Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΗ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ "ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ" ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΔΟΧΕΙΑΡΙΤΗ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ


Επιλογικά πάνω στη σύγχρονη αποτείχιση 
(με έναν μικρό σχολιασμό των μελανών σημείων του τελευταίου βιβλίου του ηγουμένου της Ι. Μ. Δοχειαρίου) 
Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση
Όταν καταθέτεις θεολογικό λόγο και δη ερειδόμενο στην Παράδοση της Εκκλησίας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την εκκλησιαστική ιστορία και τους Πατέρες, νεότερους και αρχαιότερους, σίγουρα δεν περιμένεις πάντα την ορθή ή ισότιμη ανταπόκριση στο περιεχόμενο, στο ύφος και στις προθέσεις των λόγων σου. Δεν μπορείς όμως και να μη μείνεις έκπληκτος από τη σαθρότητα των επιχειρημάτων, του ήθους και των διαθέσεων των διαφωνούντων, πράγματα κρύπτοντα σαφέστατα κακότητα και υπερηφάνεια. 
Θα ξεκινήσω με τον π. Επιφάνιο. Τούτος ο εγνωσμένης εμβρίθειας κληρικός σε θέματα Κανονικού δικαίου, πατερικής γραμματείας και εκκλησιαστικής ιστορίας (και πνευματικότητας θα προσέθετε ο γράφων) έγινε στόχος αήθους επίθεσης μόνο και μόνο διότι διίστανται οι θέσεις του απ’ αυτές των αντιιοικουμενιστών του σήμερα. Ο μεγάλος αυτός Κανονολόγος δεν μειούται προφανέστατα από τους άσχετους, τους μικρόνοες και τους κακεντρεχείς που τον αμφισβητούν με ανοησίες, φληναφήματα και πυροτεχνήματα. Απλά βλέπουμε εμείς οι περιλειπόμενοι το κατάντημα των εκκλησιαστικών ανδρών... περιλυπούμενοι. 
Αν και είναι ανάξιος σχολιασμού και μάλλον και απλής αναφοράς ο γνωστός ταλεβάντος (εκ του τάλας, ως τον μετονόμασα έτσι εδώ και καιρό παρηχώντας το επώνυμό του, διότι και εκείνος παρωδεί συστηματικά τις θέσεις και το πρόσωπό μας), αξίζει να καταγραφεί η πρόσφατη θέση του για μένα: «βεβαίως ουδόλως μας διέλαθε η διαστροφική (sic), επιλεκτική και μη σφαιρική ερμηνεία της μελέτης του έργου του Γέροντα Επιφάνιου για το θέμα του Οικουμενισμού». Και δεν είναι μόνο αυτός, διότι και έτεροι «αποτειχισμένοι» έλεγαν πάνω κάτω τα ίδια, ότι δήθεν δεν κατενόησα τον Επιφάνιο και ότι απέκρυψα τις θέσεις του. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι είναι τόσο λαγαρές οι θέσεις του αρχιμανδρίτη, που και να ήθελα να τις διαστρέψω, δύσκολα θα το πετύχαινα. Προς τούτοις, σημειωτέον ότι τις παρέθετα επί λέξει τις περισσότερες. Τέλος, για την ιστορία να αναφέρω ότι η κακόπιστη και φαιδρή αυτή κριτική αποτίμηση των πρόσφατων άρθρων μου για τον π. Επιφάνιο, πέρα από τις συνθηματικές προαναφερθείσες ατάκες, δεν έχει ούτε ένα κατ’ εμού επιχείρημα. Πας εχέφρων νοείτω… 
Είδα ακόμα να επαναλαμβάνεται ένα άλογο και ακατανόητο εν πολλοίς μένος κατά των σύγχρονων αγιασμένων Πατέρων, πράγμα που ισοδυναμεί ξεκάθαρα και απερίφραστα με βλασφημία του Θεού. Αν φαντασιώνονται τινές ότι αυτοί και μόνον ακολουθούν και γνωρίζουν τους παλαιούς Πατέρες και την Παράδοση, ενώ οι σύγχρονοι Γέροντες, ο ελάχιστος γράφων το παρόν και ο π. Επιφάνιος είναι «αναλφάβητοι» σχετικά και πλανώμενοι, ας κατέβουν το συντομότερο από το καλάμι της οιήσεως, της αναίσχυντης ανοησίας και των φανερών ή αγνοφεγγόντων ελιτισμού και αρχομανίας, πριν ο Κύριος λάβει κατ’ αυτών την κολαστική ράβδο της δικαιοσύνης του. Για δε τους ευρισκομένους στο υπέδαφος αναφορικά με το ήθος και το ύφος τους, έχω ήδη πει αρκετά και καλό θα ήταν ένιοι εξ αυτών να προσέχουν και την ανθρώπινη δικαιοσύνη… 
Στο θέμα της σημερινής αποτείχισης (με την πρόφαση του αντιοικουμενισμού και άλλων συναφών προβλημάτων) έχω αποδείξει εν πολλοίς ότι υπάρχει ένα σύγχρονο εκκλησιολογικό consensus patrum, όπως αυτό φαίνεται περίτρανα μέσα από τη στάση και τα λόγια των Γερόντων της εποχής μας. Ένας ζηλωτής του πατρίου εορτολογίου, μάλιστα, μάς έδωσε πρόσφατα, έστω και εν τη άφρονι επιθετικότητί του, μια είδηση – μαρτυρία: ότι ο γέρων Πορφύριος δεν ήθελε ούτε καν να ακούει για αποτείχιση. Τον ευχαριστούμε, διότι ως άλλος αρχιερεύς των Ιουδαίων άκων προεφήτευσε. Μα, φυσικά, δεν ήταν του αυτού πνεύματος ούτε μόνον ο Πορφύριος ούτε ο Παΐσιος ούτε ο Σωφρόνιος, αλλά και πολλοί έτεροι, θα έλεγα εμφατικά σχεδόν όλοι οι Πατέρες της εποχής μας. Και επί τούτου προσετέθησαν μερικές ακόμα μαρτυρίες μέσα από το προσφάτως εκδοθέν βιβλίο της Ι.Μ. Δοχειαρίου «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας» (εκδ. της Μονής, 2010). 
Προτού, ωστόσο, παραθέσουμε συγκεκριμένες μαρτυρίες από το βιβλίο αυτό, αξίζει να επισημάνουμε κάποια «μελανά» σημεία του σύγχρονου αυτού Γεροντικού. Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά του Καθηγουμένου π. Γρηγορίου, ο οποίος καταλείπει στην Εκκλησία έναν άγνωστο θησαυρό μαρτυριών για αγιασμένες μορφές, που θα χάνονταν στη λησμοσύνη του αδηφάγου χρόνου. Άσημων και άγνωστων κατά το πλείστον ανδρών και γυναικών, λαϊκών και ρασοφόρων, των οποίων ο γέροντας Γρηγόριος είχε άμεση ή έμμεση γνώση. Η γλαφυρότητα του ύφους και οι άλλες λογοτεχνικές αρετές του κειμένου δεν σου επιτρέπουν κυριολεκτικά να το αφήσεις από τα χέρια πριν φτάσεις και στην τελευταία σελίδα, έργο ταυτόχρονα θεολογικής όσο και καθαρά λογοτεχνικής αξίας, που μας φέρνει άνετα στη μνήμη πεζά κείμενα της γενιάς του ’30, μη έχον σε πολλά σημεία να ζηλέψει τίποτε από κείνα. 
«Χωλαίνει», ωστόσο, σε λίγα σημεία όπου παρεμβάλλεται η υποκειμενική ερμηνευτική του γέροντα, όπως για παράδειγμα σε περιπτώσεις θεοδικίας και μιας φανερής ή υποφώσκουσας προτίμησης και έξαρσης της «ανωτερότητας» του μοναχισμού σε βάρος της λαϊκής τάξης των ορθοδόξων πιστών. Επίσης, εκεί που φαίνεται να αστοχεί τρόπον τινά ο συγγραφέας είναι στην παρουσίαση του γέροντος Παϊσίου, τον οποίο φαίνεται να «ρίχνει» κάπως με πλάγιο πλην άκομψο τρόπο. Αυτό θα μπορούσε κατά την ταπεινή μου γνώμη να εξοβελιστεί ή να θεραπευθεί σε μια επανέκδοση του βιβλίου, όπως επίσης και το σημείο για τον άγιο Σιλουανό που αμφισβητείται η αγιότητά του από σύγχρονό του αγιορείτη. Ο γέροντας της Δοχειαρίου φαίνεται εν προκειμένω πως δεν καταφέρνει να υπερβεί τα «ανθρώπινα» εκείνα που εύκολα συναντάμε και στο Άγιο Όρος, όπως και σε όλο σχεδόν τον υπόλοιπο κόσμο (Ματθ. 13:57). 
Κλείνοντας τα μάτια στον αυθορμητισμό αυτόν της γρηγοριανής γραφίδας, συγγενούς του έντονου και ανεπανάληπτου χαρακτήρα του πατρός για όσους τον γνώρισαν από κοντά, θα χρησιμοποιήσουμε μερικά αποσπάσματα που θα μας συνδράμουν διαφωτιστικά στο θέμα της αποτείχισης. Γράφει για τον γέροντα Ευδόκιμο: «ουδέποτε προσχώρησε στους ‘ζηλωτές’. Πάντα είχε κοινωνία με την Εκκλησία. Κάποτε τον πείραξα: ‘πήγες στον Κυπριανό στην Φυλή’. Και μού απήντησε: ‘άλλο η φιλία και άλλο η Εκκλησία. Διαμαρτύρομαι για τις υπερβάσεις, αλλά δεν φεύγω από την Εκκλησία’. Μακάρι όλοι οι ‘ζηλωτές’ να ήταν σαν τον γέροντα Ευδόκιμο. Μακάρι να έχουμε τέτοιους ζηλωτές μοναχούς, που παραμένουν στην Εκκλησία και σαν φρόνιμα παιδιά λένε στην Μάννα – την Εκκλησία – τον λογισμό τους, χωρίς να της γυρίζουν περιφρονητικά τα νώτα. Αυτό δεν είναι αναρχία, αλλά πειθαρχία στην Εκκλησία» (σ. 404). Για τον γέροντα Διονύσιο της Κολιτσούς γράφει πως δίδασκε ότι «το ημερολόγιο δεν είναι άρθρο πίστεως, όπως δογματίζουν οι παλιοημερολογίτες. Επέφερε όμως κομμάτιασμα της Εκκλησίας […] Πολύ πονεί η ψυχή μου για το κομμάτιασμα της Εκκλησίας. Χάθηκε η ενότητα για την οποία πολύ προσευχήθηκε ο Χριστός. Πολύ φοβάμαι πως μια νέα παραχάραξη θα φέρη και δεύτερο κομμάτιασμα στην Εκκλησία της Ανατολής» (σ. 459). Ας ευχηθούμε να μην είναι προφητικοί οι λόγοι του γέροντα και ας διδαχθούμε από τη μεγάλη αγάπη του για την Εκκλησία και την τεράστια εκκλησιοκεντρική του ευαισθησία. 
Άχρι τούδε ό,τι έγραψα για την αποτείχιση δεν το έκανα παρά χάριν των λίγων καλοπροαίρετων, οι οποίοι θα προβληματιστούν και θα διαφύγουν των αραχνοΰφαντων δικτύων της σχετικής πλάνης. Με τους άλλους, τους υβριστές, τους ανοηταίνοντες (εκόντες και άκοντες) και τους εξ αλαζονείας ακάμπτους, που τολμούν να συγκρίνουν εαυτούς με τα μεγέθη των σύγχρονων ηγιασμένων Πατέρων και να αυθαδιάζουν στην πολύτροπη αθυροστομία τους, θέτοντας εαυτούς υπεράνω εκείνων (να τους ξαναπώ, γιατί δεν είναι και λίγοι: Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος, Σωφρόνιος, Ιωσήφ Ησυχαστής, Εφραίμ Κατουνακιώτης, Φιλόθεος Ζερβάκος κλπ.), παύω να διαλέγομαι. Ικανόν εστί. Ας τους ελεήσει ο Θεός, διότι πολλοί εξ αυτών καθίστανται εν αγνοία θεομάχοι και τούτο βλάπτει προπάντων τους ιδίους (Πραξ. 26:14). 
Πρόκειται για ένα σύγχρονο consensus patrum. Όχι μεταξύ τους μόνο, αλλά και σε αγαστή συμφωνία με το διαχρονικό εκκλησιολογικό πνεύμα της Ορθοδοξίας και τις φωνές των παλαιών Πατέρων. Ο δρόμος για την κόλαση – γιατί εκεί οδηγούν οι αποσχίσεις – είναι στρωμένος για μερικούς με ροδαλά φαντασιοκοπήματα και ίσως και με όνειρα, οράματα και «πληροφορίες» εκ του αγγέλου του σκότους. Οι ταπεινοί μονάχα μπορούν να ξεφύγουν από τις παγίδες του πονηρού, όπως είδε στο γνωστό όραμα ο Μ. Αντώνιος. Δεν μένει απ’ το να το τολμήσουν. Ας αφήσουν τους θλιβερούς και ασθενείς αδελφούς τους να αυταπατώνται στην αίσθηση ότι είναι οι «καθαροί», οι εκλεκτοί, οι πεφωτισμένοι, οι ολίγοι. Οι αληθώς ταπεινόφρονες ας επιστρέψουν και ας προτιμήσουν την ασφάλεια του Σώματος της Εκκλησίας, το οποίο προστατεύει και αγιάζει αδιαλείπτως η ίδια η κεφαλή του, ο Χριστός, ευχόμενοι συν πάση τη Εκκλησία με πόνο ψυχής τη θεραπεία των σχισμάτων, τη μετάνοια των απολωλότων προβάτων και την επάνοδο των ασώτων υιών του. 
Κ.Ν. 
30/8/2013

