Τοῦ Δεκαπενταυγούστου τὰ Ἄνθη
Στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πέργης κύριον Εὐάγγελον, ταπεινὸ εὐχετήριο γιὰ τὸ Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ
Δεκαπενταύγουστος, μὲ τὴν ποίηση τοῦ Ματθαίου Μουντέ νὰ μᾶς γίνεται ἑόρτιο προσόμοιο στὴν κορυφαία αὐτή μέρα, τὴν ἡμέρα τῆς Παναγιᾶς. Ἄνθη εὐλαβείας κομίζοντας καὶ στολίζοντας τὸ κάδρο τῆς γιορτῆς, γιὰ νὰ χωνέψουν μέσα του οἱ μνῆμες, ἰδίως ἐκεῖνες οἱ παιδικὲς καὶ τρυφερές, ποὺ μέχρι σήμερα μᾶς δροσίζουν μὲ τὴν κατάνυξη, τὴν εἰλικρίνεια καὶ τὴν φωτεινή τους εὐπρέπεια.
Ἄνθη τοῦ Δεκαπενταυγούστου
Ἄνθη λευκὰ ἐκ περάτων τὰ χέρια τῶν παιδιῶ
ἀπ᾿ τῶν κυμάτων τοὺς ἀγροὺς
ἀπ᾿ τῶν ἄστρων τὰ περβόλια
καὶ τἄφεραν γιὰ νὰ στολίσουνε τὸν Τάφο Σου.
«Γεθσημανῇ τῷ χωρίῳ», σὰν καὶ τότε...
Γλυκιὰ, γαλάζια φαντασία, χρόνων μακρυνῶν,
ὦ, γλυκασμὲ τῶν Ἀγγέλων,
ποὺ ἡ Γεθσημανῆ δὲν ἦταν πέρα στὰ βουνὰ τῶν Ἐλαιῶν,
τῆς Βιβλικῆς τῆς Χαναὰν τὰ μάκρη,
μὰ ἦταν τοπίο νησιώτικο,
δικό μας, κοντινό,
μὲ τ᾿ ἀνθισμένα γιασεμιά, τὰ φούλια, τὸ βασιλικὀ,
στοῦ γαλανοῦ γυαλοῦ μας κάποιαν ἄκρη.
Γύρισε πίσω φορτωμένη-μόνο μιὰ στιγμή-
Τὴν παιδικὴ κατάνυξη καὶ τὰ ὄνειρά μας,
Γεθσημανὴ λευκή, τῶν παιδικῶν καλῶν καιρῶν.
Ποὺ ἤσουν στὴ θάλασσα κοντὰ καὶ στὴ καρδιά μας»
( Μ. Μουντές, Παρακαταθήκη, Ἀθήνα 1957)
Συλλαβίζεις μία πρὸς μία τὶς λέξεις, εἰκονογραφεῖς τὰ νοήματα καὶ προσπαθεῖς νὰ διαπιστώσεις τοὺς κοινοὺς τόπους εὐλάβειας καὶ τιμῆς στὴν Πάνσεπτο τῆς Παναγίας μας Κοίμηση. Γιατὶ καλὰ καὶ χρήσιμα εἶναι τὰ ἐγκώμια, οἱ ἑόρτιοι λόγοι καὶ οἱ συναφεῖς πανηγυρισμοί, γιὰ τὸ «τελευταῖον ἐπ᾿ Αὐτῆ Μυστήριον», ποὺ συντελεῖται μάλιστα μὲ ἀλαλαγμούς «ἐν κυμβάλοις...ἐν ὠδαῖς...», ὥστε «ἐπιτύμβια ᾄσματα φαιδρῶς ἐκβοήσωμεν». Ὡστόσο μαζὶ μὲ αὐτὰ συνυπάρχει καὶ τὸ ἀνόθευτο βίωμα, αὐτὴ ἡ μυστικὴ ἡ κατάθεση στὴ Χάρη Της, ποὺ διατηρεῖ, μαζὶ μὲ τὴν Πίστη, ἀκμαία τὴν γνήσια ἐκκλησιαστική μας συνείδηση. Γιατὶ διακρατεῖ μέσα μας ἀκοίμητες, θεοφύλακτες στιγμὲς, φορτωμένες κατάνυξη καὶ εὐλογία, τότε ποὺ στήναμε τὰ θεμέλια τοῦ μετέπειτα βίου μας. Κι ἦταν ὅλα ἐκεῖνα τὰ βιώματα ἁπλὰ καθημερινὰ πράγματα καὶ ἐνέργειες, καμωμένα ὅμως μὲ εἰλικρίνεια καὶ ταπεινὸ φρόνημα.
 |
| Σκόπελος, Kat O' Connor: Windows and Stairs |
Γι᾿ αὐτὸ ἰκετεύεις σήμερα, τέτοια χρονιάρα μέρα, ὅπως ὁ ποιητής, νὰ μποροῦσες νὰ ξαναζήσεις τὸν Δεκαπενταύγουστο στὸ τοπίο ἐκεῖνο τὸ νησιώτικο, ποὺ μπορεῖ νὰ μὴν ἦταν σιμὰ στὴ θάλασσα, ἀλλὰ λίγο παραπάνω, ὡστὸσο ἦταν στολισμένο μὲ βασιλικά, γαρυφαλιές καὶ ντάλιες. Ἡ ροῦγα τὸ πρωΐ φρεσκοπλυμένη ἀνάδινε τὴν εὐωδιὰ τοῦ νοτισμένου χώματος, ἐνῶ οἱ ἑόρτιες καμπάνες ἔχωναν τὸν ἦχο τους μέσα τὶς ἐλιὲς, στὶς ἀμυγδαλιὲς καὶ τὰ πεῦκα, ποὺ τὶς σάλευε τὸ μελτέμι.
Κι ἀπολείτουργα, στὴ λευκὴ πεζοῦλα, κάτω ἀπό τὴ σκιόφυλλη κληματαριά, ποὺ ἀνάσαινε δροσιὰ καὶ χάρη, τὸ κέρασμα. Πάντα γλυκὸ βύσινο, ρακὶ καὶ φρέσκο νερὸ ἀπό τὴν πήλινη τὴ φρεσκογεμισμένη στάμνα. Κοιτάζεις ὕστερα τὸ πέλαγο ποὺ ἀνθίζει λευκὰ, παιχνιδιάρικα κύματα καὶ εὐφράινεσαι... Ἀλήθεια, τὶ ἄλλο θέλεις ;
....Δεκαπενταύγουστος 2013. Μ᾿ αὐτὴ τὴ γλυκειὰ φαντασία τοῦ χθὲς, ὡς βακτηρία καὶ τὴν παιδικὴ ἀθωότητα ὡς δρόμο ἐπιστροφῆς καὶ μετάνοιας. Μὲ τὴν Χάρη Της πάντοτε καὶ τὴν ἀνοχή Της.
π. Κων. Ν. Καλλιανός ,
Δεκαπενταύγουστος 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου