H ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ "ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ" ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΠΑΝΩΤΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Με την παρουσία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, του εκπροσώπου της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου Σεβ. Μητροπολίτου Προικοννήσου κ. Ιωσήφ και πολλών ιεραρχών και εκπροσώπων Εκκλησιών καὶ κληρικών, μεταξύ των οποίων και η ιστορική ηγεσία της Αδελφότητος Θεολόγων η «Ζωή» καθὼς και άλλων ιεραποστολικών κινήσεων, Πανεπιστημιακών, Αρχόντων του Πατριαρχείου, Θεολόγων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ του Αθηναϊκού κοινού, πραγματοποιήθηκε χθες βράδυ στην αίθουσα τελετών του «Παρνασσού» η βιβλιοπαρουσίαση των δύο τόμων της τριλογίας του «Συνοδικού της εν Ελλάδι Εκκλησίας» του Μ. Ιερομνήμονος και καθηγητού Αριστείδου Πανώτη.

Ομιλητές ήταν ως Θεολόγος και κληρικός ο ηγούμενος της Μονής Τατάρνης π. Δοσίθεος Κανέλλος, ως φιλόλογος, ερευνητής και πανεπιστημιακὸς καθηγητής, ο Άρχων κ. Εμμανουήλ Βαρβούνης και ως νομικός και ειδικός του κανονικού και του εκκλησιαστικού Δικαίου ο τακτικός καθηγητής της Νομικής Σχολής Αθηνών Άρχων κ. Ιωάννης Κονιδάρης.

Ο π. Δοσίθεος επισήμανε τον διαχρονικό αγώνα της Μεγάλης Εκκλησίας για να παγιωθεί στον ελληνικό λαό η ορθόδοξη ευσέβεια κατά την πολιτειοκρατική επιδρομή της Εικονομαχίας, της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, που επεξετάθη δυστυχώς από την Βαυαροκρατία και όταν συνεστήθη η Νεοελληνική Πολιτεία, εισάγουσα τα καινά δαιμόνια του Διαφωτισμού στην εν Ελλάδι εκκλησιαστική ζωή για να κατασταθεί η Εκκλησία μια ακόμη υπηρεσία του κράτους όπως σε μερικές χώρες της Ευρώπης.

Αλλά και μετά την έκδοση του Τόμου του 1850 συνεχίστηκε, από το 1852, η άμεση παρέμβαση των πολιτειοκρατών στα εκκλησιαστικά πράγματα, δημιουργώντας σκάνδαλα και διχασμούς που περιγράφει ο συγγραφέας με ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα και οδήγησαν την Εκκλησία στην γνωστή ως νέα «Βαβυλώνια Αιχμαλωσία» μέχρι το 1923, προκαλώντας την ανάγκη αναπτύξεως από κληρικούς και λαϊκούς των διαφόρων «ανακαινιστικών κινήσεων» για να βοηθήσουν, και μερικές φορές να αναπληρώσουν και τις ελλείψεις των διοικούντων την Εκκλησία εξ' αιτίας των κρατικών δεσμών.

Ο καθηγητής κ. Βαρβούνης παρουσίασε και σχολίασε τα 92 σπουδαία κεφάλαια των δύο τόμων που μέχρι τώρα εξεδόθηκαν, με την πρωτότυπη εικονογραφία και σημαντική βιβλιογραφική στήριξη που ζωντανεύουν το γραμμένο με γλαφυρότητα κείμενο, και υπογράμμισε την εντιμότητα και ευθυκρισία του συγγραφέα να μην αποκρύψει και εξωραΐσει τα λάθη των πολιτικών και των εκκλησιαστικών ανδρών που θόλωσαν τα πεπραγμένα τους σε στιγμές που ο ελληνισμός έγραφε την Ιστορία των νεώτερων χρόνων του και έβλεπε προσεγγίζουσαν την μεγάλη ημέρα της ολοκληρώσεως των προσδοκιών του. Τέλος συνέστησε τέτοιο βιβλίο με ιστορική βαρύτητα πρέπει να διαβαστεί από κάθε ιεράρχη και κληρικό και λαϊκό για να μην αγνοεί την πρόσφατη Ιστορία της Εκκλησίας του.

Τέλος, ο καθηγητής κ. Κονιδάρης με εύστοχους και επιτυχείς χαρακτηρισμούς μίλησε για τον συνθετικό άθλο του συγγραφέα να εξιστορήσει τα σημαντικότερα και πλέον καθοριστικά γεγονότα της εκκλησιαστικής ζωής του ελληνικού λαού είκοσι αιώνων σε δύο ευμεγέθεις τόμους, που θα συμπληρωθούν μέχρι τα χρόνια μας με τον τρίτο τόμο που αναμένουμε εναγωνίως. Ο κ. Κονιδάρης περιέγραψε το υφιστάμενο σήμερα καθεστώς στην εν Ελλάδι Εκκλησία με την τριχοτόμηση της διοικήσεως ως μοναδικόν στην Ορθοδοξία, και ευχήθηκε οι ευρωπαϊκές εξελίξεις κάποτε να μπορέσουν να ενοποιήσουν το κλίμα του Οικουμενικού Θρόνου και να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες για την ελεύθερη λειτουργία του ιερού Θεσμού της Εκκλησίας εκεί που οι Πατέρες τον καθόρισαν να ποιμαίνει με ενότητα τον ελληνόφωνο ορθόδοξο λαό. Σχολίασε την ανάγκη πλέον να μην κρύπτονται τα λάθη των ταγών της εκκλησιαστικής διοικήσεως καὶ των πολιτικών ανδρών, για να μην επαναναμβάνονται και να σκέπτονται όλοι οι σημερινοί διαχειριστές της εκκλησιαστικής και πολιτικής διακονίας πώς η μνήμη της Ιστορίας κάποια ημέρα, αργά ή γρήγορα, θα επιληφθεί και των πεπραγμένων τους και θα πρέπει η υστεροφημία τους να βρίσκεται πρό οφθαλμών. Ως παλαιός Γενικός Γραμματέας του ΥΠΕΠΘ και καθηγητὴς συνέστησε το «Συνοδικό» ως σχολικό βοήθημα στις Εκκλησιαστικές Ακαδημίες και Σχολές.

Τον επίλογο απηύθυνε ο συγγραφέας κ. Πανώτης, ο οποίος αφού ευχαρίστησε τους παρόντες επισήμους και τους ομιλητές, καθώς και τούς φιλοξενούντες στην ιστορική αίθουσα του Παρνασσού, τους εκδότες και κυρίως τους οργανωτές της συναντήσεως αυτής και τους προσελθόντες υπό άσχημες κλιματολογικές συνθήκες, έλαβε τον λόγο και μεταξύ των άλλων είπε ότι, εκ νεότητός του θέλησε να μάθει τα της πορεία της θρησκευτικής ζωής του ελληνικού λαού και ειδικά εκείνα τα βαθύτερα του μυστηρίου της Ἐκκλησίας. Μαθήτευσε πλησίον σοφών σύγχρονων Γαμαλιήλ, Πατριαρχών, αρχιερέων, καθηγητών, ερευνητών και από έδρας δίδαξε και συνέγραψε πολλά επί μισό και πλέον αιώνα. Στο μακρό αυτό διάστημα αποθησαύρισε γνώσεις και συμπεράσματα για την εκκλησιαστική ζωή, μακράν της φθοράς της διοικήσεως και των μονοθέλητων αντιλήψεων. Τον απησχόλησε στην συνέχεια ο Μερισμός της Εκκλησίας παρά την ρητή εντολή του Κυρίου της και ασχολήθηκε με την Πανορθόδοξη και την Διαχριστιανική ενότητα δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ αὐτό που είναι και αντιπροσωπεύει. Σήμερα, εποχή κυριαρχίας της μνήμης, που χωρίς την μνήμη ούτε ο ηλεκρονικός υπολογιστής δεν δουλεύει, αποφάσισε από καθήκον στους προ αυτού διδασκάλους του και στους μαθητές του να δώσει με ένα Opus vitae μια τίμια πληροφόρηση στους αναγνώστες και στις μέλλουσες γενεές, αφού πρόσφατα είδε τον εκτραχηλισμό της ψευνώνυμης πλάνης μέσα σε σώματα και τα ΜΜΕ, καθὼς και τους αδέσποτους αντιφρονούντες, ποὺ διαλαλούν δήθεν «ομολογίες» χωρίς διάκριση για να μερίζουν την Εκκλησία.

Μεταξύ των πολλών υπενθύμισε πως πρώτος ο Καποδίστριας κατήγγειλε το 1830 το πολιτειοκρατικό καθεστώς του Μεγάλου Πέτρου που επέβαλε στην Ρωσία από το 1730 και εισηγήθηκε δεσμό με την Μητέρα Εκκλησία της Κων/πόλεως με την αυτονομία της τοπικής Εκκλησίας και όχι την αυτοκεφαλία που συνήθως την μεταπράττει η κοσμική εξουσία. Δηλαδή, ο άτυχος κυβερνήτης προηγήθηκε 87 χρόνια πριν αυτό το καθεστώς καταργηθεί το 1917 στην Ρωσία. Όμως, ως γνωστόν, τον δολοφόνησαν και η υπόθεση έπεσε στα χέρια των Φαρμακιδιστών που επέβαλαν το Ρωσικό καθεστώς που ταλαιπώρησε την Εκκλησία επί 90 χρόνια μέχρι το 1923. Τον κανονικό δεσμό της Μητέρας και θυγατέρας Εκκλησίας με την τοπική αυτονομία, που υπέδειξε ο Καποδίστριας το 1830, τώρα προσπαθεί να επιβάλει αντίστροφα το Πατριαρχείο Μόσχας, ώστε η θυγατέρα Εκκλησία (Μόσχας) να συνδεθεί μαζί με την Μητέρα της Εκκλησία (το Κίεβο) με αυτονομία, χάρη της επιχειρούμενης νέας ανά την οικουμένη «σλαβόφωνης» συναγωγής! Είναι ένα από τα κανονικά παράδοξα της εποχής μας.

Τέλος σχολίασε την διεθνή νομική προσωπικότητα του Οικουμενικού Πατριαρχείου που ψήφισε τὸ Συμβούλιο της Ευρώπης, γεγονός που χειροκροτήθηκε και από τους ακροατές του. Ο συγγραφέας ευχαρίστησε τους οργανωτές και τους παρόντες και ευχήθηκε καλή επανασυνάντηση με την έκδοση του τρίτου τόμου.

Ο φιλαναγνώστης