Παρουσίασις τοῦ διτόμου βιβλίου «Συνοδικὸν τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας»
Πάντες γινώσκομεν ὅτι ὠκεανὸς εἰς κοτύλην οὐ χωρεῖ. Τί πρῶτον ἢ τί ὕστερον νὰ ἀναφέρῃ τις εἰς μίαν δεκαπεντάλεπτον παρουσίασιν βιβλίων ὡς τὸ Συνοδικὸν τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας τοῦ Ἄρχοντος Μεγάλου Ἱερομνήμονος κυρίου Ἀριστείδου Πανώτη, τὰ ὁποῖά εἰσιν «Νεῖλος Χρυσοῤῥόας καὶ πολυχεύμων, κατάρδων καὶ καρποδοτῶν τῶν πιστῶν τὰς διανοίας».
Εἶναι δὲ ἀπορίας ἄξιον πῶς καλόγηρος ἐν ταῖς ὑπωρείαις τῶν κακοβιώτων Ἀγράφων τὸ ζῆν ἐκμετρῶν, θὰ δυνηθῇ ἵνα ἐμβατεύσῃ εἰς τὰ ὅσα καταγράφονται. Ἴσως ἐπαληθευθῇ τὸ «καὶ Σαοὺλ ἐν προφήταις». Ὅμως τὸν πῶλον περὶ τὴν νύσσαν κεντῶ· ἄρχομαι ἀμέσως καὶ ἔσομαι σύντομος ἵνα «μὴ ἀηδὴς γένωμαι διὰ τὸν κόρον».
Καταλιμπάνω τὰ πρὸ τοῦ 850 καὶ ἐν τῷ πρώτῳ τόμῳ διαλαμβανόμενα λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου, ἀλλὰ καὶ διότι πρὸ τοῦ ἔτους αὐτοῦ «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» δὲν ὑπῆρχε κἄν. Ὑπῆρχε «θέμα» Ἑλλάδος ἀπὸ τοῦ 7ου αἰῶνος μὲ σύνορον αὐξομειούμενον, ἔχον πρωτεύουσα τὰς Θήβας, τῶν ὁποίων ὁ μητροπολίτης ἔφερε τὸν τίτλον «ἔξαρχος Ἑλλάδος». Ἀλλ᾽ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος οὐχί. Πρὸ τοῦ 733 ὁ χῶρος ἀνῆκε εἰς τὸ βικαριᾶτον τοῦ Ἰλλυρικοῦ ἄρα ὑπὸ τὸν Παλαιᾶς Ῥώμης, ἀπὸ δὲ τοῦ ἔτους αὐτοῦ ὑπήχθη ὑπὸ τὸν νέας Ῥώμης. Ἐπίσης τὰ 7 ἔτη ἀπὸ τοῦ 833 ἕως τοῦ 850, ἀπὸ πλευρᾶς Ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως, θεωροῦνται ἔτη νεκρά.
Ἡ ἱστορία τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας ἄρχεται ἀπὸ τοῦ 850. Μὴ λησμονῶμεν δὲ ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἐξικνεῖτο ἕως Ὄρθρυος, ὀλίγον ἄνωθεν τῆς Λαμίας. Ἤδη ὅμως (κατὰ τὸν Fraser καὶ πολλοὺς ἄλλους) ἀπὸ τοῦ 822 ἄρχεται ἡ Βαβυλώνιος αἰχμαλωσία τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας. Γίνεται ἐργώδης προσπάθεια ὑποταγῆς αὐτῆς εἰς τὴν Πολιτείαν καὶ περιθωριοποιήσεως αὐτῆς. Ὁ γαλλικὸς διαφωτισμὸς καὶ ὁ ταύτῃ συνοδοιπορῶν κοραϊσμὸς γίνονται ὁδηγοὶ ἀπορθοδοξισμοῦ τοῦ ταλαιπώρου λαοῦ. Εὑρίσκονται δὲ καὶ κληρικοὶ δεξιολάβοι καὶ ἀμύντορες ἐξάκουστοι ἔχοντες ἐπὶ κεφαλῆς Θεόκλητον τὸν Φαρμακίδην.
Ἀντιβασιλεία ἑτερόδοξος καὶ μισορθόδοξος, μονάρχης εἶτα ῥωμαιοκαθολικὸς φανατικὸς καὶ βραδύνους, βασίλισσα προτεστάντις καὶ δολοπλόκος, κυβερνῆται ἀλληλοδιάδοχοι καὶ ἓν ἔχοντες κοινὸν τὸ δίκην κυνὸς λακαίνης ῥινηλατεῖν καὶ τὰ ἀρέσκοντα τοῖς ἀνακτόροις καὶ ἐνεργεῖν καὶ πράττειν.
Εὐαγγέλιον; Ἡ Ἑλληνικὴ Νομαρχία.
Ἡ ἁγία ἡμῶν πίστις; Σκοταδισμός, ὀπισθοδρόμισις, ἔρεβος.
Ὁ κλῆρος; Ἀμαθής, ὑίες λελουμένοι εἰς κύλισμα βορβόρου, νεφέλαι ἄνυδροι, δένδρα ἄκαρπα.
Οἱ μοναχοί; Κρότωνες εἰς ὦτα κυνῶν ἀπομυζῶντες πᾶσαν ἰκμάδα τοῦ λαοῦ, ἀγύρται καὶ θεοεμπαῖκται.
Ὁ Πατριάρχης; Πατριάρχης οὐχὶ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τοῦ Μωχαμέτου.
Ἡ Ἱερὰ αὐτοῦ Σύνοδος; Μιαρά.
Ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας; Κατασκευαὶ ἀργοσχόλων ἑνὸς νωχελικοῦ Βυζαντίου.
Καὶ πάντα ταῦτα ἐν ὑπερηφανείᾳ καὶ ἐξουθενώσει.
Ἐξαπολύει ἡ ψευδοσύνοδος, δηλαδὴ ὁ Φαρμακίδης, ἐγκύκλιον εἰς τὰς 4 Μαΐου τοῦ 834:
«Κανεὶς δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀρνηθῇ ὅτι ἀκόμη ἔτος ὅλον δὲν παρῆλθε (ἀπὸ τῆς αὐτοανακηρύξεως τοῦ αὐτοκεφάλου ἐννοεῖται) καὶ ἡ βελτίωσις τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ κλήρου ἀνεφάνη... Δὲν θέλουσι παρέλθει δέκα ἔτη καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἑλληνικοῦ βασιλείου θέλει κατασταθῆ ἐπαινετὴ καὶ ζηλωτή».
Λησμονεῖται συστηματικῶς ἢ καὶ σκοπίμως παρερμηνεύεται ὁ ΛΔ´ Ἀποστολικὸς Κανὼν ὁ διατάσσων: «Τοὺς ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους εἰδέναι χρὴ τὸν ἐν αὐτοῖς πρῶτον καὶ ἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς κεφαλὴν καὶ μηδὲν πράττειν περιττὸν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης».
Ποῖον ὅμως τὸ Ἔθνος; Οἱ κάτοικοι τῆς τότε «ψωροκώσταινας» ποὺ ἦσαν δὲν ἦσαν 900.000; Καὶ οἱ ἄλλοι; Τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἄλλων; Τῶν ἐκτὸς συνόρων; Εἶναι ἄλλο ἔθνος; Ναί· εἶναι οἱ Τουρκόσποροι. Καὶ αὐτὸ ἐπιβεβαιοῦται καὶ μὲ τὴν ἀπόφασιν τοῦ 844. Ἡ ὀξεία διάκρισις αὐτοχθόνων καὶ ἑτεροχθόνων. Ἄλλο ἐμεῖς, ἄλλο ἐσεῖς.
