Η ΜΕΛΙΝΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ

Του Γιάννη Γιγουρτσή

20 χρόνια κλείνουν σήμερα από τη μέρα που η Μελίνα μας άφησε μόνους, μια παγωμένη μέρα του Μάρτη, αναχωρώντας από την μακρινή Νέα Υόρκη για την τελευταία της βόλτα στους ουρανούς. Λίγες μέρες αργότερα, στην κηδεία της έγινε Ο χαμός. Εγώ ο ίδιος το έσκασα από το 401 στρατιωτικό νοσοκομείου που βρισκόμουν στην Αθήνα για να την χαιρετίσω, έστω και από μακριά.

Έκλαψα πολύ, σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος. Μα η Μελίνα ήταν δικός μου άνθρωπος. ¨Ηταν άλλωστε ο πρώτος μου έρωτας. Την ερωτεύτηκα ακαριαία όταν την είδα κάποια χρόνια πριν ως έφηβος στο "Ποτέ την Κυριακή". 

Την είχα δει λίγες φορές προσωπικά και πάντα επεδίωκα να την πλησιάσω και να της μιλήσω, είτε στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης όπου ερχόταν ανελλιπώς είτε στις επισκέψεις της στην Κρήτη, όπου πάντα υπήρχαν κάποιοι καλοί φίλοι που θα φρόντιζαν να με καλέσουν, μετά από επίμονες παρακλήσεις μου, να είμαι και εγώ στο χώρο που θα παρευρισκόταν. 

Την είδα πολλές φορές και στα όνειρά μου και όσο ζούσε και όταν έφυγε. Την σκεφτόμουν για χρόνια μετά τον θάνατο της. Μου λείπει ακόμα Μετά την κηδεία, ο διευθυντής της κλινικής, ένας συνταγματάρχης παθολόγος, ανοιχτόμυαλος και φιλότιμος άνθρωπος, με επίπληξε και με τιμώρησε με δέκα μέρες φυλακή, ως όφειλε, αλλά φρόντισε μην το τραβήξει παραπέρα. Πολύ αργότερα μου είπε πως και αυτός θα έκανε το ίδιο στη θέση μου και θαύμασε το λόγο για τον οποίο διακινδύνευσα να φάω ακόμα και στρατοδικείο. 

Τέσσερις μήνες μετά πέθανε ο Μάνος. Βρισκόμουν σε ένα στρατόπεδο στη Χίο πλέον όταν το έμαθα. Ξενύχτησα όλο το βράδυ ακούγοντας τραγούδια του. Εκείνη την χρονιά θα μου μείνει αξέχαστη. Έχασα μια μάνα και ένα πατέρα και έπρεπε να μάθω να πορεύομαι μόνος μου. Ένιωσα και μπήκα βίαια στην ενηλικίωση.Μα αυτά που μου κληρονόμησαν με ακολουθούν και με οδηγούν ακόμα. 

Ο κόσμος μας έχει αλλάξει πολύ. Δεν υπάρχει Μελίνα σήμερα, δεν υπάρχει νέος Χατζιδάκις. Ναι είναι λυπηρό. Φανταστείτε όμως πόσο φτωχότεροι θα ήμασταν αν δεν είχαν υπάρξει ποτέ στην ζωή μας και αν δεν μας είχαν χαρίσει την ομορφιά της παρουσίας και του έργου τους. 

Ναι είμαστε φτωχότεροι, χωρίς τη Μελίνα, χωρίς το Μάνο, αλλά και τυχεροί, πολύ τυχεροί που τους ζήσαμε 

Ας είναι καλά από εκεί που μας κοιτάνε. 

Μελίνα, δεν νομίζω πια πως αμφιβάλεις: σε θυμόμαστε και σε αγαπάμε, σε αγαπάμε πολύ.