Οι Ελληνικές Ομοιογραφικές εκδόσεις και το «Σπίτι του Ελύτη» - Μουσείο παρουσίασαν μια ξεχωριστή βιβλιοφιλική έκδοση:
Οδυσσέας Ελύτης - Ο ζωγράφος Θεόφιλος.
Πρόκειται για μία τρίγλωσση έκδοση (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά) που περιλαμβάνει το κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη: Ο ζωγράφος Θεόφιλος μαζί με τα ογδόντα έξι έργα του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ που βρίσκονται στο Μουσείο Θεόφιλου στη Βαρειά της Μυτιλήνης.
Μεταφραστές
CONNOLLY DAVID, SOUFARAPIS MALAMATI
Η εκδήλωση παρουσίασης αυτής της πραγματικά ξεχωριστής έκδοσης, έλαβε χώρα στο «Σπίτι του Ελύτη» - Μουσείο την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2025.
Για τον ζωγράφο Θεόφιλο και τη θέση του στο νεοελληνικό πολιτισμό μίλησε η Ιστορικός Τέχνης και Θεωρίας του Πολιτισμού (ΕΚΠΑ) Αθηνά Σχινά, ενώ η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου αναφέρθηκε στον Θεόφιλο του Ελύτη, διαβάζοντας και χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το περίφημο δοκίμιο του σπουδαίου ποιητή για τον λαϊκό ζωγράφο. Τέλος, ο εκδότης Νίκος Κομν. Χατζηγεωργίου εξήγησε την ιδιατερότητα της συγκεκριμένης έκδοσης.
Η διακεκριμένη πιανίστρια Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου απέδωσε συνθέσεις δικές της, του Γιάννη Κωνσταντινίδη και του Γιώργου Κουρουπού.
Για πρώτη φορά στην ελληνική, αλλά και παγκόσμια Βιβλιογραφία επιχειρήθηκε η συνύπαρξη δύο σπουδαίων δημιουργών σε ένα εκδοτικό corpus υψηλών ποιοτικών προδιαγραφών. Για την έκδοση τηρήθηκαν όλα εκείνα τα εκδοτικά πρωτόκολλα, που διέπουν τις Ομοιογραφικές (Facsimile) Εκδόσεις, έτσι ώστε τα έργα του Θεόφιλου να παρουσιάζονται αποτυπωμένα, χρωματικά και αισθητικά, με απόλυτη προσομοίωση στα
πρωτότυπα.
Αξιζει να σημειωθεί ότι η πρώτη παρουσίαση του έργου έγινε στη Λέσβο, τόπο καταγωγής του Οδυσσέα Ελύτη, αλλά και του Θεόφιλου, στον εμβληματικό χώρο του Μουσείου–Ελαιοτριβείου ΒΡΑΝΑ, στον Παπάδο της Λέσβου, στις 6 Σεπτεμβρίου 2025.
Πουθενά, σε κανένα μέρος του κόσμου, ο Ήλιος και η Σελήνη δε συμβασιλεύουν τόσο αρμονικά, δε μοιράζονται τόσο ακριβοδίκαια την Ισχύ τους, όσο επάνω σ' αυτό το κομμάτι γης που κάποτε, ποιος ξέρει σε τι καιρούς απίθανους, ποιος θεός, για να κάνει το κέφι του, έκοψε και φύσηξε μακριά, ίδιο πλατανόφυλλο καταμεσής του πελάγους. Μιλώ για το νησί που αργότερα, όταν κατοικήθηκε, ονομάστηκε "Λέσβος", και που η θέση του, όπως τη βλέπουμε σημαδεμένη στους γεωγραφικούς χάρτες, δε μοιάζει να ανταποκρίνεται και πολύ στην πραγματικότητα. Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά μια-δυο ώρες αφού το πλοίο της γραμμής εγκαταλείψει τη Χίο είναι σα να εγκαταλείπει ολόκληρο τον γνωστό κόσμο. Μπαίνει σε θάλασσες που άξαφνα μοιάζουν ανεξερεύνητες, και ο απροειδοποίητος ταξιδιώτης, που ταλαντεύεται με το ρυθμό της πρωινής φουσκοθαλασσιάς, κρατημένος από τα κάγκελα της γέφυρας, ατενίζει τον ορίζοντα με το ίδιο αίσθημα που θα είχε σε καιρούς αλλοτινούς ένας τυχερός θαλασσοπόρος. Σε λίγο, ανάμεσα στην ατμιστή πάχνη, που τη διαλύει κομμάτια-κομμάτια ο ήλιος, αρχίζει να ξεχωρίζει τη σκιά μιας παραμυθένιας γης και, πριν καλά-καλά συνέλθει, πιο κοντά να διακρίνει καθαρά τα τριανταφυλλένια βουνά που μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο και καμπυλώνονται με τη χάρη γυναίκας ηδονικής· τους γυμνούς ώμους έξω απ' τα νερά, όλο μαβιές αποχρώσεις· και πιο χαμηλά, την κοιλιά μιας χνουδερής απαλότητας, δροσερές αγκάλες γεμάτες διαύγεια, μαλλιά δέντρων, που ακόμα στάζουν, βγαίνοντας από τον ολονύχτιον ύπνο. (Από την έκδοση).
 |
| Νίκος Σηφουνάκης, Ιουλίτα Ηλιοπούλου, Παναγιώτης Δουδωνής και Νίκος Χατζηγεωργίου |
