Η ΑΓΚΑΛΟΦΟΡΟΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Αυτοί οι οποίοι, μέσα στην Εκκλησία, για να αισθανθούν κάπως καλύτερα, ανεβοκατεβάζουν τους πάντες «αιρετικούς» κάθε λεπτό, είναι οι ίδιοι που ωρύονται ότι η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας αποτελείται από «σχισματικούς»! «Αιρετικοί», «σχισματικοί» παντού γύρω τους! 

Κι αυτοί, «άσπιλοι και αμόλυντοι» - σαν τους φαρισαίους – δεν εισέρχονται στο πραιτώριο «ίνα μη μιανθώσι» (sic)! Ευτυχώς, όμως, στο «πραιτώριο» εισέρχεται ως συγκυρηναίος η Εσταυρωμένη Μητέρα Εκκλησία, η οποία δεν βλέπει παντού «αιρετικούς» και «σχισματικούς», αλλά εικόνες του ζώντος Θεού και προσπαθεί πάντα και για το ένα απολωλός. Δεν της φτάνουν τα 99!... Πρέπει και το ένα να βρεθεί και γι’ αυτό θύει τον μόσχον τον σιτευτόν. 

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την Αυτοκεφαλία στην Ουκρανία θέλησε να επουλώσει ένα τραύμα. Αλλ’ «ο μεγάλος αδελφός», ο κραταιός και δυνατός, δεν μπορεί να υποφέρει ότι «ο αδελφός του ανέστη» κι έτσι κήρυξε και τον Πατέρα, με τας ανοικτάς πατρικάς αγκάλας, «σχισματικό»! 

Αλλ’ η Μήτηρ Εκκλησία ουδέποτε εκήρυξε την θυγατέρα της «σχισματική», παρά τους εμπαιγμούς και τους κολαφισμούς. Μνημονεύει νυχθημερόν «Κυρίλλου Μόσχας», την ώρα που η Εκκλησία της Ρωσίας ποτίζει με όξος την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. 

Για να μπορούν να κραδαίνουν το «σχισματικοί» για τους Ουκρανούς της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, όλοι οι πολέμιοι επιστρατεύουν το ζήτημα των χειροτονιών των «σχισματικών». «Δεν έχουν ιερωσύνη, είναι αχειροτόνητοι, γιατί χειροτονήθηκαν από αφορισμένους, από καθηρημένους» κ.ο.κ., κραυγάζουν ηδονιζόμενοι! Και ξανακρώζουν συνεχώς, με …αστεία αυτοπεποίθηση, πως «το Φανάρι νομιμοποίησε τους αχειροτόνητους σχισματικούς και δεν θα το δεχθούμε ποτέ αυτό»! 

Εν πρώτοις, θα το δεχθούν – αν όχι όλοι, η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς – γιατί η ιστορία της Εκκλησίας δεν γράφεται με κατάρες, αλλά με ευλογίες. 

Αίφνης, θυμάμαι κάτι από την μελέτη – διατριβή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου για το περίφημο Παλαιοημερολογητικό Ζήτημα στην Ελλάδα. Εκεί συναντούμε τα εξής αποκαλυπτικά:

«Η Εκκλησία, τη Οικονομία χρωμένη και την ενότητα εν τω σώματι αυτής διώκουσα, ανεγνώρισε το κύρος χειροτονιών τελεσθεισών και υπό αιρετικών εισέτι και σχισματικών, και εδέξατο άνευ αναχειροτονήσεως τους τοιαύτας λαβόντας αντικανονικάς χειροτονίας. 

