Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Ο ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΦΥΛΙΖΟΝΤΑΣ ΕΙΣ ΛΙΒΕΛΛΟΓΡΑΦΙΑΝ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑΝ


Η ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ 
Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού 
Το πρόβλημα της αδιαιρέτου υποστατικής ενώσεως των δύο φύσεων στο ένα θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού αποτελεί εξ ίσου απερινόητο και φρικτό μυστήριο για την ανθρώπινη διάνοια, όσο και το μυστήριο της Αγίας Τριάδος.Υπάρχει μάλιστα άμεση και βαθύτερη αναλογία μεταξύ των δύο κορυφαίων δογμάτων της χριστιανικής Πίστεως, καθότι και στα δύο το τελικό ερώτημα είναι πώς θα κρατηθούν στον ίδιο βαθμό αλώβητα στη συνείδηση του πιστού τόσο το ενιαίον ως ταυτότητα της ουσίας όσο και το ασύγχυτον της ετερότητος του προσώπου. 
Ως εκ τούτου, κάθε ευσεβής θεολογών που θα τολμήσει να κάνει λόγο- σ' οποιοδήποτε ακροατήριο- γι' αυτά τα δύο άρρητα μυστήρια της θείας ζωής, οφείλει εκ των προτέρων να γνωρίζει ότι εγγίζει το πιο "πυρακτωμένο κάρβουνο" από τις αλήθειες της θείας Αποκαλύψεως. Σ' αυτό το επικινδυνωδέστατο πεδίο της Θεολογίας πρέπει περισσότερο απ'οπουδήποτε αλλού να θυμάται- ότι πράγματι "το θεολογείν εστί σχοινοβατείν" κατά τον αδιάψευστο λόγο των Πατέρων. 
Αυτή όμως ακριβώς η άκρως κινδυνώδης φύση των δύο θεμάτων θα έπρεπε να εμπνέει στον κάθε πιστό δέος και ταπείνωση, ώστε μήτε ο λέγων να νομίζει ότι εξουσιάζει το αντικείμενο του λόγου του, ως να εξέθετε λόγους ανθρωπίνης σοφίας, αλλά μήτε και ο ακούων να έχει την βεβαιότητα ότι μπορεί να ελέγχει απολύτως τα υπό του θεολογούντος εν φόβω και τρόμω αρθρούμενα ρήματα. Αμφότεροι, γνωρίζοντες ότι "σχοινοβατούν", οφείλουν να επικαλούνται συνεχώς τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος για να τους προφυλάξει από ενδεχόμενη πλάνη και για τους δύο, κι όχι να καραδοκούν ευκαιρία να χαρακτηρίσουν αλλήλους ως ολιγοπίστους ή αιρετικούς. 
Δυστυχώς, το θεμελιώδες αυτό ορθόδοξο ήθος έχει επικίνδυνα εκφυλισθεί στην Πατρίδα τα τελευταία χρόνια, από τότε κυρίως που άνθρωποι με ζήλο μεν, αλλά δυστυχώς ου κατ' επίγνωσιν, διδάσκονται από διαφόρους δημαγωγούς και ταραξίες κληρικούς ή λαϊκούς να αγελοποιούνται γύρω απ' αυτούς ως "ομάδα κρούσεως", και, αντί να "κατεργάζωνται εν ταπεινώσει την εαυτών σωτηρίαν" με την οφειλόμενη υπακοή στους Ποιμένες που τους έδωκε η Εκκλησία, θεωρούν πρώτιστο καθήκον τους το να ελέγχουν και να διαπομπεύουν αδιακρίτως όποιον θα τολμούσε να σταθεί εμπόδιο στο θράσος των και τα στενόψυχα παραταξιακά συμφέροντά των. Το δε πιο βλάσφημο επιχείρημά των, για να δικαιολογήσουν αυτό το ισοπεδωτικό και ανίερα συκοφαντικό έργο των, είναι ότι "το κήρυγμα ήταν και ελεγκτικό, ήλεγχεν ο Πρόδρομος, ήλεγχαν οι προφήτες, ήλεγχαν οι Απόστολοι". Και δεν μας λένε οι ταλαίπωροι αυτοί "πλανώντες και πλανώμενοι" ποιά δύναμη τους εξισώνει αυτομάτως και αναντιρρήτως με τον Τίμιο Πρόδρομο, με τους αγίους Προφήτες και με τα θεμέλια της Εκκλησίας, τους Αποστόλους. 
Βέβαια εμείς καθηκόντως τους καταγγείλαμε υπεύθυνα, γραπτώς και προφορικώς, τώρα και δέκα περίπου χρόνια, και μάλιστα από την πρώτη μέρα που πάτησαν το πόδι των ως ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ στην κανονικής μας δικαιοδοσία της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας. Και η Εκκλησία, έστω και αργά, κατεδίκασε απερίφραστα την αντιχριστιανική δράση και συμπεριφορά των και τον αμετανόητο εωσφορισμό τους, ακόμη και με ΑΦΟΡΙΣΜΟ του πλέον εξάλλου απ' αυτούς Ν. Σωτηροπούλου (βλ. Μείζων και Υπερτελής Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει, Δεκ. 1993). Στο σημερινό λοιπόν άρθρο μας δεν χρειάζεται παρά να διαφωτίσουμε κάπως εκτενέστερα ορισμένα από τα κυριότερα σημεία της περί του Θεανθρώπου Χριστού διδασκαλίας, τα οποία κακοβούλως διαστρέφουν οι καντιωτικοί αυτοί φωστήρες της συγχρόνου Ελλάδος για να μας στιγματίσουν ως αιρετικούς. Παρερμηνεύοντας την Ποιμαντορική μας Εγκύκλιο στα Χριστούγεννα του 1998, διαδίδουν με κάθε τρόπο σ'όλη την οικουμένη ότι με το κείμενο εκείνο δήθεν αρνηθήκαμε την αναμαρτησία του Κυρίου και ότι εκηρύξαμε και συνεχίζομε κηρύττοντες, ούτε λίγο ούτε πολύ, "αμαρτωλό Χριστό"! Το πρώτο που έχομε να πούμε με άμετρη ιερή αγανάκτηση είναι:´´Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην!´´ Γιατί χωρίς αυτή τη δέηση περί συγχωρήσεώς των είναι βέβαιο ότι δε θα βρει σωσμό η ψυχή των, με τόση άδικη κατηγορία εναντίον Ορθοδόξου Επισκόπου. Αν είχαν ίχνος φόβου Θεού και δεν είχαν τυφλωθεί από τον εωσφορισμό τους, θα ´πρεπε να τους είχε αναχαιτίσει απο μια τέτοια αθεόφοβη συκοφαντία και μόνο η δήλωση, μέσα στο κείμενο της επιμάχου Εγκυκλίου, ότι μιλούμε για ´´την αναντίρρητη αναμαρτησία του Κυρίου´´.Είναι δυνατόν ορθοφρονών άνθρωπος να χαρακτηρίζει "αναντίρρητη" την αναμαρτησία του Κυρίου, και συγχρόνως να την αμφισβητεί; 
Τους ενόχλησε όμως ότι ετονίσαμε τον πραγματικό αγώνα του Χριστού και την προσωπική νίκη Του πάνω σ' όλα τα δεδομένα του αμαρτωλού κόσμου τον οποίο ήλθε να ανακαινίσει. Τους εσκανδάλισε που γράψαμε και πιστεύομε ότι την αναμαρτησία Του ο Χριστός την επαλήθευσε, και συνεπώς την κατέκτησε, βήμα προς βήμα, μέσα από αγώνα γνήσιο και όχι "εικονικό". 
Την εξ άκρας συλλήψεως αναμαρτησία του Κυρίου, για την οποία μιλούν οι Πατέρες, οι διατεταγμένοι επικριτές της Εγκυκλίου μας την θεωρούν ασυμβίβαστη μ' οποιαδήποτε δυναμική ανάπτυξη μέσα στην επί γης ιστορία του Κυρίου.Λέγοντας όμως "δυναμική ανάπτυξη" δεν θα 'ταν ποτέ δυνατόν να εννοούμε μετάβαση από την αμαρτία και την ατέλεια στην τελειότητα και την αναμαρτησία, ως ισχυρίσθηκαν-με τη λογική του διαβόλου, κι όχι απλώς στρεψόδικα-αυτοί που μας υβρίζουν. Εννοούμε απλούστατα ότι στο πρόσωπο του Χριστού, του τέλειου Θεού και τέλειου ανθρώπου, το δυνάμει της εξ άκρας συλλήψεως αναμαρτησίας φανερώθηκε και επαληθεύτηκε αδιατάρακτα εις το ενεργεία, με την συνεχώς ελεύθερη υπακοή και συναίνεση εις το θέλημα του Πατρός. 
Αν δεν υπήρχε αυτή η δυναμική ανάπτυξη, διάπτυξη και φανέρωση στον επί γης βίο του Κυρίου, τότε θα 'ταν τελείως ακατανόητα τα λόγια του Ευαγγελίου ότι το παιδίον ηύξανε σοφία και ηλικία και χάριτι (Λουκ. 2,40 και 52). Ακόμη πιο ακατανόητη θα 'ταν ολόκληρη η Χριστολογία του Αποστ. Παύλου που ρητώς τονίζει ότι λόγω ακριβώς του αδιαλείπτου και νικηφόρου αγώνος του Χριστού εις εκτέλεση του θείου θελήματος, ο Θεός Πατήρ αυτόν υπερύψωσεν και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ παν όνομα (Φιλιπ. 2,9). Εάν ο Χριστός την εξ άκρας συλλήψεως αναμαρτησία την είχε βιώσει στατικά και εν απαθεία, δηλ. ανωδύνως, τότε δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα, μήτε ηθική και σωτήρια για μας αξία, τα Πάθη και οι πειρασμοί Του. Διότι πάθη και στατική αναμαρτησία, είναι τελείως ασυμβίβαστα. Γι' αυτό ακριβώς ένας άλλος φωστήρας από τους επικριτές μας-Πρεσβύτερος μάλιστα-αισθάνθηκε την ανάγκη να αμφισβητήσει την γνησιότητα ακόμη και των λεγομένων "αδιαβλήτων παθών" του Χριστού (πείνα, δίψα, κόπωσις, δάκρυα, θυμός,αγωνία). Και ισχυρίσθηκε ανευλαβώς και βλασφήμως ότι δεν πείνασε, μήτε δίψασε αληθινά ο Χριστός, αλλά μόνον από συγκατάβαση στη δική μας πείνα και δίψα εζήτησε τροφή και νερό. 
Τέτοιον Χριστό "ρομπότ" θέλουν να μας διδάξουν οι τοιαύτα φρονούντες. Εξευτελίζοντας έτσι κατά τον ανευλαβέστερο τρόπο την άκρα του Θεού συγκατάβαση, όχι απλώς του να πεινάσει και να διψάσει, αλλά του να σαρκωθεί και να ζήσει τις ανθρώπινες συνθήκες "κατά πάντα όμοιος ημίν", αλλά βεβαίως χωρίς αμαρτίας. Διότι υπέστη μεν αληθώς πειρασμούς, αλλά δεν υπέκυψε, δεν αμάρτησε. Και υπέστη αληθώς τα πάθη, αλλά δεν εγνώρισε "διαφθοράν".
Γι'αυτό ακριβώς ο μεγαλοφυέστερος θεολόγος της Εκκλησίας, ο Απόστολος Παύλος, στην προς Εβραίους επιστολή του γράφει επιγραμματικά: ου γαρ έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών  π ε π ε ι ρ α σ μ έ ν ο ν   δ ε   κ α τ ά   π ά ν τ α   κ α θ'  ο μ ο ι ό τ η τ α   χ ω ρ ί ς    α μ α ρ τ ί α ς (4,15 ). Και ακόμη δραστικότερα τονίζει ο ίδιος Απόστολος στην ίδια επιστολή του ότι μόνο κατά το μέτρο που επειράσθη και έπαθε ο Χριστός μπορεί να γίνει βοηθός και για μας τους πειραζομένους. Αυτό σημαίνει το: εν ώ γαρ πέπονθε πειρασθείς, δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι (2,18). Και είναι να θαυμάζει κανείς την ειλικρίνεια και γενναιότητα των ιερών Ευαγγελιστών, οι οποίοι, ενώ μπορούσαν να παρασιωπήσουν την αγωνία του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανής προ του πικρού ποτηρίου του θανάτου, όχι μόνο δεν την απέκρυψαν, αλλά και την περιέγραψαν με τα πιο δραστικά λόγια, σημειώνοντας ότι: και ο ιδρώς αυτού εγένετο ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντα επί την γην (Λουκ. 22,44). Η Εκκλησία ποτέ δεν εφοβήθη ούτε επαισχύνθη να ομολογεί εις τα βαπτιστήρια Σύμβολά της πίστιν εις Κύριον Ιησούν "παθόντα και ταφέντα".  Αν δεν δούμε έτσι τα πάθη του και τους πειρασμούς του Χριστού, τότε όλος ο επί γης βίος Του και η κένωσίς Του θα ήταν μια σκηνοθετημένη απάτη, και τότε δεν θα μπορούσε ο Χριστός να μας πει: εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον (Ιωάν. 16,33). Αν δεν αντιληφθούμε ως δυναμικά και επωδύνως βιωθείσα την αναντίρρητη και αδιαμφισβήτητη-επαναλαμβάνομε- αναμαρτησία του Κυρίου οι αιρέσεις που ανοίγονται μπροστά μας είναι φοβερές και θανάσιμες. Όχι δε μία ή δύο, αλλά τουλάχιστον τρεις και θεμελιώδεις: Δοκητισμός, Μονοφυσιτισμός, Απολλιναρισμός. Κι απ' αυτές, ως από Λερναίας Ύδρας, μπορούν να προκύψουν χίλιες τρεις. 
Αυτά εν φόβω Θεού και εν βαθυτάτη ποιμαντική ευθύνη Ορθοδόξου Επισκόπου, απευθύνομε προς του καλοπίστως αμφιβάλλοντας ως προς την πίστη και το κήρυγμά μας περί του Θεανθρώπου Κυρίου, εν όψει μάλιστα των φρικτών Παθών Του. Κατόπιν τούτου ειλικρινώς ευχόμαστε να ανανήψουν επί τέλους και την θεολογίαν εις λιβελλογραφίαν εκφυλίζοντες, άλλως θα έχουν να δώσουν λόγο στον αδέκαστο Κριτή, τον υπέρ ημών παθόντα και αναστάντα, τον Οποίον κυρίως και υβρίζουν. Και ας μην αγνοούν ότι φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος (Εβρ.10,31) 
Από το βιβλίο ΠΑΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΟΥΣΙΑ του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού, σελ. 106-110. Εκδ. ΔΟΜΟΣ, Αθήνα 1999.

41 σχόλια:

Λ. είπε...

Δεν εξηγεί, όμως, τον "αγώνα και την πάλη των δύο φύσεων και δύο θελήσεων."

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια κ.Ανδριόπουλε για το έξοχο κείμενο του Αρχιεπισκόπου Στυλιανού.Διαβάζοντας κανείς την ανάπτυξη και τις σκέψεις του Μακαριωτάτου λυπάται ακόμη περισσότερο τους δυστυχείς εκείνους,που παρασυρμένοι από τον εωσφόρο Σωτηρόπουλο και τους συν αυτώ,δεν μπορούν να εκτιμήσουν και να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος και την αξία του Αρχιεπισκόπου Στυλιανού.Ο Κύριος να τον πολυετή γιατί, δυστυχώς για μας, τέτοιες εκκλησιαστικές προσωπικότητες δεν υπάρχουν πολλές στις μέρες μας.Η εκκλησία χειμάζεται και οι εκκλησιαστικοί μας "ηγέτες" ασχολούνται με πάρεργα τα οποία δυστυχώς μόνο θλιψη προκαλούν. Εύγε Σας.

Ο Φίλος είπε...

Σε έναν προσεκτικό παρατηρητή δεν θα διαφύγει, ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά...

Μας λέει ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός:
«...γράψαμε και πιστεύομε ότι την αναμαρτησία Του ο Χριστός την επαλήθευσε, και συνεπώς την κατέκτησε, βήμα προς βήμα, μέσα από αγώνα γνήσιο και όχι "εικονικό".»

Αυτό που γράφει και πιστεύει, μάλλον εν αγνοία, ό Αυστραλίας, είναι βλάσφημο.

Άλλο είναι επαληθεύω και άλλο κατακτώ. Όταν λέμε κατέκτησα κάτι, σημαίνει ότι πρίν δεν ήταν στην κατοχή μου.

Ο Κύριός μας, ώς τέλειος άνθρωπος, δεν κατέκτησε βήμα πρός βήμα την αναμαρτησία Του, αλλά την διατήρησε με όντως αγώνα γνήσιο και όχι "εικονικό" .

Μία μόνο σειρά σ΄ ένα βιβλίο αν είναι γραμμένη με πονηρία, κανείς δεν αξίζει να διαβάσει το βιβλίο αυτό.

Ο Φίλος είπε...

Πρός @4:33 μ.μ.

Φίλε, δεν είναι κανείς άνθρωπος κακός, ούτε καν ο εωσφόρος. Μπορούμε να μιλούμε γιά κακή συμπεριφορά κάποιου που μοιάζει με αυτή του αμετανόητου εωσφόρου, αλλά όχι να σταμπάρουμε κάποιον ως κακό.

Ο Ν. Σωτηρόπουλος λοιπόν, δεν είναι εωσφόρος ή κακός, όπως δεν είναι και ο Αυστραλίας, που κρύβει παμπόνηρα την αστοχία του στο θέμα της αναμαρτησίας του Κυρίου μας και ρίχνει όλο το βάρος και την ευθύνη στόν Ν. Σωτηρόπουλο.

Γι' αυτό φίλε, μήν βιάζεστε με τα "εύγε" σας. Αν ο αμετανόητος Ν. Σωτηρόπουλος είναι αναθεματισμένος και παραμένει έτσι, κατά μεγάλο μέρος, το χρωστάει και στήν αμετανοησία του Αυστραλίας Στυλιανού.

noname είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ο Φίλος είπε...

Πρός pelekanos92

Φίλε, και ο Ν. Σωτηρόπουλος στηρίζει αυτά που λέει στους Πατέρες και στούς Αποστόλους.

Είναι και αυτός άψογος; Αν το δεχτείτε, θα είστε άδικος στον Μακαριότατο. Αν δεν το δεχτείτε, τότε θα είστε άδικος στον Ν. Σωτηριόπουλο.

Ανώνυμος είπε...

Μία "τεχνικής φύσεως" διόρθωση... ο Άγ.Αυστραλίας προσφωνείται Σεβασμιώτατος και όχι Μακαριώτατος!

Ανώνυμος είπε...

ΓΙΑΤΙ Ο ΣΩΤΗΓΡΟΠΟΥΛΟΣ Η ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΓΙΑΤΙ Ο ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΝ ΠΙΣΚΕΨΙΝ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΊΑ ΠΡΟ 8 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΔΗ ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΑΙΔΑ ΔΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΘΗΚΕ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΛΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ ΤΟΝ ΑΠΟ 60 ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΤΗ ΣΧΙΜΑΤΙΚΟ ΝΑΟ ΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΟΠΟΥ ΕΚΗΡΥΞΕ ΟΧΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΛΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΞΕΥΤΟΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΑΠΟ ΚΑΘΗΡΗΜΕΝΟ ΤΕΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΝ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ Η ΠΡΑΞΙΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΤΟΝ ΑΦΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ. ΝΑΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΘΕΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΛΘΕΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΔΕΣ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΟΔΕΣ ΤΑΡΑΧΗΣ, ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΠΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣπ δημητριος μελβουρνη

Ανώνυμος είπε...

"...ἥν οἱ Πατέρες σκοπήσαντες, φυσικῶν, ἀλλ᾿ οὐ γνωμικῶν ἐπί Χριστοῦ θελημάτων διαφοράν λαμπρῶς ὡμολόγησαν. Οὐ γάρ ἄν ἔλεγόν ποτε γνωμικῶν ἐπί Χριστοῦ θελημάτων διαφοράν, ἵνα μή δίγνωμον καί δίβουλον, καί οἷον εἰπεῖν μαχόμενον ἑαυτῷ τῇ στάσει τῶν λογισμῶν· καί διά τοῦτο διπρόσωπον αὐτόν κηρύττωσιν·..."
΄Αγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Προς Μαρίνον τον οσιώτατον πρεσβύτερον

Να προσέξουμε ιδιαιτέρως το ΙΝΑ ΜΗ ΔΙΓΝΩΜΟΝ ΚΑΙ ΔΙΒΟΥΛΟΝ, ΚΑΙ ΟΙΟΝ ΕΙΠΕΙΝ ΜΑΧΟΜΕΝΟΝ ΕΑΥΤΩ ΤΗ ΣΤΑΣΕΙ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ.
Αυτά είναι θέματα λυμένα και ξεκάθαρα! Όποιος δεν τα δέχεται ας προσέχει μην πέσει έξω...

Νίκος Παπαπέτρος

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ δεν είναι αργά για μετάνοια άγιε Αυστραλίας!

Ανώνυμος είπε...

για ολους η μετανοια ειναι επιβεβλημενη διοτι καθημερινως αμαρτανομε ΚΥΡΙΕ ΑΜΑΡΤΑΝΩΝ ΟΥ ΠΑΥΟΜΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΑΞΙΟΥΜΕΝΟΣ....αλλα στην προκειμενη περιπτωση δεν φταιει ο αρχιεπισκοπος αλλα ο αυτοκλητος σωτηρας των αποδημων ο οποιος ηλθε να θυση και απολεση

Ανώνυμος είπε...

ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΕΧΟΥΝ ΛΥΘΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΙ ΗΘΕΛΕ Ο ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΙ ΤΑ ΑΝΑΚΙΝΟΥΝ. ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΟΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΣΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ "ΠΟΣΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΧΩΡΕΣΟΥΝ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΙΑΣ ΚΑΡΦΙΤΣΑΣ". ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΕΠΟΧΕΣ ΜΑΣ ΕΠΟΧΕΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΚΑΤΑΚΛΚΛΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ "ΘΕΟΛΟΓΙΖΟΝΤΕΣ" ΟΠΩΣ Ο ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ "ΔΙΥΛΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΩΝΩΠΑ" ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΡΗΘΕΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟ "ΟΥΕ ΥΜΙΝ".
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΝ ΤΩ ΠΡΟΣΩΠΩ ΤΟΥ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ, ΠΑΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΘΕΟΛΟΓΙΖΟΝΤΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ ΑΛΛΑ ΜΕ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ.
ΟΡΚ

Ο Φίλος είπε...

Είναι φύσει αδύνατον, κάποιος, που προτιμά τιμές και δόξες ανθρώπων, να αποκτήσει ζωντανή πίστη στο Πρόσωπο του Κυρίου.

Οὐ γάρ δύνανται πιστεύειν, δόξαν παρά ανθρώπων λαμβάνοντες καὶ τὴν δόξαν τού μόνου θεού μὴ ζητούντες.

Ο τυφλός πρός τον Έναν είναι τυφλός πρός όλα, μας λέει ο Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής. Και τυφλός δεν τυφλόν εάν οδηγεί, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται, μας λέει ο Κύριος.

Ο Αυστραλίας Στυλιανός και ο Ν. Σωτηριόπουλο έχουν το ίδιο πρόβλημα. Τους λείπει το σωτήριο φρόνημα του τελώνη της παραβολής.

Τους λείπει ο Θεός.

Ανώνυμος είπε...


Το να επικαλείσθε Οικουμενικές Συνόδους για λυμένα θέματα, κ. ΟΡΚ, χωρίς να μας λέτε ποια είναι αυτά πάντα σχετικά με το θέμα ή εσείς ‘φίλε’ μου το να λέτε τι άλλο μας είπε ο Άγιος Μάξιμος χωρίς να μας λέτε αν καταλάβατε τα λεχθέντα υπ'αυτού σχετικά με το θέμα δεν νομίζω πως βοηθούν στο να δουν όλοι πως λίγη καλή θέληση να έχει κάποιος βρίσκει που είναι το σωστό και ασφαλές και που όχι!

Αγαπητοί, μετά από αυτά που μας λέει ο Άγιος Μάξιμος δεν υπάρχει περίπτωση να έχουμε κατάκτηση της αναμαρτησίας Του "βήμα προς βήμα, μέσα από αγώνα γνήσιο" ...

Τα θέματα αυτά είναι πολύ σοβαρά και κάθε εκτροπή μπορεί να αποδειχθεί μοιραία!

Νίκος Παπαπέτρος

Ανώνυμος είπε...

Τα λύσατε όλα και το θέμα της υποστατικής ενώσεως σας μάρανε. Τρομάρα σας. Κρεμάλες χρειάζονται για να καθαρίσει ο τόπος.

Ανώνυμος είπε...

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Τελικά ας απαντηθούν τα τεθέντα ερωτήματα :1) Πήγε στην κηδεία του π. Αυγουστίνου ο Σωτηρόπουλος, και 2)Τι απέγινε η περιουσία του μακαρία τη λήξει γενομένου αδελφού Σπυρίδωνος Κοκκίνου ,ευεργέτου της αδελφότητος "Σταυρός",το μέγεθος της οποίας ξεπερνούσε τα 2.000.000 ΕΥΡΩ, και τα οικιοποιήθηκαν οι Σωτηρόπουλος-Ευσταθίου και έτεροι συν αυτοίς .Η καταγγελία είναι σοβαρότατη και δεν επιτρέπεται να μένει αναπάντητη.Πολλοί αδελφοί έχουν σκανδαλισθεί και οφείλονται πιστικές απαντήσεις. Η αποσιώπησις δεν οφελεί και η ανησυχία ολοένα και επαυξάνεται.Παρακαλούμε για άμεσες και τεκμηριωμένες απαντήσεις

28 Δεκεμβρίου 2012 1:46 μ.μ.

Ο Φίλος είπε...

Πρός @Νίκο Παπαπέτρο

Eυχαρίστως φίλε, να σας πούμε πως καταλαβαίνουμε το ρηθέν υπό του Αγ. Μάξιμου του Ομολογητού.

Μπορούμε να το διατυπώσουμε με άλλα λόγια, δίχως να αλλάξει καθόλου το νόημα και η ουσία.

"Ο τυφλός πρός τον εαυτόν του είναι τυφλός πρός όλα."

Eλπίζουμε να σας βοηθήσαμε να δείτε, ότι το σχόλιό σας είναι τυλιγμένο με το πέπλο της υποκρισίας και της ψευτοευλάβειας. Ο Αυστραλίας Στυλιανός και ο Ν. Σωτηριόπουλος κινούντε στά ίδια πλαίσια με εσάς.

Ως πρός την τελευταία παράγραφο του σχόλιού σας, συμφωνώ μαζί σας απόλυτα.

Ανώνυμος είπε...

Τί θα πει "δυνάμει αναμάρτητος" και "στατική αναμαρτησία"? Οι εκφράσεις υπονοούν πως ο Χριστός μπορούσε και να αμαρτήσει αλλά δεν το έκανε. Ωστόσο η Ορθόδοξη διδασκαλία λέει πως δεν ήταν δυνατόν να αμαρτήσει.

Ο Φίλος είπε...

Πρός Λ.

Σωστή η παρατήρησή σας φίλε, ότι ο Αυστραλίας Στυλιανός «δεν εξηγεί, όμως, τον "αγώνα και την πάλη των δύο φύσεων και δύο θελήσεων.»

Δεν θέλει να εξηγήσει.

Διότι αν κάνει πως εξηγεί, παραδέχεται και εκθέτει τον εαυτό του ως ένοχο αμετανόητης βλασφημίας, που έγινε αιτία να αφοριστεί ένας πλανεμένος θεολόγος και να δηλητηριαστούν πολλές ψυχές με τον διχασμό και την διαίρεση που προκάλεσαν οι δυό τους, πλανεμένοι και αμετανόητοι.

Ο εωσφόρος αιτίες ψάχνει, ειδικά όταν πρόκειται γιά αστοχίες υψηλόβαθμων κληρικών και θεολόγων. Τότε η "λεία" του είναι πλούσια και άφθονη.

Ακουσάτω αυτό και ο Πατριάρχης.

Dimitris Roumeliotis είπε...

Οπως πολυ ορθως παρετηρησε Ο ΦΙλος 27 Δεκεμβρίου 2012 5:11 μ.μ. , ο Σεβασμιοτατος Αυστραλιας Στυλιανος με την προταση του,"πιστεύομε ότι την αναμαρτησία Του ο Χριστός την επαλήθευσε, και συνεπώς την κατέκτησε, βήμα προς βήμα, μέσα από αγώνα γνήσιο και όχι "εικονικό". " ουσιαστικως μαρτυρει τον Θεανθρωπον ως ατελην και εχωντα την αναγκη πνευματικης ζωης και την αναγκη διεξαγωγης πνευματικου αγωνος προς τελειωσιν του. Σε ενα κειμενο με το οποιο επιχειρειται η "προστασια" της ακεραιοτητος εντος της Ορθοδοξου Εκκλησιας, τετοια λαθη αποκαλυπτουν την αληθινη ταυτοτητα των καταπιστευματων του συγραφεως του.

Ως Επισκοπος της Ορθοδοξου Εκκλησιας, ωφειλει ο Σεβασμιοτατος να γνωριζει καλως την Ορθοδοξο θεολογια. Και στο σημειο αυτο, μας προκαλει την θλιψη και την ανυσηχια. Διοτι αν μη τι αλλο, εκ τοις ρημασι δυκνειοι την αγνοια των εν τοις πραγαμσι, δηλαδη την αγνοια του Ορου της Χαληδονος " και ομοούσιον τον αυτόν ημιν κατά την ανθρωπότητα κατά πάντα όμοιον ημιν, χωρίς αμαρτίας." Το σφαλλειν ανθρωπινον... το εμμενειν ειναι το προβλημα...
Βαρυς ο λογος και ενδεχομενος αδικος...
Ευχη παντων , η αναφορα στην κακτηση της αγιοτητος του Θεανθρωπου, να ωφειλεται οντως σε λαθος, σε παραβλεψη, σε πειρασμικο επεισοδιο... θα ηταν ευχης εργον δια τον αδελφον εν Χριστω Αυστραλιας Στυλιανον...


Και κατι αλλο.... Στην Ορθοδοξη παραδοση μας εχουμε μυρια οσα πραδειγματα διωξεως, Ορθοδοξων αντιρητων κατα των οποιων αιρεσεων και πλανων... Και ο υπερμαχος της Ορθοδοξου θεολογιας ωφειλει πρωτιστως να ειναι ελευθερος ψογου... Αλλα και αψογος να ειναι... καποιος θα βοηθησει την τυχη....

Ο Φίλος είπε...

Πρός @4:40 μ.μ.

Kαι η δική σας παρατήρηση, είναι σωστή φίλε.

Ό Αγ. Ιωάννης ο Θεολόγος μας λέει ότι «Πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ, ὅτι σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ μένει· καὶ οὐ δύναται ἁμαρτάνειν, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται»

Αν αυτό είναι αληθές και ισχύει γιά τους "γεγεννημένους εκ του Θεού", είναι δυνατόν, να ισχύει κάτι άλλο γιά τον Μονογενή Υιόν και Λόγον του Θεού, τον Κύριό μας Ιησούν Χριστόν;

Ο Αυστραλίας Στυλιανός και ο Ν. Σωτηριόπουλος κατέχουν "θεολογικές γνώσεις", αλλά ο Θεός είναι ο μεγάλος Άγνωστος γι αυτούς. Αρκούντε και οι δυό τους, στο φτηνό αντίγραφο του του εαυτού τους.

Με γεία τους με χαρά τους λοιπόν, αλλά να κρεμάσουν τα αξιώματα και τους τίτλους στο ράφι, γιά να μην παίρνουν και άλλους στο λαιμό τους.

Η έξυπνη αλεπού (όχι η πονηρή), όσα δεν φτάνει, δεν τα κάνει κρεμαστάρια, αλλά πηδάει και τα φτάνει.

Αν βέβαια τολμάει βουτιά στο κενό.

Ανώνυμος είπε...

1.Οι δογματικοί όροι ποτέ δεν εξαντλούν την Αλήθεια της πίστεως. Απλώς την προφυλάσσουν απο την αιρετική απόκλιση, παραπέμποντας στην εν σιωπή και προσευχή προσέγγιση και βίωση της πίστεως εν τη Εκκλησία.
2.Νομίζω πως υπερβολικά και αποσπασματικά στάθηκαν κάποιοι σχολιαστές στη συγεκριμμένη φράση του σεβ/του, ενώ άν πρόσεχαν όλο το κείμενο θα έβλεπαν την επαρκέστατη ανάλυσή του.
3.Ο κ.Σωτηρόπουλος αφορίσθηκε επειδή έκρινε την συγκεκριμμένη εγκύκλιο ή επειδή προσεκλήθη και προσεταιρίσθηκε τους σχισματικούς επιτείνοντας ὲτσι την έκρυθμη κατάσταση (κάτι που έπραξε και κατά την προ 8 ετών εκεὶ επὶσκεψή του όπως μας πληροφορεόί σε παραπάνω σχόλιο ο εκ Μελβούρνης π. Δημήτριος)-αυτό το αγκάθι της εν διασπορά Ορθοδοξίας;
4.Είναι κάποιος αιρετικός επειδή κάποια φορά διατύπωσε μια αμφιλεγόμενη φράση;
Ο Σάλος

Δημήτρης είπε...

Έχει μεγάλη πλάκα που οι υπερορθόδοξοι φλερτάρουν με το δοκητισμό κι από πάνω ξεσηκώνουν τον τόπο για το τι υπονοούσε ο Αυστραλίας

Dimitris Roumeliotis είπε...

Αγαπητε Φιλε 28 Δεκεμβρίου 2012 5:34 μ.μ.

Στις μερες μας φαινεται οτι εχουμε μια ιδιαιτερη δυσκολια.

Δεν κατανοουμαι το θεοθεν της θεηγοριας.

Μας τρωει το "επιστημονικο" μας μυαλο.

Το πολυ "θυραθεν" κανει τον ασχολουμενο με την θεολογια μαλθακο.

Αυτο ειναι ενα προβλημα που νομιζω οτι το εχουμε σχεδον ολοι μας.
Και κατι αλλο επισης,
Δεν ειναι κατανοητο το εννιαιο της Ορθοδοξου θεολογιας.

Συχνα, μια λεπτομερεια, ή ενα συνολο λεπτομερειων, απομωνουται, και εξεταζεται μεμονομενα.

Ετσι εχουμε πολλες συγμωστες παλανες , αλλα και το χειροτερο, εκφραση αιρετικων απωψεων.

Και εκει αρχιζει ο μπαλος....


Δεν μπορει καποιος να επικαλειται για παραδειγμα τις αναφωρες στην Μοναρχια του Πατρος του αγιου Γρηγοτιου του Παλαμα, οταν ο ιδιος οριζει το πατερα διφορετικα απο τον αγιο...

Ετσι μπαινουμε σε ενα κυκεωνα...
Στο κυνηγι της λεπτομερειας, διοτι , μια στραβη θεολογικη γνωμη, ειναι ικανη να κοστισει την απωλεια της αιωνιιοτητας...

Ο καυγας του ασφαλως θεολογειν....
Στον καυγα αυτο, συνηθως ο ενας εχει δικιο.

Εαν ομως φανει οτι εχουν και οι δυο, τοτε, ειτε το θεμα λυνεται σαν τον Παυλο και το Πετρο, ειτε μπλεκεται σαν τον Αγιο Μαξιμο τον Ομολογητη...

Ειναι δυνατον, να ξεγελαστουν αθελητως ειτε να ξεστρατισουν ηθελημενα πολλοι.
Και να φανουν και σωστοι σε μερικους.
Στο Θεο ομως πως φαινωνται?

Dimitris Roumeliotis είπε...

Ανωνυμε 28 Δεκεμβρίου 2012 5:34 μ.μ.

Ειπες αυτο, "Είναι κάποιος αιρετικός επειδή κάποια φορά διατύπωσε μια αμφιλεγόμενη φράση;"

Υποθετω να κατανοεις οτι το κτισμα χρειαζεται τον πνευματικο αγωνα της τελειωσεως του.

Καλλιτερα, ας μην το προχωρησουμε αλλο.... πονα πολυ το θεμα.....

Ο νοων νοειτω και ο γνωριζων,
καλλιον του σιγαν επ' αρτι...


Στην Ορθοδοξη θεολογια τιποτα δεν μπορει να ειναι ασημαντο, μικρο, ανευ σημασιας και επιδεκτο πλανεμενης ή αιρετικης γνωμης, ειδικα οταν "ξεφευγει" απο Ορθοδοξους ταγμενους στην επισκοπη της τοπικης τους Εκκλησιας και ουσιαστικα της ιδιας της Μιας και Καθολικης Εκκλησιας.
Οπως καπωτε ειπε και ο Προυσης Ελπιδοφορος, εαν θελουμε να ειμαστε Ορθοδοξοι, ας παρειμεινουμε μεσα στα ορια της ορθοδοξου θεολογιας..........

Ο Φίλος είπε...

Φίλε Δημήτρη Ρουμελιώτη,

Ο Κύριος μας λέει: «μὴ κρίνετε κατ' ὄψιν, ἀλλὰ τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνετε».

Τι σημαίνει κρίση κατ' όψιν; Ποιά είναι η δικαίαν κρίσιν;

Το κατ' όψιν είναι αυτό που υπέκειτε στην ανθρώπινη αντίληψη, νόηση, σκέψη και γνώση που μπορεί να είναι λανθασμένη. Ενώ δικαίαν κρίσιν είναι η αλάνθαστη κρίση του Θεού, του μόνου απόλυτα Δίκαιου.

Όποιος μετέχει του Θεού, οπωσδήποτε κρίνει δίκαια και αμερόληπτα.

Γι' αυτό φίλε, δεν θα σιγήσουμε, αλλά θα αρπάξουμε όπως αρμόζει, το δίκαιο από τους άδικους.

..........................

Πρός @ Σάλος

Όχι φίλε, δεν είναι οπωσδήποτε αιρετικός εκείνος που "κάποια φορά διατύπωσε μια αμφιλεγόμενη φράση".

Όταν όμως, αντί να μετανοήσει παραδεχώμενος την αστοχία του, προσπαθεί "τεχνηέντως" να καλύψει αυτή, κάνωντας έτσι τα πράγματα χειρότερα, είς βάρος του εαυτού του πρώτα και συνεπώς εις βάρος πολλών ψυχών γιά τους οποίους εσταυρώθει ο Κύριος, τότε φίλε μου μυρίζει απαίσια πονηρή συμπεριφορά.

Και όπως μας το λέει ο Κύριος, κληρονομούμε την συμπεριφορά μας, από τον ανάλογο πατέρα.

Ανώνυμος είπε...

@Φίλος
Φίλε μου ΚΑΙ υπεκφεύγεις λέγοντας άλλα αντί άλλων ΚΑΙ υβρίζεις ξεφεύγοντας -με αποκαλείς υποκριτή και ψευτο..-
Αν είσαι σίγουρος οτι κατάλαβες τι μας λέει ο Άγιος Μάξιμος ποιος σε εμποδίζει; Σχολίασέ το!

Και πρόσεξε το εξής: Ο Άγιος Ιωάννης μας λέει πως ο γεγεννημένος εκ του Θεού δεν ποιεί αμαρτία αλλά που είδες γραμμένο το οτι οι γεγεννημένοι εκ του Θεού δεν έχουν πόλεμο λογισμών; Εκτός βεβαίως απο τον Κύριό μας;
Εδώ, ταπεινά φρονώ, είναι όλη η δυσκολία! Ο Κύριος δεν είχε πόλεμο λογιδμών ώστε κάποιος να υποστηρίξει οτι κατέκτησε την αναμαρτησία μετά από αγώνα και μάλιστα επώδυνο... εκτός κι αν έχει κάποιος στο νου του μόνο τα αδιάβλητα πάθη του Κυρίου μας όπου φυσικά και πόνεσε και πείνασε και δίψασε κτλ κτλ

Αυτά και σε παρακαλώ να προσέξεις το ύφος σου όταν μου απαντάς! Με λυπεί να αντιδρά έτσι κάποιος αδελφός μου και μάλιστα εξαιτίας κάποιων σχολίων μου. Νοιώθω υπεύθυνος για τα ξεσπάσματά σου...

Χαίρετε
Νίκος Παπαπέτρος

Ο Φίλος είπε...

Πρός @Νίκο Παπαπέτρο

Δεν υβρίσαμε κανενός το πρόσωπο φίλε, αλλά καταγγέλουμε τον ευσεβισμό στόν οποίο εγκλωβισμένο βασανίζεται το πρόσωπό σας.

Βεβαίως και έχουν πόλεμο γεγεννημένοι εκ του Θεού, αλλά "Οἴδαμεν ὅτι πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐχ ἁμαρτάνει, ἀλλ᾿ ὁ γεννηθεὶς ἐκ τοῦ Θεοῦ τηρεῖ ἑαυτόν, καὶ ὁ πονηρὸς οὐχ ἅπτεται αὐτοῦ"

Bγαίνουν πάντα νικητές.

Εδώ είναι η διαφορά μεταξύ αυτών και των γεγεννημένων εκ του κόσμου τούτου, ο οποίος "ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται".

Ο ευσεβισμός και εκείνοι που τον υπηρετούν είναι εκ του κόσμου τούτου.

Αυτούς φίλε, να λυπάσαι και να πενθείς.

Ανώνυμος είπε...

ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ 38 ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ 5 ΕΤΗ ΩΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΗΛΙΤΟΥΠΟΛΕΩΣ 43 Ε Τ Η
ΔΕΧΘΗΚΕ ΛΥΣΑΛΕΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ ΠΡΟΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΟΜΩΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΝ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΚΑΙ Η ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.Η ΣΥΚΡΟΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΣΕ ΕΝΟΡΙΕΣ Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΝΟΙΣΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΔΙΑ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥ.ΤΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΟΛΛΑ.ΔΕΝ ΕΚΓΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΣΕΙΣ ΛΙΤΟΣ ΑΠΕΡΙΤΟΣ ΣΤΑ ΑΜΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΔΙΑΓΕΙ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΓΝΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΝΗΤΟΣ ΚΑΙΠΟΛΙΤΕΥΕΤΑΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΡΕΣΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Dimitris Roumeliotis είπε...

Αγαπητε Σάλο,
νομιζω οτι στην Ορθοδοξη θεολογια, δεν χωρει νοητικος πειραματισμος, οπως στην λεγομενη θυραθεν επιστημη.

Στην επιστημη, η αμφισβητηση, ειναι ειναι το καυσιμο της μηχανης της προοδου.
Ο ανευ οριων συλλογισμος ειναι επιβεβλημενος, αρκει να παραμενει μεσα στα κοινως αποδεκτα ορια και εργαλεια της επιστημης.
Η καινοτομια και η αναζητηση της αληθειας, ειναι η επιτομη της επιστημης.

Στην Ορθοδοξη θεολογια, συμβαινει κατι αλλο.

Η αληθεια ειναι δεδομενη και αναλοιωτη, καθ'ολη την διαχρονια της ανθρωπινης υπαρξεως απο Πεντηκοστης και μετα.

Δεν χωρει καινοτομια στην Ορθοδοξη θεολογια.

Υποθετω οτι κατανοειται τον ορο θεοπνευστια.

Για την Ορθοδοξια, η πιστη, το μυστηριο της ευσεβειας, ειναι δωρο θεου και επιτηδειο ανθρωπινης αποδοχης ή αποριψεως.

Το ιδιο ακριβως ισχυει και για την θεολογια της.

Δεν οριζεται παραγωγη νεοτερας γνωσεως στην Ορθοδοξια.

Η λατινικη και γενικοτερα η δυτικη θεολογια αντιθετως, εμπλουτιζεται(?) με την οποια "βλακεια", και την αποκαλω "βλακεια", θελωντας να παραμεινω σε καθε οριο ευγενειας και δημοσιου διαλογου.

Αλλαξε σε κατι ο Θεος για να αλλαξει η θεολογια Του?

Και οταν καποιος δεν επιλεγει προσωπικα να παραμεινει μεσα στα ορια της Ορθοδοξου θεολογιας, εχει την αυτεξουσια δυνατοτητα να πρεσβευει οτι εκεινος κρινει.

Ομως μεσα στην ιδιοπιστια του, διαχωριζεται απο την κοινη πιστη, την συνεχουσα την Εκκλησια.

Και για να μη εχει προβλημα η ιδιοπιστια του, με την ομοπιστια της Εκκλησιας, εγκαθιστα προτασεις καινοτομιας του ειδους, "Δεν υφισταται καμια εννοια ομοπιστιας συνεχουσας την Ορθοδοξο Εκκλησια"

Και σε αυτο τον "λακο" ευρισκεται ο Σεβασμιοτατος Αυστραλιας.

Πως να το κανουμε. Ο Αυστραλιας, στο παρον αρθρο, εκφραζει την ιδιοπιστια του.

Εμεις πιστευουμε εις τελειον Θεον, τελειως σαρκωθεντα, ξενον αμαρτιας εις το παντελες απο της εν κοσμω γεννησεως και εως του Σταυρικου Θανατου και της Αναληψεως Του.

Εκεινος, ο Αυστραλιας, δηλοι δημοσιως, αλλοτρια πιστη, στο παρον τουλαχιστον αρθρο...

Και εαν, με το αρθρο αυτο, επαναλαμβανει το ιδιο θεολικο σφαλμα, εχει ηλικια ο ιδιος να πραξει κατα Θεον το πρεπον.

Επι θεολογικου, ο οποιος αλλος, αλλα και εγω, ο μη σπουδασας θεολογια, και προφανως ερασιτεχνης Ορθοδοξος, δεν μου επιτρεπεται τετοιο λαθος, και ενι περιπτωσει, τουλαχιστον μια συγνωμη την εχω ζητησει.

Ενας Επισκοπος ομως, και με ενα θλιβερο περιστατικο στην φαρετρα του, αν μη τι αλλο, ωφειλει να προσεχει τι γραφει.

Και εαν το εχει ξαναγραψει, δεν ειναι δυνατον να επικαλεσθει το ανθρωπινως λανθανειν.

Προσωπικως δεν γνωριζω ουδεν περι του Σεβασμιοτατου Αυστραλιας, πλην του παροντος αρθρου, το οποιο ειναι οντως θεολογικως απαραδεκτο....

Θα το πω αρκετα απλα, λογω της σεβαστης αρχιερωσυνης του.

Ειναι απαραδεκτο να αποδιδει καποιος, ο οποιος καποιος, εννοιες εφαρμογης πραγματωσεως "πραξεως" προς επιτιδειοτητα "θεωριας" σε αυτον που προσφερει την "θεωρια"....

