... Ο άλλος μπορεί να είναι έξω απο την Εκκλησία. Μπορεί να είναι άνθρωπος εκκοσμικευμένος, άθεος ή πιστός άλλης θρησκείας ή αίρεσης. Πολύ συχνά αισθανόματε μεγάλη δυσφορία, την οποία συνήθως δικαιολογούμε αν σκεφθούμε τη ζημιά που προκαλεί στην αληθινή πίστη και στην Εκκλησία, πράγμα που τον καθιστά εχθρό. Αν όμως σκύψουμε με ειλικρίνεια στην καρδιά μας, ίσως εκεί ανακαλύψουμε οργή, ταραχή, έλλειψη ειρήνης, αντιπάθεια, εχθρότητα. Αντίθετα, καλούμαστε να αγκαλιάσουμε το σημερινό δυτικό άνθρωπο και να δεχθούμε εν αγάπη τις πτώσεις και τους πειρασμούς του, στους οποίους όλοι οι άνθρωποι μετέχουμε, όπως προσφυώς έχουν υποδείξει και ο π. Γ. Φλωρόφσκι και ο π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ.
... Ο άλλος συμπυκνώνει όλη την εσωτερική μας επιθετικότητα, όπως το αλεξικέραυνο. Γίνεται σημείο του κακού, ένα σημείο εξωτερικό, ώστε εμείς να ξαλαφρώσουμε. Στην πραγματικότητα αυταπατώμεθα, προβάλλοντας όλο το δικό μας εσωτερικό κακό σ' ένα άλλο πρόσωπο, το οποίο έτσι γίνεται σύμβολο. Η διαδικασία αυτή είναι εντελώς ασυνείδητη, δεν έχουμε επίγνωση ότι συμβαίνει. Το είδος του εχθρού αλλάζει ανάλογα με την εποχή: οι κομμουνιστές, οι αιρετικοί, οι σέκτες, οι μουσουλμάνοι, οι καθολικοί, κ.λπ. Προφανώς, δεν αγνοώ την ανάγκη η πίστη να κηρύσσεται με σαφήνεια και οι πιστοί να βοηθούνται, ώστε να διακρίνουν την αλήθεια απο το ψεύδος. Μιλώ μόνον για συναισθήματα απέναντι σε ανθρώπους..
... Φοβόμαστε ότι, εαν αποδεχθούμε τον άλλο με αγάπη, συρρικνώνεται και εξαφανίζεται η δική μας προσωπικότητα. Είναι αρκετά εκπληκτικό ότι μερικές φορές φοβόμαστε και απεχθανόμαστε κάποια άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία περισσότερο απο όσο φοβόμαστε ή απεχθανόμαστε μία διαφορετική θρησκεία ή έναν άθεο. Αυτό συμβαίνει επειδή η ομοιότητα προς αυτούς τους διαφορετικούς αλλά πιο κοντινούς σ' εμάς, οι οποίοι μετέχουν στην ίδια πίστη, είναι μεγαλύτερη, οπότε η ανησυχία ότι θα εξαφανιστούμε ή θα χάσουμε την μοναδικότητά μας καθίσταται ακόμη πιο απειλητική. Η εγγύτητα σε συνδυασμό με τη διαφορά μπορεί να διεγείρει τεράστια ανησυχία και πρωτόγονους φόβους, όπως συχνά βλέπουμε να συμβαίνει στο γάμο. Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι όταν ένα ζευγάρι χωρίζει, ο καθένας από τους δύο προβάλλει όλη τη δυστυχία και το μίσος του στον άλλο, ανακουφιζόμενος έτσι απο τη δική του ενοχή, επειδή δεν είναι υποχρεωμένος να δει καταπρόσωπο τη δική του αμαρτία και μιζέρια.
π. Βασίλειος Θερμός, "Οδύνη Σώματος Χριστού", ΑΚΡΙΤΑΣ -ΑΘΗΝΑ 2009, σελ. 24-26.