Η Α' Οικουμενική Σύνοδος εδέχθη λ.χ. άνευ αναχειροτονήσεως τους τε Μελιτιανούς και τους Καθαρούς ως και τους Μιξοφυσίτας και Θεοπασχίτας. Οι Μεσσαλιανοί κληρικοί, αρνούμενοι την πλάνην, εγίγνοντο δεκτοί υπό της Γ' Οικουμενικής Συνόδου άνευ αναχειροτονήσεως. Οι πλείστοι των μετασχόντων της ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου Επισκόπων, καίπερ κεχειροτονημένοι υπό Μονοθελητών, εγένοντο άνευ ετέρου δεκτοί ως σύνεδροι. Η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος εδέξατο εις τους οικείους βαθμούς τους αποκηρύξαντας την αίρεσιν της εικονομαχίας. Η εν Καρθαγένη εδέχθη άνευ ωσαύτως αναχειροτονήσεως τους Δονατιστάς υπό τον όρον της αποκηρύξεως υπ' αυτών της αιρετικής των δοξασίας. Ο Μ. Βασίλειος ανεγνώρισε τους Ζώινον και Σατουρνίνον επιστρέψαντας εκ των Εγκρατιτών τη Εκκλησία. Τουτ' αυτό έπραξεν ο Μ. Αθανάσιος διά τους αρειανούς. Ο αυτός τον Επίσκοπον Σιδήριον, χειροτονηθέντα υφ' ενός επισκόπου, εδέχθη άνευ αναχειροτονήσεως, προαγαγών τούτον εις Μητροπολίτην Πτολεμαΐδος. Οι υπό του μονοφυσίτου Πατριάρχου Αλεξανδρείας Πέτρου του Γ' του Μογγού χειροτονηθέντες επίσκοποι, αποκηρύξαντες τον Ευτυχιανισμόν, εγένοντο δεκτοί μετά του βαθμού των. Και ο Μ. Αθανάσιος αυτός καθαιρεθείς υπό Συνόδου εν Αντιοχεία τω 340 αποκατέστη επί Κώνσταντος άνευ αναχειροτονήσεως. Κατά τον ιερόν Φώτιον ουδείς των υπό Παύλου του Σαμοσατέως χειροτονηθέντων ανεχειροτονήθη. Ο δε Αντιοχείας Μελέτιος, χειροτονηθείς υπό αιρετικών, εγένετο δεκτός άνευ αναχειροτονήσεως. Κατά τον γ' αιώνα ο Ρώμης Κορνήλιος εδέχθη τον εκ του Ναυατιανού σχίσματος προσελθόντα τη Εκκλησία πρεσβύτερον Μάξιμον άνευ αναχειροτονήσεως. 

