ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ Ή Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Του Κώστα Νούση, θεολόγου-φιλολόγου Α.Π.Θ.

Αν κάθε λαός της Ε.Ε. κομίζει ένα μέρος της ταυτοπροσωπίας του στην πολιτικοκοινωνική αυτή Ένωση ως συστατικό στοιχείο για τη δόμηση της νεόκοπης ταυτότητας του σύγχρονου αυτού ενοποιητικού πολιτισμικού μορφώματος, τότε το σίγουρο είναι πως η ελληνική συνεισφορά δρέπει τους καρπούς της απογοήτευσης που σκόρπισε στους εταίρους της. Μια διττή απομυθοποίηση: αφενός δεν έπεισε για τη σύνδεσή της με το θαυμαστό πολιτισμό της κλασικής αρχαιότητας. Ο μύθος της φιλοσοφικής έξαρσης και της δημοκρατίας της αρχαίας Αθήνας εκδικάζεται στο χώρο που γεννήθηκε με την καταρράκωση του εν λόγω πολιτεύματος μέσω της επανόδου μιας εκσυγχρονισμένης νεοδικτατορικής φιλελευθεροφανούς ποδηγέτησης των λαών, προδρόμου της προφητευμένης εν προσώπω αντιχρίστου παγκόσμιας καθυπόταξης των λαών στον άρχοντα του σκότους. Αφετέρου, η απόγνωση του δυτικού ανθρώπου, του κεκοπιακότος και αθεΐσαντος εξαιτίας των διαστροφών της παπικής εκκλησίας, από τη στέρηση και αλλοίωση της μοναδικής του ελπίδας: της Ορθοδοξίας. Περίμενε να την προσλάβει λόγω και έργω από μια χώρα που φέρει τον πνευματικό αυτό θησαυρό τουλάχιστον κατ’ όνομα, πόρρω απέχει, όμως, από την ουσιαστική προσέγγιση του πνευματικού του περιεχομένου. Και η απόφαση του δικαστηρίου αμείλικτα και κολαστικά εκδικητική: αργός και βασανιστικός θάνατος.

Η Ελλάδα ως κρατικό μόρφωμα, έχων δεδανεισμένο το πολιτικό της είναι εκ δυσμών ασχέτως με την ιστορική και ψυχολογική παράδοση της λαϊκής της βάσης, απέτυχε να το αφομοιώσει και αυτό κατέληξε σε καρκινωματικό εξάμβλωμα. Η πνευματική, όμως, χρεοκοπία της λόγω της απομάκρυνσής της από την πηγή της ζωής της, την Εκκλησία την Ορθόδοξη, συντελεσμένη προ πολλού για ποικίλους λόγους – όχι της παρούσης προς ανάλυση – οδήγησε στο χάλι της αναπόφευκτης πολυτρόπου και πολυεπιπέδου διενεργούμενης χρεοκοπίας. Το τρωθέν φιλότιμο του Έλληνα, η απολεσθείσα στοιχειώδης εθνική αξιοπρέπεια ενός εκ των πλέον ιστορικά σημαντικών λαών, ο ευτελισμός και η διαπόμπευση εκ του πλανώμενου φάσματος της πείνας μέσα από συσσίτια και αλίευση τροφής από κάδους απορριμμάτων είναι η επιδερμίδα του νεκρού σώματος της ελλαδικής ιστορικής πορείας.

Διάβαζα προχθές τα λόγια του μεγάλου Μίκη – μεγάλοι πλέον ανευρίσκονται μάλλον σε αριστερούς και διάφορους «αλλότριους πνευματικά» χώρους, ενώ θα έπρεπε να απαντώνται στην Ιεραρχία, ας πούμε, ή στο Άγιον Όρος – που καθύβριζε το κατάντημά μας και τον ολίγιστο – κατά Γιανναρά – που μας διέσυρε διεθνώς ως τεμπέληδες και διεφθαρμένους, ενώ ο ίδιος και το λοιπό πολιτικό σινάφι είναι υποδείγματα εργατικότητας και ήθους! Δεν θα πω, διότι δεν θέλω να το δεχτώ ή να το φανταστώ, πως δικοί μας εκόντες κατέστησαν εαυτούς δοσιλόγους στην υπαγωγή της χώρας μας σε οικονομικά και έτερα αλλογενή κέντρα εξουσίας. Θα πω μόνον πως άκοντες πρόδωσαν την εμπιστοσύνη μας στον… μεσσιανισμό τους! Είχε φτάσει ο ταλαίπωρος «ορθόδοξος» Έλλην του 21ου αιώνα να ψηφίζει με κριτήριο την υπόσχεση αύξησης εικοσάευρου στο μισθό - άκουσον και φρίξον – και τώρα δειλός, μίζερος και άνανδρος γραικύλος, με έντονη την αποφορά του αποχωρητηρίου πάνω του λόγω της γνωστής ακράτειας της πρώτης και τρίτης ηλικίας, την οποία γνώρισε νωρίτερα εκ του περισσεύματος των ψυχικών του αποθεμάτων (!), έντρομος εκχωρεί γην και ύδωρ, από την τσέπη του μέχρι την αξιοπρέπειά του, την ίδια του την ψυχή…

Αυτά όλα ήρθαν ως φυσικός καρπός της μακροχρόνιας νεοελληνικής μιζέριας που ταλάνιζε το μεταοθωμανικό μας κρατίδιο. Μιας μικροψυχίας που εκδηλωνόταν στην καθημερινότητα, στις εκπομπές της τηλεόρασης, στη διασκέδαση, στη ζηλοφθονία και αλληλοφαγωμάρα μας – το μάτιασμα κατά των δημοσίων υπαλλήλων επιτέλους έπιασε τόπο (!) – στην εν γένει υλιστική μας νεοειδωλολατρική νοοτροπία. Ο Χριστός, η υγιής και λυτρωτική πνευματικότητα της ορθόδοξης πίστης μας σε Αυτόν, ανήκε – και ανήκει, διότι αργά βάζει μυαλό ο άνθρωπος – σε μια ισχνή μειοψηφία που σηκώνει ανέκαθεν τον ονειδισμό της κοσμικής ματαιοδοξίας, υπεροψίας και απαξίωσης.

Η κρίση είναι ένα παιδαγωγικό φάρμακο από τον Κύριο για να εξαγνιστούμε, να μετανοήσουμε. Ένα καθαρτήριο που Εκείνος επέτρεψε φιλάνθρωπα – φανταστείτε να επέτρεπε πόλεμο - για να μας φέρει εις εαυτούς. Κρίση ως επιστροφή στη χαμένη σοβαρότητα, ως προγύμνασμα και προϊδεασμός για τα προφητευμένα δεινά που έρχονται από τον αντίχριστο της Αποκάλυψης. Κάποτε όλα μοιάζαν μακρινά, τώρα διαισθανόμαστε πόσο εύκολα ο διάβολος και οι συνεργάτες του μπορούν να τρομοκρατήσουν και να ποδηγετήσουν την ανθρωπότητα, πετώντας ένα απλό ξεροκόμματο…

Πότε θα βγούμε από την κρίση; Όταν θελήσει ο Θεός. Είναι τόσο εύκολο να εξέλθουμε, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην Ισλανδία. Αλλά δεν θα γίνει έτσι, απλά και μόνο διότι το φάρμακο - φαρμάκι της κρίσης θέλει λίγο χρόνο να δράσει, να το αισθανθούμε, να μπει βαθιά στο αίμα της ψυχής μας, να γυρίσουμε το βλέμμα και τα χέρια μας προς τα πάνω, διότι τότε γινόμαστε όντως άνθρωποι κατά την ετυμολογία της λέξης… Φαίνεται πως είχαμε «παρασυμβληθεί» τόσο καιρό με τα ανόητα κτήνη (Ψαλμ. 48:13) που τρέφονται ασώτως με τα χαρούπια της ψευδαισθητικής υλοκεντρικής ηδονής και ο Θεός επέτρεψε να μας συμπεριφέρονται οι «εταίροι» μας ως μια φορτική και ανεπιθύμητη αγέλη που το μόνο που της αξίζει είναι ίσα ίσα να επιβιώνει, μέχρι την ευκταία εξαφάνισή της… Ίσως μονάχα έτσι μπορούσε να αρχίσει μια διαδικασία αυτογνωσίας της εσχατιάς στην οποία είχαμε εκπεσόντες περιέλθει.

Κ.Ν.

Λάρισα

21/2/2012