Ο ΔΕΙΛΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΣΙΜΩΝ

Παραμυθόδραμα

Σ' ένα μοναστήρι του Μωριά, πριν είκοσι τόσα χρόνια, ήταν ένας ηγούμενος απλοϊκός και τραχύς, καλής ψυχής άνθρωπος μα και λίγο κουτοπόνηρος. Ηγουμένευε πολλά χρόνια. Το μοναστήρι είχε δύο νέους μοναχούς, δυο-τρεις μεσόκοπους και δυο γέροντες. Ήταν κοντά στην πόλη κι οι νέοι που 'χαν ζήλο και πόθο για το μοναχισμό δεν το προτιμούσαν. Κι αυτοί οι δυο που ήσαν εκεί δεν έμειναν τελικά.
Ζωή κοινοβιακή στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα ιδιόρρυθμο ήταν το μοναστήρι, αν εξαιρέσεις την κοινή τράπεζα. Ο καθείς και το μπαϊράκι του, ο καθείς και η βολή του.
Κάποια μέρα ο Δεσπότης άλλαξε τον αγράμματο ηγούμενο κι έβαλε ένα γραμματιζούμενο. Τον πολύ αρχιμανδρίτη Κύρο, που είχε κύρος πολύ στην πόλη και τον πλαισίωναν και νέοι επιστήμονες! Νέος άνεμος άρχισε να πνέει στο μοναστήρι. Οι παλιοί πατέρες παραγκωνίστηκαν, οι δυο νέοι προσχώρησαν αμέσως στη νέα παράταξη, τα πνευματικοπαίδια του αρχιμ. Κύρου πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, με σκοπό να γίνει το μοναστήρι πόλος έλξης κόσμου και νέων μοναχών.
Οι παλαιοί πατέρες, που 'χαν πολλά χρόνια εκεί, δυσφόρησαν! Δεν άντεχαν την υποτίμηση του νιόφερτου ηγουμένου κι ακόμα δυσανασχέτησαν με τους νέους που “του έβαλαν μετάνοια”, ενώ περίμεναν εκείνους να υποστηρίξουν, με τους οποίους είχαν, ας πούμε, ισχυρότερους δεσμούς.
Αρχηγός της εσωτερικής “αντιπολἰτευσης” ο αρχιμ. Σίμων. Έβαλε σκοπό να εξωστρακίσει τον ηγούμενο Κύρο και σε λίγο, σχετικά, χρονικό διάστημα τα κατάφερε! Κι έγινε ο Σίμων ηγούμενος!
Το όνειρο της ζωής του και, βέβαια, σκαλοπάτι για το Δεσποτιλίκι, που διακαώς ποθούσε.
Ο Σίμων έδιωξε και τους δυο νέους που είχαν αγκαλιάσει τον Κύρο κι έγινε απόλυτος κυρίαρχος της Μονής.
Πέρασαν τα χρόνια... Κι ο Σίμων τα βρήκε με όσους τότε πολέμησε... Έγιναν κι οι άλλοι ηγούμενοι αλλού και... Τι να κάμει; Τώρα πάει στα πανηγύρια τους και κηρύττει! Και τους δέχεται στο μοναστήρι του με τιμές, και να οι φιλοφρονήσεις και να τα δώρα και τα τοιαύτα.
Ο Σίμων που έσυρε για δαύτους τα μύρια όσα, πάντα από πίσω και με ...διακριτικότητα, τώρα τους ασπάζεται και τους κάμει τα χατήρια. Ως κι έναν ψάλτη της Μονής απέλυσε για το χατήρι του αλλοτινού εχθρού του Κύρου.
Καιροσκόπος ο καημένος ο Σίμων. Αλλά μάλλον δειλός... Μια φορά, πολύ παλιά, όρθωσε το ανάστημά του στον Δεσπότη του και το πλήρωσε με την περιθωριοποίησή του. Έκτοτε δεν ξανάνοιξε το στόμα του. Έκλινε τον αυχένα και κοίταζε τον εαυτούλη του.
Και τώρα στα εβδομήντα πέντε του; Αναλογίζεται πως σπατάλησε τη ζωή του σε κουτοπονηριές και φτηνοσυμμαχίες χωρίς να γίνει και δεσπότης! Και που το σκέφτεται; Είναι αργά για να κάνει πίσω... Έτσι έζησε και ρήμαξε τη ζωή του.
Τώρα καμαρώνει στις ακολουθίες, με μια ψευτοταπείνωση που τον χαρακτηρίζει. Είναι το μόνο που του απέμεινε. Να προϊσταται, ως ηγούμενος, για να γεμίζει το αβυσσαλέο κενό του. Ξέχασε πια πώς είναι να είναι κανείς καινός! Γιατί να είσαι κάτι δε θα πει τίποτα. Να είσαι θα πει να γίνεσαι, κι εκείνος, μια ζωή μες στην Εκκλησία, έμεινε άγουρος...

Πίνακας: Παγώνι, του Θάνου Τσίγκου