Κατά τους νεωτέρους χρόνους δι' αποφάσεων Πατριαρχικών και Συνοδικών εν Κων/λει ήρθησαν αι συνέπειαι καθαιρέσεων, ως του Κων/λεως Ιακώβου, Άνδρου Βενιαμίν, Αλεξανδρείας Σαμουήλ. Εν έτει 1840 εξ άλλου η Εκκλησία της Ρωσίας απεδέχθη άνευ αναχειροτονίας τους εις αυτήν επανελθόντας ουνίτας επισκόπους, εν έτει δε 1860 η Κων/λις απεδέχθη ως εγκύρους τας χειροτονίας δύο Μελχιτών ιερομονάχων καθώς και την χειροτονίαν ΡΚαθολικού Διακόνου, δεχθείσα τούτον διά λιβέλλου και κρίσεως δι' αγίου Μύρου. Συναφώς μνημονευτέαι ενταύθα και αι εξής επίσημοι πράξεις επικοινωνίας μεθ' ετεροδόξων: α) Εν έτει 1863 η Ι. Σύνοδος της σερβικής Εκκλησίας ενέκρινεν όπως δοθή η θεία Ευχαριστία εις αγγλικανόν κληρικόν, β) εν έτει 1879 η Ι. Σύνοδος Κων/λεως απεφάσισεν την εν ανάγκη μυστηριακήν επικοινωνίαν μετά των Αρμενίων, γ) εν έτει 1893 το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων επέτρεψεν εις Σύρους Ορθοδόξους όπως λαμβάνωσι την θείαν Ευχαριστίαν παρ' αγγλικανών κληρικών δ) εν έτει 1919 οι ηγέται των εν Αμερική Ορθοδ. Εκκλησιών μετέσχον εις ακολουθίας αγγλικανών ε) εν έτει 1920 το Πατριαρχείον Κων/λεως επέτρεψεν εις τον Επισκοπελιανόν Επίσκοπον Δάρλιγκτον όπως, τελουμένης θ. Λειτουργίας εις τον Π. Πατριαρ. Ναόν, διανείμη το αντίδωρον φέρων μανδύαν και ωμοφόριον. Ειδικώτερον εν τη Εκκλησία της Ελλάδος ουδέποτε υπήρξε περίπτωσις αναχειροτονήσεως κληρικών. Ούτως εγένοντο δεκτοί άνευ αναχειροτονήσεως οι υπό της Ι. Συνόδου καθαιρεθέντες Ζαρνάτας Γαβριήλ, Ανδρουβίστης Προκόπιος, Ακαρνανίας Ιερόθεος. Ομοίως και οι Λαρίσης Αμβρόσιος, Αθηνών Θεόκλητος, Λαρίσης Αρσένιος, ως και ο Μελέτιος ο Μεταξάκης. Σημειωτέον ωσαύτως ότι η Εκκλησία της Ελλάδος συνεφώνησεν εις την αναγνώρισιν των υπό καθηρημένων βουλγάρων αρχιερέων γενομένων χειροτονιών διαρκούντος του βουλγαρικού σχίσματος. Επί δε περιπτώσεων χορηγήσεως αδείας γάμου εις καθαιρεθέντας, εκ μοναχών κληρικούς, η πράξις της ημετέρας Εκκλησίας ικανώς εκυμάνθη μεταξύ θετικής και αρνητικής θέσεως, αναλόγως των περιπτώσεων.» 

Υπάρχει, δηλ., και η Εκκλησία της Οικονομίας και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. 

Έτσι, το Οικουμενικό Πατριαρχείο χορηγώντας το Αυτοκέφαλο στην Εκκλησίας της Ουκρανίας, δεν θέλησε να ακολουθήσει την Εκκλησία της Ρωσίας, η οποία με την στάση της καταδίκαζε το όλο ζήτημα σε θανάσιμη στασιμότητα, επιδιώκοντας, ουσιαστικά, την παράταση της εκκρεμότητας και την διαιώνισή της, στο όνομα όχι μιας κανονικότητας, όπως διατείνεται, αλλά στο όνομα μιας απολυταρχικότητας για την οποία διακρίνεται. 

Οι εν Ελλάδι θιασώται της Ρωσικής Εκκλησίας και συνάμα σφοδροί πολέμιοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δεν θέλουν (;) να κατανοήσουν ότι το ζήτημα της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας δεν είναι, πρωτίστως, «κανονικό», αλλά ζήτημα ελευθερίας. 

Η Ρωσική Εκκλησία σήμερα – δυστυχώς – αποπνέει μοναρχία, απολυταρχία, κυριαρχία, αναρχία και διασπείρει υστερία, διχοστασία και αποστασία. Όσοι δεν το βλέπουν αυτό, κατηγορούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη ότι θέλει να γίνει «πάπας (sic) της Ανατολής»! 

Όμως, ο Πατριάρχης – ευτυχώς! – είναι παπάς! 

Ακόμα …γυρίζει τα ξωκλήσια της Ίμβρου με τον παπα – Αστέριο και τα λειτουργάει. Και μόνο γι’ αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι «πάπας», με την έννοια της εξουσιαστικότητας που θέλουν να του προσδώσουν οι διάφοροι… 

Ας λειτουργήσουν πρώτα, όλοι αυτοί, στα ξωκλήσια της πολύπαθης Ίμβρου, μπας και νιώσουν τι σημαίνει μαρτύριο, καταλλαγή και οικονομία και μετά βλέπουμε...