... Ο άλλος συμπυκνώνει όλη την εσωτερική μας επιθετικότητα, όπως το αλεξικέραυνο. Γίνεται σημείο του κακού, ένα σημείο εξωτερικό, ώστε εμείς να ξαλαφρώσουμε. Στην πραγματικότητα αυταπατώμεθα, προβάλλοντας όλο το δικό μας εσωτερικό κακό σ' ένα άλλο πρόσωπο, το οποίο έτσι γίνεται σύμβολο. Η διαδικασία αυτή είναι εντελώς ασυνείδητη, δεν έχουμε επίγνωση ότι συμβαίνει. Το είδος του εχθρού αλλάζει ανάλογα με την εποχή: οι κομμουνιστές, οι αιρετικοί, οι σέκτες, οι μουσουλμάνοι, οι καθολικοί, κ.λπ. Προφανώς, δεν αγνοώ την ανάγκη η πίστη να κηρύσσεται με σαφήνεια και οι πιστοί να βοηθούνται, ώστε να διακρίνουν την αλήθεια απο το ψεύδος. Μιλώ μόνον για συναισθήματα απέναντι σε ανθρώπους..
... Φοβόμαστε ότι, εαν αποδεχθούμε τον άλλο με αγάπη, συρρικνώνεται και εξαφανίζεται η δική μας προσωπικότητα. Είναι αρκετά εκπληκτικό ότι μερικές φορές φοβόμαστε και απεχθανόμαστε κάποια άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία περισσότερο απο όσο φοβόμαστε ή απεχθανόμαστε μία διαφορετική θρησκεία ή έναν άθεο. Αυτό συμβαίνει επειδή η ομοιότητα προς αυτούς τους διαφορετικούς αλλά πιο κοντινούς σ' εμάς, οι οποίοι μετέχουν στην ίδια πίστη, είναι μεγαλύτερη, οπότε η ανησυχία ότι θα εξαφανιστούμε ή θα χάσουμε την μοναδικότητά μας καθίσταται ακόμη πιο απειλητική. Η εγγύτητα σε συνδυασμό με τη διαφορά μπορεί να διεγείρει τεράστια ανησυχία και πρωτόγονους φόβους, όπως συχνά βλέπουμε να συμβαίνει στο γάμο. Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι όταν ένα ζευγάρι χωρίζει, ο καθένας από τους δύο προβάλλει όλη τη δυστυχία και το μίσος του στον άλλο, ανακουφιζόμενος έτσι απο τη δική του ενοχή, επειδή δεν είναι υποχρεωμένος να δει καταπρόσωπο τη δική του αμαρτία και μιζέρια.
π. Βασίλειος Θερμός, "Οδύνη Σώματος Χριστού", ΑΚΡΙΤΑΣ -ΑΘΗΝΑ 2009, σελ. 24-26.
2 σχόλια:
Ακόμη ένας προοδευτικός,άνθρωπος των ανοιχτών οριζόντων!Ο π. Βασίλειος Θερμός!Αφού ο ταλαίπωρος τα έκανε μαντάρα με το θέμα του ράσου ανακάλυψε και τους πρωτόγονους φόβους που βασανίζουν αυτούς που δεν αγαπούν τον άλλο!Ενώ οι προοδευτικοί του τύπου Βασιλείου Θερμού αγαπούν τόσο ιδίως αυτούς που διαφωνούν προς αυτούς!!!Αν αγαπούσαν λίγο και τη διδασκαλία του Ευαγγελίου!Είστε κι εσείς ακόμη ένα γρανάζι της συγκρητιστικής και οικουμενιστικής μηχανής πάτερ Βασίλειε Θερμέ!Κι αντί να ανακαλύπτετε διάφορες παθογένειες στο χώρο της Εκκλησίας(εξαιρούνται φυσικά η νεοορθόδοξη και η οικουμενιστική)και να θεολογείτε φιλοσοφώντας ή να φιλοσοφείτε θεολογώντας(διαλέγετε και παίρνετε)καλόν θα ήταν να προσγειωθείτε και ν ασχοληθείτε ουσιαστικά με τη διακονία σας χωρίς βερμπαλισμούς,ψυχολογικές αναλύσεις και νεοορθόδοξα φληναφήματα!
καλά γράφει παπάς τέτοια πράγματα; τοτε ας ξαμολυθουν οι παπάδες να βρουν τους πλανεμένους ή τους σωστούς δυτικους, μουσουλμάνους ή οπως αλλιως νομίζουν και να τους κάνουν παρέα!Δεν νομίζετε όλοι ότι εχετε μπλέξει τα μπούτια σας;
Δημοσίευση σχολίου