Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Ποιος είναι τελικά ο «εθνικός σχολιαστής» μας, που έχει άποψη επί παντός επιστητού και δημιουργεί «ρεύμα» στα social media;
Ο θεατρικός συγγραφέας Μάνος Λαμπράκης είναι σχετικά νέος …αστήρ του διαδικτύου και δη στην λαϊκή εκδοχή του.
Γράφει ασταμάτητα και μ’ ένα τρόπο που σε πείθει πως λέει κάτι σοβαρό και πρωτοποριακό (sic)!
Στην πραγματικότητα είναι εγκλωβισμένος σε μιαν αδιέξοδη και ανέξοδη θρησκευτικότητα, η οποία τον θέλει «αντισυστημικό», «αντιοικουμενιστή», «αντιδυτικό», «αντιστασιακό» (γενικώς) και τάχα θηρευτή της αλήθειας και της γνησιότητας.
Στο πλαίσιο αυτό έγραψε ένα κείμενο για τον Οικουμενικό Πατριάρχη, με τον τίτλο: «Η Οικουμενική Μοναξιά: 35 χρόνια Πατριάρχης Βαρθολομαίος και το ερώτημα του μετά».
Εκεί διακρίνει κανείς εύκολα τις θρησκευτικές του εμμονές που χαρακτηρίζουν και πολλούς «γνήσιους πιστούς».
Γράφει …έμπλεος αγωνίας: «Μπορεί η Ορθοδοξία να γίνει οικουμενική χωρίς να γίνει οικουμενιστική; Μπορεί να μιλήσει για ειρήνη, οικολογία, συνύπαρξη, χωρίς να χάνει το μυστήριο της μετάνοιας; Μπορεί να είναι πολιτικά παρούσα χωρίς να γίνει πνευματικά αμήχανη;».
Πρώτα πρώτα ο Μάνος Λαμπράκης δεν γνωρίζει τι σημαίνει Οικουμενική Κίνηση και Οικουμενικός Διάλογος. Ως εκ τούτου σαν τους φοβικούς χριστιανούς, …τρέμει μήπως δεν προτάσσεται «το μυστήριο της μετάνοιας», το οποίο φαίνεται πως …βιώνουν όλοι αυτοί στον υπέρτατο βαθμό που έχουν βρει το μετανοιόμετρο!
Και μετά αναρωτιέται ταλανιζόμενος: «Μπορεί να υπάρξει Πατριάρχης μετά τον Βαρθολομαίο που να σταθεί ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση χωρίς να γίνει υπάλληλος καμίας; Ποιος λόγος μπορεί να αρθρωθεί μετά την αγάπη, όταν η αγάπη έχει γίνει πλέον πολιτική έννοια;». Γιατί ο Μάνος Λαμπράκης έχει και αγαπόμετρο!
Ας πάει να δει τον Πατριάρχη σε ένα ταξίδι του στο εξωτερικό πώς στέκεται και διαλέγεται και μετά ίσως καταλάβει πόσο νάνος και θλιβερός επαρχιώτης είναι αυτός για να μιλήσει για τον όντως Οικουμενικό Βαρθολομαίο.
Μετά ο κ. Μάνος Λαμπράκης πιάνει τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Γεώργιο, γιατί φυσικά είναι υπέρ του πρ. Πάφου Τυχικού, δηλαδή του εκπροσώπου μια νοσηρής θρησκευτικότητας που διεκδικεί την πλήρη αλήθεια.
Για τον Μ. Λαμπράκη «ο λόγος του Αρχιεπισκόπου φανερώνει τον απόλυτο εκκοσμικευμένο χαρακτήρα της ιεραρχίας, μια εκκλησία που ομιλεί πλέον για «διαδικασίες», για «εξέταση θεμάτων» και «αποφάσεις», χωρίς ποτέ να αναφέρει τη λέξη «μετάνοια».
Πάλι μας κάνει κήρυγμα μετανοίας! Αυτός ο κανών ο ακριβέστατος της θεολογίας!
Ως εκ τούτου, κατά τον Μ. Λαμπράκη «η στάση του Τυχικού δεν υπήρξε «αντικανονική», αλλά μυστικά ορθόδοξη, γιατί όποιος υπερασπίζεται το άναρχο της χάριτος, υπερασπίζεται την Εκκλησία στην πιο βαθιά της μορφή».
Και βέβαια και αυτό το κείμενο – σεντόνι, πασπαλισμένο με άφθονο «πόνο»: «Γιατί όποιος μιλά για τον αδελφό του χωρίς πόνο, χωρίς αίσθηση της ιερότητας του προσώπου, δεν ποιμαίνει, απλώς επιβλέπει».
Σειρά τώρα έχει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Ποιο το αμάρτημά του; Μα δέχθηκε τη νέα πρέσβη των ΗΠΑ.
Για τον Μ. Λαμπράκη: «Ο Ιερώνυμος εμφανίζεται σήμερα ως ο ευγενικός θυρωρός της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, έτοιμος να ανοίξει τις πόρτες του συνοδικού μεγάρου σε κάθε πολιτικό προϊόν της υπερατλαντικής αγοράς, ακόμη και σε εκείνα που δεν αντέχουν ούτε για πέντε λεπτά την επιθεώρηση μιας σοβαρής μορφωτικής ή θεσμικής πυκνότητας.
Γιατί το ότι ο Αρχιεπίσκοπος ήταν «ο πρώτος που τηλεφώνησε» στην Γκιλφόιλ δεν είναι μια χαριτωμένη λεπτομέρεια αλλά μια θεολογικά και πολιτικά αποκαλυπτική πράξη. Φανερώνει έναν εκκλησιαστικό ηγέτη ο οποίος αναζητά την ισχύ όχι στην ευχαριστιακή κοινότητα, όχι στο πνευματικό κύρος, όχι στα σώματα που καθημερινά πενθούν, παλεύουν και φέρουν τα τραύματα αυτής της χώρας — αλλά στην επικοινωνιακή φιέστα της διεθνούς παρουσίας.
Η εικόνα του Ιερωνύμου να εκθειάζει την «τιμή και ευλογία» της γνωριμίας με μια πρώην τηλεοπτική περσόνα, πολιτικά στρατολογημένη από το περιβάλλον Τραμπ, αποκαλύπτει το βάθος της εκκλησιαστικής αποσύνδεσης από την ίδια της τη θεολογία».
Φυσικά ο Λαμπράκης υποδεικνύει συγκεκριμένη ατζέντα στον Αρχιεπίσκοπο: «Και τι να πει κανείς για το συμβολικό βάρος του να εμφανίζεται ο Αρχιεπίσκοπος, όχι για να μιλήσει για τα Τέμπη, όχι για να μιλήσει για την εκκλησιαστική διαφάνεια, όχι για να μιλήσει για την κοινωνική αδικία, την ανεργία, την πείνα, την αξιοπρέπεια των αδύναμων, αλλά για να φωτογραφηθεί με την εκπρόσωπο μιας υπερδύναμης που εξάγει παγκοσμίως ιδεολογικά πακέτα — είτε «woke» είτε «anti-woke» ανάλογα με την περίσταση, αρκεί να υπηρετείται η στρατηγική της εικόνας;»
Και μετά από διάφορες πομφόλυγες, ο Μ. Λαμπράκης κλείνει δραματικά:
«Αν ο Ιερώνυμος νομίζει ότι η Γκιλφόιλ προσδίδει κύρος στην Εκκλησία, τότε η Εκκλησία έχει ήδη χάσει το κύρος της — όχι λόγω της Γκιλφόιλ, αλλά λόγω του Ιερωνύμου».
Ίσως πρέπει η Εκκλησία να προσλάβει τον κ. Μάνο Λαμπράκη για να ανορθώσει το χαμένο κύρος της.
Αλλιώς ο «πύρινος» λόγος του θα της θυμίζει την …χαμένη της αποστολή!
Ο ταλαίπωρος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου