Δ. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ: "Tο πνευματικό επίτευγμα να γίνει απόλυτη ηθική"!

“Η μοίρα του Μητρόπουλου είταν, θαρώ, μοναδική στα χρονικά του νέου Ελληνισμού και δεν μας αφήνει πολύ περιθώριο για τη συνηθισμένη αδιαφορία μας” (Γιώργος Σεφέρης).

Αυτός ο μεγάλος άνθρωπος δεν ενδιαφέρει τον Ελλαδικό Ελληνισμό ούτε ως ανυπέρβλητος μουσικός ούτε ως πνευματικό μέγεθος, 50 χρόνια μετά το θάνατό του. Ευτυχώς είναι Έλλην Οικουμενικός ως εκλεκτός πολίτης του κόσμου της μουσικής και του πνεύματος όλων των εποχών κι έτσι η Ελλαδική μιζέρια δεν τον αγγίζει...

Όμως ο Μητρόπουλος δεν είναι για μένα απλώς ένας μεγάλος μουσικός του 20ου αιώνα. Είναι ο ενσαρκωτής της μουσικής ασκητικής: “Δυστυχώς, η λεγόμενη αφοσίωσή μου στη δουλειά μ' έχει πραγματικά πάρει ολωσδιόλου έξω από τη ζωή. Δε “ζω” πια παρά μόνο για τις στιγμές που είμαι πάνω στο podium και για να ζήσω αυτές τις στιγμές. Ξοδεύω το υπόλοιπο της ζωής μου ετοιμάζοντας τον εαυτό μου με απογυμνωτική πειθαρχία, αμφιβολίες και ταπεινοσύνη”.

Ο μαέστρος ασκήτευε στην πολύβουη Νέα Υόρκη, δουλεύοντας εξοντωτικά και βιώνοντας κάθε στιγμή το σκληρό αίσθημα της αμφισβήτησης του είναι, του εαυτού του. Δεν επαναπαύτηκε ποτέ στην επιτυχία – αυτή δεν τον ενδιέφερε άλλωστε. Δεν θέλχθηκε διόλου από την υστεροφημία – την αγνοούσε και ως έννοια. Δεν καταδέχθηκε να ασχοληθεί με ό,τι ευτελές και μικρόψυχο.

Έζησε τηρώντας με θρησκευτική προσήλωση τις αυστηρές αρχές που ο ίδιος έθεσε στη ζωή και την τέχνη του.

“Η εντατική πνευματική εργασία σχεδόν με απέσπασε από κάθε όνειρο ή από την κάθε λεγόμενη ανθρώπινη απόλαυση ή αναψυχή”, γράφει ο Μητρόπουλος στη στενή του φίλη Καίτη Κατσογιάννη. Κι όλη αυτή η ένταση και η αφοσίωση η ολοκληρωτική, όχι διότι τον ενδιέφερε η κατάκτηση, το επίτευγμα για το επίτευγμα, αλλά – όπως ο ίδιος έλεγε – για “να ξεπεράσουμε το υλικό, να το εξουδετερώσουμε, να το εκμηδενίσουμε, ώστε το πνευματικό επίτευγμα να γίνει απόλυτη ηθική, ένας και μοναδικός σκοπός για τον κάθε άνθρωπο και τον κάθε καλλιτέχνη”.

Ας είναι η φετινή επέτειος – 50 χρόνια από το θάνατό του – η αφορμή για να ανακαλύψουμε εκ νέου τον Μαέστρο. Αυτόν που αναλώθηκε στο λειτούργημά του και από κει πάνω έπεσε. Έπεσε κ' έμεινε η τέφρα του μονάχη...

Π.Α.Α.