ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ…

Ο ειπών το "Στώμεν καλώς" Αρχάγγελος Μιχαήλ. Από τον Αντιφωνητή της Κερύνειας

Του Αρχιμανδρίτη Γεράσιμου Φραγκουλάκη

Αννόβερο Γερμανίας

Ως αναγνώστης και κατά καιρούς φιλοξενούμενος του ιστολογίου «Ιδιωτική Οδός», δεν χρειάζεται νομίζω, να πω ότι παρακολουθώ όλες του τις αναρτήσεις. 

Ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ ή διαφωνώ με κάποιες από αυτές, το τελευταίο διάστημα με τα γραφόμενα τα αφορούντα στην Εκκλησία, την Ορθόδοξο Εκκλησία, συγχωρέστε με αλλά φθάνω στο συμπέρασμα ότι, αν δεν πρόκειται περί σοβαροτάτης κρίσεως θεσμών και θέσεων, τότε μάλλον έχουμε αποπροσανατολισθεί και χρειάζεται ένας επαναπροσδιορισμός της ιδιότητός μας ως μελών της Εκκλησίας. Και είναι απαραίτητος αυτός ο επαναπροσδιορισμός της ιδιότητος και των σχέσεών μας με την Εκκλησία ιδιαίτερα σήμερα, που λόγω της σοβούσης οικονομικής κρίσεως, ο κόσμος έχει αρχίσει να «παραμιλάει» και ψάχνει για ελπίδα, για αποκούμπι, σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνά και πολλοί είναι εκείνοι που στρέφονται με ελπίδα, προς την Εκκλησία. 

Ανέκαθεν υπήρχαν δυσκολίες στην επικοινωνία των ανθρώπων. Δυσκολίες που δημιουργούνται από την απόσταση, την οποιαδήποτε απόσταση, χιλιομετρική, κοινωνική, πολιτισμική, οικονομική κ.ά. 

Κι αν κατά καιρούς φαίνεται ότι οι αποστάσεις αυτές μειώνονται, εν τούτοις συνεχίζει σε μεγάλο βαθμό να υφίσταται το πρόβλημα της «ανθρώπινης μοναξιάς». Παρότι ζούμε και συνυπάρχουμε στους ίδιους χώρους εν τούτοις υπάρχει μοναξιά και αποξένωση. Μοιάζει δηλαδή ο κόσμος μας με «Κολυμβήθρα Βηθεσδά», που από πολλούς ακούγεται το «άνθρωπον ουκ έχω…». 

Και όμως! Πόσο απλά και ωραία θα ήταν τα πράγματα αν λειτουργούσαμε ως Εκκλησία. Ως Θεοΐδρυτος οργανισμός μέσα στον οποίο όλοι αντιμετωπίζονται ισότιμα, ως «εικόνα Θεού». 

Ο Μέγας Βασίλειος για την Εκκλησία λέει ότι είναι η «πανταχού αδελφότητα» που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Η Εκκλησία προέρχεται από το Θεό και κατευθύνεται στο Θεό. 

Κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή είναι τύπος και εικόνα «του σύμπαντος κόσμου του εξ ορατών και αοράτων ουσιών υφεστώτος. Είναι πολλοί και άπειροι σε αριθμό οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά που προσέρχονται στην Εκκλησία, αναγεννιούνται από αυτήν και αναδημιουργούνται με το Άγιο Πνεύμα, και ενώ χωρίζονται μεταξύ τους και διαστέλλονται κατά πολύ εξαιτίας της διαφοράς γένους και είδους, εθνικότητας και γλώσσας, βίου, ηλικίας, τεχνών, τρόπων, ηθών, και επαγγελμάτων, επιστημών και αξιωμάτων, χαρακτήρων και συνηθειών, σε όλους αυτούς χαρίζει η Εκκλησία κατά ίσο μέτρο μια θεία μορφή και ονομασία το να προέρχονται και να ον ονομάζονται από τον Χριστό». (Μαξίμου Ομολογητού, Μυσταγωγία 1,PG 91,665). 

Βλέπουμε λοιπόν, πως στην Εκκλησία είναι καλλιεργημένο στο έπακρο το πνεύμα της αδελφοσύνης, της αγάπης, της ειρήνης. Αρετές που ο Κύριος της χαρακτήρισε ως διακριτικά των Χριστιανών. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθητές εστέ». (Νέα εντολή σας δίνω να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ έτσι κι εσείς να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Έτσι όλοι θα σας ξεχωρίζουν πως είστε μαθητές μου). (Ιωαν. 13, 34-35). 

Η λειτουργία της Εκκλησίας με αυτό τον τρόπο, με βιωματική αγάπη δηλαδή, προϋποθέτει την ενεργοποίηση όλων μας μέσα στους κόλπους της. Δεν πρέπει να είμαστε απαθείς θεατές μόνο. Πρέπει να καταλάβουμε κάποτε ότι, Εκκλησία δεν είναι μόνο ο κλήρος. Η Εκκλησία είναι η «κιβωτός» μέσα στην οποία όλοι πρέπει να εργάζονται και όλοι να απολαμβάνουν. Κλήρος και λαός αποτελούν ένα σώμα, «σώμα Χριστού» και έχουν εξίσου ευθύνες για την Εκκλησία. 

Οι κληρικοί δεν είναι «άρχοντες» ούτε «εξουσιαστές». Τα αξιώματά τους δεν είναι κοσμικά, ούτε απορρέει από αυτά εξουσία. Είναι ποιμένες «λογικών προβάτων». Είναι διάκονοι, υπηρετούν την εντολή Του «ποίμαινε τα πρόβατά μου». (Ιωαν. 21, 16). Και οι λαϊκοί πρέπει με διακονήματα να ενεργοποιούν τα χαρίσματα που με το Βάπτισμα λαμβάνουν από το Άγιο Πνεύμα. 

Είναι ξεκαθαρισμένο. Για να δουλεύει σωστά η Εκκλησία πρέπει να αγωνίζεται για το λαό. 

Στην Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχουν διαχωρισμοί. «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ πάντες γαρ υμείς εν Χριστώ Ιησού». (Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα. Όλοι σας είστε ένας χάρη στον Ιησού Χριστό). (Γαλ. 3, 28). 

Κατά τον Ιερό Χρυσόστομο: «Δεν υπάρχει αρχοντική έπαρση στην Εκκλησία ούτε δουλοπρέπεια αρχομένων, αλλά πνευματική εξουσία, που υπερέχει μόνο κατά τούτο, ότι καταβάλλει περισσότερους κόπους, όχι κατά το ότι επιζητεί περισσότερες τιμές». (P.G. 61, 427/8). 

Όσον δε αφορά το διαχωρισμό σε «πρόβατα» και «ποιμένες» παρατηρεί: «Πρόβατα και ποιμένες λέγονται σύμφωνα με την ανθρώπινη διαίρεση, ενώπιον όμως του Χριστού όλοι είναι πρόβατα. Διότι και οι ποιμαίνοντες και οι ποιμαινόμενοι ποιμαίνονται από τον ένα, τον άνω Ποιμένα, δηλαδή το Χριστό». (P.G. 52, 784). 

Αυτή είναι η Ορθόδοξη συνείδηση για την Εκκλησία. Γι’ αυτό λοιπόν αδελφοί και πατέρες «ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ…».