Η ΑΡΚΟΥΔΑ
ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
Ὁ Γιάννης Κοντακίδης μᾶς ξάφνιασε πάλι μὲ τὸν ἀπὸ ἐπιστήμονες ἀπαρτιζόμενο θεατρικό του ὅμιλο, γνωστὸ ἀπὸ τὸν Don Camillo, ἀνεβάζοντας τὴν 14. 1. δύο μονόπρακτα τοῦ μεγάλου Ἄ. Τσέχωφ στὸ Μορφωτικὸ Σύνδεσμο Μόδα ὑπὸ τὴν αἰγίδα του, καθὼς καὶ τῆς Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος, τοὺς ὁποίους καὶ εὐχαριστοῦμε.
Θὰ μποροῦσε δὲ ἴσως νὰ κάμει κανεὶς μερικὲς παρατηρήσεις, πάνω στὰ μονόπρακτα "Ἀρκοῦδα" καὶ "Πρόταση σὲ γάμο", οἱ ὁποῖες σχετίζονται μὲ τὸν συγγραφέα, καὶ μετὰ νὰ στραφεῖ στοὺς ἑρμηνευτές τους.
Βέβαια ποιός θὰ κρίνει τὸν Τσέχωφ; Πάντως ἐκ πρώτης ὄψεως θὰ διερωτιώταν κανείς, τί σχέση ἔχουν τὰ δυὸ αὐτὰ κομμάτια; Καὶ ὅμως: Βαθειά, ὅταν προσέξει τὴ δομική τους διάρθρωση ποὺ διακατέχεται ἀπὸ τὴν θέση – ἀντίθεση καὶ σύνθεση, ἔστω κι’ ἂν αὐτὴ ἐπέρχεται κάπως ἀπότομα.
Δὲν ὑπάρχει δὲ ἀμφιβολία, ὅτι σχεδὸν ὅλοι οἱ δημιουργοί, δὲν μένουν ἀμέτοχοι στὶς κοινωνικο-πολιτικὲς καὶ ἄλλες συνθῆκες καὶ καταστάσεις τῆς ἐποχῆς τους. Ἔτσι καὶ ὁ Τσέχωφ ἐμφανίζεται ὡς πραγματιστής, ἀλλὰ ὄχι καὶ ἀχρωμάτιστος, χτυπώντας ὁρισμένες ἀτασθαλίες τῆς ἐποχῆς του καὶ διερμηνεύοντας διαχρονικά, αἰώνια χαρακτηριστικὰ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας. Πράττει δὲ αὐτό, μὲ ὅλο τὸν βίαιο ἐνθουσιασμὸ ποὺ χαρακτηρίζει ἐν πολλοῖς ἀνθρώπους τῆς φυλῆς του (slavisches Blut). Εἶναι μάλιστα καὶ σύντομος, πρᾶγμα ποὺ προέρχεται βέβαια καὶ ἀπὸ τὴ φύση τῶν μονοπράκτων.
Ὅμως φαίνεται κάπως καὶ νὰ κουράζει μὲ τὸ "τράβηγμα" μερικῶν ἐριστικοῦ χαρακτῆρος καὶ ἀσφαλῶς ὄχι εὐχάριστων περιστατικῶν, ποὺ "κινδυνεύουν" νὰ καταλάβουν ὁλόκληρο τὸ ἔργο -ἐκτὸς ἂν ἦταν τοῦτο ἀναγκαῖο καὶ πρόθεσή του- ὅπως τοῦ χρέους, τῶν αἰωνίων κτηματικῶν διαφορῶν καὶ τῶν περί, ὡς μὴ ὤφελε, "σκυλολογίας" (πρβλ. καὶ τὸ "ἡ κυρία μὲ τὸ σκυλάκι"), μετὰ δὲ φέρνει μὲ μιὰ μονοκονδυλιὰ τὴν "κάθαρση"!
Ὅσον δὲ γιὰ τοὺς ἑρμηνευτές, ἂς τοὺς πάρουμε μὲ τὴ σειρά:
Τὴν "εὐειδῆ" Ἕλενα Πάνου (Πόποβα), ποὺ στὴ σκηνὴ ἀπὸ κοντὰ φαινόταν μεγαλύτερη, καὶ μὲ τὰ σπινθηροβόλα μάτια της τρέλανε τὸν Ἀνέστη, ἐνῶ τὸ ψηλό της μέτωπο συνεπρόδιδε τὴν ἠπειρώτική της καταγωγή, καὶ μὲ τὴ φιγούρα της, ἡ ὁποία πλαισιωνόταν ἀπὸ τὸ ἀραχνοΰφαντο μαῦρο ροῦχο, θύμιζε κάπως ἀλλοχρωματικὰ τὶς Καρυάτιδες ἤ, ἐπιτραπείτω, τὴν Ἑκάτη, καὶ μαρτυροῦσε μιὰ "ἐκρηκτικὴ σεμνότητα" στὸ λόγο καὶ τὶς κινήσεις.
Ὁ Πασχάλης Παμποράκης (Λουκᾶς) μὲ ὅλα τὰ χαρακτηριστικά, ἂν καὶ Ἠπειρώτης κι’ αὐτός, τοῦ πιστοῦ yes-man ὑπηρέτη, ποὺ δούλευε ἀγόγγυστα σὰν κάτεργος τῆς τότε ἀριστοκρατίας καὶ ὄχι μόνον.
Ὁ Ἀνέστης Βασιλακέρης (Σμηρνώφ, Λομώφ), κορυφαία μορφὴ τῶν ἔργων, ἕνας τύπος ὁ ὁποῖος παρουσίαζε τρομερὲς κόντρες καὶ ἔμοιαζε μὲ τὸ μνημειακό του παράστημα, μὲ τὴ φουρτουνιασμένη θάλασσα ποὺ κατέληγε ἤρεμα στὸν εὔδιο λιμένα, ποὺ εἶχε μέσα στὰ σωθικά του μιὰ συγκινητικὴ καὶ γλυκαντικὴ τρυφερότητα, ἀλλὰ καὶ τὸ ὀλέθριο πάθος τῆς καταστροφῆς, τὸ ὁποῖο ξεκοίλιαζε μ’ ἕναν ἄκρατο καὶ ἀνεξέλεγκτο ἐνθουσιασμό, ποὺ δὲν λογάριαζε τίποτε, ἔστω κι’ ἂν μετὰ βούλιαζε σὰν τοὺς ἀκροβάτες στὰ συνθετικὰ πούπουλα, ἐκπλήσσοντας τοὺς πάντες.
Ἡ Τάνια Δεμιρτζόγλου (Νατάλια Στεπάνοβα), ἡ ἐγγόνα τῆς Βασίλισσας, μὲ τὴν ἀριστοκρατική της μεγαλοπρέπεια καὶ τὴ γοητευτικὴ ἐμφάνιση, πού, ἐνισχυμένη ἀπὸ τὶς μπαλετικές της καταβολές, οἱ ὁποῖες καλλιεργοῦσαν τὴ φίνα της κορμοστασιά, ἐκπροσωποῦσε ἀτόφια τὴν ἀρχοντιὰ τῶν κυρῶν τῆς Ἑπταλόφου καὶ ἔκρυβε μέσα της, ὅπως καὶ ἡ Ἕλενα, μιὰ θηλυκὴ τρυφερότητα ἀλλὰ κι’ ἕνα πληθωρικὸ καὶ ἀπόλυτο brio, ποὺ ἐκδηλωνόταν ὅταν καὶ ὅπως ἔπρεπε.
Καὶ τέλος, ὁ γεροδεμένος "βετερᾶνος" Γιάννης Παΐσιος (Τσιμπουκώφ), ὁ ὁποῖος ἐντυπωσίαζε μὲ τὸν ἀκραιφνῆ ἀνδρισμὸ καὶ τὴν σταθερότητά του, σύμμορφη πρὸς τὸ παράστημα καὶ τὴ στάση του, ἰδιάιτερα στὰ πόδια, θυμίζοντας τὸν μεγάλο ἀοιδὸ Mustafa Sağyaşar, ποὺ ἔδιδε γρήγορες καὶ ἀποφασιστικὲς λύσεις, σὰν τὸ μαχαίρι καὶ ἔσωζε τὴν κατάσταση ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα.
Ὅλα ἐτοῦτα ἔδιδαν στὸν θεατὴ τὴν ἐντύπωση μιᾶς "θεατρικῆς ζωγραφικῆς" ποὺ δουλεύει μὲ μορφολογικὲς καὶ χρωματικὲς ἀντιθέσεις ἐξπρεσιονιστικῆς χροιᾶς (expresionistische Kontrastmalerei), ἡ ὁποία καθιστοῦσε σχεδὸν περιττὴ μιὰ πλουσιότερη σκηνογραφία.
Θερμὰ συγχαρητήρια στὸ σεμνὸ καὶ ἀπέριττο σκηνοθέτη Γ. Κοντακίδη τῆς "Θεατρικῆς Ἀπόπειρας", μὲ τὴν παράκληση καὶ τὶς εὐχὲς νὰ μᾶς χαροποιεῖ καὶ μὲ ἄλλα τοιούτου χαρακτήρα δῶρα.
Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως 18.1.2012
ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ
Σήμερα, εορτή του Μ. Αθανασίου Πατριάρχου Αλεξανδρείας, άγει τα ονομαστήριά του ο αγαπημένος της Ιδιωτικής Οδού Σεβ. Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος κ. Αθανάσιος.
Το πρωί, κατά την Πανηγυρική Θ. Λειτουργία που τελέστηκε στον Καθεδρικό Ι. Ναό της Αγίας Τριάδος Χαλκηδόνος, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο εκπροσώπησε ο Μητροπολίτης Μυριοφύτου και Περιστάσεως Ειρηναίος, ενώ έψαλε θαυμάσια ο Βυζαντινός Χορός της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, υπό την διεύθυνση του καθηγητού Γεωργίου Πατρώνα.
Ακολούθησε εόρτιος δεξίωσις στο Μητροπολιτικό Μέγαρο.
Ευχόμαστε ολόψυχα στον Γέροντα Χαλκηδόνος το Εις πολλά έτη Δέσποτα! Για να μας ζωογονεί με το αστραπηβόλο πνεύμα του και να διδασκόμαστε από την σοφία και την ανοιχτοσύνη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου