Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Για την θεολογική διαστροφή του Π. Ανδριόπουλου είναι γνωστή και υπερχειλίζουσα. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις. Διαστροφή δόγματος και διαστροφή ήθους!
24 Ιούνιος 2009 7:36 μμ
Ευχαριστώ θερμά τους φίλους του ιστολογίου που αναζητούν τα ...εύσημά μου παντού και μου τα επισημαίνουν.
Μου παρέχουν την χαρά να τα αναδημοσιεύω προς τέρψιν πολλών. Τους παρακαλώ να συνεχίσουν να μη με ξεχνούν στην διαδικτυακή τους περιήγηση, στην οποία προσωπικά δεν μπορώ να αφιερώσω χρόνο.
Ψηφιακή φωτογραφία Βαρθολομαίου Παπαδαντωνάκη
24 σχόλια:
Από πλευράς δογματικής δεν υφίσταται κώλυμα γιά την χειροτονία των γυναικών.Απλώς ήταν μία πρακτική, δεδομένων των ηθών της εποχής που υποβάθμιζε την γυναίκα .Οι καταστάσεις και τα ήθη αυτά παρήλθον. ΄Αλλωστε η παρουσία του Αγίου Πνεύματος ως θήλεος προσώπου στην κοινωνία της Αγίας Τριάδος είναι δεδομένη εφ'όσον αυτό ειναι ζωαρχικό. Τώρα όμως στην Ορθόδοξη εκκλησία διασώζεται το θήλυ με την παρουσία των ομοφυλοφίλων,πράγμα που είναι υποκρίσία.Προτιμώ μία αυθεντική γυναίκα γιά "παπά" παρά έναν ομοφυλόφιλο που το παίζει "άνδρας".
Αγαπητέ κ. Ανδριόπουλε, ΕΑΣΟΝ ΑΥΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΙΝ ΕΝ ΤΗ ΚΑΚΌΤΗΤΙ ΤΩΝ!!
Κάνε ό,τινομίζεις καλύτερο τόσο
για σένα, όσο και για το έργο, που
υπηρετείς με τη συνεχή ενημέρωση σε κάθε θρησκευτικό, εκκλησιαστικό και προ πάντων πολιτιστρικό θέμα!
Αναφορικά με τα της χειροτονίας των γυναικών επισημαίνω μόνον, προς αποκατάστασιν της θεολογικής αληθείας, ότι η εν λόγω χειροτονία υφίσταται από τους πρώτους αιώνες στη ζωή της Εκκλησίας (και δη της αδιαίρετης) ΜΟΝΟΝ στον βαθμό του διακόνου ήτοι της "διακονίσσης"! Εξ' ου και οι Αγίες με τον βαθμό της διακονίσσης ή διακόνου (Φοίβη-3 Σεπτεμβρ., Ολυμπιάς-25 Ιουλ. κ.ά.). Κατά τις ημέρες του Αγ. Χρυσοστόμου ο θεσμός έσχε ιδιαίτερη άνθηση και ο ιερός Πατήρ αναφέρει στα έργα του τα εξής ονόματα διακονισσών-στενών του συνεργατών: Ολυμπιάς, Σιλβίνα, Πρόκλα, Αμπρούκλα, Σιβινιανή, Ελλισανθία, Μαρτυρία και Παλλαδία. Και πάντοτε ομιλούμε, σύμφωνα με την Εκκλησιαστική ιστορία και τη Λειτουργική, για ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ αυτών στον βαθμό του διακόνου δηλαδή "ανωτέρα" χειροτονία, όπως του πρεσβυτέρου και του επισκόπου, και όχι απλή χειροθεσία. Βεβαίως από αιώνων πολλών εξέλιπε ο θεσμός, γιά λόγους που η Εκκλησία θεώρησε αναγκαίους ποιμαντικώς και όχι μόνον, αλλά υφίσταται σήμερα "δυνάμει" και όχι φυσικά "ενεργεία". Ενδεικτικά αναφέρω την νεαρά "Novella" του Αυτοκράτορα Ηρακλείου η οποία για το Ναό της του θεού Σοφίας στη Βασιλεύουσα προβλέπει, εάν δεν απατώμαι, την ύπαρξη, μεταξύ των υπολοίπων κληρικών και λοιπών διακονούντων στο Ναό, και σαράντα!!! διακονισσών! Περαιτέρω ο Βαρβερινός κώδικας "Βαρβερινόν ευχολόγιον", ο σπουδαιότερος από τους γνωστούς Βυζαντινούς λειτουργικούς κώδικες(788-789 μ.Χ.), περιέχει συν τοις άλλοις και "ευχήν επί ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ διακονίσσης". Αλλά και ο μεταγενέστερος αυτού με αριθμό 213 "κώδιξ των Παρισίων-Coislinus"(11ος αιώνας) περιέχει ενδιαφέρουσα "τάξιν επί ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ διακονίσσης" ομοιάζουσα με την αντίστοιχη του Βαρβερινού. Αναλυτικώτερα μπορεί κανείς να διεξέλθει τα σχετικά με το θέμα στο "Ε. Δ. Θεοδώρου, Η χειροτονία ή χειροθεσία των διακονισσών - αινέσιμος επί διδακτορία διατριβή, εν Αθήναις 1954.
Ο.μ.
Αγαπητέ κ. Ανδριόπουλε, ξέρεις πόσο σε ζηλεύω για τη δόξα που απολαμβάνεις! μόνο να σου κάνουν οι ΓΝΗΣΙΟΙ ορθόδοξοι ολόκληρη "πνευματική διάγνωση" λέει πολλά. και οι φωτογραφίες που προβάλλεις είναι έργο υψηλής τέχνης... για όσους καταλαβαίνουν. κάποτε ο γάλλος Ζολά έχει εξηγήσει πώς διακρίνεται η τέχνη αλλά αυτά δεν είναι για τους ορθοδόξους... εύγε κ. Ανδριόπουλε!
μα σε τι ιστολόγιο μας παραπέμπεις Παναγιώτη; να δούμε εκεί τον παπα τάσο να κριτικάρει τον Φειδά; χαχαχα. ο άνθρωπος τα έχει... άσε έπρεπε να του ζητήσει τη γνώμη του ο Πατριάρχης γι'αυτό το θέμα. όμως τη δόξα του την οφείλει σε σένα που του έδωσες την αφορμή να κάνει διατριβή για τις συμπροσευχές και τα συν και τα πλην. χαχαχααααααα
Επί του περιεχομένου της κριτικής του παπα-Τάσου στον Φειδά έχεις να πεις κάτι ;
Εκεί σε θέλω!
Τα υπόλοιπα, τις ύβρεις, χλευασμούς στους χαρίζω!
Ό,τι έχει προσφέρει καθένας μας: ο Χάχας τι θα πει; "χαχαχα" αυτό έχει, αυτό θα δώσει! δεν περιμένουμε τίποτα περισσότερο !
Πάντως, πέρα από τον Χάχα, νομίζω στο κείμενο του Φειδά διακρίνεται ένα μπέρδεμα, μία συγχυση, ενώ του παπαΤάσου έχει μια καλή τεκμηρίωση και απόλυτη σαφήνεια.
Θα ήθελα την κριτική των θεολόγων επί της ουσίας του θέματος, που φαίνεται μάλλον ενδιαφέρον.
Θα έχει ενδιαφέρον η απάντηση από τον Φειδά. Συνήθως δεν τα αφήνει αυτά !
(Τα δύο κείμενα στο www.alopsis.gr)
O π.Αναστάσιος ερμηνεύει τα κείμενα, εν προκειμένω του Φειδά, με βάση την ορθοδοξία που έχει στο μυαλό του, διαμορφωμένη απο την Αναπλαστική Σχολή στα χρόνια της κατα την παιδική του ηλικία κατηχήσεως, απο την οποία δεν τολμά να διανοηθή ότι μπορει να είναι σοβαρώς ελλιπής και ενδεχομένως λάθος! Γι αυτό τις πολλές του γνώσεις τις εντάσσει σ αυτό το πλαίσιο και ουσιαστικά τις διαστρέφει.Μόνο τις πρώτες γραμμές της απάντησής του αν διαβάσει κάποιος καταλαβαίνει την νοοτροπία, γιατί περί αυτού πρόκειται και όχι περί πληθώρας γνώσεων, στις οποίες μας υπερβαίνει κατά πολύ ο διάβολος!!!
Ο Σάλος
Μετά τον κ. Χάχα ο κ. Σαλος !
Πάντως εκτός από χαρακτηρισμούς δεν είναι κακό να σημειώνετε και κάποιο, έστω και μικρό, θεολογικό αντίλογο. Ή μήπως δεν μπορείτε, γιατί ειδικεύεστε μόνο στην κατινιά και το κοτσομπολιό;
Έτσι όμως υποτιμάτε και το ιστολόγιο αυτό!
«η Ανατολή θα παραιτείτο από το να πολεμά τη δυτική εξέλιξη της β΄χιλιετίας ως αιρετική»!(I.RATZINGER).
Το καλύτερο σημείο του άρθρου του παπα Αναστάση.
Ο Πάπας να μας προτείνει να μην τον χαρακτηρίζουμε αιρετικό !
Και εμείς οι Ορθόδοξοι να συμμορφωνώμαστε με την πρότασή του.
Διάλογος που να οδηγεί σε απτά αποτελέσματα !
Μπράβο σου παπα Αναστάση, σε ευχαριστούμε!
Άφησε να σε βρίζουν όσοι τους χαλάς τη σούπα !
Και πάλι ΕΛΕΟΣ. Ο π. Αναστάσιος, ο κατα τα άλλα συμπαθέστατος εφημέριος της συνοικιακής ενορίας κάτω από το κάστρο, να απαντάει στον καθηγητή Βλάσιο Φειδά; Τι είναι ο καθηγητής; Κυρία μέσης ηλικίας που πήγε να εξομολογηθεί στον παπούλη της ενορίας της και ζητάει συγχώρεση; ΕΛΕΟΣ. Τα έχουμε μπερδέψει λίγο τα πράγματα.
δεν καταλαβαίνω την.... αξιολογική κλίμακα που έχει σαν κορυφή τον κ. Φειδά και μάλιστα υπεράνω πάσης κριτικής....
Αυτή η απαξίωση και η ειρωνεία είναι δείγμα ολοκληρωτισμού.
Ο κ. Καθηγητής, άλλωστε, κρίνει και διορθώνει τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη!
Δεν κατανοώ την όλη προβληματική. Έχω τονίσει πολλές φορές ότι καμία απόφαση οικουμενικής συνόδου δεν καταδικάζει την Δυτική εκκλησία. Και τα αναθέματα του 1054, για όποιον γνωρίζει ιστορία θα ξέρει ότι ο καρδινάλιος Ουμβέρτος ενήργησε χωρίς την συναίνεση του Πάπα αυτοβούλως.Πάντως από το 1964 υφίσταται η άρση των αναθεμάτων αυτών. Χρειάζεται λοιπόν συζήτηση και διατριβές ότι επιτρέπεται η συμπροσευχή με τους ετεροδόξους. Ομιλώ για συμπροσευχή όχι για κοινή θεία Ευχαριστία. Φανταστείτε σε ένα αεροπλάνο που συνταξιδεύουν ορθόδοξοι με ετεροδόξους και κινδυνεύει να συντριβεί οι ορθόδοξοι να μην προσευχηθούν και να μην επικαλεστούν το θεό για την σωτηρία τους επειδή στο διπλανό κάθισμα προσεύχεται ο ετερόδοξος. Φανταστείτε τί αμαρτία διαπράττει ο ορθόδοξος που θα ψελλίσει το "πάτερ ημών" μαζί με τον διπλανό του ετερόδοξο επιβάτη.!!!!
Θυμήθηκα τώρα μια σκηνή από την διήγηση του βιβλίου του Ιωνά της Παλαιάς Διαθήκης. Όταν ο Ιωνάς ταξίδευε με πλοίο εις Θαρσείς και έπιασε τρικυμία. Και ενώ όλοι προσεύχονταν ο καθένας στο Θεό του ο Ιωνάς κοιμόταν.Τον ξύπνησαν λοιπόν και ζήτησαν να συμμετάσχει και αυτός στην συμπροσευχή. Και είναι γνωστό ότι ο Ιωνάς ζητήσε να τον πετάξουν στην θάλασσα γιατί ήταν υπεύθυνος για την τρικυμία. Και ως γνωστόν το κατάπιε ένα κήτος και ο Ιωνάς προσευχόταν από την κοιλία του κήτους.
Νομίζω ότι έχει καταντήσει γελοίο να θέτουμε σήμερα θέματα για συμπροσευχή με ετεροδόξους. Αλλά ακόμα και άν οι κανόνες το απαγόρευαν ρητώς, να υπενθυμίσω πως χριστιανισμός σημαίνει υπέρβαση. Και τα Σάββατα απαγορευόταν από τους κανόνες της Παλαιάς Διαθήκης να γίνονται θεραπείες αλλά ο Χριστός έκαμε πλήθος θαυμάτων τα Σάββατα λέγοντας τον περίφημο "το Σάββατο δια τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος δια το Σάββατο" δείχνοντάς μας την οδό της υπερβάσεως από την δέσμευση των θρησκευτικών κανόνων για εμάς που ζούμε όχι μια θρησκεία με τους κανόνες της αλλά στην ευχαριστιακή κοινότητα και το ευχαριστιακό γεγονός.
ΟΡΚ
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης δεν έγινε άγιος από το συγγραφικό του έργο το οποίο είναι επηρεασμένο από τις απόψεις των Ιησουϊτών στους οποίους και σπούδασε. Δεν είναι κακό να διορθώνονται τα γραφόμενα του...
OΡΚ
Αναπαράγετε τις απόψεις των αιρετικών οικουμενιστών περί του Παπισμού.
Θα σας υπενθυμίσω ότι ο μητροπολίτης πρώην Νέας Ζηλανδίας και νυν Προικονήσου του Οικ.Πατριαρχείου, Ιωσήφ Χαρκιολάκης , έχει αναφερθεί με σαφήνεια για την αιρετική φύση του Βατικανού.
Ο μητρ.Ναυπάκτου Ιερόθεος στο κείμενο της παραπομπής απαριθμεί ακροθιγώς τις παπικές αιρέσεις.
http://www.parembasis.gr/2001/01_05_10.htm
Το άρθρο επιγράφεται «Ο μεγαλύτερος εχθρός η άγνοια και ο συγκρητισμός».
Δεν θεωρώ ότι ανήκετε στους αγνοούντες αλλά γνωρίζετε πολύ καλά τον συγκρτιστικό σκοπό σας και τον υπηρετείτε με συνέπεια.
Ένας σύγχρονος διάλογος δεν έχει μόνο σκοπό να ενώσει τις εκκλησίες και να κάνει ρωμαιοκαθολοικούς και προτεστάντες να βρούν την αλήθεια.Η ένωση πάνω στη βάση της ανόθευτης πίστης έχει σαν άμεσο και απώτερο σκοπό τη σωτηρία του κόσμου. Η Εκκλησία δεν κυριαρχεί πάνω στον κόσμο, αλλά τον διακονεί.Και η διακονία αυτή, ξεπερνώντας κάθε σχιζοφρενική αδυναμία, αναφέρεται σε ολόκληρο τον άνθρωπο και τα προβλήματά του. Συζήτησαν και πολλοί συζητούν ακόμη για τα αίτια της οικουμενικής κίνησης, άν είναι πνευματικά ή κοσμικά ή θρησκευτικά. Ευτυχώς που η ιστορία στην πορεία της δεν κάνει τέτοιες διακρίσεις ή διαχωρισμούς' περνάει απο κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής και την οδηγεί εκεί που ξέρει αυτή κατά σοφό τρόπο να την πάει...Η πορεία του κόσμου συντελείται κατά ενιαίο τρόπο απο το φυσικό και ιστορικό γίγνεσθαι. Έτσι αίτια ιστορικά χωρίζουν τις Εκκλησίες, και τα ίδια αίτια τις ξαναφέρνουν στην ενότητα και τη συνεργασία. Η ευθύνη των εκκλησιών βρίσκεται στην κατανόηση του ρόλου που παίζει η ιστορία...Η Οικουμενική κίνηση δεν είναι απλώς ένα σύγχρονο φαινόμενο στο χώρο της δυτικής χριστιανοσύνης, αλλά η ίδια η πορεία της Εκκλησίας, η ίδια η έξοδός της προς τον κόσμο, στα όρια της ενότητάς της και στον αγώνα που κάνει εναντίον των δυνάμεων της διάσπασης.
Ν.ΜΑΤΣΟΥΚΑΣ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ σελ.22-23.
Μετα τιμής Ο Σάλος.
Αγαπητέ κ.Παναγιώτη. Σας αγαπάμε και κλείνουμε τα αυτιά μας σε βρωμερές δημοσιεύσεις.
Σας παρακολουθούμε καθημερινώς.
Ν.Σ.
Σας έχω πει και στο παρελθόν ότι ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και τα γραφόμενα του δεν αποτελούν την φωνή της εκκλησίας η οποία αποφασίζει μόνο συνοδικά. Όσον για πρώην Νέας Ζηλανδίας δεν πρόκειται ούτε για σπουδαίο θεολόγο και είστε σίγουρος ότι ο συγκεκριμένος ιεράρχης αναγκαστικά βρίσκετε στο περιβάλλον του Οικ. Πατριαρχείου, αφού ο θάνατος του Χριστοδούλου του ανέτρεψε τα σχέδια (ακολούθησε και αυτός τον δρόμο του Πειραιώς) για την τοποθέτησή του σε ελλαδική Μητρόπολη. Δυστυχώς αρκετοί κληρικοί προσεγγίζουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο με σκοπό την επισκοποποίησή τους και μόλις χειροτονηθούν επίσκοποι το εγκαταλείπουν και επιστρέφουν στο κλίμα της Ελλαδικής εκκλησίας γυρίζοντας από πανηγύρι σε πανηγύρι για να καμαρώνουν με τις μίτρες και τις πατερίτσες ως "χρυσοφορεμένα βλαχαδερά" κατά την εύστοχη φράση του καθηγητή κ Χρήστου Γιανναρά.
ΟΡΚ
Όρος της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας περί του βαπτίσματος των Δυτικών (1755)
† Πολλών όντων των μέσων, δι’ ων της σωτηρίας ημών αξιούμεθα και τούτων, ως ειπείν, κλιμακηδόν αλληλενδέτων και αλληλουχουμένων όντων, άτε δη πάντων προς το αυτό τέλος αφορώντων, πρώτον εστι το τοις ιεροίς Αποστόλοις θεοπαράδοτον βάπτισμα, οία δη των λοιπών τούτου χωρίς απρακτούντων· «εάν γαρ τις μη γεννηθή, φησίν, εξ ύδατος και πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών» έδει και γαρ αναγκαίως, της πρώτης γεννήσεως επί τον θνητόν τουτονί βίον παραγαγούσης τον άνθρωπον, γέννησιν ετέραν εξευρεθήναι και τρόπον μυστικώτερον, μήτε από φθοράς ανερχόμενον, μήτε εις φθοράν καταλήγοντα, δι’ ου γένοιτ’ αν ημίν δυνατόν μιμήσασθαι τον αρχηγόν της σωτηρίας ημών Ιησούν Χριστόν. Το γαρ εν τη κολυμβήθρα ύδωρ του βαπτίσματος εν τάξει μήτρας λαμβάνεται, και τόκος τω τικτομένω γίνεται, η φησιν ο Χρυσόστομος· το δε εν τω ύδατι επιφοιτών Πνεύμα εν τάξει Θεού το έμβρυον διαπλάττοντος· και ώσπερ εκείνος μετά την εν τάφω κατάθεσιν τριταίος επί την ζωήν ανεφοίτησεν, ούτως οι πιστεύοντες, αντί της γης, το ύδωρ υποδυόμενοι, εν τρισί καταδύσεσι την τριήμερον εαυτούς χάριν της Αναστάσεως εξεικονίζουσιν, αγιαζομένου του ύδατος τη επιφοιτήσει του παναγίου Πνεύματος, ως αν τω μεν φαινομένω ύδατι το σώμα φωτίζοιτο, τω δε αοράτω Πνεύματι τον αγιασμόν η ψυχή λήψαιτο· ως γαρ το εν τω λέβητι ύδωρ της του πυρός μεταλαμβάνει θερμότητος, ούτω το εν τη κολυμβήθρα ύδωρ τη ενεργεία του Πνεύματος εις θείαν μεταστοιχειούται δύναμιν, καθαίρον μεν και υιοθεσίας αξιούν τους ούτω βαπτιζομένους, τους δε άλλως πως τελουμένους, αντί καθάρσεως και υιοθεσίας ακαθάρτους και σκότους υιούς αποφαίνον.
Επειδή τοιγαρούν προ χρόνων ήδη τριών ζήτημα ανεφύη, ει τα παρά την παράδοσιν των αγίων Αποστόλων και θείων Πατέρων και παρά την συνήθειαν και διαταγήν της Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας επιτελούμενα βαπτίσματα των αιρετικών δεκτά εστι, προσερχομένων ημίν, ημείς, άτε θείω ελέει τη ορθοδόξω Εκκλησία εντραφέντες, και τοις κανόσι των ιερών Αποστόλων και θείων Πατέρων επόμενοι, και μίαν μόνην γινώσκοντες την ημετέραν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν, και ταύτης τα μυστήρια, επομένως και το θείον βάπτισμα, αποδεχόμενοι, τα δε υπό των αιρετικών, όσα μη ως το Πνεύμα το άγιον τοις ιεροίς Αποστόλοις διετάξατο και η Εκκλησία του Χριστού μέχρι της σήμερον ποιεί, επιτελούμενα, εφευρέματα ανθρώπων διεφθαρμένων όντα, ως αλλόκοτα και της αποστολικής όλης παραδόσεως αλλότρια γινώσκοντες, αποστρεφόμεθα κοινή διαγνώσει. Και τους εξ αυτών ημίν προσερχομένους ως ανιέρους και αβαπτίστους δεχόμεθα, επόμενοι τω Κυρίω ημών Ιησού Χριστώ, τω τοις μαθηταίς αυτού εντειλαμένω βαπτίζειν «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» τοις τε ιεροίς και θείοις Αποστόλοις, διαταττομένοις εν τρισί καταδύσεσι και αναδύσεσι τους προσερχομένους βαπτίζειν και εν εκάστη των καταδύσεων εν όνομα επιλέγειν της αγίας Τριάδος· τω τε ιερώ και ισαποστόλω Διονυσίω, λέγοντι «τρις εν κολυμβήθρα ύδωρ και έλαιον ηγιασμένα εχούση τον προσερχόμενον παντός αμφίου γεγυμνωμένον βαπτίζειν, την τρισσήν της θείας μακαριότητος επιβοήσαντα υπόστασιν, και ευθύς τω θεουργικωτάτω μύρω τον βαπτισθέντα επισφραγίζειν, και μέτοχον αποφαίνειν λοιπόν της ιεροτελεστικωτάτης ευχαριστίας», τη τε δευτέρα και πενθέκτη αγίαις Οικουμενικαίς Συνόδοις, διαταττομέναις τους μη βαπτιζομένους εις τρεις αναδύσεις και καταδύσεις και εν εκάστη των καταδύσεων μίαν επίκλησιν των θείων υποστάσεων μη επιβοώντας, αλλ’ άλλως πως βαπτιζομένους, ως αβαπτίστους προσδέχεσθαι τη Ορθοδοξία προσιόντας.
Τούτοις τοίνυν τοις θείοις και ιεροίς διατάγμασιν επόμενοι και ημείς, τα μεν των αιρετικών βαπτίσματα, ως απάδοντα και αλλότρια της αποστολικής θείας διατάξεως και ύδατα ανόνητα, ως ο ιερός Αμβρόσιος και ο μέγας φησίν Αθανάσιος, και αγιασμόν μηδένα παρέχοντα τοις ταύτα δεχομένοις, και προς κάθαρσιν αμαρτημάτων ουδέν ωφελούντα, απόβλητα και αποτρόπαια ηγούμεθα. Τους δ’ εξ αυτών αβαπτίστως βαπτιζομένους ως αβαπτίστους αποδεχόμεθα, προσερχομένους τη ορθοδόξω πίστει, κι ακινδύνως αυτούς βαπτίζομεν, κατά τους αποστολικούς και συνοδικούς κανόνας, οις αραρότως επιστηρίζεται η αγία του Χριστού και αποστολική και καθολική Εκκλησία, η κοινή μήτηρ πάντων ημών. Και επί ταύτη τη κοινή ημών διαγνώσει και αποφάνσει σφραγίζομεν τον Όρον ημών τούτο, ταις αποστολικαίς και συνοδικαίς διαταγαίς συνάδοντα, διαβεβαιούντες αυτόν δι’ ημετέρων υπογραφών.
Εν έτει σωτηρίω αψνε’.
† Κύριλλος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και οικουμενικός πατριάρχης.
† Ματθαίος ελέω Θεού πάπας και πατριάρχης της μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας και κριτής της Οικουμένης.
† Παρθένιος ελέω Θεού πατριάρχης της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης.
Ιωάννου Ν. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμος ΙΙ, Εν Αθήναις 1953, σ. 989-991
Η Εκκλησία, που είναι "ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας", προχωρά, τη επινεύση του Παναγίου Πνεύματος, μέσα στην Ιστορία "εξαγοραζόμενη τον καιρό", απαντώντας στις προκλήσεις και προσκλήσεις της εποχής της, χωρίς να προσκολλάται "μουσειακά" με το παρελθόν της, αλλά δημιουργικά και με μοναδικό γνώμονα την Σωτηρία όλων τον ανθρώπων και των ψυχών τους, που "Χριστός περιεποιήσατω τω ιδίω Αυτού Αίματι".
ΟΡΚ
Τα παρακάτω τα αφιερώνω στους ορθοδοξομανείς αυτού του ιστολογίου που αυτοανακηρύσσονται σωτήρες της Εκκλησίας, δηλ. του Χριστού.
-Η.Λ.Μένκεν:ορισμός του πουριτανι-
σμού:"ένας εγγενής φόβος πως κάποιος, κάπου ίσως είναι ευτυχισμένος...".
-Ένας καθηγητής μου στο Ινστιτούτο των Παρισίων είχε γράψει κάποτε,"...πού είναι ο Χριστός, πού είναι οι Απόστολοι, πού είναι η Εκκλησία; Όλα έχουν σκοτεινιάσει κάτω απο την τεράστια σκιά του Γέροντα...".
-Κάποτε ο π.Ιω. Μάγεντορφ μου είχε πει σε μια στιγμή παρρησίας ότι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί οι άνθρωποι έχουν καταληφθεί απο την μανία για τους Πατέρες. Τόσοι πολλοί άνθρωποι προπαγανδίζουν αυτή τη μόδα, η οποία τους εμποδίζει να καταλάβουν ό,τι υπάρχει στον πραγματικό κόσμο, και την ίδια στιγμή πιστεύουν πως υπηρετούν την Εκκλησία και την Ορθοδοξία. Φοβούμαι πως οι άνθρωποι ελκύονται όχι απο τη σκέψη των Πατέρων, όχι απο το περιεχόμενο των γραπτών τους, αλλά απο το στυλ τους. Αυτό πλησιάζει αρκετά την Ορθόδοξη κατανόηση των λειτουργικών ακολουθιών: να τις αγαπάς δίχως να τις καταλαβαίνεις' και στο βαθμό που δεν είναι κατανοητές, να μη βγάζεις κανένα συμπέρασμα.Καθόμαστε στο κέλυφός μας, γοητευμένοι απο μια μελωδία, και δεν προσέχουμε ότι η Εκκλησία πάσχει, και ήδη , εδω και πολύ καιρό, έχει εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης.
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ π.Αλ.Σμέμαν.
Ο Σάλος
Ο κάθε Φειδάς υπόκειται και αυτός σε κριτική. Τι σας ενοχλεί; Αν μπορεί κάποιος να γράψει, τεκμηριωμένα όμως, όπως ο π. Αναστάσιος, ας το κάνει... Απλό δεν είναι;
Κριτική στην κριτική του π. Αμναστάση δεν είδα από τους αντιφρονούντες!
Γιατί τόση αδυναμία ;
Και μη μου πείτε πως είναι περιφρόνηση. Περιφρόνηση δεν είναι γιατί ασχολείστε με τον π. Αναστάση!
Αλλά μόνο βρίζοντες και ασχημονούντες.
Το εύκολο είναι να γράφεις όπως ο π. Αναστάσιος,το δύσκολο είναι να θεολογείς στο σήμερα, γιατί πρέπει να το γνωρίζεις, και να σαρκώνεις την αλήθεια στα σημερινά δεδομένα. Η νοοτροπία του π. Α. περί διαφυλάξεως της Εκκλησίας απο τους κινδύνους δήθεν του οικουμενισμού, ακυρώνει τη σάρκωση του Θεού, ο οποίος δεν διεφύλαξε την θεική του καθαρότητα, αλλά ήλθε στα κόπρανα της πτώσης, για να σώσει το παιδί του. Έτσι και η Εκκλησία εξέρχεται δια του διαλόγου, σε συνάντηση με τα όποια κόπρανα για να σώσει χωρίς να κινδυνεύει να αλλοιωθή-όποιος πραγματικά πιστεύει στην Αλήθεια της Εκκλησίας δεν φοβάται καμμία έξοδό της προς τους άλλους. Αυτη την σκοπιμότητα υπηρετούν και οι ι. κανόνες, γι' αυτό θα πρέπει να κατανοούνται αφ' ενός μέσα στις ιστορικοκοινωνικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν και αφ' ετέρου να μεταφέρεται το φρόνημα και όχι το γράμμα στις σημερινές συνθήκες, μη αγνοώντας ότι πολλές φορές κάποιοι κανόνες χωρίς να χάνεται το κύρος τους δεν έχουν ισχύ. Πάνω απο τους κανόνες είναι η Εκκλησία που τους δημιουργεί και τους ερμηνεύει.
Το Ζουμπούλι.
Δημοσίευση σχολίου