ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΧΟΡΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΝΕΟΥΣ, ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

φωτογραφίες: Εύη Φυλακτού

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Την Τρίτη 7 Ιουλίου 2015 στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, είδα όχι απλώς την άλλη Ελλάδα που αντιστέκεται στην περιρρέουσα αθλιότητα, αλλά την Ελλάδα που δημιουργεί και πετάει, κυριολεκτικώς, στα πρόσωπα τριών νέων ανθρώπων. 

Ήταν μια βραδιά σύγχρονου χορού, η οποία ξεκίνησε με την Αγνή Παπαδέλη - Ρωσσέτου στο «Blossom», ένα σόλο που χορογράφησε και ερμήνευσε η ίδια. Μια χορεύτρια, ένα σώμα, ένα κοστούμι - χώρος, και άπειρες ποιητικές μεταμορφώσεις και μεταπτώσεις. Μια άκρως μινιμαλιστική εκδοχή σύγχρονου χορού, όπου η αφαιρετικότητα χωράει τα πάντα! Ένα κορίτσι – αερικό. Η χορογραφία της ήταν σίγουρα αβαρής, χυτή, χοϊκή μα και ευγενική. Νομίζω πως αυτή η νεαρή απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης και του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Αθήνας, αναμετρήθηκε με μια «μικρή χορευτική φόρμα» και βγήκε νικητής! Ανέδειξε το ελάχιστο, ένα μπουμπούκι, ας πούμε, αν σκεφτούμε ότι “Blossom” σημαίνει ακριβώς αυτό: άνθος.

Στο δεύτερο μέρος, απολαύσαμε την παράσταση 1blank2. 

Σύλληψη - Ερμηνεία - Χορός: Αγγελική Τρομπούκη 

Μουσικός: Μιχάλης Χόιπελ – τσέλο 

Αυτοί οι δύο νέοι καλλιτέχνες που γνωρίζονται από παιδιά, και να που τώρα δημιουργούν επί σκηνής, μας παρουσίασαν την 3η και την 5η σουίτα του Γ.Σ. Μπαχ για σόλο τσέλο. 

Να σημειώσουμε εδώ ότι κάτι ανάλογο είχαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών (14-6-2015) με τον τσελίστα της Διασποράς Δήμο Γκουνταρούλη –τα τελευταία είκοσι χρόνια ζει και εργάζεται στη Βραζιλία–, ο οποίος συνέπραξε επί σκηνής με τον διάσημο βραζιλιάνο χορευτή και χορογράφο Ισμαέλ Ίβο, επίσης στην πέμπτη σουίτα του Μπαχ. 

Άρα, οι δύο νέοι καλλιτέχνες είναι απόλυτα μέσα στο σημερινό διεθνές μουσικό και χορευτικό γίγνεσθαι. 

Ο Μιχάλης Χόιπελ, ένας από τους σημαντικότερους έλληνες μουσικούς της νέας γενιάς, με λαμπρές σπουδές στη Γερμανία, παίζοντας τις δύο σουίτες του Μπαχ, ανέδειξε την κατακλυσμιαία πολυφωνία του κάντορα της Λειψίας, με ηχοχρώματα και ποικίλματα φωτεινά και σκοτεινά μαζί. Έτσι, έδωσε χώρο στην Αγγελική Τρομπούκη να «συνομιλήσει» μαζί του, σε κάποιες στιγμές σχεδόν ερωτικά, με μια χορογραφία που ακροβατούσε ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, την κίνηση και την ακινησία, το πάθος και την ιλαρότητα. Αυτοσχεδιασμός με στιβαρό έλεγχο.

Και οι δύο νέοι καλλιτέχνες όχι απλώς σεβάστηκαν τον Μπαχ, αλλά με την τέχνη τους μας αποκάλυψαν πόσο μεγάλος και διαχρονικός είναι αυτός ο συνθέτης, ες αεί πηγή έμπνευσης. 

Στην όλη μινιμαλιστική ατμόσφαιρα, συνέβαλαν καθοριστικά τα κοστούμια (Δάφνη Κολυβά) και οι ευφάνταστοι φωτισμοί (Αλέξανδρος Αλεξάνδρου). 

Καθώς χειροκροτούσαμε τους δύο καλλιτέχνες σκέφτηκα πως ο περίφημος «Τσελίστας» του Μοντιλιάνι, πρέπει να …συμπληρωθεί με μια χορεύτρια, που στη σύγχρονη εποχή θα μπορούσε να είναι το alter ego του.