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φοβερό πράγμα !
Ακόμη και Ηγούμενοι Μονών του Αγίου Ορους, με δεκαετίες άσκησης, γράφουν λανθασμένα βιβλία !
Δεν το περίμενα αυτό !

Ανώνυμος είπε...

Kυκλοφόρησε βιβλίο από τη Μονή Δοχειαριου για την Αποτείχιση; Ας μας ενημερώσει κάποιος αν κατάλαβα καλά.

Ανώνυμος είπε...

η ειρωνεια αποτελει σαδη ενδειξη παραδοχης ανεπαρκειας και ηττας, δηλωτικη ουσα των τα λοισθια πνεοντων σε θεματα επιχειρηματολογιας και εχοντων το αδικο και το ψευδος συζευγμενα με τον εαυτο τους. δεν εχω λοιπον παρα να τους ευχαριστησω.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

θα ηθελα να ευχαριστησω τους παραπανω σχολιογραφους για την ειρωνεια τους. δειχνει απλα την αμηχανια τους μπροστα στη βοωσα αληθεια και αυτοκαρφωνονται στην ολοκληρωτικη τους πλεον ενδεια επιχειρηματων, δικαιου, αληθειας, ορθοπραξιας. δεν υπαρχει πιο ωραιος εμμεσος τροπος παραδοχης της πλανης σου, της αδικιας σου, της αδυναμιας σου, της ολιγιστοτητος σου. και για ολα αυτα δεν εχω παρα να τους ευχαριστησω...
Κ.Ν.

noname είπε...

Ωραίο και σωστό άρθρο. Πραγματικά όμως, δεν καταλαβαίνω που βρίσκει το κουράγιο και ο κ. Νούσης και οι λοιποί καλοπροαίρετοι και τολμούν διάλογο με ανθρώπους πάσχοντες από πνευματική-ψυχιατρική ασθένεια (την οποία οι ταλαίπωροι τη θεωρούν ως κατάσταση αρίστης υγείας!). Μ' αυτούς τους ανθρώπους για να μιλήσεις πρέπει να αλλάζεις συνέχεια φανέλες, όπως έλεγε και ο μακαριστός Παΐσιος.
Για τους χριστιανούς, ο δρόμος για τον παράδεισο περνά μέσα απ' την Εκκλησία. Όποιος τολμά, περνά τη στενή και τεθλιμμένη οδό μέσα απ' το Σταυρό του Χριστού, μέσα από την άσκηση, την ταπείνωση, και φυσικά την ελευθερία και την αγάπη, που είναι όντως ελευθερία και όντως αγάπη γιατί ακριβώς περνά μέσα από το Σταυρό του Χριστού, μέσα από τη στενή και τεθλιμμένη οδό. Αυτό το στενή και τεθλιμμένη δεν είναι τυχαίες λέξεις. Οι άγιοι μας δίδαξαν με το βίο τους τι σημαίνει αυτό, εφόσον μαρτύρησαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και συκοφαντήθηκαν για τη δόξα του Χριστού: πολλές φορές μάλιστα από αδελφούς τους χριστιανούς, αν και οι τελευταίοι πασχίζαν περισσότερο για την πιο γλυκειά και πλατιά οδό της δόξας των ανθρώπων.
Όποιος λοιπόν θέλει να ονομάζεται χριστιανός, ήτοι φίλος και αδελφός του Χριστού, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας κουβαλήσει το σταυρό του και ας ανεβεί την ανηφόρα. Τα ασανσέρ και οι κυλιόμενες σκάλες οδηγούν μόνον προς τα κάτω, όχι προς τα πάνω. Ας το καταλάβουμε αυτό πριν να είναι αργά.

