Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ - ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Του διακόνου Γρηγορίου Φραγκάκη - Οικουμενικό Πατριαρχείο

Ρωτώντας κάποτε τον Πατριάρχη Αθηναγόρα προσκυνητές "πόσοι είστε εδώ στην Πόλη οι Ρωμηοί;" απάντησε : "Είμαστε οι λίγοι και οι αμέτρητοι". Αυτή η φράση αν και ακούγεται αρχικά απλή παρόλα αυτά κρύβει στην ανάλυσή της νοήματα και ιδέες, γεγονότα και καταστάσεις, πρόσωπα και πράγματα, μια ολόκληρη Ιστορία, σαν παραμύθι γλυκόπικρη και σαν μίτο πλεγμένη, την οποία για να διηγηθείς θα πρέπει να κλαις είτε για να δηλώσεις τη χαρά, είτε για να εκφράσεις το πένθος, είτε και για να εξαλείψεις ανομήματα κάποιες φορές.
Σε έναν τόπο, την Κωνσταντινούπολη, και σε μια αλυσίδα δεκαεπτά αιώνων, η Ορθοδοξία χαράζει αποφασιστικά το εκάστοτε παρόν της μιλώντας αρχικά Λατινικά και αμέσως και Ελληνικά σχηματίζοντας μια ανθρώπινη σύναξη αιώνια και αδιάκοπη, πολυάριθμη και αμέτρητη. Αυτή η σύναξη έχοντας διέλθει μέσα από πολυτελή ανάκτορα και Αυτοκρατορικά κελεύσματα, αφού περιεβλήθη βασιλικό διάδημα και ζώστηκε με πορφύρα και βύσσο βρέθηκε έξαφνα με ένα ακάνθινο στεφάνι να της θυμίζει πως ο μοναδικός προς τη δόξα δρόμος είναι η ταπείνωση. Με τα αίματα και τα δάκρυα να μην στερεύουν στο Σώμα της η Ρωμηοσύνη σηκώθηκε και έτρεξε να βρει τα δίκια της πίσω από την κλειστή Πύλη του Μάρτυρα Πατριάρχη. Και πάλι άνθισε και η ευτυχία ξανάρθε στη ζωή της. Και τότε ήταν που αυτή η Ρωμηοσύνη χρειάστηκε για να διώξει από την Ελλάδα τα ξενικά ήθη και έθιμα. Και πάλι τότε με πόνο πολύ και καημό ανείπωτο τα παιδιά της εγκατέλειψαν τις ρίζες τους και κυριολεκτικά κυρίευσαν με το κοσμοπολίτικο της διάθεσης τους τον Ελλαδικό τρόπο σκέψης.
Στην Πόλη έμεινε ύστερα από κόπους πολλούς για το αντίθετο η μαγιά της Ρωμηοσύνης συναγμένη κάτω από την, χωρίς νυσταγμό, φροντίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ζώντας σήμερα στην Πόλη αισθάνεσαι πολύ ασφαλής και ελεύθερος. Η Ρωμηοσύνη, έχοντας πλέον καταλαγιάσει μέσα από τα πάθη και τους πειρασμούς, ακολουθεί τους ρυθμούς της χώρας μεταφέροντας παράλληλα από γενιά σε γενιά παραδόσεις άφθαρτες στο διάβα του χρόνου. Οι Πολίτες, διαθέτοντας αρχοντική νοοτροπία και ευγενή συμπεριφορά σκλαβώνουν με την όλη παρουσία τους τον επισκέπτη ενώ παράλληλα του υποδεικνύουν την αίγλη μιας άλλης εποχής που σήμερα δεν υπάρχει. Οι φροντισμένοι ναοί, τα τρεχούμενα πόσιμα αγιάσματα, οι συμμαζεμένες κοινότητες, τα σχολεία, οι συντηρημένες εικόνες, τα πολλά συσσίτια, οι φανερές και αφανείς φιλανθρωπικές κινήσεις και σωματεία αποδεικνύουν την ύπαρξη ενός Ποιμένα, ενός Πατέρα που νοιάζεται με πολλή στοργή για τα παιδιά του. Αυτόν τον Πατέρα συναντά ο επισκέπτης της Πόλης, αυτόν που αναζητά χωρίς να το γνωρίζει, αυτόν τον απλό, τον ευχάριστο, τον πολυπράγμονα, τον αεικίνητο, τον μεγαλοπρεπή και Μεγάλο Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον αίτιο που η Πόλη σήμερα φαντάζει κάτι παραπάνω από φιλόξενη προσελκύοντας και εμπνέοντας νέους ανθρώπους να προσέλθουν και να εμπλουτίσουν την Πολίτικη Ρωμηοσύνη θέτοντας εαυτούς στην διακονία της.
Αυτή είναι η εμπειρία μου από την Πόλη. Την καταθέτω με βεβαιότητα πως στις καρδιές όλων των αναγνωστών υπάρχει έντονα η ελάχιστη επιθυμία να γευθούν έστω και για μια φορά τα αγιασμένα νερά στο Μπαλουκλή, να ψάλουν μέσα στη Βλαχέρνα, να συγκινηθούν μέσα στην καρδιά της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας, στο Φανάρι, αλλά κυρίως να σταθούν πλάι στα τείχη της αρχαίας πόλης και να αφουγκραστούν τις διηγήσεις τους για όσα άκουσαν, είδαν και έζησαν. Για να γίνει το δάκρυ της πίκρας για τα όσα άσχημα, λόγος ευχαριστίας για το ότι υπάρχουμε και θα υπάρχουμε για να συνεχίσει ο Γρηγόριος να θεολογεί, ο Χρυσόστομος να κηρύττει και η Παναγιά μας, με την όποια ονομασία Της να μαζεύει τις προσευχές και τις αγωνίες μας και να χαρίζει ζωή στο Γένος.
Ελάτε και θα δείτε ότι όλα τούτα είναι η μισή αλήθεια. Την άλλη μισή, την ωραιότερη, θα αφήσετε το νου σας να την εύρει μέσα στα σοκάκια του Πέραν να τριγυρνά και να περιτρέχει.