ΜΑΙΝΟΜΕΝΗ ΕΥΗ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ ΚΑΤΑ ΣΤΑΥΡΟΥ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Η μονίμως μαινομένη κα Εύη Βουλγαράκη αυτή τη φορά «τα έβαλε» με τον Σταύρο Ζουμπουλάκη. Αφορμή το πρόσφατο άρθρο του Στ. Ζουμπουλάκη στην "Καθημερινή", με τίτλο «Γενοκτονία και Δημοκρατία». 

Ποιο είναι το …βαρύ αμάρτημα του Ζουμπουλάκη κατά την κα Εύη Βουλγαράκη; Ας την …απολαύσουμε: 

«Γράφει και ο Ζουμπουλάκης την παρλάτα του, για να παραδεχτεί ότι πρόκειται για γενοκτονία. Αυτό που έχει δει ο κάθε τυφλός, περίμενε πρώτα να ολοκληρωθεί το έργο για να το δει ο ανοιχτομάτης Ζουμπουλάκης. Πολύ όψιμος ο όλος πόνος. Πάρα πολύ όψιμος. Με τη συνταξιοδότηση. Πού ήταν το 2014 ο περίβλεπτος συγγραφέας, όταν βομβαρδιζόταν η δυτική όχθη με πάνω από 170 νεκρούς και 1250 τραυματίες, και οι Ισραηλινοί χειροκροτούσαν το θέαμα στον νυχτερινό ουρανό; 

Πού ήταν επί τόσους μήνες που μας έλεγε για τις σφαγές του Αβραάμ; Ως τι αξίζει να διαβαστεί ένα κείμενο που έρχεται καταϊδρωμένο; Για την υπογραφή; ως κείμενο μετανοίας; μεταμελείας; νεότερου υπολογισμού; ως παλιοπαρέα; για το πώς πάει το ποτάμι της οργανικής διανόησης; με το ρεύμα; για τη σκυτάλη που έχει περάσει σε νεότερους; 

Άνθρωποι που έστησαν καριέρα σχεδόν μονοθεματική, μπορεί να λέγονται άνθρωποι όταν περιμένουν να ολοκληρωθεί η γενοκτονία, για να πουν την τζάμπα πάρλα τους; 

Και όχι δεν είμαι η κακιά εγώ. Αλλά δεν επιτρέπεται τέτοιος ηθικός χυλός. Κακοί είναι εκείνοι με τους οποίους μας χωρίζει μια θάλασσα από αίμα, και θυμούνται να ενοχληθούν και να παίξουν ένα παιχνιδάκι ισορροπιών κατόπιν εορτής. 

Δεν ξέρω πώς θα ησυχάσουν τη μέσα τους φωνή, πώς θα κοιμούνται τα βράδια. 

Κοιτάξτε, εμένα οι φιλίες μου δεν είναι κομπολόι δημοσίων σχέσεων άνευ νοήματος. Πολύ συχνά σκεπάζω επίσης τα ολισθήματα όλων μας, δεν παριστάνω συνεχώς τον κήνσορα των πάντων και ιδίως της εκκλησίας. Όλοι με τα λάθη μας πορευόμαστε. Όμως εδώ το λάθος είναι συστηματικό, επαναληπτικό, επίμονο και το κόστος αυτού του λάθους είναι το πάθος και ο θάνατος ενός ολόκληρου λαού. 

Δεν με νοιάζει λοιπόν το απαγορευτικό από την ισραηλινή πρεσβεία, που έφαγα για ένα μετριοπαθέστατο κείμενο το 2014. Όσοι δεν μίλησαν μήτε το 14, μήτε σε πλείστες όσες ακόμα ευκαιρίες και αφορμές έχουν διατελέσει το παχύ εκείνο στρώμα υποστήριξης που χρησιμοποιεί το γενοκτόνο κράτος για να ολοκληρώνει το έγκλημα του σήμερα. 

Και δεν είναι μια υπόθεση μιας ακροδεξιάς, για να φαντάζεται ο Έλληνας πως είναι μια περιθωριακή υπόθεση, λίγων ακραίων. Είναι μια κρατική υπόθεση, ενός κράτους που παριστάνει το δυτικό. 

Δυστυχώς δεν ξέρω πώς ο Θεός μπορεί να συγχωρεί τέτοια αμαρτήματα. Δεν είμαι Θεός, δεν γνωρίζω. Εύχομαι για όλους το καλό τους. Εύχομαι για όλους μας την τελική συγχώρηση. Ξέρω όμως ότι δικαίως υπάρχουν και εκκλησιαστικά επιτίμια για κάποια αμαρτήματα, που είναι βαρύτατα. Και τα επιτίμια είναι δώρο, είναι θεραπεία, είναι έγνοια και πρόνοια. 

Αυτό που είναι πραγματική καταδίκη για τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο, είναι να λες περίπου, εντάξει μωρέ, ας πάμε με το κύμα, ας αποκομίσουμε στη ζήση μας ό,τι μπορούμε να αποκομίσουμε, και δεν τρέχει κάστανο, αλλάζουμε άποψη και στάση όταν είναι ασύμφορη η προηγούμενη. Αυτό το πράγμα στερεί τους σημερινούς ανθρώπους από κάθε ηθική ραχοκοκαλιά». 