Ανώνυμος είπε...

Κ.Ν. 11-48 και 5-18
Ολα αυτά που αναγράφει ο κ. Κ.Ν., παραδέχομαι ότι τα έχω.

Ανώνυμος είπε...

ο φιλος ιστολογος Παναγιωτης εδω και καιρο μου επισημαινει διακριτικα, πλην αποφευγοντας να μου στερησει την επιθυμια εκφορας λογου, το ατελεσφορο του διαλογου με τη συντριπτικη πλειοψηφια των αποτειχισθεντων. και σημερα αυτο το συναισθανθηκα εντονως διαβαζοντας ελαχιστα σπαραγματα - κατα κυριολοξεξιαν, σε καλια περιπτωση δεν θα εχανα τον χρονο μου περισσοτερο - απο το χθαμαλοτατου επιπεδου κειμενο ενος θεολογου, ως ισχυριζεται ! - αποτειχισθεντος. κυριολεκτικα ντραπηκα για τον διαλογο μου, μαλλον αποπειρα, με τους "κυριους" αυτους. ενα μοναχα φιλολογικο σχολιο για το κειμενο αυτο: αραγε του ειπε ποτε καποιος καθηγητης του στο σχολειο οτι οι εκθεσεις του δεν περασαν το επιπεδο της γ' δημοτικου; και αυτο το λεω μετα λογου πασης (καταθλιβουσης με) γνωσεως. αφηνω κατα μερος ολα τα αλλα, διοτι ουτε τα διαβασα ουτε νομιζω οτι θα υπηρχε σοβαρος λογος να το πραξω.
και μια τελευταια δικη μου επισημανση προς κ. Σηματη, π. Ευθυμιο ή οποιον αλλο ικανοτερο και σοβαροτερο εκεινου: δεν αισθανεστε ασχημα που σας εκθετουν ετσι καποιοι ομοφρονες σας;
Κ.Ν.

Διογένης(Ε.Μ.) είπε...

''Η ψυχιατρική, μοναδική οδός σωτηρίας,...
τουλάχιστον για κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις!''

θα ξεκινήσω με μία διαπίστωση:κατά καιρούς έχει γραφεί σε βιβλία και περιοδικά θεολογικο-ψυχιατρικού περιεχομένου, πως πράγματι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ώστε να ξεκινήσει ένας γόνιμος διάλογος μεταξύ θεολογίας και ψυχολογίας -ψυχιατρικής και στον τόπο μας - στο εξωτερικό αυτή η συνάντηση έχει γίνει προ πολλού -με τελική στόχευση ν'αρχίσουν σιγά σιγά κάποια πράγματα να λέγονται με τ' όνομά τους.

Όσες φορές κι αν επιχειρήθηκε,μάλιστα, αυτός ο διάλογος υπονομεύθηκε από απόψεις ακραίες,που σε γενικές γραμμές αντιδρούσαν κάπως αμήχανα και στο άκουσμα μόνο ενός τέτοιου εγχειρήματος!Επικρατούσε κυρίως η άποψη- από κληρικούς,θεολόγους και λαϊκούς- πως δεν έχει ανάγκη σε καμιά περίπτωση η θεολογία και ειδικότερα το εκκλησιαστικό σώμα από τη βοήθεια της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, γιατί υπάρχει η Χάρις του Θεού, που θεραπεύει όλα τα δεινά!Και πολύ σοφά και θεολογικά είναι αυτά, μα έλα που με το πέρασμα του χρόνου οι καταστάσεις άλλαξαν και οι άνθρωποι της εκκλησίας άρχισαν σιγά σιγά να διαπιστώνουν ότι δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα, όταν μάλιστα έχεις να αντιμετωπίσεις ψυχικά νοσήματα και χρόνιες ψυχοπαθολογίες. Άρχισαν,λοιπόν, να αντιλαμβάνονται, έστω και με δυσκολία, ότι ορισμένες παθογένειες του εκκλησιαστικού χώρου,μάλλον, χρήζουν μιας άλλης αντιμετώπισης και δεν μπορούν να θεραπευτούν με την παρακολούθηση -καλύτερα συμμετοχή- μονάχα της θείας λειτουργίας και των προγραμματισμένων πνευματικών ομιλιών!

Κι έτσι άρχισαν δειλά και μελαγχολικά να ψηλαφούν την εκκλησιαστική και όχι μόνο πραγματικότητα, που ήταν τελείως διαφορετική από αυτήν που ίσως είχαν μάθει και φανταστεί! Όταν, μάλιστα, ήρθαν αντιμέτωποι στο οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον με περιπτώσεις ψυχοπαθολογίας που αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν, τότε κατάλαβαν, από πρώτο χέρι, πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά στον χώρο της ψυχικής υγείας.
Τότε απεγνωσμένα αναζήτησαν τη βοήθεια του ειδικού, ''ξεχνώντας'' στην κυριολεξία τη Χάρη του Θεού!

Όλα τα παραπάνω αυθόρμητα μου ήρθαν στο νού, μετά και το τελευταίο κατάπτυστο λιβελογράφημα ενός επώνυμου αποτειχισμένου ''θεολόγου'',που το ύφος και το περιεχόμενό του είναι στην κυριολεξία άκρως αποκαλυπτικό και χρήζει συστηματικής μελέτης και έρευνας- κυρίως σε ψυχιατρικό επίπεδο- ,ώστε να εντοπιστούν με σαφήνεια, πλέον, όλες εκείνες οι πηγές και οι αιτίες, που είναι ικανές να οδηγήσουν έναν άνθρωπο σε τέτοια μορφή ψυχικής διαταραχής!

...η συνέχεια παρακάτω!

Διογένης(Ε.Μ.)

Διογένης(Ε.Μ.) είπε...

''Η ψυχιατρική, μοναδική οδός σωτηρίας,...
τουλάχιστον για κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις!''

...η συνέχεια!

Μιλώ για επιστημονική έρευνα, η οποία να εξετάσει όλες αυτές τις κλινικές περιπτώσεις,με έκδηλη συμπτωματολογία, όπως του εν λόγω ''θεολόγου'', που εάν δεν θεραπευτούν σε σύντομο χρονικό διάστημα, μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτη βλάβη στο εκκλησιαστικό σώμα!

Βέβαια, μία πρώτη διάγνωση της ψυχοπαθολογίας του ασθενούς μπορεί να γίνει και από μία βιαστική ανάγνωση της επιστολής, ακόμη και από έναν μη ειδικό στις ψυχικές επιστήμες, υποψιασμένο όμως και κάπως ενημερωμένο περί της πατερικής ανθρωπολογίας: οίηση χειρίστης μορφής και μάλλον μη ιάσιμος, αφού τα φαντασιακά θρησκευτικά είδωλα απαγορεύουν την πρόσβαση του διαταραγμένου νου στη θέαση της αρχετυπικής μορφής, που είναι ο Θεός.Μοναδική θεραπευτική ατραπός η μετάνοια, που δύσκολα μπορεί να πραγματωθεί σε τέτοιες σκοτεινές συνθήκες, γι' αυτό και ο ασθενής μπορεί να εναποθέτει τη στερνή του ελπίδα στην παρουσία του υπερφυσικού γεγονότος,που είναι το θαύμα!!!

Όταν αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τι επικίνδυνα παιχνίδια λαμβάνουν χώρα στο σκοτεινό τόπο του ασυνειδήτου,τότε ίσως δειλά αναγνωρίσουμε και την αξία του πατερούλη Φρόυντ,που από πολύ νωρίς μάς μίλησε για την ''αρχή της ηδονής'' και τις μορφές που αυτήν μπορεί να λάβει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπινων υποκειμένων!

Το σημαντικότερο,βέβαια, που μπορεί να διδάξει στους ανθρώπους που έχουν σχέση με τη θρησκευτική ζωή είναι πως αυτή η ''ηδονή'' μπορεί με τη μορφή μιας άρρωστης εξουσιαστικότητας και όχι μόνο, να καταργήσει-εκμηδενίσει τον άνθρωπο και στη συνέχεια τον ίδιο τον Θεό.

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ,ΔΗΛΑΔΗ, ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ!

Διογένης(Ε.Μ.)


Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Διογένη, μην υπερβάλλεις σε χαρακτηρισμούς ψυχιατρικού τύπου, διότι υπάρχουν και παρ' ημίν τοιαύτα φαινόμενα, χρησιμοποιούντα παρομοίους (με αυτούς που σχολιάζεις) γλωσσικούς τύπους, και φέροντα ψευδώνυμα πτηνών.

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Νούση στα βιβλία του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά μπορείτε να απαντήσετε με επιχειρήματα γράφοντας κι εσείς κάτι ανάλογο;

Ανώνυμος είπε...

@5.19
ναι
κ.ν.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ -Ε.Μ. είπε...

'' Μακάρι να ήταν υπερβολές! ''

Αγαπητέ μου φίλε,(2 Σεπτεμβρίου 2013 - 5:15 μ.μ.)δεν νομίζω πως ο λόγος μου έχει υπερβολές!
Μία βιαστική ανάγνωση -εάν βέβαια το αντέξεις, γιατί εγώ κόντεψα να πάθω νευρικό κλονισμό και κατάθλιψη- του εν λόγω λιβελογραφήματος, μάλλον θα σε πείσει για του λόγου το αληθές!

Προσπαθώ πάντα νάμαι πολύ προσεκτικός σ' αυτά που γράφω - να μην ξεχνάμε πως τα τα ''ρημαδιασμένα'' τα γραπτά μένουν- και να μην αδικώ κανέναν!
Μάλιστα,όταν συμβεί αυτό φροντίζω να επανορθώσω τις τυχόν υπερβολές και αστοχίες μου.
Άλλωστε,είμαστε άνθρωποι με πολλές αδυναμίες και πάθη!

Εδώ,όμως τα πράγματα έχουν ξεφύγει εντελώς!

Η ψυχική κατάσταση του εν λόγω ''αποτειχισμένου θεολόγου'' είναι στην κυριολεξία ανεξέλεγκτη και γι' αυτό πονάει πραγματικά η ψυχή σου,όταν,μάλιστα, γνωρίζεις πως έχεις να κάνεις με ανθρώπους της ''εκκλησίας'',την οποία,βέβαια, έχουν απορρίψει για να βάλουν στη θέση της ΕΝΑ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟ ΕΓΩ,που στο διάβα του τα έχει ισοπεδώσει όλα! Ακόμη και τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Χριστό μας!

Πρέπει να προσέχουμε πολύ απ' αυτές τις ψυχοπαθολογικές καταστάσεις και όσο μπορούμε,πάντα με αγάπη,να τις θεραπεύουμε διακριτικά!
Και όταν αδυνατούμε να τις θεραπεύσουμε, να τολμάμε να τις ονοματίζουμε για να προστατεύσουμε ανθρώπους με αγαθές προθέσεις, που είναι και οι περισσότεροι πιστοί της εκκλησίας μας!

Δεν είναι,λοιπόν, υπερβολές, αγαπητέ μου φίλε, είναι η τραγική αλήθεια της εκκλησιαστικής πραγματικότητας και να το καταλάβουμε καλά αυτό, εάν θέλουμε λίγο να προχωρήσουμε και πνευματικά!

ΔΙΟΓΕΝΗΣ-Ε.Μ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Διογένη, οι όροι "ψυχικά νοσήματα", "χρόνιες ψυχοπαθολογίες", "ψυχική διαταραχή", κλπ, που χρησιμοποιείς, είναι σοβαρές κουβέντες, οι οποίες, πέραν της έκφρασης διαφωνίας με τις απόψεις κάποιου, έχουν και άλλες σοβαρές επιπτώσεις για τον πάσχοντα (εγκλεισμός σε Ιδρυμα, στέρηση δικαιωμάτων, θεση υπό δικαστικήν αντίληψιν, στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, κλπ).
Και ασφαλώς για να αποδωθούν σε κάποιον πρέπει να προηγηθεί εξέταση του ασθενούς από ειδικούς, σε επανειλημμένες συνεδρίες, και να τεθεί Διάγνωση.
Ολα αυτά βέβαια δεν γίνονται σε επίπεδο σχολίων σε ιστολόγια, τα οποία όπως είναι φυσικό κινούνται σε επίπεδο ελαφράς και χαλαρής επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων.
Γι' αυτό καλύτερα να μιλάμε για μειωμένη αντιληπτική ικανότητα μερικών ανθρώπων, ή για κακή εκτίμηση γεγονότων, (τα οποία δημιουργούνται σαν αφορμή από την άλλη πλευρά), ή για κακή ερμηνεία κειμένων Κανόνων, τα οποία δημιουργούν διανοητική σύγχυση, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την συγγραφή τοιούτων κειμένων.
Και αυτό μπορεί να συμβεί και στις δύο πλευρές του ποταμού.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ{Ε.Μ.} είπε...

''Πρέπει να συμφωνήσουμε πως ο θρησκευτικός φανατισμός και η επιθετικότητα
είναι συμπτώματα ανησυχητικά!''

Ασφαλώς και δεν είμαι,αγαπητέ μου φίλε(4 Σεπτεμβρίου 2013 - 1:18 μ.μ.),
ο ειδικός των ψυχικών επιστημών -αν και τις παρακολουθώ με μέγιστο ενδιαφέρον, όσο μπορώ - που θα κάνει τη διάγνωση του ''ψυχικά ασθενούς''!
Ούτε, φυσικά, μίλησα για περιπτώσεις ψυχικών διαταραχών,που μοναδικός τρόπος αντιμετώπισής τους είναι η φαρμακευτική αγωγή ή ο εγκλεισμός σε ψυχοθεραπευτικό ίδρυμα!

Όχι,απλά έκανα κάποιες υποκειμενικές διαπιστώσεις, μετά τη λιβελογραφική επίθεση του συγκεκριμένου ''αποτειχισμένου θεολόγου'',βασισμένες σε ψυχιατρικά εμπειρικά δεδομένα και όχι αυθαίρετες και εμπαθείς ερμηνείες!

Για τις θρησκευτικές ψυχώσεις,άλλωστε,έχουν γραφτεί πάρα πολλά,ώστε να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε κάποια πράγματα, ακόμη και σε περιορισμένο βαθμό.Δεν ξεχνώ,μάλιστα,πως ο ψυχισμός του ανθρώπου είναι το πολυπλοκότερο δεδομένο και εδώ προχειρότητες δεν χωρούν.

Βλέποντας,λοιπόν, αυτόν τον ανεξέλεγκτο θρησκευτικό φανατισμό -συμφωνώ μαζί σου ότι ανάλογες παρεκκλίσεις εκδηλώνονται και από τους ''προοδευτικούς'' του εκκλησιαστικού χώρου -δεν μπορείς παρά να οδηγηθείς σε κάποια συμπεράσματα.Όταν βλέπεις οι όποιες ερμηνευτικές προσεγγίσεις να γίνονται χρόνιες εμμονές,οι οποίες μεταφράζονται σε κραυγαλέες επιθετικές συμπεριφορές - λεκτικές, αλλά μερικές φορές και σωματικές(βλ.την περίπτωση των ''παλικαριών'' της Χ.Α),- τότε αρχίζεις ν' ανησυχείς, γιατί διακρίνεις την εμφάνιση θρησκευτικών ψυχώσεων.Τότε καλό είναι να παίρνεις και τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης για να μην βλαφτείς ανεπανόρθωτα!

Ύστερα δεν πρέπει να ξεχνάς,καλέ μου φίλε, πως τις περισσότερες φορές δεν τολμούμε να παραδεχτούμε τις ψυχικές μας διαταραχές, ακόμη κι όταν αυτές εκδηλωθούν με συγκεκριμένη συμπτωματολογία.Και μία συμβουλευτική επίσκεψη σε κάποιον ειδικό της ψυχικής υγείας, τις περισσότερες φορές μάς τρομάζει.Θυμήσου πόσα χρόνια πέρασαν στον τόπο μας για να αποδεχτούμε και ν' αγκαλιάσουμε τα άτομα με ειδικές ανάγκες!
Κατανοείς,τώρα,τι γίνεται με τα ψυχολογικά προβλήματα!

Είναι καλό και στον εκκλησιαστικό χώρο όταν διαπιστώνονται αυτές οι επιθετικές συμπεριφορές, να αντιμετωπίζονται με την πρέπουσα σημασία και να αναγνωρίζουμε με τόλμη όλοι μας, ''συντηρητικοί'' και ''προοδευτικοί'',ότι οι αδιάλλακτοι δογματισμοί, που δεν αφήνουν καθόλου χώρο ώστε ν' ανθίσει
ο καρπός της αγάπης και της αποδοχής, είναι ύποπτοι και προάγγελοι σοβαρών ψυχικών διαταραχών, ακόμη κι όταν αυτές δεν μας οδηγήσουν στο ψυχιατρικό ίδρυμα!

Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και προπαντός πνευματική διάκριση,που μάλλον δεν διαθέτουμε!

Διογένης{Ε.Μ.}

Ανώνυμος είπε...

οπως ειπα και σε αλλο σχολιο αλλου εχουμε φυγει προ πολλου απ το "τρελλαδικο":πολλες θεσεις της λεγομενης "καινης διαθηκης" "αποστολου Παυλου", "πατερων" κλπ αποτελούν ασκητικη-αναχωρητικη βιομηχανια κακων λογισμων, μιζεριας, κακομοιριας εν πολλης αντιθεου διδασκαλιας (και μαλιστα σε γραμμη παραγωγης η μια μετα την αλλη ). Οσο ΔΕΝ συζητουνται γιατι η καλογερο-ιεροκρατια το απαγορευει με τας Θεοπνευστιας, θα συνεχιζεται η κατασταση με αποτειχισεις καθαρους θεουμενους καρδιολαμψαμενους πατεροαλαθητους κλπ και δεν ειναι τυχαιο οτι βρισκονται στον χωρο της αγαμης και ασκητικης ιεροκρατιας(εντος και εκτος μοναστηριων και δη του ανδρικου μοναχισμου κυκλευτων και μη και λαικων οπαδων τους). Εμεις που ειμαστε "χλιαροι" και ειναι ΤΙΜΗ και ΚΑΥΧΗΜΑ οτι απολαμβανουμε τον κοσμο τις αισθησεις προσανατολιζομαστε στη γνωση στον πολιτισμο μακρια απο χριστομανιες &θεομανιες "παυλιανικου τυπου"/"καινοδιαθηκικου τυπου" , μακρια απο αντικοσμιες, σταυρολατρικου τυπου αυτομαστιγωσεις (που ΔΥΣΤΥΧΩΣ ειναι στο κεντρο των χριστιανικων κειμενων και διδασκαλιας ειτε διοτι ο ιδρυτης της θρησκειας επηρεαστηκε στην ιστορικη του πορεια στον κοσμο της φθορας ως ανθρωπος απηχωντας και προσωπικες αποψεις δηλ. παρεκκλινοντας, ειτε διοτι τα κειμενα εγραφησαν στρεβλωμενα λογω του τοτε ασκητικου ρευματος), αντιμετωπιζουμε το ολον γιγνεσθαι ως οχι ως χρονικο στιγμιαιο συμπτωμα αλλα ως αρρωστια σε επιπεδο νοος, θυμικου (και αναγκαστικα σωματος) στην ιστορια 2000 χρονων του "χριστιανισμου" της καλογεροιεροκρατιας δηλ. της ασκητικης φιλοσοφιας ενδεδυμενης με χριστιανικο μανδυα και πατρονα βεβαια τον σωτηρα και ελευθερωτη της ανθρωποτητας.

Ανώνυμος είπε...

Σε ενα κειμενο του Χαλκηδονος η (κορη της νυμφομανους? Ευρωπης) sehr geehrte Frau Krahe που επι 2 χιλ χρονια της λεμε οτι ο γαμος της ειναι "του κοσμου τουτου κατ οικονομιαν", "οτι αν αποκτησει η κληρονομησει πχ δυο εξοχικα θα παει ως "πλουσια" 99,9999% στην κολαση", που της λεμε οτι "ο Πατερας Θεος επετρεψε(οπως επετρεψε και τον Πιλατο!) τον πιθανο εμμεσο σφαγεα του πατερα της δαιμονικο Χιτλερ ο οποιος(πατερας της) θα μπορουσε να χει σκοτωθει στους βομβαρδισμους της Δρεσδης, που της λεμε οτι ο ατομικος αναχωρητισμος των τοτε Εσσαιων γιατι αυτοι ησαν στα χρονια του Χριστου(οιτινες ευνουχιστησαν δια την βασιλειαν -δεν ξερω μηπως εννουσε και τους οντως ευνουχισμενους γιατι υπηρχαν και τετοιοι) ειναι θεοπνευστος και θεαρεστος και μαλιστα Ο πιο θεαρεστος τροπος ζωης αφου υπηρετει την "ενωση με τον Θεο" μακρια απο τις ηδονες του κοσμου-σταματαω εδω με τα "ευαγγελια"(να μην πισω τους εμπαθεστατους Αθανασιο, Χρυσοστομο, Ιερωνυμο Δαμασκηνο κλπ), αναγκαζεται περιγραψει με ανθρωπολογικους ορους τον "Χριστο" της καλογεροιεροκρατιας οπως περιγραφεται η προσωπικοτητα του στην λεγομενη "καινη διαθηκη".Ε λοιπον ο κακομοιρης που προσταζει την τεθλιμενη οδο απ το πρωι μεχρι το βραδυ, καλλιεργει την απεχθεια προς τη δημιουργικοτητα τη μορφωση την απολαυση του κοσμου(με το να μην τα κηρυττει αυτα) ενω αντιθετως κυρηττει τη Θεομανια τη θρηνολογια απ το πρωι μεχρι το βραδυ σε σημειο που δυσκολευεσαι να βρεις θετικες σκεψεις στο κηρυγμα του (ενω κατα τα αλλα ο ζυγος του ειναι ελαφρυς) κακομοιρηδες θα φτιαξει και δεν θα μπορουσε να φτιαξει κατι αλλο.( Εν τουτοις παραμενει στην πραξη ο υπερτατος "αρχοντας" της ιστοριας που με την αρχοντια του ελευθερωσε τις ψυχες αναδρομικα και θα τις ελευθερωνε με οποιοδηποτε θανατο και να ειχε ως ανθρωπος-αυτο το αποκρυπτει ο δυσωδης ασκητισμος των σταυρολατρων παυλιανικης προελευσης ειτε δηλ. εκοιματο ειρηνικα, ειτε ως εγγαμος ειτε ως αγαμος που δηθεν η αγαμια του επιτασσετο απο την θεανδρικοτητα του, ο Λογος του Θεου που ειπε κυριαρχηστε και απολαυστε ολον τον κοσμο μακρια απο τις δυσωδεις ασκητικες στρεβλωσεις του καινοδιαθηκικου παυλιανικου "χριστιανισμου"). Ειμαστε ευτυχως ως χλιαροι και απελευθερωμενοι απο το 50% 60% οτι θελετε πειτε των κατεστημενων διδασκαλιων της ιεροκρατιας ειμαστε αναγκαστικα εξω απο τετοιες αντιπαραθεσεις ευσεβοκαθαρων και μη, συντηρητικων προοδευτικων, πατεροφρονων και μη κλπ χωρις να διεκδικουμε αναμαρτησιες η αλαθητα, αλλα αν συνεχιστει η κατασταση αυτη που αφορα ενθεν και ενθεν την μειοψηφια των "εκκλησιαστικων" των συνομιλητων του Θεου κλπ και οχι εμας τους χλιαρους αντιπατερικους και οτι αλλο θελετε πειτε μας φοβουμαι οτι ο χωρισμος επερχεται ακαθεκτος και τα σημεια πληθαινουν. Και εχω ξαναπει και κατι αλλο: η νεολαια μπηκε σιγουρα επι Χριστοδουλου με τα σκουλαρικια στον "εκκλησιαστικο χωρο", οποιος ομως θεωρει οτι μπηκε για να τα αποθεσει και να "ενδυθει" παυλιανικως "Ιησουν Χριστον" (αυτον που περιεγραψα πανω)ΠΛΑΝΑΤΑΙ ΠΛΑΝΗΝ ΟΙΚΤΡΑ και στους καιρους που ζουμε αυτη η "πλανη" ειναι η μονη ΕΛΠΙΔΑ για την εκκλησια γιατι καποια μερα θα τα κανουν "γυαλια καρφια" και θα αναπνευσουμε. Αυτα μετα απο καιρο.

Ανώνυμος είπε...

Είναι απολύτως επιβεβλημένο για τον κ. Νούση, να απαντήσει στα σχόλια 3-08 και 3-16, ώστε αφ'ενός μεν, ως θεολόγος που είναι, να διορθώσει τον σχολιαστή αυτόν, αφ' ετέρου δε να αφήσει για λίγο τους αποτειχισμένους, που είναι εύκολος στόχος, και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε πιο βαθειά νερά.
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα !

Ανώνυμος είπε...

@9,13
ευχαριστως να απαντησω. αλλα σε τι ακριβως; λιθοι, πλινοι, κεραμοι...
αν παντως εκ των σχολιων αυτων σας προεκυψε καποιος σκανδαλισμος, να τον αναφερετε συγκεκριμενα και λεμε δυο λογια.
Κ.Ν.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ -Ε.Μ. είπε...

''Δεν υπάρχει λόγος απάντησης!''

Με τον συγκεκριμένο σχολιαστή είχα επιχειρήσει κάποιον διάλογο εδώ και καιρό,αλλά απέτυχε παταγωδώς,επειδή ο εν λόγω αντιπατερικός και μάλλον νεοπαγανιστής(δωδεκαθεϊστής{?}) φίλος βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε δεινή σύγχυση και κάθε διαλογος μαζί του καθίσταται περιττός και μάταιος!
Μάλιστα,η γραφή του δείχνει πως δεν έχει σκοπό να καταλάβει τον καταλυτικό ρόλο των Αγίων - αλλά και του ίδιου του Θεανθρώπου - στη ζωή της Εκκλησίας μας!
Γι' αυτό και τους περιφρονεί όλους συστηματικά, λανσάροντας τα δικά του ''ηδονιστικά'' τσιτάτα!

Δεν υπάρχει λόγος επίσκεψης του αγαπητού φίλου σε θεολογικούς
τόπους! Ταλαιπωρείται ο ίδιος, αλλά πρωτίστως στενοχωρεί και όλους εμάς,που δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτόν, τουλάχιστον στην πνευματική κατάσταση που βρίσκεται τώρα!
Δεν έχει έρθει ακόμη ο ''καιρός'' του!

ΔΙΟΓΕΝΗΣ/Ε.Μ.

Related Posts with Thumbnails