ΕΚΑΒΗ ΟΛΟΦΥΡΟΜΕΝΗ Ή ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΕΙΩΝ ΦΑΥΛΟΤΗΤΑΣ

του Κώστα Λογαρά

Ένας (πρώην) Υπουργός επιχειρηματολογεί με πομπώδη θεατρικότητα πάνω σ’ ένα έλασσον συμβάν: «Για ένα κόκκινο, καταστρέφεται η ζωή μου και κλαίει συνεχώς το παιδί μου». Η καταστροφή «της ζωής του» και «το κλάμα του παιδιού του» αναδεικνύονται σε ύψιστες προτεραιότητες της παραισθητικής του πραγματικότητας.

Η ωφελιμιστική αντίληψη της ατομικότητας, η ιδιοτελής πρόταξη του ατομικού του χώρου και η προσπάθεια αποποίησης των ευθυνών του, εν τέλει η προάσπιση του μικροσκοπικού του κόσμου αποδεικνύεται εντελώς μικρόψυχη. Γιατί ανάγει σε υπέρτατη αξία τη δική του ζωή, το δικό του παιδί, τα δικά του κεκτημένα.

Αυτή ακριβώς η μικροαστική οπτική καθόρισε την πολιτική και κοινωνική ζωή της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ας μην ξεχνάμε ότι την ίδια επιχειρηματολογία χρησιμοποίησε και άλλος Υπουργός -της Δεξιάς αυτός-, για τα δικά του καμώματα. Εννοώ εκείνον με τις off shore εταιρείες που ταύτιζε το νόμιμο με το ηθικό. Και ο εν λόγω, αν θυμάστε, «τα παιδιά του προσπάθησε να εξασφαλίσει: τη ζωή τους, το μέλλον τους, την καριέρα τους».

Πρόκειται για τη γνωστή παρωπιδική αντίληψη που στενεύει τους ορίζοντες και μάς βουλιάζει σε μια περίκλειστη ζωή. Όπου το κέντρο του κόσμου είναι ο εαυτός μας: το σπιτάκι μου, η περιουσία μου, τα παιδάκια μου, η δουλίτσα μου. Από ’κει και πέρα, άλλος κόσμος δεν υπάρχει.

Κι αυτή η ατομοκεντρική θεώρηση δεν χαρακτηρίζει αποκλειστικά τον κ. Κουλούρη (ή τον κ. Βουλγαράκη). Αποτελεί κοινό τόπο. Μόνο που ο Κουλούρης υπήρξε Υπουργός και κάτω από αυτήν τη στενή -στενότατη- οπτική «της ζωής του» έπαιρνε αποφάσεις και για τη δική μας· νομοθετούσε και καθόριζε την πορεία μας.

Κι αν αυτήν την ωφελιμιστική συλλογιστική την κατανοείς για έναν μισθοσυντήρητο γονιό που πασχίζει να εξασφαλίσει τα παιδιά του, όμως δεν τη συγχωρείς σε πρόσωπα της εξουσίας. Γιατί πάνω σ’ αυτό το σκεπτικό, ασφαλώς, στήριζαν τις πολιτικές τους· με βάση αυτήν την μικρόψυχη οπτική προώθησαν τα δικά τους (κομματικά) παιδιά, αγνόησαν όλα τα άλλα και περιφρόνησαν κώδικες κοινής συμβίωσης και αρχές που συνέχουν τις κοινωνίες. Ανίκανοι να διανοηθούν το γεγονός -πόσω μάλλον τον αγώνα- του κοινού βίου πέρα και πάνω απ’ τη δική τους τη «ζωή» ή «το κλάμα του παιδιού τους».

Όμως, ουδέν κακόν. Ας θεωρήσουμε τη σημερινή κρίση ως «τύχη αγαθή» για τούτο και μόνο: αποκαθήλωσε προσωπεία φαυλότητας για να παραδώσει στη δημόσια κρίση «γυμνούς και τετραχηλισμένους» τους κάθε λογής λιποβαρείς και επικίνδυνους κρατούντες.

Η ελληνική κοινωνία τα δύο τελευταία χρόνια ωριμάζει μ’ ένα βίαιο τρόπο. Ο βαθμός αυτής της ωριμότητας αποτελεί αποκλειστική ευθύνη του καθενός μας. Και είναι αυτός, εντέλει, που θα κρίνει και το μέλλον μας.