Ο παραπάνω θρήνος και κοπετός της κας Εύης Βουλγαράκη προέκυψε, λοιπόν, επειδή ο Σταύρος Ζουμπουλάκης …καθυστέρησε να αναγνωρίσει την γενοκτονία των Παλαιστινίων. Επειδή δεν ήταν τόσο …ανοιχτομάτης όσο η κα Βουλγαράκη για να καταδικάσει την γενοκτονία των Παλαιστινίων στον χρόνο που θα ήθελε η κα Βουλγαράκη. Επειδή ο Σταύρος Ζουμπουλάκης υπέπεσε σε λάθος «συστηματικό, επαναληπτικό, επίμονο» και δεν μπορεί να το …σκεπάσει η κα Βουλγαράκη, η οποία – κατά την δήλωσή της πολύ συχνά σκεπάζει επίσης τα ολισθήματα όλων μας! Ειρήσθω εν παρόδω, ζητώ εξαίρεση. Τα δικά μου τα λάθη δεν τα θέλω υπό τας πτέρυγας της κας Βουλγαράκη. Είναι μεγάλο το βάρος των πτερύγων της για μένα. 

Δεν θρήνησε, λοιπόν, όπως έπρεπε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης. Και μας θυμίζει με την «λογική» της η κα Βουλγαράκη ότι πολλοί βορειοκορεάτες που δεν ανταποκρίθηκαν αρκούντως στον θρήνο για τον θάνατο του ηγέτη τους Κιμ Γιονγκ Ιλ, καταδικάστηκαν και κάποιοι θανατώθηκαν. Επομένως, στον Ζουμπουλάκη πρέπει πάσα καταδίκη! 

Η κα Βουλγαράκη αφήνει τα τοιούτα …αμαρτήματα στην κρίση του Θεού, αλλά και στα εκκλησιαστικά επιτίμια ως «δώρο και θεραπεία»! 

Αίφνης, θυμάμαι το περίφημο συνέδριο που είχε διοργανώσει το 2013 ο Σταύρος Ζουμπουλάκης για την Συγχώρηση, με τον "Άρτο Ζωής". Ίσως η κα Βουλγαράκη θα πρέπει να εντρυφήσει στα πρακτικά εκείνου του συνεδρίου, μήπως και αντιληφθεί την …άλλη διάσταση των πραγμάτων. Μάλιστα, ο Σταύρος Ζουμπουλάκης έχει απαντήσει από τότε στις σημερινές αιτιάσεις της με την εισήγησή του: «Η συγχώρηση του πολιτικού κακού: ΠΟΤΕ;». 

Και φυσικά στον Σταύρο Ζουμπουλάκη είμαστε ευγνώμονες και για την αναζωπύρωση της Βιβλικής Θεολογίας. Μια υπόθεση που την πήρε πάνω του και την αναπτύσσει με πολλούς τρόπους. 

Στο άρθρο του στην Καθημερινή μας δίνει εύστοχα την βιβλική εκδοχή της σημερινής πραγματικότητας στη Γάζα: «Οταν ο Θεός της Βίβλου δίνει την εντολή στον λαό του να μην κακομεταχειρίζεται τον ξένο, αλλά να τον φροντίζει, τη θεμελιώνει αυτή την εντολή του πάνω στην εμπειρία των Εβραίων στην Αίγυπτο: «γιατί και σεις ξένοι ήσασταν κάποτε στη γη της Αιγύπτου» (Εξοδος, 22:20, και σε αρκετά άλλα χωρία). Από ό,τι φαίνεται ούτε η οδυνηρή μνήμη αυτού που υποστήκαμε μπορεί να μας συγκρατήσει από το να κάνουμε και εμείς το ίδιο. Η μνήμη μάλιστα του αποτρόπαιου κακού που υπέστης μπορεί, αντίθετα, να αποτελέσει και τη δικαιολογητική βάση για να διαπράξεις το ίδιο κακό, δίνοντάς του άλλο όνομα. Τέτοιοι είμαστε οι άνθρωποι και κανείς δεν εξαιρείται». 

Πάντως, επειδή η κα Βουλγαράκη υπαινίσσεται ότι ο Σταύρος Ζουμπουλάκης «αλλάζει στάση» κατά το συμφέρον του, νομίζω πως ο Ζουμπουλάκης είναι αταλάντευτος. Κι αυτό το πιστοποιεί, για άλλη μια φορά, η τελική φράση του άρθρου του: «Όποιος είναι ειλικρινά και γνήσια ενάντιος σε αυτή την πολιτική του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων συνανθρώπων μας, είναι την ίδια στιγμή και για τους ίδιους λόγους εξίσου ενάντιος σε κάθε λόγο ή πράξη αντισημιτισμού, που τον βλέπουμε, αλίμονο, και αυτόν να φουντώνει στον τόπο μας και παντού». 

Πάντως, το ρεσιτάλ της κας Βουλγαράκη στο φεϊσμπουκικό σχόλιό της είναι η αυτοδικαίωση: «Και όχι δεν είμαι η κακιά εγώ. Αλλά δεν επιτρέπεται τέτοιος ηθικός χυλός… εμένα οι φιλίες μου δεν είναι κομπολόι δημοσίων σχέσεων άνευ νοήματος… δεν παριστάνω συνεχώς τον κήνσορα των πάντων και ιδίως της εκκλησίας…». Δεν είναι, λοιπόν, «ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». 

Η κα Βουλγαράκη φαίνεται, γενικώς, πως …θλίβεται πολύ! Και έχει την απαίτηση και οι άλλοι να είναι ισοστάσιοι της. Μήπως, όμως, πρέπει να θυμάται κάπου κάπου ότι το πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνην;