ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΟΥΣΙΚΑ (Σ)ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τρεις συναυλίες από τον πεφιλημένο της Ιδιωτικής Οδού σολίστ στο βιολί Γιώργο Δεμερτζή μέσα σε μια εβδομάδα, με τρία διαφορετικά προγράμματα και τρία επίσης διαφορετικά σχήματα μουσικής δωματίου, σε τρεις ονειρικές γωνιές της Ελλάδας. 

Την Παρασκευή 24 Αυγούστου ο Γιώργος Δεμερτζής μαζί με τον ταλαντούχο νέο πιανίστα Βασίλη Βαρβαρέσο άνοιξαν στην Ύδρα τις εορταστικές εκδηλώσεις "Κουντουριώτεια 2012".

Ήταν, κατά πως έμαθα, ένα πραγματικό ρεσιτάλ για πιάνο και βιολί, που πραγματοποιήθηκε στον προαύλιο χώρο του Καθεδρικού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ύδρας, ο οποίος παραχωρήθηκε πρώτη φορά θαρρώ από την Μητρόπολη για μια τέτοια εκδήλωση. 

Οι δύο καλλιτέχνες ερμήνευσαν τη Σονάτα σε μι ελάσσονα Κ. 304 του W.A. Mozart, την Φαντασία σε ντο μείζονα D. 934 του F. Schubert και την Σονάτα για βιολί και πιάνο του C. Franck.

Η διοργάνωση της μουσικής βραδιάς, που συγκέντρωσε πολύ κόσμο, ήταν μια πρωτοβουλία της Ένωσης Ξενοδοχείων και Ξενώνων Ύδρας και τα έσοδα της διατέθηκαν στο Κουλούρειο Νοσοκομείο Ύδρας.

Την Κυριακή 26 Αυγούστου ο Γ. Δεμερτζής με το περίφημο Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο που ο ίδιος ίδρυσε, έδωσαν μια μοναδική συναυλία στο Μικρό Θέατρο των Κατουνίων. Πρόκειται για μια καθαρά ιδιωτική πρωτοβουλία του Αλέξανδρου Παναγιωτόπουλου. 

Ένας ξεχωριστός θεατρικός χώρος ενταγμένος στα  ερείπια των εγκαταστάσεων των παλαιών μεταλλείων στη περιοχή Κατούνια της Λίμνης Ευβοίας, όπου από το 1991 συντελείται μια ευρύτερη αρχιτεκτονική επέμβαση με στόχο να μην διαταραχτεί το ύφος και η αύρα του εξαιρετικού αυτού χώρου.  Ο χώρος αυτός καθιερώθηκε πια σαν ένας ιδιαίτερος χώρος, μουσικών εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται επί τρία συνεχή χρόνια, χωρίς συμβιβασμούς ως προς την ποιότητα. 

Έτσι εκεί το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο (Γιώργος Δεμερτζής – βιολί,  Δημήτρης Χανδράκης – βιολί,  David Bogorad – βιόλα και Άγγελος Λιακάκης - τσέλο), έπαιξε ένα πολύ απαιτητικό πρόγραμμα:  το  Κουαρτέτο αρ. 3 (1935) και 13 από τους 36 χορούς του Νίκου Σκαλκώτα, παρεμβάλλοντας  το έργο του Σίμου Παπάνα  «La Folia» (2008), του οποίου το κεντρικό σημείο είναι η τρέλλα, Το θέμα, στο οποίο γράφει παραλλαγές έχει τις ρίζες του στην εποχή του μπαρόκ, ως «οι τρέλες της Ισπανίας». Πάνω σε αυτό  αυτοσχεδίαζαν δείχνοντας τις ικανότητές τους οι μουσικοί της εποχής και έγραψαν διάσημα έργα συνθέτες όπως ο Κορέλι και ο Βιβάλντι. 

Περισσότερα για του συνθέτες και τα μουσικά κομμάτια μπορείτε να διαβάσετε σ’ ένα κείμενο του Γιώργου  Δεμερτζή εδώ. Η συναυλία χειροκροτήθηκε θερμά από το κοινό που αποτελούνταν από κατοίκους  της Λίμνης και επισκέπτες-φίλους από την Αθήνα. Περισσότερα για τη συναυλία διαβάστε εδώ.

Να σημειώσουμε ότι ο Γιώργος Δεμερτζής με το ΝΕΚ έχει ηχογραφήσει υποδειγματικά τα κουαρτέτα του Σκαλκώτα, έχει ασχοληθεί με ό,τι έχει γράψει ο συνθέτης για βιολί, και στις 5 Οκτωβρίου θα παίξει με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών το κοντσέρτο για βιολί του Σκαλκώτα.

Την Τετάρτη 29 Αυγούστου στο Minoa Palace στον Πλατανιά Χανίων (Κρήτη) ο Γιώργος Δεμερτζής στο βιολί, με τον  Άγγελο Λιακάκη, τσέλο και τον Βασίλη Βαρβαρέσο στο πιάνο, ερμήνευσαν δυο σπουδαία πιάνο τρίο της μουσικής φιλολογίας: Το Πιάνο Τρίο σε Μι ύφεση μείζονα op. 100, D929 του Franz Schubert, και το Πιάνο Τρίο Νο.2 σε ρε ελάσσονα,“Ελεγειακό” του Sergei Rachmaninov. Περισσότερα για τους συνθέτες και τα έργα διαβάστε εδώ.

Σε λιγότερο από μια εβδομάδα, αγαπητοί συνοδίτες, ο Γ. Δεμερτζής έδωσε τρία ρεσιτάλ μουσικής δωματίου με οκτώ διαφορετικά έργα ευρύτατου ρεπερτορίου.

Τα καλοκαίρια συνήθως οι καλλιτέχνες περιάγουν ένθεν κακείθεν μια παραγωγή τους. Εδώ οι πολλές παραγωγές συνιστούν την όντως δημιουργικότητα, με λογισμό και μ’ όνειρο.

Μια αληθινή Μουσική Ποιητική!

Π.Α.Α.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΘΕΡΟΣ

O Αύγουστος τελειώνει και το καλοκαίρι επίσης...

Αποχαιρετούμε το θέρος με Αυγουστιάτικες εικόνες από την Κω των Δωδεκανήσων, που μας έστειλε φίλος της Ιδιωτικής Οδού.

Καλό φθινόπωρο τώρα!

Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΤΟΥ "ΑΛΗΘΩΣ" ΣΤΟ ΜΠΑΝΑΤΟ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Και ενώ η Ζάκυνθος - δυστυχώς - καίγεται (και φέτος!) ο ποιητής π. Παναγιώτης Καποδίστριας επιμένει οικολογικά, υψώνει δηλ. την προφητική φωνή της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την προστασία του περιβάλλοντος. Και το κάνει σε κάθε ευκαιρία βέβαια, αλλά εξαιρέτως απόψε στο πλαίσιο του «ΑΛΗΘΩΣ». 

Μετά, λοιπόν, τον επιτυχημένο περυσινό πρώτο κύκλο του Κέντρου Λόγου της Ενορίας Μπανάτου «ΑΛΗΘΩΣ», η μορφωτική προσπάθεια συνεχίζεται με τις δραστηριότητες του νέου ακαδημαϊκού έτους 2012-13. 

Η πρώτη σύναξη για φέτος στοχεύει ξανά στην οικολογική ευαισθητοποίηση και πρόκειται να πραγματοποιηθεί σήμερα Πέμπτη, 30 Αυγούστου 2012, παραμονή της θεομητορικής εορτής της Αγίας Ζώνης, ώρα 7.45 μ.μ., στον προαύλιο χώρο του εορτάζοντος μικρού παρεκκλησίου της Παλαιάς Βλαχέραινας Μπανάτου περιλαμβάνοντας: 

α) Αγιασμό, με το «Χέρι του Αγίου Διονυσίου», για την έναρξη των Συνάξεων. 

β) Δέηση υπέρ του Φυσικού Περιβάλλοντος, με την ευκαιρία μάλιστα της Εκκλησιαστικής Ημέρας Περιβάλλοντος κάθε 1η Σεπτεμβρίου. 

γ) Ομιλία του Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτη Καποδίστρια, με θέμα: «Ορθόδοξος Μοναχισμός και Φυσικό Περιβάλλον».

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΠΑΤΗΣΕ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

Αλέξ. Κ. Παπαδερός 
Αφιέρωμα στη μνήμη του Nηλ Όλντεν Άρμστρονγκ (1930-2012)

Το απόγευμα της Κυριακής, 20 Ιουλίου 1969, την ώρα που είχε προβλεφθεί ότι θα γίνει η προσεδάφιση του διαστημοπλοίου «Απόλλων 11» με τους πρώτους ανθρώπους στη Σελήνη (6.00 μ.μ.) τελέσθηκε με πρωτοβουλία της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης ειδική ιεροτελεστία στην Ι. Μονή Γωνιάς Χανίων υπέρ ευοδώσεως της ιστορικής εκείνης αποστολής. 

Προεξήρχε ο Σεβασμ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος, περιστοιχιζόμενος από πολλούς ιερείς. Παρέστησαν πολλοί Κρήτες και αλλοδαποί, κυρίως Αμερικανοί. Το δεύτερο στιχηρό (Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον…) και την ΕΥΧΗ συνέθεσε ο Γεν. Διευθυντής της Ακαδημίας Αλέξ. Κ. Παπαδερός. 

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ 

Διάκονος: Εὐλόγησον Δέσποτα
Ἱερεύς : Εὐλογητός...
Ἀναγνώστης: Ψαλμός 148ος
Στιχηρά
Χορός: Σὲ Κύριε τὸν ὄντα ἐν πάσῃ τῇ κτίσει...(Ἑσπερινὸς Σαββάτου, πλ. β΄).

Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, διανοίας φωτίζει, ἐπιστήμην τελειοῖ, οὐρανούς τῷ ἀνθρώπῳ διήνοιξε, πρὸς ἀστέρας ἀνόδους ἐπέτρεψεν, ὅλην συγκροτεῖ τὴν τοῦ σύμπαντος φύσιν. Ὁμοούσιε καὶ ὁμόθρονε, τῷ Πατρί καὶ τῷ Υἱῷ, Παράκλητε, δόξα Σοι. 

Δοξολογία
Μικρά συναπτή
Διάκονος: Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεός...

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ πάντων τῶν ἐν ἐπιστήμῃ καὶ τεχνουργίᾳ διακονούντων ἀδελφῶν ἡμῶν καὶ ὑπέρ φωτισμοῦ αὐτῶν καὶ εὐοδώσεως τοῦ κατὰ Θεὸν ἔργου αὐτῶν. 

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν δούλων Σου Νήλ, Ἔντουϊν καὶ Μάικελ, τῶν μακρὰν τῆς γῆς τῇ ὥρᾳ ταύτῃ ἐπ’ ἐλπίδι διαπορευομένων, ὑγείας, σωτηρίας, ἀντιλήψεως καὶ διαφυλάξεως αὐτῶν. 

Ἱερεύς : Ὅτι ἐλεήμων...
Διάκονος: Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Χορός: Κύριε, ἐλέησον.
Ἀρχιερεύς: ΕΥΧΗ 

Κύριε, ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ μέγας καὶ δυνατός, 

ὁ τὸ χάος εἰς κόσμον μεταμορφώσας, 

ὁ κατασκευάσας τὴν γῆν ἐν σοφίᾳ 

καὶ κατακοσμήσας τοὺς οὐρανοὺς δι᾽ἀστέρων, 

ὁ θεμελιώσας τὰ σύμπαντα τῷ δακτύλῳ τῷ Σῷ. 

Ναί, Κύριε παντοκράτορ, 

ὁ ποιήσας φωστῆρα μέγαν εἰς ἀρχάς τῆς ἡμέρας 

καὶ φωστῆρα ἐλάσσω εἰς ἀρχάς τῆς νυκτός 

καὶ θέσας αὐτούς ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ, 

ὥστε φαίνειν ἐπί τῆς γῆς 

καὶ διαχωρίζειν ἀνὰ μέσον τοῦ φωτός 

καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους· 

ὁ κραταιὸς καὶ φοβερός ἐν ἰσχύι, 

ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν· 

ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καὶ καπνίζονται· 

ὁ ἐνδυσάμενος μεγαλοπρέπειαν καὶ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον. 

Ὁ ἐκτείνων τόν οὐρανόν ὡσεὶ δέρριν, 

ὁ τιθείς ὑδατόρρυτα νέφη τὴν ἐπίβασίν Σου, 

ὁ περιπατῶν ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων· 

ὁ ἐξαποστέλλων τοὺς ἀγγέλους Σου οὐρανόθεν 

ὡσεὶ φλόγα πυρός. 

Ὁ Ἠλίαν τὸν Θεσβίτην, τεθρίππῳ ἅρματι πυρίνῳ 

οὐρανὸν διιππεύοντα, ἀεροβάτην πυρφόρον 

καὶ διφρηλάτην ἀναδείξας οὐρανοδρόμον. 

Ὁ καταβάς εἰς Ὄρος Σινᾶ ἐν νεφέλῃ 

καὶ παραδοὺς Μωυσῇ ἐντολάς σωτηρίους· 

εἶτα δὲ καὶ τὸν Μονογενῆ Σου Υἱόν καταπέμψας τῷ κόσμῳ, 

τοῦ διανοῖξαι τῷ Σταυρῷ οὐρανοὺς κεκλεισμένους, 

ἀναστάντα δέ πάλιν εἰς οὐρανούς ἀναλαβών ἐν νεφέλῃ καὶ δόξῃ. 

Ὁ τόν Ἀπόστολόν Σου οὐρανοβάμονα ἀναδείξας 

καὶ ἕως τρίτου οὐρανοῦ ἀναρπάσας, 

ἔνθα ἄρρητα ῥήματα ἤκουσεν, 

ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι. 

Ναί, Κύριε πανοικτίρμον, 

ὁ ποιήσας ἄνθρωπον κατ᾽ εἰκόνα τὴν Σὴν 

καὶ στεφανώσας αὐτὸν δόξῃ καὶ τιμῇ· 

Σύ αὐτόν ἐπὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν Σου φιλανθρώπως κατέστησας· 

Σὺ τῷ Πνεύματί Σου τῷ Ἁγίῳ κατελάμπρυνας αὐτοῦ τὴν διάνοιαν, 

εἰς τὸ μελετᾶν τὰ θαυμάσιά Σου 

καὶ κατανοεῖν τῶν μεγαλουργιῶν Σου τὸ πλῆθος· 

Σύ δέδωκας αὐτῷ λογισμὸν καὶ σοφίαν 

εἰς τὸ διερευνᾶν τὰς τῆς φύσεως δομὰς καὶ τοὺς ὅρους 

καὶ προάγεσθαι ἐν ἐπιστήμῃ καὶ γνώσει, 

καὶ μηχανὰς τεχνουργεῖν ἀφθόνως ποικίλας 

εἰς θεραπείαν τοῦ λαοῦ Σου καὶ τέρψιν, 

Σύ γάρ πάντων τῶν φώτων πατήρ, παντογνῶστα! 

Ἰδοὺ νῦν ἄνθρωπος ἐπιμελείᾳ καὶ μόχθῳ 

εἰς ἄκρον ἐπιστήμης καὶ τέχνης ἀχθείς, 

οὐρανούς ἀνατρέχει πυροκινήτοις ὀχήμασι, 

ζήλῳ φλεγόμενος τοῦ διακριβῶσαι φύσιν καὶ κάλλος 

τῶν κτισμάτων Σου τῶν ἐπέκεινα γῆς. 

Ἡμεῖς οὖν θάμβει συνεχόμενοι ἐν ἐκστάσει, 

δοξολογίαν ἐκ βαθέων προσφέρομέν Σοι 

καὶ εὐχαριστίας εὐγνωμόνοις καρδίαις, 

τὰ καλά τε καὶ θαυμαστά λογιζόμενοι πάντα, 

ὅσα τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἐπιτελεῖν ἐπιτρέπεις. 

Δεόμεθά Σου δέ, πανάγαθε, ἐκτενῶς, 

συγχώρησον καὶ ἀνάπαυσον τοὺς δούλους Σου, 

τοὺς προαπελθόντας πατέρας καὶ ἀδελφοὺς ἡμῶν, 

τοὺς ἐν ἐργαστηρίῳ καὶ ἐπιστήμῃ, 

τοὺς ἐν πειράμασι καὶ κατασκευαῖς 

καὶ παντίοις τῶν χειρῶν καὶ τοῦ πνεύματος ἔργοις 

τιμίως κεκοπιακότας, τούς τε ἀγαπήσαντας τὸ ὄνομά Σου, 

καὶ τούς ἀγνοίᾳ καὶ πλάνῃ παριδόντας τήν δόξαν Σου. 

Χορός: Αἰωνία ἡ μνήμη... (τρίς) 

Ἐξαιρέτως δεόμεθά Σου τῇ ὥρᾳ ταύτῃ, 

Κύριε τῶν δυνάμεων καὶ βασιλεῦ τῶν οὐρανῶν· 

συνόδευσον τοὺς δούλους Σου, τοὺς πυρφόρῳ ἀναβάσει 

πρὸς ἥν Σύ ἐποίησας φαεσφόρον φερομένους Σελήνην. 

Τείχισον αὐτοὺς τῇ σκέπῃ τῶν πτερύγων τῆς ἀύλου Σου δόξης· 

παράσχου ῥῶσιν ταῖς ψυχαῖς αὐτῶν καὶ τοῖς σώμασι· 

κατάστησον τὴν αἰθέριον αὐτῶν καὶ ξένην πορείαν 

ἀσφαλῆ καὶ βεβαίαν· 

ὁδήγησον αὐτοὺς εἰς ποθούμενον τέλος 

καὶ ἐπανάγαγε αὐτούς εἰς τὴν γῆν ἀβλαβεῖς, 

ἵνα ἐκδιηγήσωνται τῷ κόσμῳ τά θαυμάσιά Σου. 

Καὶ δός αὐτοῖς καὶ τοῖς συνεργοῖς αὐτῶν 

καὶ τοῖς ἄρχουσιν αὐτῶν καὶ ἡμῖν πᾶσι 

πνεῦμα ταπεινοφροσύνης καὶ σωφροσύνης, 

πνεῦμα συνέσεως καὶ καταλλαγῆς, 

πνεῦμα δικαιοσύνης καὶ πνεῦμα εἰρήνης, 

ἵνα μή ἐπάρσεως δαιμονικῆς καὶ φιλαυτίας πλησθέντες, 

νέαν πειρασώμεθα οἰκοδομεῖν Βαβέλ 

καί εἰς σύγχυσιν πάλιν καὶ χάος καταδυθῶμεν ἀφρόνως· 

ἀλλ’ ἵνα τά ἔργα ἡμῶν ἐν εὐχαριστίᾳ ἀναφέρωμέν Σοι καὶ πίστει. 

Ὅτι Σύ εἶ ὁ ἐποπτεύων τούς οὐρανούς καὶ συνέχων τά πάντα, ὁ κυβερνήτης τοῦ κόσμου καὶ παντὸς ἀγαθοῦ χορηγός, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν καὶ εὐχαριστίαν καὶ προσκύνησιν ἀναπέμπομεν, σύν τῷ μονογενεῖ Σου Υἱῷ καὶ τῷ Παναγίῳ Σου Πνεύματι εἰς τούς αἰῶνας. 

