"ΤΟ ΣΒΗΣΤΟ ΜΑΝΟΥΑΛΙ" ΤΗΣ ΗΡΩΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΑΡΓΥΡΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Η ρ ώ   Ν ι κ ο π ο ύ λ ο υ 

Έκθεση Ζωγραφικής 

Το Σβηστό Μανουάλι 

Εικόνες για έναν Κόσμο που Περιμένει 

Αγορά Αργύρη, Αγ. Ανδρέου 12, Πάτρα 

Πέμπτη, 1 η Σεπτεμβρίου έως Σάββατο, 10 Σεπτεμβρίου, 2022 ώρες λειτουργίας 09:00-14:00 και 17:00-21:00. 

Εγκαίνια: Πέμπτη 1η Σεπτεμβρίου. 

Χαιρετισμό θα απευθύνει ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Χρήστος Μπούρας. 

Την έκθεση θα προλογίσει η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Πατρών και διευθύντρια του ΕΑΤΤ κα Κατερίνα Κωστίου στις 20:00. 

Με την αιγίδα του ΕΑΤΤ και του Πανεπιστημίου Πατρών 

Το συνθετικό τριμερές έργο Το Σβηστό Μανουάλι αναστοχάζεται μέσα από συγκρίσεις και αντιπαραθέσεις τα διακόσια χρόνια της ιστορίας του νέου Ελληνικού κράτους. 

Στο πρώτο μέρος του, «Το Τέμπλο», ως χώρος προβολής του σύγχρονου ελληνικού και εν μέρει του παγκόσμιου δράματος που έστω κι εμμέσως συνδέεται με το πρώτο, το εικαστικό υλικό απλώνεται σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια και στα εκάστοτε όριά της, αναζητώντας ταυτοχρόνως τη σχέση του φωτός με την πηγή του. 

Στο δεύτερο μέρος του, «Postmodern Hellas 2021 – Τρεις στιγμές του παρόντος», μέσω του καθοριστικού και ιστορικά φορτισμένου τοπόσημου της χώρας μας στην Αθήνα με τον έφιππο ανδριάντα του αρχιστράτηγου Κολοκοτρώνη μπροστά από την Παλαιά Βουλή, όπου σήμερα στεγάζεται το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, επιχειρείται ένας οπτικός κριτικός διάλογος ανάμεσα στο οικείο παρελθόν της απελευθερωμένης Ελλάδας και στη σημερινή συμβολική δυναμική του εμβληματικού μνημείου. 

Στο τρίτο μέρος, «Δώδεκα συνθετικά Πορτρέτα», παρουσιάζονται 12 παλίμψηστες εργοβιογραφικές εικονογραφίες σημαντικών πρωταγωνιστών της Επανάστασης του Εικοσιένα, που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην δημιουργία της σύγχρονης Ελλάδας. 

Για ολόκληρο το έργο έχει αξιοποιηθεί πλούσιο αρχειακό υλικό που έχει ενσωματωθεί οργανικά στο εικαστικό αποτέλεσμα.

Με αφορμή τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής της Ηρώς Νικοπούλου, στην Αγορά Αργύρη, η συνεργάτης του Σκάι Πάτρας, Ζέττα Ζάχου συνομίλησε μαζί της και παραθέτουμε στη συνέχεια την ενδιαφέρουσα συνομιλία τους. 

Στο έργο σας Το Σβηστό Μανουάλι υπάρχει ο υπότιτλος Εικόνες για έναν Κόσμο που Περιμένει. Θέλετε να μας μιλήσετε γι’ αυτό; 

Όλο το έργο στοχεύει ακριβώς σ’ αυτό που έρχεται, στον Κόσμο που Περιμένει επισημαίνοντας τι ενδεχομένως λείπει σε σχέση με την ιστορική διαδρομή της χώρας μας τα τελευταία διακόσια χρόνια. Θέλω να ελπίζω ότι η αδράνεια και η αφασία στην οποία έχουμε περιέλθει καθώς από πολίτες έχουμε μετατραπεί σε αδιάφορους καταναλωτές θα λήξει κάποια στιγμή. Όλη η ιστορική μνήμη που κουβαλάμε μπορεί σε αξιακό και πρακτικό επίπεδο να μας ενεργοποιήσει δημιουργικά. 

Γιατί επιλέξατε το «Τέμπλο» ως φέρουσα ύλη των εικόνων του Α’ μέρους της εγκατάστασής σας και γιατί στο Μανουάλι είναι σβηστά τα κεριά; 

