Μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας έχουν κατατεθή πολλά και επιφανή "παρθενίας εγκώμια". Δίνουν την εντύπωση, ίσως στον ανώριμο αναγνώστη, ότι κυριαρχούνται απο έναν τυπικά ναρκισσιστικό πρωταθλητισμό. Και συνοδεύεται ο ναρκισσισμός κατά κανόνα (η κλινική ψυχολογία ερμηνεύει εμπεριστατωμένα το γιατί), απο τον χθόνιο τρόμο για τη σεξουαλικότητα, την άκρα ενοχοποίηση της σεξουαλικότητας.
Σήμερα, στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού της ατομοκεντρικής χρησιμοθηρίας, καταλαβαίνουμε και την παρθενία κυρίως ως αγαμία, δηλαδή ως αποφυγή του γάμου για χάρη της απερίσπαστης απο οικογενειακές μέριμνες στράτευσης στο έργο της Εκκλησίας. Και είναι φυσικό, γιατί ο σημερινός πολιτισμός γεννήθηκε απο το αναποδογύρισμα των προυποθέσεων του εκκλησιαστικού τρόπου ύπαρξης και ζωής- τον γέννησε η μεσαιωνική Δύση μετά την απόσχισή της απο το σώμα της Καθολικής Εκκλησίας.
Οι αυτονόητες στον πολιτισμό μας σήμερα προτεραιότητες, του ατομοκεντρισμού και της χρησιμοθηρίας, έχουν στρεβλώσει συνολικά την γλώσσα του εκκλησιαστικού ευ-αγγελίου: Καταλαβαίνουμε τη σωτηρία σαν ατομική επιδίωξη και νομική καταξίωση, την πίστη σαν πακέτο ατομικών πεποιθήσεων, τον πρεσβύτερο της Εκκλησίας σαν "ιερέα" θρησκείας, τον επίσκοπο σαν "δεσπότη", διοικητικό εξουσιαστή του ιδεολογικού και ιεροπρακτικού μηχανισμού της θρησκείας. Με τέτοιες προσλαμβάνουσες κατανοούμε και την αγαμία σαν τυπικό προαπαιτούμενο για τη "βαθμίδα" ιερωσύνης του πρεσβυτέρου και του επισκόπου στον Ρωμαιοκαθολικισμό, για τη "βαθμίδα" του επισκόπου στην Ορθοδοξία.
Ως τυπικό προσόν η αγαμία διαστέλλεται σιωπηρά, αλλά σαφώς απο την παρθενία των παραδοσιακών "εγκωμίων"- καταξιώνεται με κριτήρια χρησιμοθηρικής αποτελεσματικότητας: απερίσπαστης απο συζυγικές μέριμνες στράτευσης. Στην "ορθόδοξη" πρακτική, όταν η ανάληψη της ιερωσύνης προηγείται χρονικά, το εκκλησιαστικό μυστήριο του γάμου αποκλείεται- άν ο έγγαμος κληρικός χηρέψει, πρέπει στανικά να μεταταχθή στις τάξεις του άγαμου κλήρου. Ο " άγαμος κλήρος" είναι μια τρίτη κατηγορία: ούτε μοναχοί, στην άσκηση του κοινοβίου ή της αναχώρησης, ούτε οικογενειάρχες, στο άθλημα μοιρασιάς του εαυτού. Είναι (κατά κανόνα) οι καριερίστες της θρησκευτικής εξουσίας, κάτι σαν τους ευνούχους των άλλοτε βασιλικών αυλών. Φύονται και αυξάνονται, συνήθως, στην καμαρίλα επισκοπικών αυλών, μαθαίνουν να υπαλλάσσουν τη σεξουαλική στέρηση σε καριέρα με στόχο τον δεσποτικό "θρόνο", την εγωλαγνεία, θεσμοποιημένη: Να εξουσιάζουν συνειδήσεις, να εκμεταλλεύονται την προβατώδη υποταγή του ποιμνίου, να θυμιάζονται ως είδωλα και να πολυχρονίζονται ακαταπαύστως στη λατρεία. Μια τέτοια καριέρα γοητεύει τα νεαρά ΑΓΑΜΙΔΙΑ των επισκοπικών αυλών, τα θέλγει επιπλέον και η γυναικώδης ενασχόληση με κοσμήματα, αυτοκρατορικές μίτρες και σκήπτρα, χρυσοποίκιλτα ενδύματα. Στην ιεράρχηση ευθυνών, αξιωμάτων και προβαδισμάτων τα ΑΓΑΜΙΔΙΑ υποσκελίζουν αυτονοήτως πολιούς πρεσβυτέρους, μόνο επειδή "μετά γυναικός ουκ εμολύνθησαν"- διέσωσαν τη ναρκισσιστική αυτονομία τους ανυπότακτοι σε συζυγία.
"Συζυγίας εγκώμιον- υπο ανωνύμου τινός εγγάμου". Περιοδικό ΕΠΙΓΝΩΣΗ,τχ. 109.
Πίνακας, Γυναίκα και Έρωτας, Γιάννη Τσαρούχη
16 σχόλια:
Άντικρυ λοιπόν σε αυτή την ΑΝΕΡΑΣΤΙΑ, περί τα πάντα εκτός των εαυτών των..., ΤΩΝ ΑΓΑΜΙΔΙΩΝ.... ίσταται ο Πατερικός λόγος της Εκκλησίας:
Ου γαρ εν μόνω τω φείσασθαι της παιδοποιίας κατορθούται το χάρισμα της παρθενίας, αλλ΄ άπας ο βίος και η ζωή και το ήθος παρθενεύειν οφείλει, δια παντός επιτηδεύματος του αγάμου την αφθορίαν επιδεικνύμενος. Έστι γαρ και ΛΟΓΩ ΠΟΡΝΕΥΣΑΙ και ΟΦΘΑΛΜΩ ΜΟΙΧΕΥΣΑΙ...(Μ.Βασίλειος)
Στους θεοφόρους Πατέρες διασώζεται ο παροιμιώδης ορισμός της παρθενίας: "Και γυναίκα αγνοώ και παρθένος ΔΕΝ είμαι..." Το δώρο της παρθενίας κατορθώνεται πλέον με την αγιοσύνη και την καθαρότητα της ψυχής, που ορίστηκε να κατορθώνεται με το φόβο του Θεού, απ΄όσο με την σωματική αποχή.
Δεν είναι δυνατό να αποκτηθεί τελεία η αρετή της αγνείας αν προηγουμένως δεν έχει αποκτηθεί η αληθινή ταπεινοφροσύνη της καρδιάς.
Οφείλεται να ασκείται όχι μόνο η εγκράτεια του σώματος, αλλά και η συντριβή της καρδιάς με συνεχή μετάνοια συνοδευόμενη από στεναγμούς, ώστε να καταστεί δυνατό να σβεστεί η κάμινος της σάρκας με τη δροσιά του Αγίου Πνεύματος(Φιλοκαλία).
(+π. Μιχαήλ Καρδαμάκης, ερμηνευτικά σχόλια στο Λουκ. 1,27).
Αφήστε ρε παιδιά τις παρθενίες και νυμφευθείτε να κάνετε κανένα παιδί γιατί η Ελλάδα χάνεται. Είναι πολύ επιτυχημένο το " γ....ε γιατί χανόμαστε". Το μυστήριο του γάμου μέγα εστί. Δηλαδή λάθος έκανε ο Θεός όταν έλεγε " ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον είναι"? Και ΄Δεσποτάδες γιατί να γίνονται οι ανύπαντροι? Αυτά λέει το Ευαγγέλιο, ή Πρεσβύτερος και Επίσκοπος μιάς γυναικός άνδρας κ.λπ. Είδαμε τα χαϊρια των "μοναχών" και των "αγάμων".
α, κύτταξε φίλε,29 Οκτώβριος 2009 11:16 μμ, σύμφωνα με έναν καθηγητή του εκκλησιαστικού λύκειου Πάτρας.... ο επίσκοπος δεν δύναται να νυμφευθεί διότι νυμφεύεται τρείς φορές(οι χειροτονία του στους τρείς βαθμούς της ιερωσύνης) οπότε αν νυμφευθεί και με γυναίκα θα καταστεί τετράγαμος όπερ απαράδεκτο και γιαυτό δεν παντρεύονται οι αρχιερείς και λαμβάνονται από τις τάξεις των παρθένων! ΤΟΣΑΥΤΗ ΕΝΔΕΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΣΠΟΥΔΗΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΗΒΔΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΤΑΡΤΙΣΕΩΣ...... Ο ΠΑΤΗΡ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΟΥ ΗΤΟ ΕΓΓΑΜΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΡΑΓΕ ΗΤΟ ΤΕΤΡΑΓΑΜΟΣ;;;;;
έχω την πεποίθηση ότι όσοι ιερείς έμειναν άγαμοι- το ίδιο και πολλοί μοναχοί- το έκαναν λόγω ψυχολογικού ευνουχισμού, από φόβο δηλαδή από την γυναίκα και όχι από ναρκισσισμό. ο ναρκισσισμός είναι μια μάσκα για να κρυφτεί ο φόβος. σ' αυτό φταίει όλο το σώμα της Εκκλησίας που αφήνει να ανθήσουν τέτοια φαινόμενα χωρίς να αντιδράσει
Ναί μεν αλλά...
Συμφωνώ γενικά αλλά η γενίκευση ίσως στερεί κάτι από την αλήθεια.
Νόμιζω όμως ότι και στην Εκκλησία της Ελλάδος (που γενικά επικρατεί ένας βλαχο-επαρχιωτισμός σαν αυτόν του Αρχοντοχωριάτη του Μολιέρου!)
υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα "αγάμων" κληρικών μοναχοποιημένων και μη που δεν θα μπορούσαμε να του κατατάξουμε στην κατηγορία των "αγαμιδίων", λ.χ. ο π. Φιλόθεος Φάρος.
Ν.Σ
Βεβαίως, αγαπητέ Ν.Σ., εξάλλου ο Φάρος γνωρίζει τι θα πεί έρως (βλ. βιβλίο του "Έρωτος φύσις") και επίσης, όπως και μερικοί ακόμη όντως μοναχοί, δεν ανήκει στην κατηγορία των διά εξουσιολαγνεύσεως "ασκούντων όχι απλά εξουσία, αλλά θεότητα...", χρυσοφορεμένων βλαχαδερών, ελπιζόντων μάλιστα ότι τοιουτοτρόπως θα βιάσουν τη Βασιλεία(με την κοινή σήμερα, δυστυχώς, ερμηνεία της λέξης βιασμός και όχι την Ευαγγελική τοιαύτη...).
Συγχαρητηρια για το αρθρο!!!
τα μπακούρια δεν αλλάζουν με τα σχόλια... άλλα χρειάζονται!
Πολύ καλή η ανάρτηση.Συγχαρητήρια κύριε Ανδριόπουλε.Καλή δύναμη και καλές υπομονές στό σπουδαίο έργο που επιτελείτε.
ΜΠΡΑΒΟ!!ΜΠΡΑΒΟ!! ΜΠΡΑΒΟ! Χίλιες φορές ΜΠΡΑΒΟ. Επιτέλους βρέθηκε ενας ανθρωπος να πει την αλήθεια. Υπάρχουν έγγαμοι ιερείς με παιδιά -μωρά,μικρά και μεγάλα- που κάποια στιγμή τους εγκατέλειψε χωρίς δική τους ευθύνη η σύζυγος- εις εξ αυτών και εγώ- ποιά η θέση της Εκκλησίας;Πότε ενδιφέρθηκαν οι αρχιερείς μας για μας; Εμείς δεν διαλέξαμε αυτόν τον δρόμο. Προτιμήσαμε την οικογένεια. Και τελικά μείναμε μόνοι.Ποτέ δεν με κάλεσαι ο επίσκοπός μου να με ρωτήσει για το πρόβλημά μου, αλλά περιμένει στη γωνία να δεί το παραμικρό και να με καταδικάσει.Εχω 42 χρόνια ιερωσύνης και έρχονται τα αγαμίδια των 20 και 21 ετών που εκάρησαν μοναχοί χωρίς να μένουν σε μοναστήρι, το πρωί χειροτονούνται διάκονοι,την επόμενη πρεσβύτεροι και αμέσως Αρχιμανδρίτες και προεξάρχουν της πανηγύρεως. Μα καλά δεν σέβονται κανέναν.ΝΤΡΟΠΗ!
Tα καλώς περιγραφόμενα γλίσχρα αγαμίδια φύονται και λιπαίνονται επιτηδείως στις εκκλησιαστικές σχολές.
Και εκείθεν μεταφυτεύονται στις διάφορες πατριαρχικές,αρχιεπισκοπικές και επισκοπικές αυλές ενίοτε δε και κάμαρες.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ
Αγαπητέ διαχειριστά του ιστολογίου ΕΥΔΡΟΜΟΥΝΤΩΝ ΑΛΕΙΠΤΗΣ,
Ευχαριστώ για το καρδιακό μήνυμα και για τις αναδημοσιεύσεις κειμένων από την Ιδιωτική Οδό και το Φως Φαναρίου.
Έβαλα σύνδεσμο για το αξιολογότατο ιστολόγιό σας στην "Γειτονιά των ιστολόγων".
Καλή δύναμη και υπομονή και σε σας.
μπραβο κ. Ανδριόπουλε!! καταφέρατε να υποβιβάσετε το μυστ΄΄ηριο της ιερωσύνης σε συζήτηση περι τα σεξουαλικά του κλήρου!! πολλούς προβληματικους βλέπω στα σχόλια. Μα ανθρωποι μου αλλο θεμα ειναι συζητάμε την αγαμία ή οχι του κλήρου (οι αγαπημένοι σας καθολικοί δεν παντρεύονται) και άλλο γράφουμε ότι μας καπνίσει. αλλού ειναι το πρόβλημα: στην ανευ αξιολόγησης προώθηση των "αγαμιδίων" οπως τους λέτε. αυτό όμως ειναι θέμα αξιοκρατίας και οχι εκκλησιαστικων κανόνων και ισχύει και στους λαικούς. οπότε πρέπει να ερευνηθούν ολες οι δομές της κοινωνίας μας.
Δ.Γ.
Συγχαρητήρια κε Ανδριόπουλε...πραγματικά είπατε τα πράγματα με τ' όνομά τους...
Τελικά σαν απάντηση στον παραπάνω ανώνυμο θα ήθελα να ρωτήσω πού είδε τον υποβιβασμό του Μυστηρίου της Χειροτονίας!!!
Ποιός Κανόνας ορίζει οι Επίσκοποι να προέρχονται εκ των αγάμων κληρικών όταν πολλοί Άγιοι ήταν Επίσκοποι μεν έγγαμοι δε όπως ο Άγιος Σπυρίδων και αυτοί μεν άγιασαν οι εξ αγάμων τους αγιάζουμε εμείς αποκαλούμενοι μεταξύ τους "Αγιε" !!!
σας στελνω το νεο site της επιγνωσης
www.epignosi.eu
Δημοσίευση σχολίου