Ἀμήν.
Ἀπόλυσις...

Η ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟ

Διαβάστε και ακούστε, αγαπητοί συνοδίτες, στην Ιδιωτική Οδό ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στην εορτή της Αποτομής της Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου.

Το Συναξάρι της Αποτομής

Aπό το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.

Η όπερα Ηρωδιάς του γάλλου συνθέτη Jules Massenet

Όπερα σε τέσσερις πράξεις, σε λιμπρέτο των Πωλ Μιλλιέ και Ανρύ Γκρεμόν, το οποίο βασίστηκε στο ομώνυμο έργο του Γκουστάβ Φλωμπέρ.

Εδώ παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την όπερα με την δική μας Αγνή Μπάλτσα στον ομώνυμο ρόλο. Μαζί της οι Juan Pons και Placido Domingo (Βιέννη 1995)

Η Σαλώμη του Richard Strauss

Εδώ παραθέτουμε τον περίφημο Χορό των επτά πέπλων, από το ανέβασμα του έργου στην Royal Opera Covent Garden (Λονδίνο, 1997)

Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι η Σαλώμη του Στράους ανέβηκε φέτος το καλοκαίρι στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αιγαίου, στη Σύρο. Δείτε στη συνέχεια ένα απόσπασμα από το ανέβασμα αυτό. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

 

Η Σαλώμη του Καβάφη (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923)

Επάνω σε χρυσό σινί η Σαλώμη φέρνει
την κεφαλή του Ιωάννη Βαπτιστή
στον νέον Έλληνα τον σοφιστή
που από τον έρωτα με αδιαφορία γέρνει.
....

ΣΤΙΣ ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΑΛΠΕΙΣ

Ως "μπον βιβέρ θεολόγος" έχω, αγαπητοί συνοδίτες, και τους αντίστοιχους φίλους. 

Εις εξ αυτών, αγαπημένος της Ιδιωτικής Οδού, μου έστειλε μια φωτογραφία από πεζοπορία του στις Γαλλικές Άλπεις. 

Την αναρτώ, λοιπόν, ευχαριστώντας τον και ευχόμενος πάντα τέτοιας οδοιπορίες!

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΨΑΛΛΕΙ ΤΗ ΦΗΜΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

 

Ωρύεται ο Άγιος Καλαβρύτων Αμβρόσιος στην προς Χάρην Ανδρεόπουλο επιστολή του για το ότι - κατ' αυτόν πάντα - ο Οικουμενικός Πατριάρχης υποτιμά τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο όταν δεν του αποδίδει και τον τίτλο "πάσης Ελλάδος". 

Αφού αναπτύσσει την σκέψη του αποφαίνεται: 

Τώρα άραγε εξηγείται το γιατί ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης μας κ. Βαρθολομαίος, προσφωνώντας τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο, κατά την επίσημη πρώτη επίσκεψή του στο Φανάρι,  είπε «Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών κ.κ. Ιερώνυμε», αποσιώπησε δε παντελώς το δεύτερο κομμάτι του τίτλου του «....και πάσης Ελλάδος»!!!!!!!!!  Είναι άρα καλά διαβασμένος (φαναριώτικα δηλ. διαβασμένος)  ο κ. Ανδρεόπουλος!  

Και εν τέλει, απευθυνόμενος προς όλους όσοι αναμίχθηκαν στον διάλογο μαζί του, βοά: 

Αγαπητοί μου «λαλίστατοι» Θεολόγοι,  

Σας ερωτώ: Είναι α) ορθό, β) κανονικό, γ) νόμιμο, δ) δίκαιο, ε) αδελφικό και στ) χριστιανικό  ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας κ. Βαρθολομαίος  να περικόπτει αυθαιρέτως τον επίσημο τίτλο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος;  

Στον Άγιο Καλαβρύτων απάντησε δεόντως - αν και δεν τον κατονομάζει - ο Αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φραγκουλάκης από το Αννόβερο της Γερμανίας, με σχετικό σχόλιό του στην Πύλη Εκκλησιαστικών Ειδήσεων amen. 

Εκεί, μεταξύ άλλων, αναφέρει: 

Δεν είναι δύσκολο αν ανατρέξει κάποιος στο διαδίκτυο να βρει ομιλίες και κείμενα και του Οικουμενικού Πατριάρχη και γενικότερα του Οικουμενικού Πατριαρχείου στα οποία όταν γίνεται επίσημη αναφορά στον Μακαριότατο, χρησιμοποιείται πλήρης ο τίτλος του. Στις ανεπίσημες συναντήσεις δεν νομίζω ότι του στερεί κάτι ή είναι "πετσόκομμα" αν τον προσφωνήσουν απλά "Μακαριότατε" ή "Άγιε Αθηνών". Όποιος όμως είναι κακοπροαίρετος παντού σκοπιμότητες βλέπει. Ή μπορεί να αποτελεί τρόπο προβολής η ενασχόληση με μικρότητες και η δημιουργία άσκοπου θορύβου, όταν κάποιος δεν μπορεί να κάνει με άλλο τρόπο την παρουσία του ευρέως γνωστή.  
Όμως, τι χρείαν έχομεν μαρτύρων; Το βίντεο του amen από την Ίμβρο, όπου βρέθηκαν πρόσφατα ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, είναι αδιάψευστο! Κατά την υποδοχή στο νησί οι δύο Προκαθήμενοι μεταβαίνουν στον Ναό της Παναγίας για να προσκυνήσουν. Εκεί ψάλλουν το απολυτίκιο της Κοιμήσεως, και ευθύς αμέσως μετά από αυτό ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης αρχίζει να ψάλλει τη φήμη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος! Και μάλιστα σε έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Και χωρίς να πρόκειται για Θ. Λειτουργία ή κάποια εκκλησιαστική τελετή.

Ταύτα και των φρονίμων ολίγα... 

Π.Α.Α.

Απάντηση Χ. Ανδρεόπουλου στον Καλαβρύτων Αμβρόσιο

Του Χάρη Ανδρεόπουλου * 

Σεβασμιώτατε Καλαβρύτων, την ευχή σας! 

Κατ΄ αρχήν σας ευχαριστώ θερμά που μπήκατε στο κόπο να απαντήσετε στο άρθρο μου (http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=10228). 

Περιποιεί για μένα τιμή να διαλέγομαι μ΄ ένα ιεράρχη, με ορισμένες απ΄ τις απόψεις του οποίου διαφωνώ μεν, σέβομαι, όμως, το πρόσωπό του και τιμώ «τη πλούσια και διαχρονική του προσφορά στην Εκκλησία» όπως έγραψα σε προηγούμενο άρθρο μου στο «Αmen» («Έχουν δικαίωμα πολιτικών παρεμβάσεων οι Ιεράρχες;» (11 Οκτ. 2010, http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=3641), όπου σχολίαζα θεολογικώς και πάλι δημόσιες παρεμβάσεις σας για εξωεκκλησιαστικά ζητήματα (χωρίς, εις εκείνην τη περίπτωση, να έχω τη τύχη να λάβω την απάντησή σας). 

Σεβασμιώτατε, όταν διαλέγομαι έχω κατά νούν τη νουθεσία που μας απηύθυνε ο αείμνηστος δάσκαλός μας, καθηγητής Δογματικής και Φιλοσοφίας στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ Νίκος Ματσούκας, ο οποίος εξηγώντας μας την έννοια της αντιπαραθέσεως μας εδίδασκε ότι αντιπαράθεση δεν σημαίνει σύγκρουση (ως νοείται συνήθως στη δημοσιογραφική προσέγγιση), αλλά σύγκριση ιδεών και απόψεων. Υπό αυτή τη έννοια, λοιπόν, κατέθεσα τις διαφορετικές μου – σε σχέση με τις δικές σας - απόψεις για το θέμα της νομοκανονικής υποστάσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος και υπό αυτό το πνεύμα συνεχίζω το διάλογο (παρακάμποντας τους όποιους αδικαιολογήτους κατ΄ εμέ και ακόμψους χαρακτηρισμούς με τους οποίους «εστολίσατε» στη απάντησή σας για μένα και όσους άλλους θεολόγους τολμήσαμε να εκφράσουμε αντιρρητικό λόγο σε θέσεις και απόψεις σας), αφήνοντας τους ευγενείς αναγνώστες να κρίνουν, να συγκρίνουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. 

Και εις αυτή τη τοποθέτησή μου θα περιορισθώ και θα επικεντρωθώ στα ζητήματα που αφορούν στο νομοκανονικό πλαίσιο των σχέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τα αφορώντα εις το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι θέματα μιας άλλης συζητήσεως εις την οποία δεν ενεπλάκην και ούτε πρόκειται – απορώ δε τίνι λόγω μου απευθύνετε ερωτήσεις για ένα θέμα το οποίο ουδόλως αφορά στη δική μου παρέμβαση. Πάμε, λοιπόν, στα ημέτερα: 

1ον) Τι λέγουν οι Εκκλησιαστικές Πράξεις και οι Νόμοι του Κράτους (εδώ και 33 χρόνια): Για το θέμα της νομοκανονικής υπόστασης της Εκκλησίας της Ελλάδος: γράφετε Σεβασμιώτατε για μένα ότι «…για την Εκκλησία μας αποδέχεται και εισηγείται δύο ονόματα, δύο τίτλους: α) Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Ελλάδος, την οποία αποτελούν οι 44 Μητροπόλεις της παλαιάς λεγομένης Ελλάδος, και β) Εκκλησία της Ελλάδος, την οποία συγκρούν όλες, δηλ. και οι 80 Μητροπόλεις της Παλαιάς Ελλάδος και Νέων Χωρών», χρεώνοντάς μου μάλιστα και…αφέλεια! («Ω, της αφελείας του ανδρός» γράφετε - με υποτιμητική διάθεση, ανοίκεια ασφαλώς για Επίσκοπο της Ορθόδοξης χριστιανικής Εκκλησίας). Σχωράτε με Σεβασμιώτατε, αλλά θα τολμήσω να είπω ότι παρερμηνεύετε το κείμενό μου διότι για τον παραπάνω διαχωρισμό, στη σχετική εν τω άρθρω μου αναφορά περί της Εκκλησίας της Ελλάδος, μηδέ «αποδοχή» εξέφρασα, μηδέ «εισήγηση» διετύπωσα… Μια απλή παραπομπή έκανα (προς τεκμηρίωση των γραφομένων μου) στη σχετική Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη του 1928 (την, σημειωτέον, και συνταγματικώς κατοχυρωμένη) και στη σχετική διάταξη του νόμου επι της οποίας ερείδεται και συγκεκριμένα στο Νόμο (Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας) 590/77, άρθρο 1 παρ. 3 και άρθρο 11, παρ. 1α και 1β) που ορίζει ότι «Η Εκκλησία της Ελλάδος περιλαμβάνει τας Μητροπόλεις της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, συμφώνως προς τον της 29ης Ιουνίου 1850 Πατριαρχικόν και Συνοδικόν Τόμον και τας από Ιουλίου 1866 και Μαϊου 1882 Πατριαρχικάς Συνοδικάς Πράξεις και τας Μητροπόλεις των Νέων Χωρών, συμφώνως προς την από 4ης Σεπτεμβρίου 1928 Πατριαρχικήν και Συνοδικήν Πράξιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου και έχει ως μέλη πάντας τους κατοικούντας εν τη περιοχή αυτών Ορθοδόξους Χριστιανούς». Τον νόμο αυτό είχε (άρα γε αφελώς;..) εισηγηθεί ο αείμνηστος υπουργός Παιδείας Γ. Ράλλης επί κυβερνήσεως του αειμνήστου Κων/νου Καραμανλή (ο οποίος, δια του αυτού Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος έβαλε τα θεμέλια για την ακώλυτη αυτοδιοίκησή της πέραν πάσης έξωθεν παρεμβάσεως) και τον είχε αποδεχθεί (άρα γε αφελώς;..) ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ και η περί αυτόν Ιερά Σύνοδος. Ο ίδιος διαχωρισμός (σε Μητροπόλεις της «Αυτοκεφάλου» από τη μία, και Μητροπολεις των «Νέων Χωρών», από την άλλη) καταγράφεται, επίσης, από το 1977 και μέχρι σήμερα, δηλ. εδώ και τριαντατρία ολόκληρα χρόνια, στα «Δίπτυχα» της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, η εμή αναξιότης, να «αποδέχεται και να εισηγείται» (!) (κατά τα γραφόμενά σας), πράγματα που ισχύουν εδώ και 33 χρόνια;... 

2ον) Αλήθεια, Σεβασμιώτατε, όλους αυτούς τους διακεκριμένους εκκλησιαστικούς άνδρες και επιστήμονες που αναφέρω (και δη με λεπτομερή βιβλιογραφική αναφορά, θεωρώντας τους αρίστους και απολύτως εγκύρους) όπως π.χ. ο αοίδιμος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ Χρυσόστομος (Παπαδόπουλος), οι μακαριστοί πανεπιστημιακοί καθηγητές Κων. Βαβούσκος (Νομική ΑΠΘ), Χαρ. Παπαστάθης (Νομική ΑΠΘ), οι ομότιμοι καθηγητές π. Γεώργιος Μεταληνός, Εμ. Κωνσταντινίδης (Θεολογική ΕΚΠΑ), Αθ. Αγγελόπουλος, Νικ. Ζαχαρόπουλος (Θεολογική ΑΠΘ), οι εν ενεργεία καθηγητές Ευαγ. Βενιζέλος (Συνταγματικού Δικαίου / Νομική ΑΠΘ) και Ιωαν. Κονιδάρης (Εκκλησιαστικού Δικαίου / Νομική / ΕΚΠΑ), όλους αυτούς που contra στις δικές σας απόψεις θεωρούν ότι «η Εκκλησία της Ελλάδος είναι εν μέρει αυτοκέφαλη» και «αποτελείται από δύο σκέλη», κλπ., εσείς τους θεωρείτε «άνδρες αφελείς»;... Και κάτι άλλο: Σεβασμιώτατε, ο διαχωρισμός («Αυτοκέφαλη» - «Νέες Χώρες») για τον οποίο ομιλούμε, εν προκειμένω, αφορά αυτονοήτως στη θεσμική, τη διοικούσα Εκκλησία (της Ελλάδος), σαν νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου και, όχι, φυσικά, την Εκκλησία ως θεοϊδρυτο οργανισμό και την - πρωτεύουσα - ιδιότητά της ως φορέα χάριτος. Μιλάμε για πλαίσιο νομοκανονικών σχέσεων, συνεπώς, ας αφήσουμε, κατά μέρος, ησύχους τους αγίους Αποστόλους και τους Ευαγγελιστές μας.

3) «Ναί ή ού;»: Σεβασμιώτατε είναι εμφανές ότι συνεχίζετε να αμφισβητείτε τις πνευματικές δικαιοδοσίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στην απορία μας, όμως, για τη θέση και τη στάση σας έναντι της σχετικής αποφάσεως της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος αφήνετε τα ερωτηματικά αναπάντητα. Σας (ξανα-) θυμίζω, λοιπόν, ότι η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος στη συνεδρίαση της, της 28ης Μαϊου 2004, η οποία έδωσε τέλος στη θλιβερή διένεξη (2000 – 2004) με το Πατριαρχείο, απεφάσισε μετά από πρόταση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου και κατά συντριπτική πλειονοψηφία ότι "Η Iερά Σύνοδος της Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος εν αγάπη Χριστού και σταθερώ πόθω ενότητος μετά της εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας διακηρύσσει τόν σεβασμόν και την τήρησιν του Πατριαρχικού Τόμου του 1850 καί όλων των διατάξεων της Πατριαρχικής καί Συνοδικής Πράξεως του 1928", αναγνωρίζοντας έτσι ξεκάθαρα τις πνευματικές δικαιοδοσίες του Πατριαρχείου στην ελληνική επικράτεια και ειδικότερα στις Ιερές Μητροπόλεις των λεγομένων «Νέων Χωρών» (Μητροπόλεις Μακεδονίας, Ηπείρου, Θράκης, Νησιών Βορείου Αιγαίου) Θυμόμαστε, βέβαια, ότι από τους ογδόντα (80) Μητροπολίτες, ένας (1) κατεψήφισε και αυτός ήσασταν εσείς Σεβασμιώτατε. Ως γνωστόν, όμως, στο Δίκαιο της Εκκλησίας μας ισχύει ο ΣΤ’ κανών της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, ο λέγων «η των πλειόνων ψήφος κρατείτω». Συνεπώς, το ερώτημα είναι ένα και απλό: σέβεσθε και αποδέχεσθε την ως άνω απόφαση ή, μήπως, θεωρείτε (contra στον Κανόνα) πως έχετε δικαίωμα να αποστασιοποιείσθε αποφάσεων της Ιεραρχίας, να ετεροκαθορίζεσθε και να υπερασπίζεσθε αλλότριες της Ιεραρχίας γνώμες, απόψεις και θέσεις; (όπως, π.χ. ότι οι Μητροπόλεις των «Νέων Χωρών» ανήκουν στην ...Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος); 

* Είναι κάτι παραπάνω από σαφές Σεβασμιώτατε ότι οι θέσεις μας απέχουν παρασάγγας. Οι αναγνώστες των αντιπαρατιθεμένων κειμένων μας έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν τα επιχειρήματα ενός εκάστου εξ ημών και να συγκρίνουν τα περιεχόμενα – ας τους αφήσουμε ελευθέρους να το πράξουν. 

* Ο Χάρης Ανδρεόπουλος (http://religiousnet.blogspot.gr) είναι θεολόγος – δημοσιογράφος, καθηγητής (ΠΕ01) Β/θμιας Εκπαίδευσης, συνεργάτης της εφημερίδος «Ελευθερία» Λαρίσης και της πύλης Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Amen.gr»

Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΧΑΡΗ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟ

Δραματική όντως η έκκληση του Μητροπολίτου Καλαβρύτων προς τον Νίκο Παπαχρήστου, διευθυντή της Πύλης Εκκλησιαστικών Ειδήσεων amen: «Θέλω να αγιάσω και δεν με αφήνετε!» Έτσι ...ξαναπάτησε την πολλάκις άρχι του νυν παραβιασθείσα υπ' αυτού υπόσχεσή του μέσα στον Αύγουστο, και απάντησε και στο κείμενο του συναδέλφου θεολόγου Χάρη Ανδρεόπουλου, το οποίο πραγματεύτηκε τεκμηριωμένα τα περί Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ο Άγιος Καλαβρύτων δεν άντεξε, βέβαια, και πάλι εξετράπη! Ζητεί από τον Χ. Ανδρεόπουλο να του απαντήσει για τα Ιεροσόλυμα! Ένα θέμα το οποίο δεν έθιξε καθόλου στο κείμενό του ο συνάδελφος από τη Λάρισα. Αλλά ο Σεβ. Αμβρόσιος έχει κι αυτός τις δικές του - ανεξήγητες, πάντως - εμμονές...

Στη συνέχεια παραθέτουμε από την απάντησή του τις αναφορές του Σεβασμιωτάτου σε μας (ευτυχώς δεν μας ξεχνά):

Για να μένουν ζωηρά τα ερωτήματα αυτά στη μνήμη του κ. Ανδρεόπουλου, θα επαναλάβουμε εδώ τα σχετικά ερωτήματα, όπως τα θέσαμε προ ολίγων ημερών στους αγαπητούς μας επίσης αδελφούς και παρά ταύτα υβριστές μας κ.κ. Πανώτη, Παπαχρήστου και Ανδριόπουλο και στον π. Γεώργιο Τσέτση, στα οποία δεν ελάβαμε απάντηση: 

Έπειτα από την ουσιαστική και απολύτως αθωωτική Απόφαση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους ανακύπτει αυτομάτως ένα ΗΘΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ: Μπορεί πλέον ο Πατριάρχης κ. Ειρηναίος να παραμένει έκπτωτος και μάλιστα ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ στα δώματα του Πατριαρχείου; 

Ο έτερος εκ Πατρών θεολόγος και blogger  κ. Ανδριόπουλος παραδέχεται ότι ο Πατριάρχης «σαρκώνει τό πρωτεύθυνον». Συνεπώς κατ’ακολουθίαν των ανωτέρω ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας έχει ευθύνη και οφείλει να επέμβει στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων και να συστήσει την επανεξέταση του φακέλλου «Πατριάρχης Ειρηναίος».  

Ένας «ανισόρροπος», κατά Τσέτσην, Ιεράρχης απευθύνει βλακωδώς ερώτηση προς τους νομίζοντας «εαυτούς είναι επαΐοντας» και εμβριθείς Θεολόγους κατά την σειράν της καθ’ ημών αρθρογραφίας των κ.κ. Αρ. Πανώτην, Νικ. Παπαχρήστου, Παν. Ανδριόπουλον, πατέρα Γεώργιον Τσέτσην καί  Χ. Ανδρεόπουλον:

Ολόκληρη την απάντηση του Σεβασμιωτάτου διαβάστε εδώ.

Πάνω στην ώρα κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ένα εκτενές κείμενο του αφορισμένου - το πάλαι - υπό του Μητροπολίτου Καλαβρύτων Αμβροσίου θεολόγου Παναγιώτη Σημάτη, ο οποίος με στοιχεία αποδεικνύει την ανακολουθία - το ολιγότερον! - του Σεβασμιωτάτου σχετικά με την στάση του σε θέματα πίστεως πάλαι τε και νυν. Τώρα φαίνεται πως ο Άγιος Καλαβρύτων περνάει την κρίση του "αντι-οικουμενισμού" και συνεπώς και του "αντι - πατριαρχισμού"!

ΤΑ ΕΝΝΙΑΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΟ ΝΙΧΩΡΙ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ

Στο αγαπημένο μας Νιχώρι του Βοσπόρου, στον Ναό της Παναγίας της Κουμαριώτισσας, με τη συμμετοχή πολλών εραστών της Παρθένου και της Πόλης της γιορτάστηκε η εορτή της Απόδοσης της Κοιμήσεώς της. 

Στις 23 Αυγούστου το πρωί τελέστηκε πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετ' αρτοκλασίας, ιερουργούντος του Αρχιγραμματέως της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Αρχιμανδρίτου Βαρθολομαίου (Σαμαρά). 

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο Εσπερινός της Αποδόσεως και η λιτάνευση της εικόνας της Κοιμήσεως και του Ιερού Επιταφίου της Παναγίας στον αυλόγυρο του Ναού. 

Ακολούθησε η καθιερωμένη δεξίωση, όπου οι ευσεβείς πανηγυριστές είχαν την ευκαιρία να επικοινωνήσουν πρόσωπο με πρόσωπο. 

Στον εορτασμό συμμετείχε φέτος και ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Πόλη Νικόλαος Ματθιουδάκης. Παρών ήταν φυσικά και ο Πρόεδρος της Κοινότητας και εκπρόσωπος των μειονοτήτων στη Γενική Διεύθυνση Βακουφίων Λάκης Βίγκας. Εκεί και ο δραστήριος ρωμιός,ο μουσικός Στέλιος Μπερμπέρης.

Και η Ρωμιοσύνη στην Πόλη ανθεί και φέρει κι άλλο! 

Και του χρόνου! 

Οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε μας μεταφέρουν κάπως στο αυθεντικά γιορτινό κλίμα, εκεί στο Νιχώρι της Παναγιάς της Κουμαριώτισσας.

Η Εφορία του επανασυσταθέντος Βακουφίου - Ιδρύματος του Κεντρικού Παρθεναγωγείου υπό την προεδρία της καθηγήτριας Έρσης Αμπατζή

Ο Γενικός Πρόξενος συζητά μ' ένα παλιό Νιχωρίτη

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ…

Ο ειπών το "Στώμεν καλώς" Αρχάγγελος Μιχαήλ. Από τον Αντιφωνητή της Κερύνειας

Του Αρχιμανδρίτη Γεράσιμου Φραγκουλάκη

Αννόβερο Γερμανίας

Ως αναγνώστης και κατά καιρούς φιλοξενούμενος του ιστολογίου «Ιδιωτική Οδός», δεν χρειάζεται νομίζω, να πω ότι παρακολουθώ όλες του τις αναρτήσεις. 

Ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ ή διαφωνώ με κάποιες από αυτές, το τελευταίο διάστημα με τα γραφόμενα τα αφορούντα στην Εκκλησία, την Ορθόδοξο Εκκλησία, συγχωρέστε με αλλά φθάνω στο συμπέρασμα ότι, αν δεν πρόκειται περί σοβαροτάτης κρίσεως θεσμών και θέσεων, τότε μάλλον έχουμε αποπροσανατολισθεί και χρειάζεται ένας επαναπροσδιορισμός της ιδιότητός μας ως μελών της Εκκλησίας. Και είναι απαραίτητος αυτός ο επαναπροσδιορισμός της ιδιότητος και των σχέσεών μας με την Εκκλησία ιδιαίτερα σήμερα, που λόγω της σοβούσης οικονομικής κρίσεως, ο κόσμος έχει αρχίσει να «παραμιλάει» και ψάχνει για ελπίδα, για αποκούμπι, σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνά και πολλοί είναι εκείνοι που στρέφονται με ελπίδα, προς την Εκκλησία. 

Ανέκαθεν υπήρχαν δυσκολίες στην επικοινωνία των ανθρώπων. Δυσκολίες που δημιουργούνται από την απόσταση, την οποιαδήποτε απόσταση, χιλιομετρική, κοινωνική, πολιτισμική, οικονομική κ.ά. 

Κι αν κατά καιρούς φαίνεται ότι οι αποστάσεις αυτές μειώνονται, εν τούτοις συνεχίζει σε μεγάλο βαθμό να υφίσταται το πρόβλημα της «ανθρώπινης μοναξιάς». Παρότι ζούμε και συνυπάρχουμε στους ίδιους χώρους εν τούτοις υπάρχει μοναξιά και αποξένωση. Μοιάζει δηλαδή ο κόσμος μας με «Κολυμβήθρα Βηθεσδά», που από πολλούς ακούγεται το «άνθρωπον ουκ έχω…». 

Και όμως! Πόσο απλά και ωραία θα ήταν τα πράγματα αν λειτουργούσαμε ως Εκκλησία. Ως Θεοΐδρυτος οργανισμός μέσα στον οποίο όλοι αντιμετωπίζονται ισότιμα, ως «εικόνα Θεού». 

Ο Μέγας Βασίλειος για την Εκκλησία λέει ότι είναι η «πανταχού αδελφότητα» που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Η Εκκλησία προέρχεται από το Θεό και κατευθύνεται στο Θεό. 

Κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή είναι τύπος και εικόνα «του σύμπαντος κόσμου του εξ ορατών και αοράτων ουσιών υφεστώτος. Είναι πολλοί και άπειροι σε αριθμό οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά που προσέρχονται στην Εκκλησία, αναγεννιούνται από αυτήν και αναδημιουργούνται με το Άγιο Πνεύμα, και ενώ χωρίζονται μεταξύ τους και διαστέλλονται κατά πολύ εξαιτίας της διαφοράς γένους και είδους, εθνικότητας και γλώσσας, βίου, ηλικίας, τεχνών, τρόπων, ηθών, και επαγγελμάτων, επιστημών και αξιωμάτων, χαρακτήρων και συνηθειών, σε όλους αυτούς χαρίζει η Εκκλησία κατά ίσο μέτρο μια θεία μορφή και ονομασία το να προέρχονται και να ον ονομάζονται από τον Χριστό». (Μαξίμου Ομολογητού, Μυσταγωγία 1,PG 91,665). 

Βλέπουμε λοιπόν, πως στην Εκκλησία είναι καλλιεργημένο στο έπακρο το πνεύμα της αδελφοσύνης, της αγάπης, της ειρήνης. Αρετές που ο Κύριος της χαρακτήρισε ως διακριτικά των Χριστιανών. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθητές εστέ». (Νέα εντολή σας δίνω να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ έτσι κι εσείς να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Έτσι όλοι θα σας ξεχωρίζουν πως είστε μαθητές μου). (Ιωαν. 13, 34-35). 

Η λειτουργία της Εκκλησίας με αυτό τον τρόπο, με βιωματική αγάπη δηλαδή, προϋποθέτει την ενεργοποίηση όλων μας μέσα στους κόλπους της. Δεν πρέπει να είμαστε απαθείς θεατές μόνο. Πρέπει να καταλάβουμε κάποτε ότι, Εκκλησία δεν είναι μόνο ο κλήρος. Η Εκκλησία είναι η «κιβωτός» μέσα στην οποία όλοι πρέπει να εργάζονται και όλοι να απολαμβάνουν. Κλήρος και λαός αποτελούν ένα σώμα, «σώμα Χριστού» και έχουν εξίσου ευθύνες για την Εκκλησία. 

Οι κληρικοί δεν είναι «άρχοντες» ούτε «εξουσιαστές». Τα αξιώματά τους δεν είναι κοσμικά, ούτε απορρέει από αυτά εξουσία. Είναι ποιμένες «λογικών προβάτων». Είναι διάκονοι, υπηρετούν την εντολή Του «ποίμαινε τα πρόβατά μου». (Ιωαν. 21, 16). Και οι λαϊκοί πρέπει με διακονήματα να ενεργοποιούν τα χαρίσματα που με το Βάπτισμα λαμβάνουν από το Άγιο Πνεύμα. 

Είναι ξεκαθαρισμένο. Για να δουλεύει σωστά η Εκκλησία πρέπει να αγωνίζεται για το λαό. 

Στην Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχουν διαχωρισμοί. «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ πάντες γαρ υμείς εν Χριστώ Ιησού». (Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα. Όλοι σας είστε ένας χάρη στον Ιησού Χριστό). (Γαλ. 3, 28). 

Κατά τον Ιερό Χρυσόστομο: «Δεν υπάρχει αρχοντική έπαρση στην Εκκλησία ούτε δουλοπρέπεια αρχομένων, αλλά πνευματική εξουσία, που υπερέχει μόνο κατά τούτο, ότι καταβάλλει περισσότερους κόπους, όχι κατά το ότι επιζητεί περισσότερες τιμές». (P.G. 61, 427/8). 

Όσον δε αφορά το διαχωρισμό σε «πρόβατα» και «ποιμένες» παρατηρεί: «Πρόβατα και ποιμένες λέγονται σύμφωνα με την ανθρώπινη διαίρεση, ενώπιον όμως του Χριστού όλοι είναι πρόβατα. Διότι και οι ποιμαίνοντες και οι ποιμαινόμενοι ποιμαίνονται από τον ένα, τον άνω Ποιμένα, δηλαδή το Χριστό». (P.G. 52, 784). 

Αυτή είναι η Ορθόδοξη συνείδηση για την Εκκλησία. Γι’ αυτό λοιπόν αδελφοί και πατέρες «ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ…».

ΧΑΡΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ: Προς Αμβρόσιον, "Περί Αυτοκεφαλίας"

Το επ' εμοί δεν είχα καθόλου ζήλο να παραθέσω συστηματικά επιχειρήματα για όσα είπε ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος σε επιστολή του προς την Ιδιωτική Οδό περί “Κανονικού εκτρώματος” αναφορικά με τις εν Ελλάδι δικαιοδοσίες του Οικουμενικού Θρόνου. Τα όσα σπερματικά κατέθεσα δεν είχα την απαίτηση να τα κατανοήσει.

Έρχεται, όμως, σήμερα ο συνάδελφος θεολόγος Χάρης Ανδρεόπουλος και με ένα εμπεριστατωμένο σχόλιό του που δημοσιεύεται στην Πύλη Εκκλησιαστικών Ειδήσεων amen Προς Αμβρόσιον, “Περί Αυτοκεφαλίας” δίνει τις δέουσες απαντήσεις.

Θα ήθελα εδώ να επισημάνω, για την ιστορία, πως ο όλος διάλογος για το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων ξεκίνησε απ' αλλού! Από ένα σχόλιό μου για την ευθεία αμφισβήτηση του κανονικού Πατριάρχου Ιεροσολύμων Θεοφίλου εκ μέρους του Μητροπολίτου Καλαβρύτων. Το άκρατο μένος του, όμως, εναντίον του Οικουμενικού Θρόνου έστρεψε τη συζήτηση αλλού.

Παραθέτουμε, λοιπόν, ένα απόσπασμα από το άρθρο του Χάρη Ανδρεόπουλου στο amen, όπου και μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο.

Π.Α.Α.

Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος με πρόσφατες παρεμβάσεις του στη πύλη εκκλησιαστικών ειδήσεων “Amen.gr” (http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=10139) και στο ιστολόγιο “Ιδιωτική Οδός” εμφανίζεται εκ νέου να αμφισβητεί την πνευματική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί των εν Ελλάδι βορείων επαρχιών του οικουμενικού θρόνου (των λεγομένων «Νέων Χωρών»). Φθάνει μάλιστα σε σημείο να χαρακτηρίζει το υφιστάμενο εκκλησιαστικό καθεστώς της Ελλάδος ως «έκτρωμα του Κανονικού Δικαίου». (βλ. το άρθρο του στη «Ιδιωτική Οδό»: http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2012/08/blog-post_6197.html).

Επίσης, ο ίδιος Μητροπολίτης σε σχετικό άρθρο του που δημοσιεύθηκε στις αρχές του μηνός στη εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (3 Αυγούστου 2012, σελ. 1 και 7) πνέοντας μένεα κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, απευθυνόμενος μέσω Υπομνήματός του στον Αρχιεπίσκοπο και στα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και υποστηρίζοντας ότι «κινδυνεύει η συνοχή της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος» δηλώνει: «ταπεινώς φρονούμεν ότι ενώπιον ημών προβάλλει οσημέραι και περισσότερον απειλητικόν το ζήτημα της καταλύσεως της αυτοκεφαλίας και της ανεξαρτησίας της Εκκλησίας μας! (sic!) Την κατάργησίν της επιβουλεύεται – δυστυχώς - ο Παναγιώτατος Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος με τας συνεχείς ποιμαντικάς επισκέψεις του εις τον Ελλαδικόν χώρον». Στο ίδιο άρθρο – υπόμνημά του ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων εμφανίζεται να συγχέει τα όρια των εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών ανάμεσα στο αυτοκέφαλο τμήμα της Εκκλησίας της Ελλάδος και στο τμήμα που ανήκει στο κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου («Νέες Χώρες»), εντάσσοντας - κατά παράβαση των κειμένων εκκλησιαστικών και πολιτειακών διατάξεων - τις Μητροπόλεις των Ν.Χ. στην αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος (!!!). Συγκεκριμένα ο κ. Αμβρόσιος, αναφερόμενος στο συλλείτουργο που πραγματοποιήθηκε στη Καστοριά, κατά τη πρόσφατη επίσκεψη του Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, κάνει λόγο για «παρασταθέντες και συλλειτουργήσαντες Μητροπολίτες, Μέλη της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος (της τε Παλαιάς Ελλάδος και των Νέων Χωρών)…» (!!!).

Ομολογώ ότι, κατ’ αρχήν, ως Ελληνας Ορθόδοξος Χριστιανός δεν περίμενα να εκφράζεται ένας Έλληνας ορθόδοξος επίσκοπος με τέτοιο απαξιωτικό τρόπο για το ιερό θεσμό του Γένους μας, το αιματοβαμμένο Πατριαρχείο μας, και τον νυν Προκαθήμενό του, Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο που αγωνίζεται νυχθημερόν για να κρατήσει το φως της καντήλας ακοίμητο. Αναμφιβόλως ο κ. Αμβρόσιος έχει αναφαίρετο δικαίωμα (ευτυχώς πέρασαν οι μέρες που η ελευθερία του λόγου ήταν στο «γύψο» - οι νοούντες νοείτωσαν) να εκφράζει τις όποιες προσωπικές του απόψεις για τα θέμα των νομοκανονικών σχέσεων μεταξύ του Πατριαρχείου και της Εκκλησία της Ελλάδος, απόψεις, κρίσεις και εκτιμήσεις που μπορεί να γίνουν σεβαστές σε καμμιά, όμως, περίπτωση αποδεκτές και ούτε να μείνουν αναπάντητες, έστω από έναν ανάξιο θεολόγο - σαν τη ταπεινότητά μας – που τις θεωρεί το μεν άδικες για το Πατριαρχείο και τον Πατριάρχη, το δε ανιστόρητες και εξωπραγματικές σε σχέση με το υφιστάμενο πλαίσιο των νομοκανονικών σχέσεων μεταξύ της Μητρός - Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως – και της θυγατρός Εκκλησίας της Ελλάδος. Δηλώνω εξ υπαρχής ότι με τη συμμετοχή μου στο διάλογο δεν διεκδικώ το αλάθητο (γιατί δεν πιστεύω στο αλάθητο), αλλά τη φανέρωση της ιστορικής αληθείας για το λίαν ευαίσθητο εξ επόψεως εκκλησιολογικής (και ου μόνον) ζήτημα που εκ νέου μεν, άνευ αποχρώντος λόγου δε, θέτει ο άγιος Καλαβρύτων.

Ο ΚΑΤΑ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ ...ΤΟΛΜΗΡΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

Μάνος Χατζιδάκις από το βιβλίο του Ο καθρέφτης και το μαχαίρι

Για το κύρος των λέξεων πάλι, σ’ ένα τμήμα ποιητικού κειμένου και για τη μουσική επιλογή τους, έχουμε ένα παράδειγμα. Ένα εξαίσιο, ξαφνικό και τολμηρό ποιητικό δείγμα απ’ την Ακολουθία του Κοσμά του Αιτωλού. «Ο Οίκος», έτσι ονομάζεται το τμήμα της Ακολουθίας, αρχίζει: 

Των Αποστόλων μιμητής 

και Εκκλησίας στύλος 

των Ιερέων καλλονή 

και των Οσίων τύπος 

(ως κοινωνήσας των αγώνων αυτοίς) 

Ιερομάρτυς αναδέδειξε. 

Κάθε εκκλησιαστικός μουσικός, αλλά και κάθε λογικός, θα βασιζότανε στο ρήμα αναδέδειξε. Στον τελευταίο στίχο: Ιερομάρτυς αναδέδειξε. Αλλά εδώ έχουμε και μια πρόσθετη αίσθηση, πέρα απ’ τη λογική σύνθεση κι ερμηνεία του ιερού κειμένου. Τη σύγχρονη αίσθηση των λέξεων καλλονή – στύλος – τύπος – μιμητής, που η φθορά τους τις βοηθά να δημιουργούν μια μοναδική εντύπωση, έτσι καθώς είναι συζευγμένες με τις παραδοσιακά εκκλησιαστικές λέξεις: Των Αποστόλων – μιμητής. Της Εκκλησίας – στύλος. Των Ιερέων – καλλονή. Και των Οσίων – τύπος. Άραγε ήταν μια έμπνευση, γέννημα τύχης και τόλμης ή μια στον καιρό της λογική διαδικασία φραστική, που συνδυάζει μνήμη και λεκτική λειτουργία; Πιστεύω στην τόλμη του κειμένου και στη διαχρονική ποιητικότητά του μεσ’ απ’ τις ευτυχείς και εμπνευσμένες αυτές συζεύξεις. Είναι ποτέ δυνατόν ο μελωδικός και νόμιμος βιαστής αυτού του κειμένου να τις αγνοήσει και να ρίξει το βάρος στο λογικό αναδέδειξε του Ιερομάρτυρος; Αυτό το «αναδέδειξε» γίνεται δευτερεύον – θα ‘λεγεν ο Καβάφης. Ή μάλλον γίνεται επίλογος, για να καλύψει, να τελειώσει, τα όσα ο Ιερομάρτυς αναδέδειξε.

Διαβάστε τη συνέχεια στην παλαιότερη ανάρτησή μας 

Ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Οίκος του Αγίου Κοσμά

ΟΙ ΟΙΚΕΙΑ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ

Έργο του Σαλβατόρ Νταλί

Αναρτώ το παρακάτω κείμενο του Κώστα Νούση θέλοντας να τοποθετηθώ προηγουμένως και στον διάλογο των σχολιαστών σχετικά με τον αφορισμένο Νικόλαο Σωτηρόπουλο.

Θεωρώ πλέον πως ο αφορισμός του εν λόγω θεολόγου είναι άξιος και δίκαιος, διότι συστηματικώς και μετά μένους ο θλιβερός αυτός άνθρωπος καταγγέλλει "επί αιρέσει" όσους δεν συμφωνούν με τις απόψεις του (κληρικούς και λαϊκούς). Κι αυτή του η στάση - για όποιον καταλαβαίνει - τον θέτει ουσιαστικά εκτός Εκκλησίας. Απλώς ο αφορισμός υπό της Συνόδου ήλθε να κοινοποιήσει στο σώμα της Εκκλησίας την κατάσταση του ανδρός.

Άρα, ομοίως θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί από την Εκκλησία και ο αποτειχισμένος Τσολογιάννης - τύποις μη αφορισθείς εισέτι, όπως σημειώνει εύστοχα ο Κ. Νούσης - αφού γι' αυτόν όλοι είναι "αιρετικοί" πλην Σωτηρόπουλου και κάποιων φασιστοειδών ομοίων του. 

Ευτυχώς και η Εκκλησία της Ελλάδος, παρά τις μεμονωμένες ενέργειες αρχιερέων (Πειραιώς, Αιτωλοακαρνανίας και ίσως κάποιων ακόμα), δεν πήρε πίσω την υπογραφή της από τον αφορισμό Σωτηρόπουλου.

Από την κατάσταση αυτή δεν απέχει πολύ ούτε και ο ανεκδιήγητος Τελεβάντος, ο οποίος λυσσαλέα ζητάει καθαιρέσεις και αποσχηματισμούς και τα τοιαύτα. 

Είναι τραγικό ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι και μεγάλοι στην ηλικία και αποδεικνύονται αμετανοητότεροι - ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός -πολλών!

Π.Α.Α.

Απάντηση σε πρόκληση blogger (http://apotixisi.blogspot.gr/2012/08/blog-post_9313.html#links)

Η σύντομη αυτή ανάρτηση φαίνεται κατ’ όψιν μεν απτόμενη προσωπικών δεδομένων, κάλλιστα δε δυναμένη να προσλάβει ψυχογραφικές και θεολογικές προεκτάσεις για τους εχέφρονες, έντιμους, αντικειμενικούς και καλοπροαίρετους αναγνώστες. Το απύλωτο και όζον στόμα ενός γνωστού και μη εξαιρετέου πλανεμένου (κατ’ ουσίαν σχισματικού, τύποις δε μη αφορισθέντος), αναίσχυντου, βοθρόστομου, μελάμψυχου και αηθέστατου – αν μπορεί να εκληφθεί ως άκομψη βωμολοχία η παράθεση περιγραφικών λεκτικών όρων αδυνατούντων να συμπτύξουν στη σημαντική τους την πολλώ μάλλον απεχθέστερη και αποκρουστική ψυχική πραγματικότητά του, κατ’ ακριβή εικόνα της οποίας και το ιστολόγιό του – blogger για μια ακόμη φορά εξέμεσε σε γραπτή μορφή τους ασυνάρτητους παρανοϊκούς του συλλογισμούς με τη διλημματική στην ταπεινότητά μου πρόκληση: να του απαντήσω σε έναν μακρύ κατάλογο ερωτήσεων πιστοποίησης της εμής ορθοδοξίας, ειδάλλως θα καταταχθώ στους κοινούς υβριστές.

Δε συνηθίζω να διαλέγομαι με ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες και πολύ περισσότερο να απολογούμαι για την ορθότητα ή μη της πίστης μου σε πλανημένους, σχισματικούς ή αιρετικούς (ένα και το αυτό σχεδόν, κατά τον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ). Και όχι για λόγους σνομπισμού,  αλλά δια το αλυσιτελές και ατελέσφορον της υπόθεσης κατά το αποστολικό ρητό «αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού». Άλλωστε, οι πλανεμένοι αδερφοί μας χρήζουν μάλλον της ημετέρας συμπαθείας παρά της υβριστικής μας απαξίωσης, ατόπημα στο οποίο ομολογώ με παρρησία ότι έχω ενίοτε υποπέσει προκληθείς υπ’ αυτών. Παρά ταύτα, ίσως και με τη ρομαντική προσδοκία της του εν λόγω αδελφού επανόδου εις εαυτόν πρώτα και είτα εις Θεόν, δεν απορρίπτω την πιθανότητα του διαλόγου μαζί του και προτίθεμαι να τον προσπαθήσω.

Με μια βασική προϋπόθεση όμως: να απαντήσει στη χλευαστική και κατάπτυστα συκοφαντική στο πρόσωπό μου καταχωρημένη ανάρτησή του: (10-12-2009)

http://apotixisi.blogspot.gr/2009/12/normal-0-false-false-false_5313.html#comment-form

και, φυσικά, εν συνεχεία να ζητήσει δημόσια συγγνώμη τόσο ο ίδιος, όσο και ο θρασύδειλος υπό την ψευδωνυμία του Ασκληπιάδη κρυπτόμενος φίλος του. Τέλος, αφού η μετάνοιά του εκφραστεί εμπράκτως δια της αφαίρεσης της άθλιας αυτής για τίμιο άνθρωπο (και πολύ περισσότερο για  έναν ‘υπερορθόδοξο’, ως διατείνεται δι’  εαυτόν) δημοσίευσης, τότε, και μόνον τότε, θα υπακούσω στην πρό(σ)κλησή του. Είναι αυτονόητο πως,  μη τηρουμένων των προαναφερθέντων θεμιτών αιτημάτων μου προς αποκατάστασιν της αληθείας, της ηθικής τάξης, του περί δικαίου προσβληθέντος αισθήματος και της εν Χριστώ διαταραχθείσης αγαπητικής ενότητας, τού  επιστρέφεται αυτοδικαίως το δεύτερο σκέλος του διαζευκτικού του αποφαντικού χαρακτηρισμού επί της αναξιότητάς μου.

Έχοντας πάντοτε υπόψη τη σχετική ευαισθησία του φίλου Παναγιώτη ως εξ ιδίων παθόντος και μαθόντος, τον παρακαλώ φιλικά να αναρτήσει το παρόν. Θεωρώ ότι δεν είμαι υπερβολικός στη δοκιμαστική προαπαίτηση θεμελιωδών χαρακτηριστικών στον συνομιλητή μου. Και αυτά είναι ο αυτοσεβασμός, η αλληλοεκτίμηση, η εντιμότητα, η ακεραιότητα (του ήθους) και η γνησιότητα (των προθέσεων) που πρέπει εξάπαντος να διακρίνουν έναν αυθεντικό άνθρωπο. Αν δεν υπάρχουν αυτά τα στοιχειώδη, πώς να τολμήσεις έπειτα να μιλήσεις ανερυθρίαστα για Ορθοδοξία και δη να κρίνεις τις παραχαράξεις της; Αν ο πιθανός μελλοντικός συνομιλητής μου τιμά απλά τα παντελόνια που φορά (ας αφήσουμε έξω την πίστη που πρεσβεύει, αυτό πια έρχεται δεύτερο εδώ), τότε θα πράξει ως επιθυμώ. Από ανδρισμού (και είτα από Θεού) άρξασθε λοιπόν.

Για την ιστορία επαναλαμβάνω επιγραμματικά ότι ουδέν εξ όσων παρατίθενται και υπονοούνται στην ως άνω ανάρτηση είναι αληθές. Η σχέση μου, ως και της οικογενείας μου, με τη συγκεκριμένη θρησκευτική οργάνωση ουδέποτε περιελάμβανε ‘ύποπτες’ οικονομικές συναλλαγές, όπως αφήνεται να εννοηθεί για παράδειγμα στην περίπτωση των σπουδών μου και στον εργασιακό τομέα, καθώς επίσης σημειωτέον πως  μέχρι και σήμερα διατηρώ φιλικές επαφές με πλείστα όσα άτομα σχετίζονται πολυμερώς και πολυτρόπως με αυτήν την οργάνωση.

Κ. Νούσης

Λάρισα

Τοῦ θέρους οἱ διαλογισμοί...

Ἀνασαίνεις ἰώδιο ποὺ τὸ ἔχει ἐμποτίσει τοῦ πεύκου τὸ εὐῶδες καὶ λεπτὸ ἄρωμα κι ὕστερα ἀφήνεις τὴν ψυχή σου νὰ εἰσοδεύσει στὰ τῆς Δημιουργίας ἱερὰ καὶ κορυφαῖα διδάγματα. Σὲ μέρες θερινές, πασπαλισμένες μὲ ἄμμο καὶ ἅλμη.  

Θερινὸ πρωϊνό, μὲ τὴ θάλασσα νὰ σαλεύει ἁπαλά, ὅπως δηλαδὴ τὴ λικνίζει τὸ δροσερὸ ἀεράκι ποὺ κατεβαίνει ἀπὸ ψηλά, ἀπὸ τὶς μουδιασμένες βελούδινες βουνοκορφές, τὶς στολισμένες μὲ παμπάλαια πεῦκα, κι ἄλλους ἄγριους θάμνους. 

Σέρνεται λοιπόν, τὸ βουνίσιο τ᾿ ἀγεράκι πάνω στὴ στιλπνὴ τῆς θάλασσας ἐπιφάνεια, τὴ ρυτιδιάζει κι ὕστερα ἀπλώνεται πάνω στὰ λαλαρίδια τ᾿ ἀκροθαλασσιοῦ, μέ μοναδικούς μουσικοὺς ἤχους, ποὺ μονάχα μιὰ πειθαρχημένη κι εὐαίσθητη ψυχὴ μπορεῖ ν᾿ ἀποκρυπτογραφήσει. Στ᾿ ἀλήθεια, Θεέ μου, τὶ μουσικοὺς φθόγγους σχεδιάζει τούτη τὴν ὥρα τὴ θεϊκὴ ὁ ἐλαφρὺς κυμματισμὸς ποὺ σέρνεται προσεχτικά, ρυθμικά καὶ ἐπίμονα πάνω στὰ βότσαλα... Φθόγγους γραμμένους σὲ ἀόρατα πεντάγραμμα, ἤχους ποὺ ἐνέχουν τὴ δικιά τους ἀρμονία, τὸν δικό τους ἐνορχηστρωμένο ρυθμὸ, ποὺ τὸν διευθύνει χέρι ἀόρατο, ἐκεῖνο τοῦ Δημιουργοῦ. Τώρα μπορεῖς νὰ καταλάβεις γιατὶ ἔγραψε ὁ Βιβάλντι τὴν «ταραχὴ τῆς θάλασσας», ἤ ὁ Χέντελ τὴ Μουσικὴ τῶν νερῶν... Ἀλήθεια, ποιές ἦταν οἱ ρίζες τῆς ἔμπνευσής τους;

Καθὼς ἀνεβαίνει μὲ βασιλικὴ μεγαλοπρέπεια ὁ ἥλιος, γιὰ νὰ σταθεῖ  στὰ μεσούρανα καὶ νὰ φανεῖ κυριάρχο τὸ Ἑλληνικὸ τὸ Καλοκαίρι, τὸ ἀκρογιάλι ἀρχίζει νὰ δέχεται τοὺς ἐπισκέπτες του. Ὅπως ὅταν γιορτάζει κάποιος δέχεται στὸ σπίτι του τοὺς φίλους καὶ τοὺς γνωστοὺς γιὰ νὰ τοῦ εὐχηθοῦν, ἔτσι  κάθε καλοκαίρι τὸ ἀκρογιάλι αὐτὸ δέχεται τοὺς δικοὺς του ἀνθρώπους, ἀφοῦ μιὰ μεγάλη γιορτὴ εἶναι τὸ καλοκαίρι, ποὺ διαρκεῖ μέχρι τὸ πρῶτο βαρὺ συννέφιασμα, τὶς πρῶτες βροχὲς καὶ τοῦ γκρίζου φθινοπώρου τὴν κυρίαρχη παρουσία. 

Πανηγύρι στὴ θάλασσα μὲ τὰ σώματα νὰ δέχονται τὴν τρυφερότητα τοῦ θαλασσινοῦ νεροῦ καὶ τὴν ἀμμουδιὰ νὰ ξαποσταίνει τὸ εἶναι, νὰ τὸ μεταποιεῖ δωρίζοντάς του, ἔστω γιὰ λίγο καιρὸ- ἀφοῦ ἡ στυγνὴ ἡ καθημερινότητα καραδοκεῖ κάπου στὴ γωνία- τὴν εὐλογημένη αἰσιοδοξία, ποὺ φωτίζει μὲ τὴν ἀκοίμητη λαμπάδα της τὸ Ἀνθρώπινο Πρόσωπο.   

π. Κων. Ν. Καλλιανός 

Σκόπελος 

φωτογραφίες π. Κ.Ν. Καλλιανού: 
- Η συντροφιά στη Λειτουργία ή το άλλο συλλείτουργο...
- Αυγουστιάτικο ξημέρωμα  

"ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΠΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ..."

Ο Αρκαλοχωρίου Ανδρέας

Σε πρόσφατη απάντησή του στο Νίκο Παπαχρήστου και στην Ιδιωτική Οδό, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, αφού παραθέτει κάποια κατ' αυτόν επιχειρήματα για την εκκλησιαστική κατάσταση στην Ελλάδα από πλευράς δικαιοδοσιών, αποφαίνεται: 

Έπειτα από όλα αυτά, αγαπητοί μου αντιρρησίες και υβριστές μου, θα πρέπει να αναγνωρίσετε ότι το εκκλησιαστικό καθεστώς της Ελλάδος αποτελεί ένα ΕΚΤΡΩΜΑ του Κανονικού Δικαίου! 

Νομίζω πως την καλύτερη απάντηση στον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και τους ομόφρονές του (Χριστοδουλικούς και ακροδεξιούς ως επί το πλείστον) τη δίνει ο Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέας, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, με σχετικό κείμενό του που επιγράφεται: "Οι χάρτες διδασκαλίας στο μάθημα της ιστορίας και το διηνεκές της εκκλησιαστικής κανονικότητας". 

Σ' αυτό το κείμενό του ο Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου σημειώνει, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα σημαντικά: 

Η πατρίδα μας, η Ελλάδα, είναι και αναγνωρίστηκε κληρονόμος, πνευματική και πολιτιστική συνέχεια της ελληνορθόδοξης αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως και του «γένους των ρωμαίων», που πορεύτηκε στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Γι’ αυτό, εκτός επικράτειας και συνόρων της, κανονικά και νομικά είναι πνευματικά και πολιτιστικά σύψυχη με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Στο Φανάρι, το μυστήριο της Εκκλησίας, εναπόθεσε τη διαχρονική ευθύνη της εκκλησιαστικής κανονικότητας. Θεσμός ελληνόφωνος, ελληνικός, που υπερβαίνει τις γεωπολιτικές, γεωγραφικές, και κοινωνικοπολιτικές μεταβολές και περιπέτειες των αιώνων και της ιστορίας, όπως περιγράφονται και στους χάρτες της ιστορίας. Παράλληλα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο μετέχει οργανικά στη σύνολη, μακραίωνη, δυναμική οδύνη της δημιουργίας, του αίματος και του πνεύματος. Έκφραση αμετάβλητης θεσμικής οντότητας, άνωθεν ευλογουμένης. 

Το μυστήριο της Εκκλησίας, στην εσχατολογική προοπτική αλλά και στην καθημερινή του πραγματικότητα, τελετουργείται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, κατά τρόπο θαυμαστό, μυσταγωγικό, πέρα από τα όρια της ανθρώπινης λογικής και των ποικίλων ενδοκοσμικών σχημάτων. 

Και όλοι ανεξαιρέτως συμφωνούμε ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει συμβάλει τα μέγιστα στη δυναμική συνέχεια του μυστηρίου της Μεγάλης Εκκλησίας. Της Εκκλησίας των του Χριστού πενήτων. Και ότι εαυτόν αναλώνει στην εμπέδωση, συνέχεια και διεθνή εξακτίνωση του διαχρονικού και υπερεθνικού θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Της κοινής ταυτότητας του Ορθόδοξου κόσμου, του Ελληνισμού, με την κοινή πνευματική και πολιτιστική μας παρακαταθήκη, δυνάμει και ενεργεία, εν υπερβάσει διαχρονική και γεωγραφικοπολιτική. Και πριν τελειώσω με το στίχο του Σαββόπουλου: «όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει», δεν λησμονώ ότι στην Ελλάδα με την ευρύτερη οικουμενική έννοια ανήκουν και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, η Αρχιεπισκοπή του Σινά, και το δευτερόθρονο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Η Κύπρος συγκροτεί αυτοκέφαλη Eλληνόφωνη κανονική δικαιοδοσία και αν είχε με τους εθνικούς αγώνες ενσωματωθεί στην Ελλάδα, τότε στην Ελληνική επικράτεια θα είχαμε άλλη μια κανονική δικαιοδοσία. Αυτή της αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Κύπρου.

Σημ. Ιδιωτικής Οδού:

Μετά τα παραπάνω περιμένω τον Άγιο Καλαβρύτων να εντάξει και τον Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου στους "αντιρρησίες και υβριστές του"!