χ. αι. 

Του Αρχιμανδρίτη Γεράσιμου Φραγκουλάκη

Αννόβερο Γερμανίας

Παραφουσκωμένο εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα το μπαλόνι του «Οικουμενισμού» και είναι πολλοί βέβαια εκείνοι που το φουσκώνουν. Πρόκειται για τους αυτοαποκαλούμενους και αλληλολιβανιζόμενους «ομολογητές-αγωνιστές», που όπως και παλαιότερα γράψαμε, το τελευταίο διάστημα αποτελούν είδος εν υπερεπαρκεία. Σ’ αυτούς ανήκουν κληρικοί και λαϊκοί, θεολόγοι και μη, blogάκηδες και φερέφωνα εκ των οποίων πολλοί μοιάζουν ωσάν να βρίσκονται σε κατάσταση έκστασης, άλλοι σε θέση εγρήγορσης, άλλοι υπό την επήρεια μέθης και πολλοί αλαλάζοντες ως «πεφωτισμένοι» γλωσσολαλούντες. 

Τα βέλη τους κατευθύνονται σε πολλούς. Κύριος όμως στόχος τους είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Ποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούν μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν. Γιατί αποκλείεται να μην υπάρχει σκοπιμότητα. Αλλιώς πώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι ενοχλούνται από την δραστηριοποίηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου; 

Ό,τι κι αν έχει επιτύχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, και είναι πολλές οι επιτυχίες του τα τελευταία κυρίως χρόνια, το οφείλει στους αγώνες τού δυναμικού και ακούραστου Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου και των άξιων συνεργατών του. Δυστυχώς οι ομοεθνείς του, που όταν τους βολεύει στεντορεία τη φωνή τον αποκαλούν «Πατριάρχη του Γένους», συνήθως στέκονται απέναντί του. Δεν θυμίζει αυτό σκηνές από την Καινή Διαθήκη, που αφορούν στην συμπεριφορά προς τον Κύριο κάποιων ομοεθνών Του; Εκείνοι που θα έπρεπε να είναι δίπλα του και να αποτελούν τους φυσικούς συνεργάτες του αποτελούν τους αντιπάλους και πολέμιούς του. 

Δεν μπορούν κάποιοι, κυρίως κληρικοί όλων των βαθμίδων εξ Ελλάδος με καθόλου ή μικρή εμπειρία από την διακονία των Ορθοδόξων στο εξωτερικό, να μιλούν για «Οικουμενισμό». Πρόκειται για «καραμέλα» που οι ίδιοι έχουν κατασκευάσει και την πιπιλούν συνέχεια δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο την αντίθεσή τους στην οποιαδήποτε συναναστροφή με Χριστιανούς άλλων δογμάτων, κάτι ξένο προς αυτούς γιατί κατά κύριο λόγο αυτή η ανάγκη στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Φαίνεται πως έχουν επιλύσει όλα τα προβλήματα του εν Ελλάδι ποιμνίου τους και σπεύδουν να βοηθήσουν και στο εξωτερικό, μια και εμείς οι διακονούντες στην αλλοδαπή είμαστε κατ’ αυτούς «οικουμενιστές» και για κάποιους πιο ακραίους «ουνίτες»! 

Εμείς λοιπόν οι «οικουμενιστές» και οι «ουνίτες» πρέπει να γνωρίζουν όλοι αυτοί ότι, τα αυτοκίνητα μας τα έχουμε μετατρέψει σε κινητά σκευοφυλάκια και συναγωνιζόμαστε σε αριθμό χιλιομέτρων τους ταξιτζήδες, προκειμένου να μεταβαίνουμε από περιοχή σε περιοχή και να διακονούμε τις ψυχές των Ορθοδόξων που μας έχει εμπιστευθεί η Εκκλησία. 

Πρέπει να καταλάβουν κάποτε όλοι όσοι ασχολούνται με αυτόν τον «Οικουμενισμό» ότι αυτοί τον έχουν δημιουργήσει και πρόκειται για κάτι που μόνο στη φαντασία τους υπάρχει. Γι’ αυτό και ο αγώνας στον οποίο έχουν επιδοθεί αποτελεί σκιαμαχία. Εκτός και αν αποτελεί δικαιολογία για την κάλυψη αδυναμιών που τυχόν υπάρχουν και αφορούν στην άσκηση της ποιμαντικής τους διακονίας. Σήμερα, με την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα μας την Ελλάδα, πολλοί είναι εκείνοι που καραδοκούν να αρπάξουν τις ψυχές των Ορθοδόξων με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαγητό. 

Ασχοληθείτε περισσότερο με αυτούς και αφήστε εμάς. Γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει Ορθόδοξο Χριστιανικό φρόνημα και προ πάντων τι είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή. Τα βιώνουμε καθημερινά και έντονα. Αυτή άλλωστε είναι και η βούληση του Οικουμενικού Πατριαρχείου μας, η οποία εφαρμόζεται με την μέριμνα και φροντίδα των ανά τον κόσμο επαρχιών του.

Σημείωση Ιδιωτικής Οδού:
Σε προηγούμενη ανάρτησή μας γράφαμε:
Αυτό που λέγεται “οικουμενισμός” δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο στη νοσηρή φαντασία κάποιων διεστραμμένων που θέλουν συνεχώς να σπέρνουν ζιζάνια στο σώμα της Εκκλησίας. Κι αν κάποιοι σύγχρονοι, ενάρετοι και αγιασμένοι θεολόγοι και ποιμένες χρησιμοποίησαν τον όρο, αυτό δε σημαίνει τίποτα. Δηλαδή δεν εκφράζει την συνείδηση της Εκκλησίας γι' αυτό που υποτίθεται πως είναι ο “οικουμενισμός”. Τα περί “παναιρέσεως” είναι αστειότητες και αθλιότητες μαζί. Βλέπουμε ήδη στην Εκκλησία της Σερβίας – και όχι μόνο - τα σχίσματα αυτής της “λογικής”. Και φυσικά ο “οικουμενισμός” γεννάει διάφορες “αιρέσεις” όπως τον “ονοματοκρυπτισμό” (κατά π. Θ. Ζήσην) και άλλες παρόμοιες γελοιότητες.