Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

ΠΕΡΙ ΘΕΩΣΕΩΣ...


Σημείωση:
Η Ιδιωτική Οδός εξακολουθεί να δημοσιεύει κείμενα του θεολόγου Κώστα Νούση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμμερίζεται πλήρως τις απόψεις του. Π.χ. στο παρακάτω κείμενο ο συγγραφέας υιοθετεί την άποψη ότι στην Εκκλησία σήμερα υπάρχουν οι "προοδευτικοί" και οι "ζηλωτές": "βάλλοντες μεταξύ τους οι μεν από τα επιστημονικά και διαθρησκειακά συνέδρια και συμπόσια και οι δε από τα φονταμενταλιστικά μετερίζια και τις ζηλωτικές σέκτες". 
Κάτι ανάλογο γράφει και αθηναϊκή εφημερίδα σήμερα. 
Για την Ιδιωτική Οδό το πρόβλημα είναι μόνο ο φονταμενταλισμός και ο ζηλωτισμός, που συχνά φθάνει σε απαράδεκτα άκρα. Και ο νοών νοείτω. 

Η απιστία στη θέωση ως η μεγαλύτερη διαχρονική αίρεση 
Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση
 Στα χρόνια του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου παρετηρείτο το ίδιο φαινόμενο που βλέπουμε και σήμερα, το οποίο εξ όσων φαίνεται έχει διαχρονική ισχύ. Πρόκειται για την απιστία των χριστιανών πάνω στην ουσία της ίδιας τους της θρησκείας και στη δύναμη και το σχέδιο του Θεού, τον οποίο και - θεωρητικά εξάπαντος - λατρεύουν. Αν φανταστούμε ότι στα χρόνια του βυζαντινού Αγίου - μιλάμε για μια χιλιετία πριν – η ενασχόληση των ανθρώπων μιας χριστιανικής κοσμοκρατορίας ήταν πολύ εκτενέστερη και βαθύτερη συγκριτικά με σήμερα, τότε οι πνευματικές «καταγγελίες» του αγίου πατρός για τους χριστιανούς της εποχής του βαρύνουν ποιοτικά και ποσοτικά πολύ περισσότερο τους ανθρώπους των ημερών μας. 
Ο βυζαντινός μέγιστος θεοφόρος Πατέρας δεν έλεγε ουσιαστικά κάτι παραπάνω από το αυτονόητο: ότι δηλαδή σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η θέωση του ανθρώπου. Η ιλιγγιώδης αυτή λέξη, μάλλον το όραμα και ο προαιώνιος άκτιστος λόγος του Θεού για μας τα έλλογα όντα, δεν αποτελεί σήμερα, όπως και τότε για τη συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών, παρά κενό λόγο και ανούσιο, ανυπόστατο ρήμα. Πρόκειται κατά τον Συμεώνα για καθαρή βλασφημία του Πνεύματος, όσο και αν τούτο ηχεί παράδοξα στα αυτιά μας λόγω της ηθικιστικής και εκκοσμικευτικής έκδοσης του χριστιανισμού που όλοι λίγο πολύ προσλάβαμε από τα παιδικά μας χρόνια στους περισσότερους χώρους παραγωγής και προσφοράς κατηχητικού και θεολογικού λόγου. 
Η βλασφημία έγκειται ακριβώς στην επιλήψιμη άγνοια αυτού του σκοπού της χριστιανικής ζωής (της απόκτησης του Αγίου Πνεύματος κατά τον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ), ήτοι σε αυτή ταύτη την ουσία της. Οι δε περιούσιοι, τουτέστιν επουσιώδεις λόγοι της (χριστιανικής ζωής), όπως η ψιλή ηθική βελτίωση, η κοινωνική ειρήνη και συνοχή είτε ακόμη και η λήψη υλικών και «πνευματικών» αγαθών, όσο καλά κρατούν στις συνειδήσεις μας, τόσο συναφώς προωθούνται και διδάσκονται μονομερώς, οπότε και κακοτρόπως. Η άγνοια αυτή στο βάθος της μαρτυρεί την απιστία στη δύναμη του Θεού να μας καταστήσει «θεούς εν Χριστώ» και στη δική μας δυνατότητα να ανταποκριθούμε στο ύψιστο αυτό περί ημών αΐδιο σχέδιο του Κυρίου. Η απιστία με τη σειρά της στις δικές της σκοτεινές αβύσσους κρύπτει τη ραθυμία μας, καρπό και αποτέλεσμα συνάμα της εκκοσμίκευσης και της ελλιπούς μας, σχεδόν ανύπαρκτης, πνευματικής ζωής, όπως και τις συνοδοιπορούσες αμαρτίες και τα πάθη μας, που δεν επιτρέπουν στους οφθαλμούς της ψυχής να δει και να επιθυμήσει τα κάλλη του Θεού και να πιστέψει ότι εν τη οράσει τούτη κοινωνεί, μεταλαμβάνει της θεότητος, οπότε και χριστοποιείται – θεοποιείται. 
Σε συζήτηση που συμμετείχα προ ημερών διαπίστωσα για πολλοστή φορά το καταθλιπτικό τούτο επίπεδο του χριστιανισμού μας. Δεν θα κάνω μνεία των ου καθ’ υπερβολήν αμέτρητων εμπειριών του γράφοντος τόσο από τον χώρο της εκπαίδευσης, όσο και από τις καθημερινές συναναστροφές με τον απλό κόσμο, στις οποίες διαφαίνεται η τραγική μας άγνοια περί την αγία πίστη μας: ενδεικτικά θα αναφερθώ στον Χριστό, σαν τον απλό γιο του Θεού, τον «καλό μας χριστούλη» που είναι οπωσδήποτε κατώτερος του Πατέρα – Θεού και πάντη διακεκριμένος εκ του τελευταίου. Ίσως εδώ κάποιος προβάλλει την ένσταση ότι η πίστη δεν είναι τόσο θεωρητικό οικοδόμημα, αλλά βίωμα. Σύμφωνοι. Η απλούστατη, ωστόσο, ανταπάντηση έρχεται από τον ίδιο τον Χριστό κατά την κριτική αναφορά του στην ανάγνωση των μετεωρολογικών φαινομένων (Mατθ. 16:2-3). Θα ρωτούσα επίσης με τη σειρά μου κατά πόσο η εκούσια και ακούσια άγνοια περί των θεμάτων της πίστεως προέρχεται από (και καταμαρτυρεί) την πνευματική ασθένεια, αδιαφορία και περιεκτική αμαρτωλότητα των φορέων της. 
Ο ίδιος ο γέροντας Πορφύριος στη γνωστή απομαγνητοφωνημένη συνομιλία λέει χαρακτηριστικά: «κι ενώ είμαστε Χριστιανοί, τίποτε δεν ξέρουμε, ρε παιδιά, τίποτα. Τίποτα δεν ξέρουμε από Χριστό!» . Αυτή η θλιβερή, τραγική πραγματικότητα δεν είναι μονάχα αποτέλεσμα κακής διδασκαλίας και καρπός ελλειμματικής κατήχησης. Είναι προπαντός δείγμα της δραματικής διάστασης ανάμεσα στο είναι και στο φαίνεσθαι της ορθοδοξίας των χριστιανών σήμερα. Το πλέον σοβαρό είναι ότι οι θεοπτικές - θεωτικές εμπειρίες, σύμφωνα και πάλι με τον ίδιο αυτόν σύγχρονο εκκλησιαστικό Πατέρα, δεν αποτελούν επιλεκτική πολυτέλεια αλλά ενθαδική προϋπόθεση για την είσοδό μας στην εσχατολογική Βασιλεία του Θεού και την εξασφάλιση της αιώνιας σωτηρίας μας. 
Στην προαναφερόμενη συζήτηση, στην οποία εκών άκων σύρθηκα, έπεσα και πάλι μπροστά σε ένα φαινόμενο πρωτοφανές για τις λογικές μου κατηγορίες, προφανώς διότι τις ξεπερνά, καθώς εν προκειμένω έχουμε ασύνειδες επιθετικές αντιδράσεις, μάλλον αμυντικογενούς προέλευσης και χαρακτήρος, αναφορικά με την ενοχική και λοιπή μας στάση έναντι βαθέων πνευματικών πραγματικοτήτων. Συνάντησα, λοιπόν, την επανάληψη μιας παρόμοιας παράδοξης επίθεσης στο άκουσμα και μόνον της «πρωτοφανούς» μου διδασκαλίας περί θεώσεως. Τούτη τη φορά συνέβη από την πλευρά μιας απλής γυναίκας του λαού. Τις προάλλες έκπληκτος δέχθηκα «επιστημονικότερη» αντεπίθεση από ισχυρούς εκπροσώπους της σύγχρονης ακαδημαϊκής θεολογίας, μόνον και άμα τω ακούσματι της ησυχαστικής βάσης της ορθόδοξης πνευματικότητας. 
Απορώ και εξίσταμαι κατά πόσον τα ιερά Συνοδικά κείμενα πλέον εκφράζουν την Παράδοση της Εκκλησίας, εφόσον το αντίκρισμά τους στον λαό του Θεού και στους διδασκαλικούς της εκπροσώπους έχει κατ’ ουσίαν πάψει να υφίσταται. Η έκπληξή μου μεγαλώνει, όταν έχουν προηγηθεί οι Ησυχαστικές Σύνοδοι του ΙΔ’ αιώνα, οι οποίες όχι απλά έλυσαν και τελεσιδίκησαν επί του ζητήματος της θεώσεως, αλλά και απέδειξαν πως η βασική μας απόσταση από τη ρωμαιοκαθολική και πάσαν τη δυτική πνευματικότητα (διό και αιρετική) έγκειται ακριβώς στο επίπεδο της ζωής, της πραγματικής ή μη δυνατότητος θεοποιήσεως του ανθρώπου. Όλα τα υπόλοιπα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, φαντάζουν θεολογικόσχημα φιλοσοφούντα φληναφήματα είτε μεταξύ επιστημονικών και λοιπών συνεδρίων είτε εκφερόμενα από χείλη φονταμενταλιζόντων ιερωμένων και λαϊκών, οι οποίοι θεωρούν τον σκοπό και την ουσία της εκκλησιαστικής ζωής μονάχα σε επίπεδο ιδεολογικών και άλλων παραμέτρων και αντιπαραθέσεων, τις οποίες ανάγουν βαπτισματικά (αλλά ανυποστάτως) σε πεδία και πτυχές πίστης και ορθοδοξίας. 
Είναι γεγονός ότι έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια θεολογικά άλματα και εμφανίστηκαν τεράστιες μορφές στην Εκκλησία. Δεν απεφεύχθησαν όμως οι μονομέρειες, όπως οι γεροντισμοί, οι ευχαριστιοκεντρικές και οι θεραπευτικές θεωρήσεις της Εκκλησίας, και τούτο διότι ακριβώς χάθηκε η στοχοθεσία και η τελολογική βάση του εκκλησιαστικού εν Χριστώ βιώματος: η θέωση. Θέωση ίσον αγιότητα και το αντίστροφο. Το μαθηματικό τούτο αξίωμα της πνευματικής ζωής φαίνεται να ξεχάστηκε, μάλλον να χάθηκε από τα πιστεύω και από τα λόγια των διδασκόντων εν Εκκλησία, των πνευματικών, των θεολογούντων σε σχολεία και πανεπιστήμια. Είναι εξίσου βέβαιο πως και στα γραπτά όπου διασώζεται η τεράστια τούτη αλήθεια, δεν έχουμε παρά απλή, ψιλή, πολλάκις δε άνευ σεβασμού, γνώσεως, φόβου και πίστεως, αναπαραγωγή των αρχαίων και πρόσφατων κειμένων τέτοιων εμπειριών, μόνο και μόνο διότι ο «παλαμισμός» κατέστη μόδα τα τελευταία χρόνια και επειδή στην αντίθετη περίπτωση – κάτι που έκανε για παράδειγμα παλιότερα ο Τρεμπέλας – και οι λίθοι κεκράξονται. 
Ο ησυχασμός – η υπό Θεού προσφερομένη οδός θεώσεως για λαϊκούς και μονάζοντες αδιακρίτως – φυλάσσεται στα άδυτα ενίων εκλεκτών ψυχών και στις ταπεινές γωνιές μερικών μοναστηριών και κοσμικών οικιών, αόρατος από τα βδελυρά βλέμματα των απιστούντων στον μοναδικό σκοπό της χριστιανικής ζωής. Δεν πρόκειται εδώ για παραμύθια, αλλά για την πεμπτουσία και την ειδοποιό διαφορά της ορθόδοξης πνευματικότητας. Άλλωστε οι Άγιοι προαπέδειξαν εν εαυτοίς την αλήθεια της θεωτικής πραγμάτωσης, εφόσον δεν μας είναι αρκετό το γεγονός της θεανθρωπότητος του Χριστού.
Η ηθικιστική και ευσεβιστική πνευματικότητα (ο νεστοριανισμός φαίνεται δεν μας τελείωσε ακόμη), που δεν αποτελεί καρπό μονάχα οργανωσιακών κύκλων, αλλά και πλείστων όσων ενοριακών αντιγράφων τους, έχει εξοβελίσει τη στοιχειώδη αλήθεια του χαλκηδόνιου δόγματος, το οποίο στην αδιάλειπτη ιστορική του σάρκωση στα πρόσωπα των Αγίων δείχνει τη ματαιότητα και ματαιοπονία κάθε ηθικής εξαιτίας των καταστάσεων της φθοράς και του θανάτου, όπως και το αδύνατο της οντολογικής της πραγμάτωσης (της ηθικής) πέρα από την πληθωρική φαινομενολογία ευσεβόσχημων αγιωτικών κακεκτύπων. Ο ζηλωτισμός από την άλλη και ο σπιριτουαλιστικός μυστικισμός, που καλλιεργούν από την πλευρά τους ομόλογες δοκητικού χαρακτήρος φαντασιακές πνευματικές πτήσεις, είναι λίγες μόνο ακόμη αποδεικτικές εκφάνσεις της απουσίας της πίστης αφενός (από τη γνωστική και συνειδησιακή μας ατομική και συλλογική πραγματικότητα) στο οντολογικό όραμα του Θεού για τη χριστοποίηση των λογικών όντων και στη μοναδική αφετέρου αλήθεια ότι πάσα ηθική και άλλη προκοπή του ανθρώπου υφίσταται γνήσια, καθαρά και ανόθευτα (από πνευματικές και άλλες τοξίνες) μονάχα ως καρπός της οντολογικής μεταμόρφωσης της θεώσεως. 
Θα κλείσω με τον άγιο Συμεών, του οποίου ένα ελάχιστο ενδεικτικό απόσπασμα θα καταστήσει πρόδηλη όχι την υπερβολή των προηγούμενων συλλογισμών (βέβαιο συμπέρασμα για τους περισσότερους), όσο την υπερβάλλουσα κακία, αμαρτία και απιστία της ημετέρας (και πάσης) γενεάς των φερόντων το όνομα και το βάπτισμα του χριστιανισμού: «οἱ οὖν μὴ γεγονότες τοιοῦτοι, μηδὲ πράξει και γνώσει και θεωρίᾳ καθόλου ἀλλοιωθέντες, πῶς οὐκ αἰσχύνονται Χριστιανούς ἑαυτοὺς ὀνομάζειν; Πῶς δὲ καὶ στόμα τολμῶσιν ἀνοίγειν καὶ λαλεῖν ἀναιδῶς περὶ τῶν μυστηρίων Θεοῦ τῶν ἀποκεκρυμμένων, ἐπὶ ἀμελείας ὡς ἐπὶ στρωμνῆς κατακείμενοι; Πῶς μετὰ χριστιανῶν ἐγκαταλέγειν ἑαυτοὺς καὶ μετὰ πνευματικῶν συναριθμεῖν οὐκ ἐρυθριῶσι;» (Κατηχητ. Λόγος ΙΕ’). Ας αναλογιστούν τούτο όσοι ακόμη φαντασιώνονται ότι ορθοδοξούν, καθαιρούν αιρέσεις και ορθοτομούν την αλήθεια του Χριστού, βάλλοντες μεταξύ τους οι μεν από τα επιστημονικά και διαθρησκειακά συνέδρια και συμπόσια και οι δε από τα φονταμενταλιστικά μετερίζια και τις ζηλωτικές σέκτες. Την ίδια ώρα ο διάβολος κάνει ανενόχλητος τη δουλειά του σχίζοντας την Εκκλησία, κολάζοντας ψυχές κατά την έξοδό τους σε παρασυναγωγικές ομάδες και προκαλώντας θορύβους για επί χάρτου ψευτοενώσεις Ομολογιών, κάτι σαν τις πέτρες που πετούσε πάνω στη στέγη του κελιού του γερο Παΐσιου, για να μην τον αφήνει να προσεύχεται καθαρά, που αποτελεί τρόπον θεώσεως, το μοναδικό που απεχθάνεται και φοβάται πραγματικά. 
Κ.Ν. 
23/11/2013

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

φιλε Παναγιωτη,
ενα μοναχα μικρο αντισχολιο στον δικο σου προλογικο σχολιασμο. πρωτα πρωτα να διευκρινισω οτι δεν γνωριζω καν την υπαρξη του αρθρου που αναφερεις και δεν ξερω τι πραγματικα λεει και εννοει. οσον αφορα εμενα τωρα, θελω να διευκρινισω οτι οι γενικες κατηγοριοποιησεις του τυπου ζηλωτες και προοδευτικοι αδικουν καπως την αληθεια των πραγματων. περα απο το γεγονος βεβαια οτι υφισταται σε καθε χωρο σκεψης η ως ανω διακριση, οταν προσωπικα αναφερθηκα στις δυο αυτες τασεις που παρατηρουμε στον εκκλησιαστικο χωρο, ειχα ηδη κατα νου οτι το προβλημα - θεωρητικο και βιωματικο - της τοποθετησης απεναντι στον ησυχασμο και στη θεωση εχει φορεις εις αμφοτερους τους χωρους αυτους. και εκει ειναι το μεγαλο μας προβλημα ως Εκκλησια. χωρις εμπειριες και ισχυρα βιωματα, πώς θα διαλεχθουμε μεταξυ μας και με τους αλλους, αλλοδοξους κλπ.;;
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Ο κ.Νούσης έθεσε σωστά το θέμα αυτή την στιγμη το πλήρωμα της εκκλησίας πάσχει . Υπάρχει άγνοια βασικών θεμάτων πίστεως και ζωής της εκκλησίας . Ας αφήσουν απο τη μία οικουμενισμούς & τα μεγαλεπίβολα συνέδρια αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και τις σούπερ θεολογίες περι θεώσεως, φωτισμένων και κατόχων πλήρους της ορθοδοξίας απο την άλλη. Ας διδάξουν ποιά ειναι τα λειτουργικά βιβλια της εκκλησιας πόσα ειναι τα ευαγγέλια ας πλησιάσουν τον κόσμο...

ΔΙΟΓΕΝΗΣ_Ε.Μ. είπε...

‘’O AKAΔΗΜΑΪΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΣΕ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟ
Ή ΣΕ ΕΝΑ ΣΤΕΙΡΟ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΣΜΟ ’’

Νομίζω πως είναι επιτακτική ανάγκη, προς αποφυγή επικίνδυνων παρανοήσεων, με αφορμή και πάλι το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του κ. Νούση, να ξαναπιάσουμε από την αρχή το νήμα του ακαδημαϊσμού και δη του θεολογικού, μήπως και βγάλουμε κάποια άκρη εμείς οι πεφορτισμένοι από το άγχος και τη σύγχυση της καθημερινότητας και πάντως ανυποψίαστοι της πνευματικής ζωής.

Και θα ξεκινήσω με τον επιστημονικό ακαδημαϊσμό, όπου εδώ τα πράγματα είναι πιο ξεκαθαρισμένα. Δηλαδή, θέλω να πω ότι από τη στιγμή που θα διατυπωθεί μία θεωρία, αφού πιστοποιηθεί, βέβαια, από την πειραματική διαδικασία και πρακτική, είναι αναγκασμένη η επιστημονική κοινότητα να την αποδεχτεί ή να την αναιρέσει με μία άλλη θεωρία, που πιστεύει ότι είναι και η πιο ορθή, με οδηγό πάντα την πειραματική επαλήθευση, διαφορετικά οι διαφωνούντες επιστήμονες κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ως αναξιόπιστοι ή ακόμη και γραφικοί, όταν δεν προσκομίζουν και τα αναγκαία αυτά πειραματικά δεδομένα. Μάλιστα, πολλές φορές η εμπειρική αυτή βεβαιότητα είναι ικανή να οδηγήσει τους ερευνητές –επιστήμονες και σε ακραίες ζηλωτικές τάσεις -στάσεις, απαραίτητες ώστε οι ίδιοι αλλά και ο επιστημονικός τομέας τον οποίον υπηρετούν, να αποκτήσει μία αίγλη και εξουσία, η οποία και θεωρείται απαραίτητη για την περαίτερω ανάπτυξή τους και επικυριαρχία στον ανταγωνιστικό χώρο των επιστημών. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και σε όλους γνωστά και κυρίως αυτά των ιατρικών επιστημών. Μπορεί, δηλαδή, πολύ εύκολα κανείς να συμπεράνει, από τις παραπάνω πολύ επιγραμματικές διαπιστώσεις, ότι ο επιστημονικός ακαδημαϊσμός, όχι δύσκολα, διολισθαίνει σε επικίνδυνες μορφές φονταμενταλισμού, με λάβαρο πάντα τη βιολογική και ψυχική θεραπεία των ανθρώπινων όντων (η περίπτωση της κλωνοποίησης είναι χαρακτηριστική!)

Εάν αυτές οι τάσεις εύκολα μπορούν να προκύψουν στον νευραλγικό χώρο της επιστήμης, πρέπει να γνωρίζουμε ότι χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία μπορούν να εμφανιστούν και στον τόπο της θεολογίας και μάλιστα της ακαδημαϊκής! Και αυτό όταν η θεολογία συνειδητά ή ασύνειδα επιδίδεται, για λόγους που μόνο οι φορείς έκφρασής της μπορούν να γνωρίζουν, σε νοησιαρχικές και φιλοσοφικές ακροβασίες, χωρίς να θεωρούν απαραίτητη προϋπόθεση της θεολογικής αυτής σχοινοβασίας την επαλήθευση - την εργαστηριακή - από τα ίδια τα πράγματα, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Χριστός. Αυτός που αποκαλύπτει στα δημιουργήματά του τους Λόγους των όντων, αλλά και τη σημασία που αυτοί έχουν για τη λυτρωτική πορεία τους.

Φαίνεται πως οι άγιοι της Εκκλησίας μας μπόρεσαν, με θαυμαστό τρόπο, και πάντρεψαν τα δύο αυτά μεγέθη δίχως να προκύψουν ιδιαίτερες παρενέργειες . Η πατερική σχολή της Καππαδοκίας πιστεύω πως ήταν μία ευλογημένη σύνθεση , με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, της θεολογικής ‘’διανόησης΄΄ με τον υπαρκτικό συγκλονισμό της θεοπτίας. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνούμε πως και αυτοί οδηγήθηκαν σε ερμηνευτικά λάθη, χωρίς, όμως, να διασπάται η ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος και οδηγηθούν σε αιρετικές παρεκτροπές.

...συνεχίζεται!

ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ_Ε.Μ.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ_Ε.Μ. είπε...

‘’O AKAΔΗΜΑΪΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΣΕ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟ
Ή ΣΕ ΕΝΑ ΣΤΕΙΡΟ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΣΜΟ ’’

...η συνέχεια!

Κάτι τέτοιο μάλλον δεν φαίνεται να γίνεται στις μέρες μας και διαπιστώνεται πως οι ιερείς, οι θεολόγοι και οι πιστοί δυσκολεύονται να ακολουθήσουν το πνευματικό αυτό μοντέλο των Πατέρων και έτσι συναντούμε πάρα πολύ συχνά στα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα από τη μία όχθη θεολόγους με πλούσια ακαδημαϊκή συγκομιδή, αλλά μάλλον ανυποψίαστους – μακάρι να αστοχούμε στις διαπιστώσεις μας – για το γεγονός της πνευματικής ζωής και από την απέναντι πλευρά του ποταμού θεολόγους με πνευματική εμπειρία, αλλά άγευστους μιας σοβαρής θεολογικής σπουδής! Πρέπει να κοπιάσουμε πολύ για να γεφυρώσουμε αυτά τα χάσματα. Να επιτευχθεί η σύνθεση!

Θα τελειώσω λέγοντας πως ο κίνδυνος του θεολογικού ακαδημαϊσμού είναι ανάγκη να εντοπιστεί σε δύο πολύ βασικές συνιστώσες: η πρώτη έχει να κάνει με τα νοητικά σχήματα που επινοούνται από τους θεολόγους διανοητές –είναι γνωστά αυτά για τους ενημερωμένους θεολόγους - και πρέπει οπωσδήποτε να πραγματωθούν – επαληθευτούν στον τόπο του θρησκευτικού, με τις όποιες παρενέργειες αυτά τα σχήματα γεννούν στην ανάπτυξή τους. Και η άλλη έχει να κάνει με την αυτονόμηση των μοντέλων αυτών από την πραγματική ζωή και η τεράστια απόσταση που αυτήν δημιουργεί από την πραγματικότητα - εμπειρία του Θεού.

Να θυμηθούμε λίγο στο σημείο αυτό το μαρξιστικό σχήμα της ταξικής έντασης , που ποτέ δεν θα εκλείψει, βέβαια, από τον φθαρτό τούτο κόσμο και πρέπει, όμως, σύμφωνα με τους εμπνευστές του, με τρόπο επιτακτικό και βίαιο να καταστεί το μοναδικό ερμηνευτικό μοντέλο για την άμεση - εδώ και τώρα - επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, με τα γνωστά σε όλους μας αδιέξοδα που οδήγησε η πιστή του εφαρμογή και τις εκατόμβες που αυτό δημιούργησε!

Όταν αυτά τα, ευφυή κατά τα άλλα, σχήματα δημιουργούν τέτοια τραγικά αδιέξοδα καλό είναι να εγκαταλείπονται σύντομα, ή να διορθώνονται - αν αυτό είναι δυνατό-, ώστε να μην αφήνονται αθεράπευτες πληγές στο εκκλησιαστικό σώμα, που μπορούν πολύ εύκολα όχι μόνο να το ταλαιπωρήσουν, αλλά και να το θανατώσουν πνευματικά, δηλαδή να το οδηγήσουν στην πλάνη και την αίρεση, πράγμα που κανείς υγιής πιστός δεν επιθυμεί, γιατί γνωρίζει πολύ καλά τις σωτηριολογικές επιπτώσεις που αυτήν επιφέρει.

Του Διογένη_Ε.Μ.

Ανώνυμος είπε...

ΜΙΑ ΥΠΟΥΛΗ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ... (Μέρος Α’)
Μὲ ἀφορμὴ ἕνα διαδικτυακὸ σχόλιο

Ἀποτελεῖ, σύνηθες σύμπτωμα πνευματικῆς παθογένειας καὶ στρέβλωσης τῆς πίστης (γιὰ νὰ μὴν πῶ αἱρετικῆς διδασκαλίας) γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ θρησκεύονται, ἡ ταύτιση τοῦ «νιώθω-αἰσθάνομαι» μὲ τὸ «εἶμαι»… Ἡ ψυχολογία καὶ τὸ συναίσθημα, κατηγορήματα τρεπτά, μεταβαλλόμενα καὶ οὐδόλως ἀντικειμενικά, συγχέονται καὶ ἐν πολλοῖς σημασιοδοτοῦνται ταυτοσήμως μὲ τὴν «ὀντολογία»∙ μὲ τὸ «εἶναι», δηλαδὴ μὲ τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων.
Ἡ ἀλλοίωση αὐτὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καὶ ἀντίληψης τῆς εὐαγγελικῆς ζωῆς ὀφείλεται, σὲ μεγάλο ποσοστό, στὶς παρα-εκκλησιαστικὲς ὀργανώσεις (π.χ. Ζωή, Σωτῆρας κλπ) ποὺ ἔδρασαν τὶς παρελθοῦσες δεκαετίας στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο καὶ στὴν κυριολεξία «ἐκπροτεστάντισαν» τὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Ὁ γερμανικὸς καλβινιστικὸς ἠθικισμὸς, ὁ ἀγγλικὸς βικτωριανὸς πουριτανισμὸς καὶ συνελόντ’ εἰπεῖν τὰ «ἀκραιφνέστερα» ρεύματα τοῦ χώρου τῆς Διαμαρτύρησης, ὑπὸ τὸ περικάλυμμα τῆς ἄκρας ὀρθοδοξίας, ὑπογείως, συστηματικῶς καὶ δολίως ὑπέσκαψαν τὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας καὶ μετεφύτευσαν στὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου κλιματίδες ξένες καὶ ἀλλότριες, πιστεύματα καὶ «παραδόσεις» ὀθνεῖες πρὸς τὴν ἁγία Ἀνατολικὴ τῶν Ὀρθοδόξων Παράδοση.
Ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου «ἅγιοι γίνεσθαι, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» μεταφράσθηκε ἀπὸ τὶς θρησκευτικὲς αὐτὲς σέκτες σὲ «ἠθικοὶ γίνεσθαι…». Μιὰ ἠθικὴ ποὺ ἀσφαλῶς δὲν εἶχε σὲ τίποτα νὰ κάνει μὲ τὸ ὀρθόδοξο ἦθος, ἀλλὰ περιορίζονταν καὶ ἐξαντλοῦνταν σὲ μιὰ ἀπόλυτη καὶ ἔμμονη, ἕως ψυχιατρικῆς διαταραχῆς, προσκόληση σὲ ἐξωτερικοὺς τύπους (π.χ. μουστάκι στοὺς ἄνδρες, καμιὰ φορὰ καὶ στὶς γυναίκες, συγκεκριμένης προδιαγραφῆς κόμμη –χωρίστρα οἱ ἄντρες καὶ κότσο οἱ κυρίες- παρωχημένης ἐποχῆς ἐνδυμασία, εἰδικὸς γλυκανάλατος τύπος ὁμιλίας κλπ), καὶ βεβαίως ἐξοβελισμὸς ἀπὸ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς καὶ τῆς καθημερινότητας τῆς παραμικρῆς ἀνθρώπινης χαρᾶς (π.χ. κινηματογράφος, μουσική, κλπ) ὑπὸ τὸν φόβο διάπραξης τῆς ἁμαρτίας, δηλ. τρομολαγνεία. Ἀξίζει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι οἱ ὀργανώσεις καθιέρωσαν τὸν τύπο τῆς «θεούσας»… Δὲν χρειάζεται ἐπεξήγηση τοῦ ὅρου, ὅλοι τὸν γνωρίζουμε. Ἁπλῶς καὶ μόνον νὰ ἐπισημειωθεῖ ὅτι ἦταν ἡ ἀπέλπιδα προσπάθεια τῶν ὀργανωσιακῶν νὰ ἐξαφανίσουν κάθε ἴχνος ἐξωτερικοῦ κάλλους ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ δὴ τὶς γυναῖκες, καθὼς οἱ προϋποθέσεις τῆς θεολογίας τους ἦταν καθαρὰ νεοπλατωνικὲς καὶ μανιχαϊστικές.

Ανώνυμος είπε...

ΜΙΑ ΥΠΟΥΛΗ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ... (Μέρος Β’)
Ἀναμφιβόλως, πίσω ἀπὸ αὐτὴν τὴν στάση ζωῆς κρύβονταν (μᾶλλον, δὲν κρύβονταν καθόλου…) μιὰ ἄῤῥωστη καὶ διεστραμμένη ἀντίληψη γιὰ τὴν ἀνθρώπινη σεξουαλικότητα. Ὁ,τιδήποτε μποροῦσε ἔστω καὶ ἐμμέσως νὰ ἀναφέρεται σὲ αὐτὸ τό, τόσο καίριο γιὰ τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, ζήτημα συνιστοῦσε ἁμάρτημα θανάσιμο. Γιὰ τοὺς «ὀργανωσιακοὺς» ὄχι μόνον ὁ συγχρωτισμός, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἡ λεκτικὴ ἀναφορὰ στὸ ἄλλο φύλο ἦταν μεμπτή∙ πάντοτε, ἀναφέρονταν μὲ τὴν «οὐδέτερη» καὶ «ἄφυλη» ὁρολογία «πρόσωπο». Ἡ προσπάθεια τῆς ἐπιβολῆς ἑνὸς «ἀσέξουαλ» τρόπου ζωῆς, ἡ ἀπάνθρωπη ψυχολογικὴ τρομοκρατία καὶ ὁ σαδομαζοχισμὸς στὴν αἰσχρότερη ἐκδοχή του ἦταν οἱ μέθοδοι τῶν ὀργανώσεων πρὸς τὴ σωτηρία!!! Ἀμέτρητοι ἄνθρωποι ἔζησαν δυστυχισμένοι, στερούμενοι ἀκόμα καὶ τὶς ἁπλὲς χαρὲς τῆς ζωῆς, καὶ φυσικὰ τὸν ἔρωτα, καὶ ἀπῆλθαν στὴν ἄλλη ζωὴ ἔχοντας ζήσει τὴν κόλαση σὲ τούτη… Εἴθε ὁ Δεσπότης Χριστὸς νὰ τοὺς χαρίσει τὸν Παράδεισο…!!!
Στὶς μέρες μας τὸ καρκίνωμα τῶν ὀργανώσεων βρίσκεται σὲ τραγικὴ ὕφεση καὶ παρακμὴ ὅμως ἡ νοοτροπὶα καὶ τὰ πιστεύματά τους ἐπιβιώνουν. Πολλοὶ χριστιανοὶ δὲν δηλώνουν -καὶ δὲν εἶναι τυπικῶς- μέλη κάποιας τέτοιας θρησκευτικῆς κάστας «ἐκλεκτῶν», ὅμως ἡ ζωή, ἡ πολιτεία καὶ ὁ τρόπος ποὺ ἀντιλαμβάνονται τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ εὐαγγέλιο ταυτίζεται καταφανῶς μὲ τὴν ὀργανωσιακὴ λογικὴ καὶ θεώρηση. Ἀκροθιγῶς, ἀναφέρθηκαν πάρα πάνω μερικὰ ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῶν ὁμάδων αὐτῶν, οἱ ὁποῖες δὲν δίστασαν νὰ ἀλλοιώσουν καὶ νὰ φαλκιδεύσουν ἀκόμα καὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὰ πολυτιμότερα καὶ ἱερότερα τῆς πίστεώς μας, ὅπως εἶναι τὰ ἅγια Μυστήρια.
Τὰ Μυστήρια, καὶ κατὰ βάση ἡ θ. Εὐχαριστία, θεωρήθηκαν οὔτε λίγο-οὔτε πολύ, ὡς μέσα καὶ βοηθήματα ἠθικῆς τελείωσης καὶ τὸ ἀκόμη φρικτότερο ὡς ἔπαθλα ἐπιβράβευσης στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἠθικὴ βελτίωση… Τὰ Μυστήρια ἀπὸ ὁδοὶ καὶ θύρες κοινωνίας τοῦ κτιστοῦ μὲ τὸ ἄκτιστο καὶ τρόποι ὀντολογικῆς μετοχῆς στὴν ἁγιότητα τοῦ Μόνου ἁγίου Θεοῦ μετεβλήθησαν σὲ ψυχολογικὰ δεκανίκια ἠθικῆς προόδου. Συνέπεια καὶ αὐτὸ μιᾶς βλάσφημης Ἐκκλησιολογίας ποὺ ἀποδομεῖ τῆν Ἐκκλησία ἀπὸ λατρεύουσα καὶ πορευομένη πρὸς τὰ Ἔσχατα εὐχαριστιακὴ κοινότητα καὶ κοινωνία ποὺ συνάγεται πέριξ τοῦ Θυσιαστηρίου καὶ ὑποστασιάζει τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, σὲ σωματεῖο ὁμοϊδεατῶν.

Ανώνυμος είπε...

ΜΙΑ ΥΠΟΥΛΗ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ... (Μέρος Γ’)
Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἡ Κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὸ τέλος καὶ τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεως τοῦ πιστοῦ. Δὲν ὑπάρχει κάτι περισσότερο, κάτι μεγαλύτερο, κάτι ἁγιότερο ἀπὸ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Χριστό. Κάθε ἀντίθετη ἄποψη εἶναι βλάσφημη… Ἀκόμα καὶ οἱ ἀσκητικότεροι τῶν ἐρημιτῶν προσέρχονταν στὴν Μετάληψη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων ἔχοντας βαθεία καὶ ἑδραία τὴν πεποίθηση πὼς χωρὶς τὴν Κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ δὲν ὑπάρχει Σωτηρία, ὅπως τὸ ἀψευδὲς Δεσποτικὸ στόμα μᾶς διαβεβαιώνει: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ» (Μρκ. 6, 53-56).
Ὁ μέγας τῆς ἐκκλησιολογίας ἀρχαῖος διδάσκαλος καὶ Πατὴρ, ἅγ. Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος περιγράφει μὲ μοναδικὸ τρόπο τὴν πράξη τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας: «Στήκετε, ἀδελφοί, ἑδραῖοι ἐν τῇ πίστει Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν τῇ αὐτοῦ ἀγάπῃ, ἐν πάθει αὐτοῦ καὶ ἀναστάσει. πάντες ἐν χάριτι ἐξ ὀνόματος συναθροίζεσθε κοινῇ, ἐν μιᾷ πίστει θεοῦ πατρὸς καὶ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ μονογενοῦς αὐτοῦ υἱοῦ τοῦ καὶ πρωτοτόκου πάσης κτίσεως, κατὰ σάρκα δὲ ἐκ γένους ∆αυίδ, ἐφοδηγούμενοι ὑπὸ τοῦ παρακλήτου• ὑπακούοντες τῷ ἐπισκόπῳ καὶ τῷ πρεσβυτερίῳ ἀπερισπάστῳ διανοίᾳ, ἕνα ἄρτον κλῶντες, ὅ ἐστιν φάρμακον ἀθανασίας, ἀντίδοτος τοῦ μὴ ἀποθανεῖν, ἀλλὰ ζῆν ἐν θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολή, PG 05, 756).
Ἡ παραπάνω, κάπως ἐκτενής, εἰσαγωγή ἐτέθη διευκρινιστικῶς γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἕνα σύντομο σχόλιο στὰ γραφόμενα τοῦ «τιμητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας» Π. Τελεβάντου. Ἀνάμεσα στὰ ἄλλα παραληρηματικὰ γράφει στὸ ἱστολόγιο του:
«Δεν είχα προετοιμαστεί να κοινωνήσω την περασμένη Κυριακή. Δεν είχα διαβάσει την Ακολουθία της Θείας Μετάληψης αλλά τελικά τόλμησα να πλησιάσω το Άγιο Ποτήριο, επειδή ένιωσα τόση κατάνυξη από τον τρόπο που τέλεσε τη Θεία Λειτουργία και από όσα ωραία είπε στα παιδάκια για τη θεολογία που κρύβεται πίσω από το σημείο του σταυρού.
Μεγάλη υπόθεση η ευλάβεια και η ταπείνωση. Κατανύσσει τον άνθρωπο και τον εμπνέει σε αγώνα πνευματικό».
(http://panayiotistelevantos.blogspot.gr/search?updated-max=2013-11-12T03:36:00-08:00&max-results=10&start=18&by-date=false)

Ανώνυμος είπε...

ΜΙΑ ΥΠΟΥΛΗ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ... (Μέρος Δ’)

Χαρακτηριστικῶς ὀργανωσιακοῦ τύπου προσέγγιση!!! Ἀς δοῦμε ὅμως ἕνα-ἕνα τὰ σημεῖα τῆς ἄποψης αὐτὴς ποὺ καμία σχέση δὲν ἔχει μὲ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία τῶν Μυστηρίων.
i) Δεν είχα προετοιμαστεί να κοινωνήσω.
Σὲ τί συνίσταται αὐτὴ ἡ προετοιμασία γιὰ τὴν μετοχὴ στὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας μᾶς τὸ λέγει ὁ διάκονος τὴν ὥρα τῆς ἐξόδου τοῦ Ποτηρίου γιὰ τὴν Μετάληψη τῶν πιστῶν: -«Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε». Ἡ προσέλευση στὰ Μυστήρια, ὅπως καὶ κάθε τι μέσα στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, εἶναι καὶ ἐμπροϋπόθετη, καὶ ἔνθεσμη καὶ ἐνόρια. Μόνο ποὺ ἡ προετοιμασία δὲν εἶναι ψυχολογικοῦ τύπου καὶ δὲν ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ μᾶς κάνει νὰ αἰσθανθοῦμε καθαρότεροι ἢ ἀξιότεροι γιὰ νὰ προσέλθουμε καὶ νὰ λάβουμε, δίκην ἀριστείου προόδου, τὰ ἅγια Μυστήρια. Ἡ προετοιμασία εἶναι μιὰ διαρκὴς πράξη, μιὰ στάση ζωῆς καὶ συμποσοῦται στὴν λειτουργικὴ προτροπὴ ποὺ ἀναφέρθηκε παραπάνω καὶ θὰ ἀναλυθεῖ ἄκρως ἐπιγραμματικῶς καὶ συνοπτικῶς κατωτέρω.
α) Φόβος Θεοῦ: ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ μόνος ἅγιος, καθαρὸς καὶ ἀκήρατος εἶναι ὁ Θεός. Ὅλοι, μὰ ὅλοι ἀνεξαιρέτως καὶ ἀδιακρίτως εἶμαστε ἀνάξιοι καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ πρέπει νὰ προσερχόμαστε μὲ βαθύτατη πίστη ὅτι μόνον ὡς δωρεὰ λαμβάνουμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι ἐπειδὴ τὸ ἀξίζουμε. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔμφοβοι ὀφείλουμαι νὰ ἱστάμεθα πρὸ τῆς θείας εὐσπλαχνίας.
β) Πίστη: ὀρθὴ πίστη στὰ δόγματα καὶ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ κοινὴ καὶ ὀρθὴ Πίστη ἀποτελεῖ προαπαιτούμενο γιὰ τὴν συμμετοχὴ στὸ Μυστήριο, ἀλλὰ καὶ ἡ συμμετοχὴ στὸ Μυστήριο ἐπιβεβαιώνει καὶ πιστοποιεῖ αὐτὴν τὴν πίστη. Γι’ αυτὸ καὶ πάντοτε στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ὁποιαδήποτε δογματικὴ ἀπόκλιση καὶ διαφοροποίηση ἀπὸ τοὺς Ὅρους τῆς πίστεως ὀδηγοῦσε στὴν ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν Εὐχαριστία (ἀφορισμός). Ἐπιπροσθέτως, πίστη στὸ ὅτι τὰ «προκείμενα δῶρα ταῦτα» δὲν εἶναι «ψιλὴ» ὕλη, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ τεθεωμένο καὶ ζωήῤῥυτο Δεσποτικὸ Σῶμα.
γ) Ἀγάπη: εἶναι ἀκριβὴς ἐπανάληψη, μὲ διαφορετικὰ λόγια τῆς ἐντολῆς τοῦ Κυρίου: «ἐὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου», (Μτ., 23-24). Ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι Κοινωνία μετὰ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ κοινωνία καὶ ἕνωση τῶν πιστῶν μεταξύ τους, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ ἀγαποῦν καὶ νὰ συγχωροῦν ἀκόμα καὶ τοὺς ἐχθροὺς, πολλῷ δὲ μᾶλλον τοὺς ἀδελφούς.

Ανώνυμος είπε...

ΜΙΑ ΥΠΟΥΛΗ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ... (Μέρος Ε’)
Προφανῶς, ὁ Π. Τελεβάντος βρίσκει τὸν ἑαυτόν του τέλειο καὶ ἐπαρκὴ σὲ ὅλα τὰ ἀνωτέρω καὶ ἡ μόνη του ἔλλειψη ἦταν τὸ ὅτι δὲν εἶχε διαβάσει τὴν Ἀκολουθία τῆς θ. Μεταλήψεως. Φαρισαϊσμός καὶ εὐσεβισμὸς σὲ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο!!!
ii) Ένιωσα τόση κατάνυξη από τον τρόπο που τέλεσε τη Θεία Λειτουργία και από όσα ωραία είπε στα παιδάκια.
Δυὸ μαγικὲς λέξεις: «ἔνιωσα» & «κατάνυξη»!!! Ἡ θ. Λειτουργία ἀντιμετωπίζεται μὲ ὅρους καθαρῶς ψυχολογικοὺς καὶ συναισθηματικούς… Δυστυχῶς, αὐτὰ τοὺς ἔμαθαν οἱ «ὀργανωσιακοὶ» καὶ αὐτὰ ἀναμυρηκάζουν. Ἡ φρικτὴ καὶ ἀναίμακτος θυσία, στὴν καλύτερη περίπτωση, ἐκλαμβάνεται ὡς μιὰ καλὴ θεατρικὴ παράσταση μὲ ἔντονη ἐπίκληση στὸ συναίσθημα, ποὺ ὅταν βγοῦμε ἀπὸ ἐκεῖ θὰ ἔχουμε πάρει ἕνα μήνυμα, σχεδὸν πάντα ἠθικοπλαστικοῦ χαρακτῆρα. Θὰ μποροῦσα νὰ πῶ ὅτι ἡ «τελεβάντεια» λειτουργικὴ θεολογία εἶναι χαζοχαρούμενη, δυστυχῶς ὅμως εἶναι ταυτόχρονα ἐπικίνδυνη, βλάσφημη καί… προτεσταντική!!!
iii) Μεγάλη υπόθεση η ευλάβεια και η ταπείνωση. Κατανύσσει τον άνθρωπο και τον εμπνέει σε αγώνα πνευματικό.
Καὶ ἔτσι, λοιπόν, ὁ Π. Τελεβάντος, «φτιάχτηκε» ψυχολογικὰ καὶ κοινώνησε∙ «ἔνιωσε» ὅτι ἔπρεπε νὰ τὸ κάνει καὶ τὸ «βίωσε» συναισθηματικῶς. (Παρεκβατικῶς: Εἶναι πολὺ τῆς «μοδὸς» τὸ «βιώνω» ὡς λέξη. Φοριέται πολὺ στὰ «πρωινάδικα» ὅπου ὁ κάθε διάτων ἀστὴρ τοῦ καλλιτεχνικοῦ στερεώματος διηγεῖται πῶς «βίωσε» τὶς ὅποιες ἐμπειρίες του καὶ ἀνάγει σὲ θέμα τῆς μείζονος δημοσιότητος τὴν περιφερόμενη ἀπὸ κανάλι σὲ κανάλι ἀνοησία του...). Καὶ κλείνοντας τὸ ἄρθρο του μᾶς εἶπε πόσο εὐλαβής, ταπεινὸς καὶ πνευματικὸς ἀγωνιστὴς εἶναι!!! Τέτοια ἀμετροέπεια, ὁμολογῶ, δυσκόλως συναντᾶται… Δὲ λέει νὰ τὸ ξεκαβαλήσει τὸ καλάμι, ὁ δύστυχος, καὶ πορεύεται τὴν ὁδὸ τῆς πλάνης… Ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἐλεήσει καὶ αὐτὸν καὶ ὅλους μας!!!

Ανώνυμος είπε...

Διογένη πολύ δυνατό το σχόλιο σου, αλλά και του αντιοργανωσιακού, επίσης πολύ καλό! Τι θα έχεις τραβήξει και συ φίλε από τις οργανώσεις?

Related Posts with Thumbnails