Καὶ αἱ βραχοπτώσεις εἰς τὴν πνευματικὴν κοιλάδα τῶν Τεμπῶν ἐπέρχονται ἀλληλοδιαδόχως. Καὶ ὁ σεβαστὸς καθηγητὴς ὀρθῶς ἐπισημαίνει ταύτας. Ἀναφέρω τινὰς ἀλλ' ὡς ἀκρὶς ἀπὸ κλάδου ἢ κλαδίσκον.
- Ἡ ἀπομάκρυνσις ὁσημέραι ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ Κέντρου.
- Ἡ προσπάθεια ἀπογαλακτισμοῦ ἀπὸ τῆςΜεγάλης Ἐκκλησίας καὶ εἰς τὴν τάξιν, καὶ τὰς τυπικὰς διατάξεις καὶ εἰς τὴν διοίκησιν.
Τὸ σύνθημα ἦτο: Λησμονήσατε τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν. Ὑπῆρχε κάποτε ἡ δοξασία ὅτι ὁ λέων διὰ νὰ ἀφανίσῃ τὰ ἴχνη του ἔσαινε τὴν οὐρὰν του ἐπ' αὐτῶν καὶ οὕτω πως τὰ ἔσβηνε. Αὐτὸ συνέβη καὶ τότε. Ἐργώδης ἦτο ἡ προσπάθεια ἵνα λησμονηθῇ ἡ ἐξάρτησις, ἔστω καὶ δι' ἀνακριβειῶν, ἔστω διὰ κατασυκοφαντήσεων. Ἐπαρουσιάσθη ἡ μήτηρ ὡς μητρυιὰ ἐνῷ ἡ θυγάτηρ ἔπαιξε τὸν ῥόλον μητραλοίου.
- Ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησία ἐκαυχήθη ὡς Αὐτοκέφαλος. Ὅμως εἶναι Αὐτοκέφαλος ἔναντι τῆς Πολιτείας ἢ ἐσύρετο ὄπισθεν αὐτῆς ὡς ἐσύρετο ὁ Ἕκτωρ ὄπισθεν τοῦ ἅρματος τοῦ Ἀχιλλέως;
Καὶ πότε ἐφηρμόσθη ὁ τόμος τῆς Αὐτοκεφαλίας ὁ ἀπαγορεύων τὴν ἀνάμειξιν τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων εἰς τὰ τῆς Ἐκκλησίας; Καὶ ποῖος Μητροπολίτης Ἀθηνῶν ἐξελέγη ἄνευ ἐπεμβάσεως τῆς νόμῳ κρατούσης Πολιτείας ἢ τῶν νυκτιλόχων τῆς στοᾶς;
- Αἱ προπηλακίσεις, αἱ φυλακίσεις καὶ οἱ ἐκ τῶν κακουχιῶν θάνατοι ἁγνῶν διδασκάλων, ὡς τοῦ Χριστοφόρου Παπουλάκου, τοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου καὶ τῶν τόσων ἄλλων.
- Τὰ περίφημα «Σιμωνιακά».
- Ἡ ἐμφάνισις τοῦ πανσλαβισμοῦ εἰς τὴν καθ' ἡμᾶς ἁγίαν Ἀνατολήν, ὅστις τόσα δεινὰ ἐπέφερε.
- Ἡ ἀκώλυτος προπαγάνδα τῶν ἐξ Ἀμερικῆς φανατικῶν προτεσταντῶν μισσιοναρίων, ἐπὶ προφάσει φιλανθρωπίας.
- Ἡ ἐμφάνισις τῶν θρησκευτικῶν ὀργανώσεων.
-Ἡ εἰσαγωγὴ ἐν τοῖς ναοῖς τῆς τετραφωνίας ἀπαιτήσει τῶν ἀνακτόρων, παρ᾽ ὅλην τὴν καταδίκην ὑπὸ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Καὶ τὰ τόσα ἄλλα, ὅσα ἀπαριθμεῖ ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης εἰς τὸν Καλόγερόν του διὰ τὰ ὁποῖα καταλήγει:
«Καὶ δὲν εἶναι ἄρα καιρὸς νὰ σκεφθῇ ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἂν δὲν συμφέρῃ νὰ ἀποσύρῃ ἀπὸ τῆς ἐν Ἑλλάδι ἀνηλίκου ἀδελφῆς της τὸ αὐτοκέφαλον, τὸ ὁποῖον κατὰ συγκατάβασιν μόνον καὶ ὑπὸ ὅρους παρεχώρησεν αὐτῇ»;
Δυστυχῶς καὶ ἐκ τῆς κακοκεφαλίας ἡμῶν εὕροσαν ἡμᾶς λήμνια κακὰ καὶ ἄξιοι ἐσμὲν μαριανδυνῶν θρηνητήρων. Νὰ μᾶς κλαῖνε οἱ ῥέγγες! Καὶ γιὰ κάτι ἄλλο. Τὸ σπουδαιότερον ὅλων. Ἡ προσκόλλησις τῆς ποιμαινούσης Ἐκκλησίας εἰς μίαν τῶν ἀντιμαχομένων παρατάξεων. Ἄλλοτε μὲ τοὺς Βενιζελικούς, ἄλλοτε μὲ τοὺς Βασιλικούς.
Καὶ τὰ χείρονα τῶν δεινῶν ἔρχονται. Καταγράφονται εἰς τὸν ἐκδοθησόμενον τρίτον τόμον.
Ἀντὶ ἐπαίνων πρὸς τὸν ἐλλογιμώτατον συγγραφέα, ἀλλὰ καὶ ἀντὶ εὐχαριστιῶν ἐκ μέρους τῆς ἐλαχιστότητός μου, προκριτέα τὰ ὑπὸ τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τοῦ κυρίου μοι κυρίου Βαρθολομαίου λεχθέντα:
«Ὁ Ἄρχων Μ. Ἱερομνήμων εἶναι Φαναριώτης, χωρὶς νὰ ζῇ εἰς τὸ Φανάρι καὶ χωρὶς νὰ κατάγεται ἐντεῦθεν. Εἶναι εἷς ἐξ ἡμῶν κατὰ τὸ πνεῦμα, τὸ φρόνημα, τὸ ἦθος, τὴν ἀγάπην, τοὺς ὁραματισμούς, τὴν ἐλπίδα! Καίτοι δὲν ἐνεδύθη τὸ ῥᾶσον, ἱερουργεῖ πολλαχῶς καὶ πολυτρόπως τὸ Εὐαγγέλιον μὲ ὑποδειγματικὴν εὐσυνειδησίαν καὶ ὑψηλὸν αἴσθημα εὐθύνης ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Γένους, τῆς Ἱστορίας καὶ τοῦ Θεοῦ».
Πάντως, σεβαστὲ ἄρχον, δέξαι καὶ τὰς ἰδικάς μου καὶ ὡς συμμητριώτου ταπεινὰς εὐχαριστίας καὶ τὰ συγχαρητήρια διὰ τὸ ἔργον σου τὸ τόσον ἐργῶδες καὶ τὸ τόσον συντόνως τεθηγμένον.
Ἔσται φρέαρ ἐξ οὗ πᾶς εἰς τὸ μέλλον ἱστορικὸς ἀντλήσει ὕδωρ διαυγές, πότιμον καὶ κυρίως παναληθές.
Πάντες γινώσκομεν ὅτι ὠκεανὸς εἰς κοτύλην οὐ χωρεῖ. Τί πρῶτον ἢ τί ὕστερον νὰ ἀναφέρῃ τις εἰς μίαν δεκαπεντάλεπτον παρουσίασιν βιβλίων ὡς τὸ Συνοδικὸν τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας τοῦ Ἄρχοντος Μεγάλου Ἱερομνήμονος κυρίου Ἀριστείδου Πανώτη, τὰ ὁποῖά εἰσιν «Νεῖλος Χρυσοῤῥόας καὶ πολυχεύμων, κατάρδων καὶ καρποδοτῶν τῶν πιστῶν τὰς διανοίας».
Εἶναι δὲ ἀπορίας ἄξιον πῶς καλόγηρος ἐν ταῖς ὑπωρείαις τῶν κακοβιώτων Ἀγράφων τὸ ζῆν ἐκμετρῶν, θὰ δυνηθῇ ἵνα ἐμβατεύσῃ εἰς τὰ ὅσα καταγράφονται. Ἴσως ἐπαληθευθῇ τὸ «καὶ Σαοὺλ ἐν προφήταις». Ὅμως τὸν πῶλον περὶ τὴν νύσσαν κεντῶ· ἄρχομαι ἀμέσως καὶ ἔσομαι σύντομος ἵνα «μὴ ἀηδὴς γένωμαι διὰ τὸν κόρον».
Καταλιμπάνω τὰ πρὸ τοῦ 850 καὶ ἐν τῷ πρώτῳ τόμῳ διαλαμβανόμενα λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου, ἀλλὰ καὶ διότι πρὸ τοῦ ἔτους αὐτοῦ «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» δὲν ὑπῆρχε κἄν. Ὑπῆρχε «θέμα» Ἑλλάδος ἀπὸ τοῦ 7ου αἰῶνος μὲ σύνορον αὐξομειούμενον, ἔχον πρωτεύουσα τὰς Θήβας, τῶν ὁποίων ὁ μητροπολίτης ἔφερε τὸν τίτλον «ἔξαρχος Ἑλλάδος». Ἀλλ᾽ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος οὐχί. Πρὸ τοῦ 733 ὁ χῶρος ἀνῆκε εἰς τὸ βικαριᾶτον τοῦ Ἰλλυρικοῦ ἄρα ὑπὸ τὸν Παλαιᾶς Ῥώμης, ἀπὸ δὲ τοῦ ἔτους αὐτοῦ ὑπήχθη ὑπὸ τὸν νέας Ῥώμης. Ἐπίσης τὰ 7 ἔτη ἀπὸ τοῦ 833 ἕως τοῦ 850, ἀπὸ πλευρᾶς Ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως, θεωροῦνται ἔτη νεκρά.
Ἡ ἱστορία τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας ἄρχεται ἀπὸ τοῦ 850. Μὴ λησμονῶμεν δὲ ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἐξικνεῖτο ἕως Ὄρθρυος, ὀλίγον ἄνωθεν τῆς Λαμίας. Ἤδη ὅμως (κατὰ τὸν Fraser καὶ πολλοὺς ἄλλους) ἀπὸ τοῦ 822 ἄρχεται ἡ Βαβυλώνιος αἰχμαλωσία τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας. Γίνεται ἐργώδης προσπάθεια ὑποταγῆς αὐτῆς εἰς τὴν Πολιτείαν καὶ περιθωριοποιήσεως αὐτῆς. Ὁ γαλλικὸς διαφωτισμὸς καὶ ὁ ταύτῃ συνοδοιπορῶν κοραϊσμὸς γίνονται ὁδηγοὶ ἀπορθοδοξισμοῦ τοῦ ταλαιπώρου λαοῦ. Εὑρίσκονται δὲ καὶ κληρικοὶ δεξιολάβοι καὶ ἀμύντορες ἐξάκουστοι ἔχοντες ἐπὶ κεφαλῆς Θεόκλητον τὸν Φαρμακίδην.
Ἀντιβασιλεία ἑτερόδοξος καὶ μισορθόδοξος, μονάρχης εἶτα ῥωμαιοκαθολικὸς φανατικὸς καὶ βραδύνους, βασίλισσα προτεστάντις καὶ δολοπλόκος, κυβερνῆται ἀλληλοδιάδοχοι καὶ ἓν ἔχοντες κοινὸν τὸ δίκην κυνὸς λακαίνης ῥινηλατεῖν καὶ τὰ ἀρέσκοντα τοῖς ἀνακτόροις καὶ ἐνεργεῖν καὶ πράττειν.
Εὐαγγέλιον; Ἡ Ἑλληνικὴ Νομαρχία.
Ἡ ἁγία ἡμῶν πίστις; Σκοταδισμός, ὀπισθοδρόμισις, ἔρεβος.
Ὁ κλῆρος; Ἀμαθής, ὑίες λελουμένοι εἰς κύλισμα βορβόρου, νεφέλαι ἄνυδροι, δένδρα ἄκαρπα.
Οἱ μοναχοί; Κρότωνες εἰς ὦτα κυνῶν ἀπομυζῶντες πᾶσαν ἰκμάδα τοῦ λαοῦ, ἀγύρται καὶ θεοεμπαῖκται.
Ὁ Πατριάρχης; Πατριάρχης οὐχὶ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τοῦ Μωχαμέτου.
Ἡ Ἱερὰ αὐτοῦ Σύνοδος; Μιαρά.
Ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας; Κατασκευαὶ ἀργοσχόλων ἑνὸς νωχελικοῦ Βυζαντίου.
Καὶ πάντα ταῦτα ἐν ὑπερηφανείᾳ καὶ ἐξουθενώσει.
Ἐξαπολύει ἡ ψευδοσύνοδος, δηλαδὴ ὁ Φαρμακίδης, ἐγκύκλιον εἰς τὰς 4 Μαΐου τοῦ 834:
«Κανεὶς δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀρνηθῇ ὅτι ἀκόμη ἔτος ὅλον δὲν παρῆλθε (ἀπὸ τῆς αὐτοανακηρύξεως τοῦ αὐτοκεφάλου ἐννοεῖται) καὶ ἡ βελτίωσις τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ κλήρου ἀνεφάνη... Δὲν θέλουσι παρέλθει δέκα ἔτη καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἑλληνικοῦ βασιλείου θέλει κατασταθῆ ἐπαινετὴ καὶ ζηλωτή».
Λησμονεῖται συστηματικῶς ἢ καὶ σκοπίμως παρερμηνεύεται ὁ ΛΔ´ Ἀποστολικὸς Κανὼν ὁ διατάσσων: «Τοὺς ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους εἰδέναι χρὴ τὸν ἐν αὐτοῖς πρῶτον καὶ ἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς κεφαλὴν καὶ μηδὲν πράττειν περιττὸν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης».
Ποῖον ὅμως τὸ Ἔθνος; Οἱ κάτοικοι τῆς τότε «ψωροκώσταινας» ποὺ ἦσαν δὲν ἦσαν 900.000; Καὶ οἱ ἄλλοι; Τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἄλλων; Τῶν ἐκτὸς συνόρων; Εἶναι ἄλλο ἔθνος; Ναί· εἶναι οἱ Τουρκόσποροι. Καὶ αὐτὸ ἐπιβεβαιοῦται καὶ μὲ τὴν ἀπόφασιν τοῦ 844. Ἡ ὀξεία διάκρισις αὐτοχθόνων καὶ ἑτεροχθόνων. Ἄλλο ἐμεῖς, ἄλλο ἐσεῖς.
Καὶ αἱ βραχοπτώσεις εἰς τὴν πνευματικὴν κοιλάδα τῶν Τεμπῶν ἐπέρχονται ἀλληλοδιαδόχως. Καὶ ὁ σεβαστὸς καθηγητὴς ὀρθῶς ἐπισημαίνει ταύτας. Ἀναφέρω τινὰς ἀλλ' ὡς ἀκρὶς ἀπὸ κλάδου ἢ κλαδίσκον.
- Ἡ ἀπομάκρυνσις ὁσημέραι ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ Κέντρου.
- Ἡ προσπάθεια ἀπογαλακτισμοῦ ἀπὸ τῆςΜεγάλης Ἐκκλησίας καὶ εἰς τὴν τάξιν, καὶ τὰς τυπικὰς διατάξεις καὶ εἰς τὴν διοίκησιν.
Τὸ σύνθημα ἦτο: Λησμονήσατε τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν. Ὑπῆρχε κάποτε ἡ δοξασία ὅτι ὁ λέων διὰ νὰ ἀφανίσῃ τὰ ἴχνη του ἔσαινε τὴν οὐρὰν του ἐπ' αὐτῶν καὶ οὕτω πως τὰ ἔσβηνε. Αὐτὸ συνέβη καὶ τότε. Ἐργώδης ἦτο ἡ προσπάθεια ἵνα λησμονηθῇ ἡ ἐξάρτησις, ἔστω καὶ δι' ἀνακριβειῶν, ἔστω διὰ κατασυκοφαντήσεων. Ἐπαρουσιάσθη ἡ μήτηρ ὡς μητρυιὰ ἐνῷ ἡ θυγάτηρ ἔπαιξε τὸν ῥόλον μητραλοίου.
- Ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησία ἐκαυχήθη ὡς Αὐτοκέφαλος. Ὅμως εἶναι Αὐτοκέφαλος ἔναντι τῆς Πολιτείας ἢ ἐσύρετο ὄπισθεν αὐτῆς ὡς ἐσύρετο ὁ Ἕκτωρ ὄπισθεν τοῦ ἅρματος τοῦ Ἀχιλλέως;
Καὶ πότε ἐφηρμόσθη ὁ τόμος τῆς Αὐτοκεφαλίας ὁ ἀπαγορεύων τὴν ἀνάμειξιν τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων εἰς τὰ τῆς Ἐκκλησίας; Καὶ ποῖος Μητροπολίτης Ἀθηνῶν ἐξελέγη ἄνευ ἐπεμβάσεως τῆς νόμῳ κρατούσης Πολιτείας ἢ τῶν νυκτιλόχων τῆς στοᾶς;
- Αἱ προπηλακίσεις, αἱ φυλακίσεις καὶ οἱ ἐκ τῶν κακουχιῶν θάνατοι ἁγνῶν διδασκάλων, ὡς τοῦ Χριστοφόρου Παπουλάκου, τοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου καὶ τῶν τόσων ἄλλων.
- Τὰ περίφημα «Σιμωνιακά».
- Ἡ ἐμφάνισις τοῦ πανσλαβισμοῦ εἰς τὴν καθ' ἡμᾶς ἁγίαν Ἀνατολήν, ὅστις τόσα δεινὰ ἐπέφερε.
- Ἡ ἀκώλυτος προπαγάνδα τῶν ἐξ Ἀμερικῆς φανατικῶν προτεσταντῶν μισσιοναρίων, ἐπὶ προφάσει φιλανθρωπίας.
- Ἡ ἐμφάνισις τῶν θρησκευτικῶν ὀργανώσεων.
-Ἡ εἰσαγωγὴ ἐν τοῖς ναοῖς τῆς τετραφωνίας ἀπαιτήσει τῶν ἀνακτόρων, παρ᾽ ὅλην τὴν καταδίκην ὑπὸ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Καὶ τὰ τόσα ἄλλα, ὅσα ἀπαριθμεῖ ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης εἰς τὸν Καλόγερόν του διὰ τὰ ὁποῖα καταλήγει:
«Καὶ δὲν εἶναι ἄρα καιρὸς νὰ σκεφθῇ ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἂν δὲν συμφέρῃ νὰ ἀποσύρῃ ἀπὸ τῆς ἐν Ἑλλάδι ἀνηλίκου ἀδελφῆς της τὸ αὐτοκέφαλον, τὸ ὁποῖον κατὰ συγκατάβασιν μόνον καὶ ὑπὸ ὅρους παρεχώρησεν αὐτῇ»;
Δυστυχῶς καὶ ἐκ τῆς κακοκεφαλίας ἡμῶν εὕροσαν ἡμᾶς λήμνια κακὰ καὶ ἄξιοι ἐσμὲν μαριανδυνῶν θρηνητήρων. Νὰ μᾶς κλαῖνε οἱ ῥέγγες! Καὶ γιὰ κάτι ἄλλο. Τὸ σπουδαιότερον ὅλων. Ἡ προσκόλλησις τῆς ποιμαινούσης Ἐκκλησίας εἰς μίαν τῶν ἀντιμαχομένων παρατάξεων. Ἄλλοτε μὲ τοὺς Βενιζελικούς, ἄλλοτε μὲ τοὺς Βασιλικούς.
Καὶ τὰ χείρονα τῶν δεινῶν ἔρχονται. Καταγράφονται εἰς τὸν ἐκδοθησόμενον τρίτον τόμον.
Ἀντὶ ἐπαίνων πρὸς τὸν ἐλλογιμώτατον συγγραφέα, ἀλλὰ καὶ ἀντὶ εὐχαριστιῶν ἐκ μέρους τῆς ἐλαχιστότητός μου, προκριτέα τὰ ὑπὸ τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τοῦ κυρίου μοι κυρίου Βαρθολομαίου λεχθέντα:
«Ὁ Ἄρχων Μ. Ἱερομνήμων εἶναι Φαναριώτης, χωρὶς νὰ ζῇ εἰς τὸ Φανάρι καὶ χωρὶς νὰ κατάγεται ἐντεῦθεν. Εἶναι εἷς ἐξ ἡμῶν κατὰ τὸ πνεῦμα, τὸ φρόνημα, τὸ ἦθος, τὴν ἀγάπην, τοὺς ὁραματισμούς, τὴν ἐλπίδα! Καίτοι δὲν ἐνεδύθη τὸ ῥᾶσον, ἱερουργεῖ πολλαχῶς καὶ πολυτρόπως τὸ Εὐαγγέλιον μὲ ὑποδειγματικὴν εὐσυνειδησίαν καὶ ὑψηλὸν αἴσθημα εὐθύνης ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Γένους, τῆς Ἱστορίας καὶ τοῦ Θεοῦ».
Πάντως, σεβαστὲ ἄρχον, δέξαι καὶ τὰς ἰδικάς μου καὶ ὡς συμμητριώτου ταπεινὰς εὐχαριστίας καὶ τὰ συγχαρητήρια διὰ τὸ ἔργον σου τὸ τόσον ἐργῶδες καὶ τὸ τόσον συντόνως τεθηγμένον.
Ἔσται φρέαρ ἐξ οὗ πᾶς εἰς τὸ μέλλον ἱστορικὸς ἀντλήσει ὕδωρ διαυγές, πότιμον καὶ κυρίως παναληθές.
6 σχόλια:
O γέροντας Δοσίθεος έχει πάντα λόγο καίριο και βαθύ. Να έχουμε την ευχή του.
Χρόνια πολλά για την σημερινή κ.Ανδριόπουλε.
Σε ευχαριστούμε πολύ για την ανάρτηση αυτή με την ομιλία του γεροντος Δοσιθέου.
Αύριο με υγεία και καλή συνέχεια.
Αυτούς που έστειλε το Φανάρι να πείσουν τον Καποδίστρια να επιστρέψει η επαναστατημένη Ελλάς στη ζεστή αγκαλιά του σουλτάνου και την απάντηση του Καποδίστρια, τΑ θυμήθηκε ο π.Δοσίθεος;
Ή διατηρεί επιλεκτική μνήμη;
Τι βλακειες ειναι αυτές που γράφει το αρθράκι; το εχει γράψει πράγματι ο συγκεκριμένος κληρικός; αν ναι ειναι απαράδεκτος
Αντί να κάνει καμία πνευματικού περιεχομένου ομιλία ο π.Δοσίθεος ασχολείται με ζητήματα που διχάζουν το λαό του Θεού.Δεν είναι αυτός ο ρόλος του σαν πνευματικού πατρός.Χάνει μ αυτά που λέει και κάνει.
Τι έχει να πει ο λαλίστατος ηγούμενος για την αήθη επέμβαση του πατριαρχείου στα εσωτερικά της εν Ελλάδι Εκκλησίας αναφορικά με την υπόθεση του Παντελεήμονα Μπεζενίτη;
Δημοσίευση σχολίου