Το τρίπτυχο «Τέμπλο» που σχηματικά παραπέμπει σε μεγεθυμένο λειτουργικό εκκλησιαστικό τρίπτυχο υποδηλώνοντας την αποστασιοποίηση του νεωτερικού ανθρώπου από την έννοια του ιερού —και δεν εννοώ μόνο την θρησκεία— λειτουργεί ως οθόνη προβολής του δράματος των διακοσίων τελευταίων χρόνων της ιστορίας μας με το 1ο μέρος του να φιλοξενεί τους πρωταγωνιστές που έπαιξαν σημαντικό ρόλο όλη αυτήν την περίοδο, το 2ο μέρος φιλοξενεί τα λογότυπα του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας – που όμως όσο πηγαίνουμε χρονικά προς τα πίσω, αντικαθίστανται από σημαίες και εμβλήματα της Παλιγγενεσίας κ.ά, άρα περισσότερο με ιδέες και όχι με οικονομικά συμφέροντα και το 3ο μέρος όπου παρουσιάζονται τα σημαντικότερα γεγονότα που τα πρόσωπα αυτά έδρασαν. Όσο για τα σβηστά κεριά στο σιδερένιο γλυπτό Μανουάλι υποδηλώνουν την ανησυχία μου για την σχέση μας με το παρελθόν μας, που μπορεί μέχρι τώρα να το νοιώθαμε παρόν, αυτό όμως αρχίζει να σβήνει. Η σχέση μας με το ιστορικό παρελθόν μας είναι περισσότερο επετειακή και σχεδόν μηχανική - γιορτές κλπ., παρελάσεις, μοιάζει να μην είναι πλέον βιωμένο κομμάτι του εσωτερικού μας κόσμου. Δεν μας κινητοποιεί σε κανένα επίπεδο. 

Στο δεύτερο μέρος της σύνθεσής σας «Postmodern Hellas 2021», που αφορά το σημαντικό τοπόσημο της Παλαιάς Βουλής των Ελλήνων στην Αθήνα, ο Κολοκοτρώνης σταδιακά εξαφανίζεται. Πού πηγαίνει; 

Οι πόλεις που ζούμε μέσω των πολεοδομικών και αρχιτεκτονικών προγραμμάτων τους δημιουργούν το σκηνικό της ζωής μας σε λειτουργικό αλλά πρωτίστως σε συμβολικό επίπεδο. Μέσω της διαρκούς υπενθύμισης σημαντικών ιστορικών σταθμών της χώρας και κοινών αξιών διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των πολιτών. Το τοπόσημο της Παλαιάς Βουλής των Ελλήνων με τον ανδριάντα του Κολοκοτρώνη εμπρός του υπήρξε μέχρι σήμερα ένα τέτοιο σημείο αναφοράς για όλους μας. Η σταδιακή εξαφάνιση του αρχιστράτηγου στο έργο μου απηχεί τον αναστοχασμό μου και την διερώτηση ως προς την δυναμική του συγκεκριμένου συμβόλου σήμερα —όχι σε συναισθηματικό μόνο επίπεδο— στη παγκοσμιοποιημένη και χρησιμοθηρική πραγματικότητα που βιώνουμε. 

Γιατί επιλέξατε τα πρόσωπα του παρόντος να είναι μικρότερα κι όσο πηγαίνουν χρονικά προς τα πίσω μεγαλώνουν; 

Γιατί κατά την γνώμη μου οι πολιτικοί του παρόντος μοιάζουν περισσότερο με διαχειριστές ακινήτων ή το πολύ-πολύ υποθέσεων που θέλουν απλώς να επιλύσουν, λειτουργούν πλέον όλο και πιο φανερά ως οικονομικοί διευθυντές πολυεθνικών συμφερόντων, δεν έχουν όραμα, δεν έχουν πρόταση. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μείνει ανολοκλήρωτη, πιο πολύ της ταίριαζε το παλιό της όνομα: Κοινή Αγορά. Εάν η νεωτερικότητα έφερε, στους δύο προηγούμενους αιώνες, στο προσκήνιο τους καπιταλιστές, ο μετανεωτερικός/μεταμοντέρνος κόσμος έφερε τον απρόσωπο και άυλο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό. Αλλά και γενικότερα οι προσωπικότητες παίζουν όλο και μικρότερο ρόλο όχι μόνον στην ελληνική αλλά και στην παγκόσμια ιστορία. 

Γιατί στο τρίπτυχο «Τέμπλο» σας το μεσαίο Β’ μέρος όπου απεικονίζονται τα λογότυπα είναι ψηλότερο από τα δύο πλαϊνά του και πιο έντονο χρωματικά. 

Γιατί καλώς ή κακώς ότι απεικονίζεται σ’ αυτό το μεσαίο μέρος του «Τέμπλου» δίνει τον τόνο και στα Πρόσωπα του Α’ μέρους που δρουν και στα Ιστορικά Γεγονότα του Γ’ μέρους. Οι Ιδέες εξέπεσαν σε Ιδεολογίες και οι Ιδεολογίες σε Συμφέροντα. Για μια τέτοια πορεία έρχεται να προβληματίσει το Σβηστό Μανουάλι, θυμίζοντάς μας την παγκόσμια συνήθεια που θέλει την μνήμη κάθε αγαπημένης ψυχής να έχει ανάγκη το αναμμένο κερί μας. 

Η Ηρώ Νικοπούλου γεννήθηκε στην Νέα Σμύρνη όπου κατοικεί και εργάζεται. Σπούδασε ζωγραφική με τον Νίκο Κεσσανλή και τον Δημήτρη Μυταρά και σκηνογραφία με τον Γιώργο Ζιάκα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Έχει κάνει εννέα ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Κριτικές για το έργο της έχουν δημοσιευθεί στον ημερήσιο τύπο και σε εικαστικά περιοδικά Συγκαταλέγεται στο Εικαστικό Λεξικό των Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος-20ος αιώνας των εκδόσεων Μέλισσα (1999).