Βεβαιως, αυτα τα "κουφα" απαιτουν ορθοδοξες καρδιες, μυαλα και γνωσεις για να γεινουν κατανοητα, αλλα και την αποφαση να παραμεινει ο καθενας απο εμας, εντος των οριων της θειας παραδοσεως.... και αυτο οικειοθελως βεβαιως...

Ο Φίλος είπε...

Φίλε Παναγιώτη Ανδριόπουλε,
γιατί δεν ανεβάζετε όλα τα σχόλια;

Αγνοείτε τον Απ. Παύλο που μας λέει: «Και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις άκάρποις του σκότους, μάλλον δέ και ελέγχετε»; Καθώς και τον Μέγα Βασίλειο που δικαιολογεί αυτήν την σπουδή των ευσεβών με αυτά τα λόγια: «Διώκουσι τοίνυν το δίκαιον, ίνα εύρόντες άρπάσωσιν αυτό»;

Μήπως φίλε, όπως ο Αυστραλίας Στυλιανός, ο Ν. Σωτηριόπουλος και ο Νίκος Παπαπέτρος, αγνοείτε και εσείς τον εαυτό σας;

Ανήκετε στον Χριστό ή στόν εαυτό σας;

Περιμένουμε να μας δώσετε μια ειλικρινή και ευθεία αντρίκια απάντηση.

Ανώνυμος είπε...

@Φίλος
Φίλε μου ό,τι θέλετε λέτε και για το θέμα μας κουβέντα!
Καταρχάς άπαντες γνωρίζουν οτι τα σχόλια δεν φύονται μόνα τους! Πριν λεχθούν, όπως θα γνωρίζετε, 'παράγονται' στην καρδία ενός εκάστου. Αν λοιπόν με κατηγορείτε λέγοντας οτι τα σχόλιά μου είναι τυλιγμένα με πέπλο υποκρισίας και ψευτοευλάβειας εμμέσως πλην σαφώς με κατηγορείτε για υποκρισία και ψευτό...
τα άλλα που λέτε εσείς είναι δικαιολογίες!
Εκτός κι αν νομίζετε πως τα σχόλια βγαίνουν καθαρά από την καρδία και μετά διαλέγουν μόνα τους πέπλο ή μπέρτα ή ό,τι άλλο!!!
Μια συγγνώμη εκ μέρους σας νομίζω πως επιβάλλεται.

Ακόμη θα ήθελα να μου πείτε από τις λίγες κουβέντες που είπα πώς είδατε ότι ΤΑΧΑ υπηρετώ την ευσεβισμό; Μήπως νομίζεται πως όποιος λογισμός κι αν σας έρθει στο μυαλό είναι και αποκάλυψη; Σας παρακαλώ άλλη φορά να είστε πιο προσεκτικός, με όλους. Και να προσέχετε τους λογισμούς σας όταν αφορούν αδελφούς σας!

Νίκος Παπαπέτρος

Ανώνυμος είπε...

ΠΑναγιώτη, ήθελα και τι δικήσ ου γνώμη ως θεολόγου.

Το κέιμενο του Αυστραλίας δεν είχε δογματικό λάθος; ήταν άψογο; τόσο λάθος κάνει ο Σωτηρόπουλος;

Ο Φίλος είπε...

Κύριε Νίκο Παπαπέτρο,

γράφω ελεύθερα, ότι και όπως μου κατεβεί, δεν προσέχω ούτε και θέλω.

Είμαι ότι γράφω και γράφω ότι είμαι.

Θέλω να είμαι αυθεντικός, εσείς όμως δεν θέλετε. Είναι δικαίωμά σας.

noname είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

@Φίλος
Φίλε μου είστε ό,τι αγαπάει η καρδιά σας να είστε!
Να μην είστε σίγουρος όμως για την αυθεντικότητα των όσων νομίζετε πως είστε και φυσικά, επαναλαμβάνω, μην βάζετε λογισμούς για την αυθεντικότητα των άλλων.

Νίκος Παπαπέτρος

Ο Φίλος είπε...

Κύριε Νίκο Παπαπέτρο,

με πάσα ειλικρίνια σας το γράφω, δεν αμφέβαλλα καθόλου γιά την αυθεντικότητα του ιερού προσώπου σας.

Dimitris Roumeliotis είπε...

Ο Θεανθρωπος Ιησους Χριστος, εχει φυσικη αναμαρτησια, οπως λεγει ο αγιος Διονυσιος Αλεξανδρειας, "“«Ει μή γάρ ήν ο Χριστός αυτός, ο ών Θεός Λόγος ουκ ηδύνατο είναι αναμάρτητος. Ουδείς γάρ αναμάρτητος ει μή είς ο Χριστός ως καί ο Πατήρ του Χριστού καί τό Άγιον Πνεύμα»” (См.: Simon de Magistris. Op. cit. P. 214-215)."

Και βεβαιως δεν εχει την αναμαρτησια κατακτηθειας εξ αγωνος πνευματικου.

Γρηγόρης Καραγιαννίδης είπε...

Αγαπητοί σχολιαστές,

Όταν ο κ. Ανδριόπουλος ανήρτησε το κείμενο του αρχιεπισκόπου Στυλιανού σκέφτηκα ότι, επιτέλους, ανοίγει ο δρόμος για ένα γόνιμο θεολογικό διάλογο, μακριά από κραυγές και αντεγκλήσεις. Όμως, αλίμονο, από τα 38 σχόλια, που αυτή τη στιγμή υπάρχουν, μόνο 3 περιέχουν βιβλικά ή πατερικά χωρία και επιχειρήματα. Τα υπόλοιπα είναι λίβελλοι ή έπαινοι, πολλές φορές και τα δύο, που δυστυχώς δεν άπτονται της Χριστολογίας αλλά αφορούν πρακτικές και ατοπήματα της μιας ή της άλλης πλευράς. Για χάρη της συζήτησης, που ελπίζω ότι θα γίνει και θα βοηθήσει όλους μας στην ανεύρεση της αλήθειας της Εκκλησίας μας, παραθέτω κάποια χωρία πάλι από το Μάξιμο (από την επιστολή προς Μαρίνον) και εύχομαι, και το εννοώ, να υπάρξει ουσιαστικός αντίλογος, με χωρία, επιχειρήματα ή διαφορετικές ερμηνείες των εν λόγω χωρίων, που θα προαγάγει τη συζήτηση και θα ωφελήσει όλους μας.


1.Το πρώτο ερώτημα, που νομίζω ότι τίθεται, είναι αν ο Χριστός ήταν εγκρατής ή απαθής. Κατά τον αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας (αν δεν τον παρερμηνεύω) ο Χριστός ήταν εγκρατής. (ετονίσαμε τον πραγματικό αγώνα του Χριστού και την προσωπική νίκη Του πάνω σ' όλα τα δεδομένα του αμαρτωλού κόσμου τον οποίο ήλθε να ανακαινίσει...γράψαμε και πιστεύομε ότι την αναμαρτησία Του ο Χριστός την επαλήθευσε, και συνεπώς την κατέκτησε, βήμα προς βήμα, μέσα από αγώνα γνήσιο και όχι "εικονικό"). Όμως ο Μάξιμος ο Ομολογητής κατηγορεί εκείνους που δέχονται το Χριστό ως εγκρατή. Συγκεκριμένα:
«Εἰ δέ προαιρετικόν, ὅπερ καλοῦσι γνωμικόν, ἤ κατά φύσιν ἔσται πάντως, τόν τρόπον τῆς τῶν ἐπί Χριστῷ πρακτῶν χρήσεως ἔχον διά πάντων συνεύοντα τῷ λόγῳ τῆς φύσεως• καί οὐκ ἀπαθής, ἀλλ᾿ ἐγκρατής οὕτω γε παθῶν κατ᾿ αὕτούς ὁ Χριστός ὑπάρχων δειχθήσεται• καί κατά προκοπήν ἀγαθός, ὅ τί ποτε τήν φύσιν ἐστί».


2. Κανένα από τα δύο αντιμαχόμενα μέρη δεν αμφισβητεί την αναμαρτησία του Κυρίου. Όμως το δεύτερο ερώτημα που τίθεται είναι πώς ο Χριστός βίωσε την αναμαρτησία. Γράφει ο αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας: Εάν ο Χριστός την εξ άκρας συλλήψεως αναμαρτησία την είχε βιώσει στατικά και εν απαθεία, δηλ. ανωδύνως, τότε δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα, μήτε ηθική και σωτήρια για μας αξία, τα Πάθη και οι πειρασμοί Του. Διότι πάθη και στατική αναμαρτησία, είναι τελείως ασυμβίβαστα. Για το ίδιο θέμα ο Μάξιμος ο Ομολογητής αναφέρει: «Τό γάρ ἀνθρώπινον τοῦ Θεοῦ, κατά προαίρεσιν ὡς ἡμεῖς οὐ κεκίνηται, διά βουλῆς πεποιημένον καί κρίσεως τήν τῶν ἀντικειμένων διάγνωσιν• ἵνα μή φύσει κατά προαίρεσιν νομισθείη τρεπτόν• ἀλλ᾿ ἅμα τῇ πρός τόν Θεόν Λόγον ἑνώσει τό εἶναι λαβόν, ἀδίστακτον, μᾶλλον δέ στάσιμον τήν κατ᾿ ὄρεξιν φυσικήν ἤτοι θέλησιν, κίνησιν ἔσχεν• ἤ κυριώτερον εἰπεῖν, τήν στάσιν ἀκίνητον ἐν αὐτῷ κατά τήν ἀκραιφνεστάτην οὐσίωσιν τῷ Θεῷ Λόγῳ παντελῶς θεωθεῖσαν• ἥν φυσικῶς τυπῶν τε καί κινῶν (6)»

Οπότε συνοψίζοντας τα παραπάνω, κατά τον Μάξιμο τον Ομολογητή, έχουμε τα εξής: ο Χριστός είναι απαθής και όχι εγκρατής (δηλαδή δεν είναι αγαθός κατά προκοπή) και η ορεκτική, φυσική Του κίνησή δηλαδή η θέληση είναι αταλάντευτη, ακριβέστερα στάσιμη. Συνεπώς κατά το Μάξιμο η απάθεια και η στάσιμη θέληση του Χριστού δεν ενέχουν τον κίνδυνο ούτε του δοκητισμού ούτε του μονοφυσιτισμού ούτε ακόμα περισσότερο του απολλιναρισμού.

ΥΓ: Φυσικά είναι αυτονόητο ότι κανείς από μόνος του δεν μπορεί να προσάψει την κατηγορία του αιρετικού στον οποιονδήποτε. Αυτό είναι δικαίωμα που ανήκει μόνο σε σύνοδο. Τα παραπάνω αποτελούν απλώς μια ελάχιστη συμβολή σε έναν διάλογο που μακάρι να συνεχιστεί και να είναι γόνιμος.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι ο σχολιασμός του κ. Καραγιαννίδη ξεκαθαρίζει το τοπίο, θέτοντας ενώπιόν μας το πραγματικό ερώτημα, αν δηλαδή ο Κύριος υπήρξε απαθής ή εγκρατής. Αυτό που ήθελα να καταθέσω εγώ, είναι ότι δεν είμαι βεβαιος ότι οι δυο αυτοί, πολωτικοί κατ' ουσίαν, όροι, μπορούν στη μονοσήμαντή τους απολυτότητα να προσεγγίσουν το υπό συζήτηση χριστολογικό μυστήριο. Καταρχάς, εκτός από τις αιρέσεις του μονοθελητισμού, του μονοφυσιτισμού και του απολλιναρισμού, υπάρχει και αυτή του αφθαρτοδοκητισμού. Φοβάμαι ότι η απολυτοποιημένη εμμονή στην φυσική (=μηχανιστική) απάθεια του Χριστού μας οδηγεί στον αφθαρτοδοκητισμό τούτη τη φορά όχι του σώματος, αλλά της συνειδήσεώς Του: Υπήρχε λόγος, πολύ σοβαρός, για το οποίον η Εκκλησία καταδίκασε τον αφθαρτοδοκητισμό, καθώς ο τελευταίος υπονόμευσε ουσιαστικά την πραγματικότητα της Ενσάρκωσης -- εύλογα την υπονόμευσε, αν το σώμα του Κυρίου δεν υπήρξε φθαρτό, δηλ. ανθρώπινο, όπως το δικό μας: θα είχαμε τότε να κάνουμε με μια θεατρική παράσταση ή μιαν εικονική Ενσάρκωση, μια προσομοίωση της Ενσάρκωσης. Το ίδιο συμβαίνει και αν μεταφέρουμε τον αφθαρτοδοκητισμό από το πεδίο του ΣΩΜΑΤΟΣ στο πεδίο της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του Χριστού: σε μια τέτοια περίπτωση, ο Χριστός δεν θα είχε σαρκωθεί πραγματικά, αλλά πρσποιούμενος τον (τέλειο) άνθρωπο, έχοντας γεννηθεί φορώντας ένα αδιάβροχο πνευματικό σελλοφάν, που εξαπατά όχι μόνο τον διάβολο, αλλά και τον άνθρωπο. Σε καμμία περίπτωση δεν αρνούμαι την ποιοτική διαφορά που εισάγει στο Πρόσωπο του Κυριου η άσπορος σύλληψή Του -- τον απαλλάσσει από τον φαύλο κύκλο της φυσικής ροπής προς το κακό που κληρονομούμε όλοι μα ςκατά τη δική μας βιολογική σύλληψη, κυοφορία και γέννηση, ένεκα τω οποίων καλούμαστε να είμαστε εγκρατείς με τρόπο που ο Χριστός ΔΕΝ ήταν. Αλλά, αυτό δεν σημαίνει ότι Ο Κύριος έπαιξε θέατρο, π.χ. κατά τη διαμονή Του στην έρημο και τη δοκιμασία που υπέστη από τον μισόκαλο. Εδώ ακριβώς θεωρώ ότι μας είναι χρήσιμη η διάκριση του Σεβασμιωτάτου Αυστραλίας ανάμεσα στο δυνάμει και το ενεργεία της αναμαρτησίας, μια λεπτότατη διάκριση, που διασφαλίζει όχι μόνο (1) την αναμαρτησία του Κυρίου και την ποιοτική Του διαφορά από το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος σε επίπεδο συνείδησης, αλλά (2) και την πραγματικότητα της ανθρωπινότητάς του. "Τέλειος" άνθρωπος δεν σημαίνει προσοίση και ρομποτική (=ΑΝΕΞΟΔΗ) αναμαρτησία.
Αυτες τις λιγες σκέψεις ήθελα να καταθέσω.

Σοφία είπε...

Παρερμηνεύοντας την Ποιμαντορική μας Εγκύκλιο στα Χριστούγεννα του 1998, διαδίδουν με κάθε τρόπο σ'όλη την οικουμένη ότι με το κείμενο εκείνο δήθεν αρνηθήκαμε την αναμαρτησία του Κυρίου και ότι εκηρύξαμε και συνεχίζομε κηρύττοντες, ούτε λίγο ούτε πολύ, "αμαρτωλό Χριστό"! Το πρώτο που έχομε να πούμε με άμετρη ιερή αγανάκτηση είναι:´´Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην!´´ Γιατί χωρίς αυτή τη δέηση περί συγχωρήσεώς των είναι βέβαιο ότι δε θα βρει σωσμό η ψυχή των, με τόση άδικη κατηγορία εναντίον Ορθοδόξου Επισκόπου. Αν είχαν ίχνος φόβου Θεού και δεν είχαν τυφλωθεί από τον εωσφορισμό τους, θα ´πρεπε να τους είχε αναχαιτίσει απο μια τέτοια αθεόφοβη συκοφαντία και μόνο η δήλωση, μέσα στο κείμενο της επιμάχου Εγκυκλίου, ότι μιλούμε για ´´την αναντίρρητη αναμαρτησία του Κυρίου´´.

Related Posts with Thumbnails