Παναγιώτης Καμπάνης
Δρ.
Αρχαιολόγος-Ιστορικός, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού
Μεταδιδακτορικός ερευνητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης
Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη ως βιβλίο χαρακτηρίζεται κάθε υλικός φορέας έντυπου λόγου, ο οποίος αποτελείται από αριθμό συνδεδεμένων τεμαχίων παπύρου, δέρματος ή χαρτιού και από ένα εξώφυλλο, το οποίο τα προστατεύει. Βιβλίο αποκαλείται επίσης το σύνολο του περιεχομένου του αντικειμένου αυτού ως πνευματικό έργο.
Αν και η ύπαρξη του έντυπου λόγου χρονολογείται από την απαρχή της ανθρώπινης ιστορίας, το βιβλίο αποτελεί το κατεξοχήν μέσο διάδοσης της γνώσης από την εφεύρεση της τυπογραφίας από τον Ιωάννη Γουτεμβέργιο τον 15ο αι. έως και σήμερα.
Στην κλασική αρχαιότητα το «βιβλίο» είχε πάντοτε τη μορφή ειλητού, που το αποτελούσε ένας μεγάλος ρολός παπύρου, τυλιγμένος γύρω από μια ξύλινη η κοκάλινη ράβδο («ομφαλός», λατ. «umbilicus»). Οι άκρες της ράβδου που εξείχαν («κέρατα», λατ. «cornua»), ήταν ενδεδυμένες με ελεφαντόδοντο η άλλο υλικό. Μια επιγραφή στο εξωτερικό μέρος ή μια κρεμαστή καρτέλα («σίλλυβος», λατ. «titulus» ή «index»), ανέγραφε τον τίτλο του έργου.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στη συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου