"Ες Βασίλη" από την Καππαδοκία και πρωτοχρονιάτικα κάλαντα από τον Αρχάγγελο της Ρόδου με την "Ροδιά"

Κάλαντα Αγίου Βασιλείου από τον Αρχάγγελο της Ρόδου. 

Από την Χριστουγεννιάτικη Συναυλία της χορωδίας παραδοσιακής μουσικής "Η Ροδιά" που πραγματοποιήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2019 στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Νέο Ψυχικό, εκεί όπου κάνει τις πρόβες της η χορωδία "Η Ροδιά". 

Στρατής Ψαραδέλλης: λύρα 

Νίκος Παραουλάκης: νέυ 

Χριστίνα Χομπιτάκη: κρουστά 

Μάρθα Μαυροειδή: πολίτικο λαούτο, διεύθυνση χορωδίας

Από την ίδια συναυλία και το άγνωστο στους πολλούς "Ες Βασίλη". ένα παραδοσιακό τραγούδι από τα Φάρασσα της Καππαδοκίας που συνόδευε την νυχτερινή πομπή την παραμονή της γιορτής του Αγίου Βασιλείου προς το σπήλαιο που ασκήτεψε ο άγιος.

   

 Με την ευκαιρία ας θυμηθούμε και την συνέντευξη που κάναμε με την μουσικό Μάρθα Μαυροειδή, διευθύντρια της Χορωδίας "Η Ροδιά", στο πλαίσιο των εκπομπών "Προς Εκκλησιασμόν". Μια παραγωγή του Ι. Ναού Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού. 

ΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ ΠΡΩΗΝ ΚΛΙΝ ΛΕΩΝΙΔΑ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Στις 23 Σεπτεμβρίου 2023 δημοσιεύσαμε άρθρο του Αλέξανδρου Κιριλένκο (Πνευματικό Μέτωπο Ουκρανίας) για τον καθηρημένο ρώσο μητροπολίτη πρ. Κλιν Λεωνίδα, «Πατριαρχικό Έξαρχο Αφρικής» της Ρωσικής Εκκλησίας. 

Ο αρθρογράφος μας πληροφόρησε ότι με διάταγμα του Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλου, απολύθηκε από τη θέση του πρύτανη της Εκκλησίας των Αγίων Πάντων Μόσχας ο καθηρημένος από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας πρ. Κλιν Λεωνίδας και …προφήτευσε: 

«Πιθανότατα, στην επικείμενη συνεδρίαση της Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο αποπεμφθείς Λεωνίδας (Γκορμπατσόφ) θα απομακρυνθεί από τη θέση του «έξαρχου». Γιατί; Δεν πρόκειται για αποτυχίες στο έργο ή για τυχόν παραβάσεις. Πρόκειται για τη φιλία του Λεωνίδα (Γκορμπατσόφ) με τον νεκρό Γιεβγκένι Πριγκόζιν και, ενδεχομένως, ακόμη και για τις προσπάθειές του να καταλάβει τον πατριαρχικό θρόνο». 

Και ο Αλέξανδρος Κιριλένκο μας είπε, ακόμη, και τα εξής διαφωτιστικά: 

«Κατά έναν «περίεργο» τρόπο, η ανάπτυξη των δομών της «εξαρχίας» στην Αφρική συνέπεσε με τη χωροθέτηση των στρατιωτικών βάσεων της οργάνωσης Βάγκνερ του Πριγκόζιν στην αφρικανική ήπειρο. Ορισμένα ρωσικά μέσα ενημέρωσης αποκάλεσαν τον Λεωνίδα (Γκορμπατσόφ) «Πριγκόζιν με ράσα», λέγοντας ότι «ο Λεονίντ άρχισε να αντιγράφει όχι μόνο τη ρητορική του εταίρου του για την ανάπτυξη της Αφρικής, αλλά και τις εξουσιαστικές φιλοδοξίες του». Κατά τη διάρκεια της ανεξήγητης ανταρσίας του Πριγκόζιν τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους, ο Λεωνίδας (Γκορμπατσόφ) δεν καταδίκασε άμεσα τις ενέργειες του εταίρου του. Αυτό ερχόταν σε αντίθεση με τη θέση του Πατριάρχη Κύριλλου, ο οποίος ζήτησε ενότητα γύρω από τις «νόμιμες αρχές» – δηλαδή τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν». 

Πράγματι ο πρ. Κλιν Λεωνίδας καθαιρέθηκε από την Σύνοδο της Εκκλησίας της Ρωσίας από «Πατριαρχικός Έξαρχος Αφρικής». Στη θέση του η Σύνοδος όρισε τον Επίσκοπο Ζαράϊσκ Κωνσταντίνο. 

Δε νομίζω ότι είναι εύκολο να πει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει στα …άδυτα της Ρωσικής Εκκλησίας. Αποπέμφθηκε …μετ’ επαίνων – και χωρίς εξήγηση – ο πρ. Βολοκολάμσκ (νυν Βουδαπέστης) Ιλαρίων, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων της Ρωσικής Εκκλησίας. Τώρα …καθαιρέθηκε ο πρ. Κλιν Λεωνίδας και από τον Ναό που διακονούσε και από την «Πατριαρχική Εξαρχία Αφρικής». Να δούμε ποιος έχει σειρά τώρα… 

Πάντως η καθαίρεση Λεωνίδα από την «Πατριαρχική Εξαρχία Αφρικής», την οποία ίδρυσε η Μόσχα ως αντίποινα στην αναγνώριση της Αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, δικαιώνει πανηγυρικά το Παλαίφατο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας που προέβη στην καθαίρεση του για όσα αντικανονικά εποίησε στην δικαιοδοσία του. Ταυτόχρονα, η Ρωσική Εκκλησία είναι πιο …μπροστά από όσες Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν πήραν την θέση που θα έπρεπε για την καθαίρεση πρ. Κιλν. Τον αποκαθήλωσε νωρίς, χωρίς τις αναστολές των άλλων Ορθοδόξων, οι οποίοι έπρεπε πανηγυρικά από την πρώτη στιγμή να αποδεχθούν την απόφαση του Δευτερόθρονου Πατριαρχείου της Ορθοδοξίας. 

Ειδικά μνημονεύω την στάση αποχής του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, ο οποίος, λόγω της μακράς διακονίας του στην Αφρική, θα έπρεπε να στηρίξει ανεπιφύλακτα τις αποφάσεις του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Όχι μόνο την καθαίρεση του πρ. Κλιν, αλλά και την υιοθέτηση της καταδίκης των «καινοφανών εκκλησιολογικοπολιτικών «θεωριών» περί διαποιμάνσεως του Ρωσικού κόσμου ανά την υφήλιο επί τη βάσει της εθνικότητος». (απόφαση 22ας Νοεμβρίου 2022). 

Δεν πέρασε ούτε χρόνος από την καθαίρεση πρ. Κλιν Λεωνίδα από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και αποκαθηλώθηκε και από την δική του, την Ρωσική Εκκλησία. 

Η ιστορία φαίνεται πως ξεπερνάει τις …αμήχανες Ορθόδοξες Εκκλησίες, οι περισσότερες των οποίων διακατέχονται ακόμα από έναν φόβο απέναντι στη Ρωσία. Αλλά υπάρχει και συνέχεια, με τις αποφάσεις της Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας, τον μήνα Δεκέμβριο: 

ЖУРНАЛ № 129 

ИМЕЛИ СУЖДЕНИЕ о положении дел в Ереванско-Армянской епархии. 

ПОСТАНОВИЛИ: 

1. Преосвященного митрополита Клинского Леонида освободить от временного управления Ереванско-Армянской епархией и почислить на покой. 

2. Временное управление Ереванско-Армянской епархией поручить Преосвященному архиепископу Подольскому и Люберецкому Аксию. 

Ο πρώην Κλίν Λεωνίδας έχασε και τη θέση του στην Αρμενία και η Σύνοδος τον έβαλε στις τάξεις των “εφησυχαζόντων”… 

Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής και ο προκαθήμενός του Πατριάρχης Θεόδωρος δικαιώθηκαν πανηγυρικά με την καθαίρεση του Λεωνίδα. Ποιος ξέρει τι γίνεται στα εσωτερικά της Ρωσικής Εκκλησίας και μέσα σε λίγους μήνες ξηλώθηκε παντελώς! 

Ας τα βλέπουν αυτά όσοι δυσπιστούν ακόμη απέναντι στις αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των άλλων Εκκλησιών (Αλεξανδρείας, Κύπρου, Ελλάδος) που αναγνώρισαν την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας, χωρίς να υποταχθούν στον ρωσικό φόβο και στις ρωσικές απειλές.

ΜΝΗΜΗ ΜΑΡΙΑΣ ΛΑΪΝΑ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Η μεγάλη ποιήτρια του καιρού μας Μαρία Λαϊνά, απέδρασε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 

Ευτυχώς πρόλαβε εν ζωή το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων, των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας 2022, το οποίο τής απονεμήθηκε για την συνολική προσφορά της στα Γράμματα. 

Δεν ήταν ο άνθρωπος των βραβείων ούτε των δημοσίων σχέσεων, αλλά η Πολιτεία έκανε τουλάχιστον το οφειλόμενο χρέος της απέναντί της. 

Η Μαρία Λαϊνά γεννήθηκε στην Πάτρα το 1947. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε ως κειμενογράφος, μεταφράστρια, επιμελήτρια εκδόσεων, script writer σε τηλεοπτικές εκπομπές και ταινίες. Ήταν παραγωγός, επιμελήτρια και παρουσιάστρια σε εκπομπές της ελληνικής ραδιοφωνίας με λογοτεχνικά θέματα. Ποιήματα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, γερμανικά, σουηδικά, φιλανδικά, βουλγαρικά, εβραϊκά και σε άλλες γλώσσες. 

Το έργο της περιλαμβάνει δέκα ποιητικές συλλογές, έξι πεζογραφήματα, θεατρικά, κριτικές και μελετήματα, σύνταξη ανθολογίας ξένης ποίησης του 20ού αιώνα - επιλογή από ελληνικές μεταφράσεις, σενάρια και φιλολογικές επιμέλειες. Τα ποιήματά της περιόδου 1970-2012 συμπεριλήφθηκαν στην έκδοση "Σε τόπο ξερό" (Πατάκης, 2015). 

Το 1993 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο ποίησης για την ποιητική της συλλογή, "Ρόδινος φόβος". Η μετάφραση στα Γερμανικά της ίδιας συλλογής απέσπασε το βραβείο της Πόλης του Μονάχου. Το 1996 επίσης τιμήθηκε με το βραβείο Καβάφη και το 1998 με το βραβείο Μαρία Κάλλας του Γ΄ προγράμματος της ελληνικής Ραδιοφωνίας. Το 2014 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη για το σύνολο του έργου της. Επιλογή ποιημάτων της Λαϊνά μεταφράσθηκε στην αγγλική από την Αμερικανίδα καθηγήτρια Sarah McCann και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Κονέκτικατ το 2017. 

Η ποίηση της μας ενδιαφέρει πολύ γιατί είναι δύσκολη, ουσιαστική, υπερβατική και ερμητική μαζί και γι' αυτό βαθιά υπαρξιακή. 

Ήδη από το 1986 ο ποιητής Γιώργος Βέης είχε γράψει για την Μαρία Λαϊνά:

"Η λεπτή φαντασία της, τα λιτά της σχεδιάσματα, η έμφυτη κλίση της για την ακριβολογία και την αναζήτηση του ουσιώδους και φυσικά η μεγάλη ικανότητα αφαίρεσης που διαθέτει, την έχουν καθιερώσει στις συνειδήσεις των φίλων της καλής ποίησης ως μία απ΄ τις αυθεντικότερες ποιήτριες της εποχής μας". 

Στην τρίτη κατά σειράν εκδήλωσή μας, του κύκλου "ΠΑΤΡΙΝΟΙ ΣΥΝΘΕΤΕΣ - ΠΑΤΡΙΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ", που πραγματοποιήσαμε με το Καλλιτεχνικό Σύνολο "Πολύτροπον" την Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017 το βράδυ στον Χώρο Τέχνης και Πολιτισμού AN ARΤ, στην Αθήνα, συμπεριλάβαμε ποιήματα των πατρινών ποιητών Μαρίας Λαϊνά, Έρσης Σωτηροπούλου και Γιώργου Κοζία. 

Διαβάσαμε ποιήματα της Μαρίας Λαϊνά, από τις συλλογές της «Αλλαγή Τοπίου», «Ρόδινος φόβος», «Σημεία Στίξεως», «Μικτή Τεχνική».

Κάποια από τα ποιήματα ακούστηκαν στα γαλλικά (σε μετάφραση του Michel Volkovitch) και στα αραβικά, σε μετάφραση που εκπόνησε ειδικά για την εκδήλωση ο φιλόλογος και μεταφραστής Roni Bou Saba, ο οποίος και απήγγειλε ποιήματα στα γαλλικά και αραβικά.

Σολίστ στο φλάουτο ήταν η Ιβόνα Γκλίνκα, η οποία ερμήνευσε έργα πατρινών συνθετών για σόλο φλάουτο. 

Ο φιλόλογος και μεταφραστής Roni Bou Saba μετέφρασε και απήγγειλε στα αραβικά το ποίημα της Μαρίας Λαϊνά "Η ταβέρνα της Τζαμάικα" από τη συλλογή "Ρόδινος Φόβος" (Στιγμή, 1992). Το ποίημα αυτό δημοσίευσε, στη συνέχεια, ο Roni Bou Saba στην μεγάλης κυκλοφορίας αραβική εφημερίδα Alaraby. 

Το παραθέτουμε στη συνέχεια. 

Η ζωή μας έχει αλλάξει κάπως• 

δεν μένουμε μέσα στην πόλη πια 

αλλά στον δρόμο για τη θάλασσα. 

Τα βράδια μας απασχολούν 

οι διαδρομές του φεγγαριού 

τα φτερουγίσματα στους λόφους 

και τ’ άλογα που κατεβαίνουν στον νερόλακκο. 

Αν τελικά αποφασίσεις να ’ρθεις 

θα μου κρατάς τη νύχτα συντροφιά 

τώρα που μπαίνει το φθινόπωρο 

κι οι μεντεσέδες τρίζουν στο σκοτάδι. 

Θα μάθεις να προσεύχεσαι 

με δύναμη κι απελπισία 

και το παράξενο αυτό συναίσθημα 

θα συνδυάζεται με τις σκληρές γραμμές της φύσης. 

Να φέρεις λίγα ρούχα και βιβλία 

κρατούν αλλιώς εδώ τα ίδια• 

και μην ξεχάσεις τα κατάλληλα παπούτσια 

γιατί ο βάλτος είναι πίσω απ’ το σπίτι 

και τον χειμώνα έχουμε πολλές βροχές. 

Σ’ αφήνω τώρα• να προσέχεις, 

και σ’ αγαπώ πολύ το ξέρεις. 

Σε σκέφτομαι στον καναπέ εκείνο πλάι στο παράθυρο 

να σκέφτεσαι τον χρόνο και τα σώματα όταν γερνούν. 

Όλα αυτά είναι της φαντασίας πράματα εδώ 

δεν έχουμε παρά μια δυνατή και καθαρή αιωνιότητα 

που δεν κουράζει, αλλά μερικές φορές πονούν 

τα μάτια σου. 

Να κλείσω τώρα το παράθυρο 

σηκώθηκε ξανά αέρας. 

Το ποίημα αυτό, όπως και άλλα, διαβάζει η ίδια η ποιήτρια στο βίντεο που ακολουθεί. 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΜΕΜΑΝ: Η Εκκλησία απορρίπτει τον άνδρα που οχυρώνεται πίσω απ' την αυτάρκεια, την δύναμη, την αυτοδικαίωσή του

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 

π. Αλεξάνδρου Σμέμαν 

Σάββατο, 11 Οκτωβρίου, 1980 

Στο Κρέστγουντ – πρώτη γκρίζα, υγρή, πραγματικά φθινοπωρινή μέρα – μια μέρα για να μείνει κανείς μέσα. Συνεχίζω να παλεύω με την αποτρόπαια γρίππη μου. 

Σήμερα το πρωί, η Λ. κι εγώ είχαμε μια από τις συνηθισμένες, ευχάριστες “διαμάχες” μας. Στην πραγματικότητα είναι περισσότερο μια ζωντανή συζήτηση παρά μια διαμάχη (απλώς έτσι την ονομάζουμε), γιορτάζοντας έτσι την ελευθερία του Σαββατιάτικου πρωινού. Συζητούσαμε για τις γυναίκες στην Εκκλησία (η Λ. πήγε σε μια συνάντηση που είχε διοργανώσει στο Σεμινάριο ο πατήρ Θωμάς, ως προετοιμασία για μια γυναικεία συνδιάσκεψη που θα γινόταν στο Κλήβελαντ, πριν από την Παναμερικανική Σύνοδο). Οι “θέσεις” μας (ad hoc): 

Πρέπει όλη αυτή η συζήτηση ν' απελευθερωθεί από τον κληρικαλισμό, την εκκλησιαστικότητα (με την άσχημη σημασία της λέξης, δηλαδή τη στροφή της Εκκλησίας προς τον εαυτό της), τα δικαιώματα της γυναίκας στην Εκκλησία, τι μπορεί να “κάνει” μια γυναίκα, ποια μπορεί να είναι η διακονία της στις υπάρχουσες ιερατικές δομές. Όλα αυτά τα “προβλήματα” είναι αδιέξοδα, επειδή όλα στηρίζονται στην κατηγορία των “δικαιωμάτων”, της πάλης, κ.λπ. 

Η αναγωγή της ζωής αποκλειστικά σ' απρόσωπες και “αντικειμενικές” δομές είναι το αμάρτημα του ανδρικού κόσμου, της ανδρικής αντίληψης για τη ζωή (Μαρξ, Φρόυντ). Γι' αυτό και το κύριο λάθος του σύγχρονου φεμινισμού είναι η αποδοχή αυτών των δομών: ο αγώνας για να βρει κάποιος τη θέση του στον κόσμο, στην Εκκλησία, στην κυβέρνηση, κ.λπ. 

Η γνήσια αποστολή των γυναικών είναι να δείξουν την ανεπάρκεια, τη μονομέρεια, και συνεπώς την τρομακτική ζημιά και το κακό που προκαλείται από την αναγωγή της ζωής σε “δομές”. 

Η γυναίκα είναι η ζωή, δεν σχετίζεται απλώς με τη ζωή, έτσι ώστε αποστολή της είναι να επαναφέρει τον άνδρα από τη μορφή στο περιεχόμενο της ζωής. Οι ιδιότητές της, που a priori δεν ανήκουν στις “ανδρικές” αναγωγές της ζωής, είναι η ομορφιά, η αγνότητα, το βάθος, η πίστη, η διαίσθηση. Αυτές δεν υπάρχουν· και το πιο σημαντικό είναι πως δεν μπορούν να υπάρξουν στον Μαρξισμό, στον Φροϋδισμό, ή στην κοινωνιολογία, κ.λπ. 

Ο άνδρας προσβλέπει σε κανόνες· η γυναίκα γνωρίζει τις εξαιρέσεις. Αλλά η ζωή είναι μια συνεχής εξαίρεση από τους κανόνες. Οπουδήποτε υπάρχει γνήσια ζωή, εκεί βασιλεύει όχι ένας κανόνας, αλλά μια εξαίρεση. Ο άνδρας αγωνίζεται για κανόνες. Η γυναίκα διαθέτει μια ζωντανή εμπειρία της εξαίρεσης. 

Η “εξαίρεση” είναι το βάθος του Χριστιανισμού ως ζωής. Στη ζωή που δημιουργήθηκε και δόθηκε από τον Θεό, τα πάντα είναι μια εξαίρεση επειδή τα πάντα είναι μοναδικά, ανεπανάληπτα, μια πηγή που πηγάζει από τα βάθη. 

Το σεξ αποτελεί τον “κανόνα”, η αγάπη είναι η εξαίρεση. Ο νόμος της ζωής και η αλήθεια της ζωής είναι η αγάπη και όχι το σεξ. 

Ο άνθρωπος δεν καλείται να εφαρμόσει κανόνες, αλλά καλείται στο θαύμα της ζωής. Η οικογένεια είναι ένα θαύμα. Η δημιουργική εργασία είναι ένα θαύμα. Η Βασιλεία του Θεού είναι ένα θαύμα. 

Η Θεοτόκος δεν μπορεί να “στριμωχθεί” σε κανένα κανόνα. Η αλήθεια για την Εκκλησία βρίσκεται σ' Αυτήν κι όχι σε κανόνες. 

Στον βαθμό που ο άνδρας παραμένει μόνο άνδρας, παραμένει πάνω απ' όλα πληκτικός, γεμάτος αρχές, “ανδρικός”, καθώς πρέπει, λογικός, ψυχρός, χρήσιμος· γίνεται ενδιαφέρων μόνον όταν ξεπεράσει τον μάλλον διασκεδαστικό ανδρισμό του. Ο άνδρας είναι ενδιαφέρων ως παιδί ή ως ηλικιωμένος, και είναι μάλλον τρομακτικός ως ενήλικας, στην κορυφή της ανδρικής ηλικίας, της ανδρικής δύναμης. 

Η αγιότητα και η δημιουργικότητα του άνδρα βρίσκεται πάνω απ' όλα στην άρνησή του σε οτιδήποτε ιδιαίτερα “αρσενικό” μέσα του. Στην αγιότητα, αυτό που ενδιαφέρει το λιγότερο είναι η “αρσενικότητα” του άνδρα. 

Ο Χριστός είναι το αγόρι, ο μονογενής Υιός, το Παιδί της Παναγίας. Απουσιάζει απ' Αυτόν η κύρια έμφαση, το κύριο είδωλο του άνδρα – η αυτονομία του. Η εικόνα του βρέφους Χριστού στην αγκαλιά της Μητέρας Του δεν είναι απλώς η εικόνα της Σάρκωσης. Είναι η εικόνα της ουσίας του Χριστού.

Πρέπει να τα γνωρίζουμε και να τα νιώθουμε όλα αυτά όταν συζητούμε το θέμα των γυναικών στην Εκκλησία. Η Εκκλησία απορρίπτει τον άνδρα που οχυρώνεται πίσω απ' την αυτάρκεια, την δύναμη, την αυτοδικαίωσή του. Ο Χριστός διακηρύσσει: “Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται” (Β' Κορινθ. 12,9).

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΝΕΟΥ ΨΥΧΙΚΟΥ

Η μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων εορτάστηκε κατά την τάξιν στον Ι. Ναό Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού, με την τέλεση του Μ. Εσπερινού, την παραμονή της εορτής, και της Θείας Λειτουργίας, προεστώτος του Προϊσταμένου του Ναού, Αρχιμ. Μιχαήλ Σταθάκη. 

Κατά την Θεία Λειτουργία ανεγνώσθη η Χριστουγεννιάτικη Εγκύκλιος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. 

Στο τέλος, όμιλος ενοριτισσών, υπό την διεύθυνση της γνωστής καλλιτέχνιδος Φένιας Παπαδόδημα, απέδωσε κάλαντα των Χριστουγέννων.

Επιμέλεια βίντεο: Κατερίνα Λεονάρδου. 

 

Ο Μητροπολίτης Καμερούν Γρηγόριος για τα Χριστούγεννα 2023

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2023 

Yaoundé – Cameroun 

Τήν ἀνάμνησιν τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως ἑορτάζοντες καί ἐφέτος σιωπηλῶς, συνοδοιποροῦμεν μετά τῆς τοῦ Κυρίου Ἐκλογάδος διά τό ἐτήσιο προσκύνημα εἰς τήν Βηθλεέμ, μετά τῶν ἐξ Ἀνατολῶν μάγων καί μέ ἕνα σιωπηλό πλῆθος μαθητῶν τοῦ Κυρίου, προσφύγων, πενθούντων, ἀπαρηγορήτων, αἰχμαλώτων, πληγωμένων, ἀδικουμένων, ἐγκαταλελειμμένων καί τόσων ἄλλων… 

Βεβαίως, ἡ Βηθλεέμ τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως, ἀπό ὅπου καί κάθε ἀρχή βιβλικοῦ στοχασμοῦ, θά πάσχῃ τά πάθη τῶν ἀνθρώπων ὅπως ἀκριβῶς τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ, ὅπου ἡ ἀναταραχή ἦταν συνδεδεμένη μέ τό «ἐξελθόν δόγμα Καίσαρος Αὐγούστου νά ἀπογραφοῦν ἅπαντες εἰς τά ὅρια τῆς Ρωμαϊκῆς Οἰκουμένης» γιά ἀπωτέρους λόγους φορολογίας, πρᾶγμα πού κυοφόρησε λαϊκούς ξεσηκωμούς καί συγκρούσεις στήν Ἁγία Γῆ. Φόβος καί τρόμος καί ἀνασφάλεια ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ παρόμοια μέ τόν φόβο, τόν τρόμο, τήν ἀνασφάλεια καί τήν φρίκη τῶν ἀντιμαχομένων παρατάξεων Παλαιστινίων καί Ἰσραηλινῶν, Οὐκρανῶν καί Ρώσων καί τόσων ἄλλων σέ κάθε γωνιά τῆς Γῆς, ἴσως μικροτέρας κλίμακος ἀλλά ποτέ ἀμελητέων. Ὁ Ἀγγελικός ὕμνος ἐνώπιον τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως: «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη» εἶναι κάτι πού θά κυριαρχήσῃ στήν λειτουργική ἀνάμνησι τῆς φετινῆς ἑορτῆς ἀλλά καί μέσα στό πνεῦμα εὐχομένων καί ἀντευχομένων. 

Τί σημαίνει ὅμως αὐτή ἡ «εἰρήνη» γιά ὅλους ἐμᾶς σήμερα; Ὁ Χριστός γεννώμενος ἦλθε ἀντιμέτωπος μέ τόν Μέγα Ἡρώδη, ὁ ὁποῖος θεωροῦσε ἑαυτόν Μεσσία καί κατ’ ἐπέκτασιν καί τούς ἐπιγόνους του. Γι’ αὐτό καί ἡ ἄδικη σφαγή τῶν νηπίων καί οἱ κλαίουσες κόρες τῆς Ραχήλ… Ἀναμφισβήτητα, ἡ ἐποχή τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως μοιάζει καταπληκτικά μέ τήν ἐποχή μας. Τό πόσο; Θά μᾶς τό καταδείξουν οἱ ἱστορικοί τοῦ μέλλοντος, ἴσως ἕνας νέος Πλούταρχος! Ἔτσι, τό αἴτημα τῆς εἰρήνης γίνεται πιό ἐπιτακτικό ἀπό ποτέ. 

Αὐτή ἡ εὐχομένη «εἰρήνη» ὅμως, σήμερα, δέν κινδυνεύει ἀπό τούς πολιτικούς καί στρατιωτικούς παράγοντες –αὐτοί ρυθμίζουν μιά ἐπίφασι εἰρήνης- κινδυνεύει ἀπό τήν δική μας «οὐδετερότητα», γιατί εἰρήνη χωρίς δικαιοσύνη εἶναι ἕνα σαθρό οἰκοδόμημα ἀνάγκης. Κοιτᾶξτε πόσο εὔστοχα τό θέτει ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης: «ὅταν ἡ εἰρήνη συνδυάζεται μέ τήν δικαιοσύνη εἶναι κάτι θεῖο. Ὅταν, ὅμως, αὐτές ὑπάρχουν χωριστά καταστρέφεται ἡ ὀμορφιά τῆς ἀρετῆς. Εἰρήνη ὑπάρχει καί μεταξύ λύκων καί ληστῶν, ἀλλ’ αὐτό πρός βλάβη τῶν ἀνθρώπων καί πρός ὄλεθρο τῶν προβάτων. Οὔτε τήν εἰρήνη πού δέν στολίζει ἡ δικαιοσύνη θά τήν ὀνόμαζα εἰρήνη. Εἰρήνη εἶναι αὐτή πού καυχιέται γιά τήν δικαιοσύνη καί τήν θεοσέβειά της». 

Αὐτήν τήν εἰρήνη, τήν μετά δικαιοσύνης καί «πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν» ἄς εὐχηθοῦμε κι ἄς μήν μείνουμε στά εὐχολόγια καί τήν οὐδετερότητα ἀλλά μέ κάθε τρόπο ἄς τήν προσπαθήσουμε, μέ κάθε μέσο ἄς τήν διδάξουμε, μέ κάθε κόστος ἄς κινητοποιήσουμε τόν κόσμο μας γι’ αὐτήν… Γιατί εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά τόν σώσουμε ἀπό τήν διαδοχική του ἐκμηδένισι καί αὐτοκαταστροφή. 

Μετά τῆς τοῦ Ἐνσαρκώσαντος τήν εἰρήνην, ἀγάπης καί ἀδελφικῶν εὐχῶν, 

ὁ τοῦ Καμερούν Ἐπίσκοπος 

Γρηγόριος

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ ΜΠΟΚΟΥ

Η Γέννησις του Χριστού, διά χειρός Ξενοφώντος Μπόκου. 

Φορητή εικόνα στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού, τη επιμελεία π. Μιχαήλ Σταθάκη. 

Η εικόνα ιστορεί την Γέννηση του Θεανθρώπου, αλλά αναδεικνύει και Παλαιοδιαθηκικές προτυπώσεις, όπως αυτή του αχειρότμητου λίθου. 

Ακολουθεί η εκπομπή "Προς Εκκλησιασμόν", με προσκεκλημένο τον αγιογράφο Ξενοφώντα Μπόκο.

 

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΕ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ ΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Στέφανος Κασσελάκης συμμετείχε στον φετινό εορτασμό μνήμης του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων, στις 13 Δεκεμβρίου.

Παρέστη στην Θεία Λειτουργία (πολυαρχιερατικό συλλείτουργο) που τελέστηκε στον Μητροπολιτικό Ναό των Καλαβρύτων και ακολούθως στην επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο του Ολοκαυτώματος, όπου και κατέθεσε στέφανο. 

Είναι γνωστό ότι ο Στέφανος Κασσελάκης τέλεσε πρόσφατα πολιτικό γάμο με τον σύντροφό του στην Αμερική και έφερε στο προσκήνιο την συζήτηση για την ομοφυλοφιλία, που είναι …προσφιλές θέμα πολλών εκκλησιαστικών ανδρών. 

Ενώ, λοιπόν, στα Καλάβρυτα λειτούργησαν και αρχιερείς που έχουν «καταδικάσει» απερίφραστα την ομοφυλοφιλία ως μεγίστη αμαρτία και ενώ η …σκιά του πρώην Καλαβρύτων Αμβροσίου (φανατικού αντιομοφυλόφιλου και πρωτεργάτη του «αφορισμού» του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη) πέφτει βαριά στην συγκεκριμένη Μητρόπολη, κανείς εκκλησιαστικός άνδρας δεν τόλμησε να εγκαλέσει – έστω με κάποιο τρόπο – τον Στέφανο Κασσελάκη. 

Επομένως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι ο πρώτος δηλωμένος παντρεμένος ομοφυλόφιλος ο οποίος συμμετείχε ακωλύτως σε Θεία Λειτουργία και αυτό συνέβη, προφανώς, λόγω της επωνυμίας του.

Πριν ένα μήνα (Νοέμβριος 2023), ο πρώην Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος στράφηκε κατά εκκλησιαστικών ηγετών «που αγκαλιάζουν τον Κασσελάκη, όπως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος που κάλεσε τον Κασσελάκη να τον επισκεφτεί». 

«Εγώ δεν θα δεχόμουν τον κ. Κασσελάκη γιατί είναι αμαρτωλός και δεν έχει μετανοήσει. Αν μετανοήσει και σταματήσει τη σχέση που έχει τώρα με έναν άλλο άνδρα και μάλιστα την προβάλει, τότε θα μπορούσα να τον αγκαλιάσω ως μετανοούντα», κατέληξε ο Αμβρόσιος. 

Παρόλα τα παραπάνω, ο διάδοχος του πρ. Καλαβρύτων Αμβροσίου και πνευματικό τέκνο του, μητροπολίτης Ιερώνυμος, δεν προέβη σε κάποια ακραία πράξη ή δήλωση, επί τη εμφανίσει του Στ. Κασσελάκη στον Μητροπολιτικό Ναό Καλαβρύτων. Αποδέχθηκε πανηγυρικά την παρουσία του. Μάλιστα στην επιμνημόσυνη δέηση ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν εν μέσω των αρχιερέων. 

Άρα; Η Διοικούσα Εκκλησία φαίνεται πως βρίσκει τον βηματισμό της και δεν κλείνει την πόρτα σε κανέναν Κασσελάκη, γιατί δεν μπορεί – τελικά – και γιατί δεν πρέπει, φυσικά.

ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ: «Δεν υπάρχει πια ρωσσική [βλ. ελληνική] οικογένεια»

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

«Η ρωσσική οικογένεια γίνεται όλο και περισσότερο “τυχαία’’. Αυτό το κοσμητικό τυχαία είναι πραγματικά εκείνο που ταιριάζει στη ρωσσική οικογένεια της εποχής μας. Φαίνεται σα να ’χασε ξαφνικά την παλιά της όψη, όσο για την καινούργια … Και θα ανταποκρίνεται αυτή η καινούργια στον χαρακτήρα της ρωσσικής ψυχής; Πολλοί σοβαροί άνθρωποι δηλώνουν ανοιχτά πως “δέν υπάρχει πια ρωσσική οικογένεια’’» (Φ. Ντοστογιέφσκι, Το ημερολόγιο ενός συγγραφέα, μετ. Μ. Ζωγράφου, Εκδ. Δαρεμά, Αθήναι, α. ε., σ. 403.). 

Η παραπάνω, προφητική κατάθεση του μεγάλου Ντοστογιέφσκι, πριν 150 χρόνια σχεδόν (!), ταιριάζει απόλυτα και στην ελληνική οικογένεια του καιρού μας. 

Ουρανομήκεις ιαχές περί του «θεσμού της οικογένειας», άσφαιρες κραυγές του στυλ «δεν θα αφήσουμε να χαθεί η οικογένεια» και άλλες παρόμοιες πομφόλυγες, ακούγονται γύρω μας, σαν …οβίδες! Λες και δε ζουν σ’ αυτή τη χώρα, της «τυχαίας» οικογένειας, και εθελοτυφλούν μπροστά στην αλήθεια «δεν υπάρχει πια ελληνική οικογένεια», που θα ‘λεγε κι ο Ντοστογιέφσκι. 

Ειδικά ο κλήρος περνάει μια πρωτοφανή …οικογενειακή κρίση! Σχέσεις μεταξύ των συζύγων συμβατικές. Ενδοοικογενειακή βία, διάσταση και τελικά διαζύγιο. Με αποτέλεσμα αρκετοί ιερείς σήμερα να μην έχουν «παραδοσιακή» οικογένεια. Κάποιοι οδηγούνται και σε αυτοαποσχηματισμό. Τα προβλήματα με τα παιδιά συχνά είναι σοβαρά κ.ο.κ. Έτσι, μιλάμε για έκρηξη των ιερατικών διαζυγίων τα τελευταία χρόνια, για ιερείς καταθλιπτικούς, με – συχνά – ηγεμονικές πρεσβυτέρες, με αντιδραστικά και γεμάτα ενοχές παιδιά, που μαρτυρούν την, διαρκώς αυξανόμενη, νοσηρή πραγματικότητα. Επομένως υπάρχουν ιερατικές οικογένειες που δεν ευσταθούν. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια σημειώνονται και αυτοκτονίες εγγάμων ιερέων. 

Από την άλλη, υπάρχουν «πνευματικοί» (εξομολόγοι), οι οποίοι μπορούν να οδηγήσουν – στο όνομα (sic) της πίστεως – το ζευγάρι σε διαζύγιο. Για λόγους που δεν μπορεί να υποπτευθεί ο κοινός νους, ο «πνευματικός» παρεμβαίνει κατά τέτοιο τρόπο στη ζωή του ζευγαριού, που το οδηγεί σε διάλυση. Οι «γκουρού» ιερείς συντελούν σημαντικά στην διάλυση οικογενειών. Είναι τέτοια η επιρροή τους που μπορεί να συμβούν απίστευτα πράγματα. Για παράδειγμα τα όσα ακούστηκαν και καταγράφηκαν για τον ιερέα του Αγρινίου, που καταδικάστηκε και προφυλακίστηκε για σωρεία αδικημάτων, αποδεικνύουν περίτρανα πώς ο «γέροντας» μπορεί να διαλύσει μια οικογένεια. 

Η όλη κατάσταση απαιτεί σοβαρή αυτοκριτική και υπευθυνότητα. Αλλά αυτά είναι δυσεύρετα, όταν ο «γκουρού πνευματικός» θέλει να ελέγξει και την σεξουαλικότητα των συζύγων και την ανατροφή των παιδιών και το οικογενειακό σύμπαν! 

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά σε καθημερινή βάση, πολλοί κληρικοί κουνούν τον δάχτυλο στους άλλους – ανερυθρίαστα - για την ανάγκη να προστατεύσουμε τον «ιερό θεσμό της οικογένειας» και άλλα τέτοια λόγια του αέρα. 

Ας σημειωθεί ότι η κρίση θερίζει κι ας γίνονται ημερίδες και συνέδρια για την οικογένεια, για τις πρεσβυτέρες, για μητέρες κληρικών κ.ο.κ. 

Ας ξαναθυμηθούμε τον Ντοστογιέφσκι: «Η ρωσσική οικογένεια γίνεται όλο και περισσότερο “τυχαία’’… “δέν υπάρχει πια ρωσσική οικογένεια’’».

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΔΑ ΓΙΑ ΤΑ "ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΑ" ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ"

Παναγιώτης Ανδριόπουλος, ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΑ, Εκδόσεις S@mizdat 2022 

In Κριτική by mandragoras 14 Δεκεμβρίου, 2023 

Βασίλης Λαδάς 

Σε δύο μέρη: πολιτιστικά το πρώτο, εκκλησιαστικά το δεύτερο. 

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου "Ελληνορωσικά" του Παναγιώτη Ανδριόπουλου, Θεολόγου, μουσικού, συγραφέως, περιέχονται κείμενα για Ρώσους συνθέτες και εμβληματικές συναυλίες με συμφωνικά έργα τους στην Ελλάδα, όπως και σημαντικές παρατηρήσεις για έργο Ρώσων διανοητών: Ντοστογιέφσκι, Σολζενίτσιν και Ταρκόφσκι, Ρώσοι της βαθειάς και ορθόδοξης Ρωσίας με το βλέμμα τους στον πάσχοντα άνθρωπο. Σε μεταγενέστερο βιβλίο του Ανδριόπουλου, εκδοθέν προ μηνών, το 2023, "Τα Χατζiδακικά" υπάρχει κείμενο με τίτλο το αινιγματικό ερώτημα, με ποιους είναι ο Χριστός; Αναφέρεται σε κείμενο του Χατζiδάκι κατά του τότε, 1993, εμφανισθέντος φασιστικού κινήματος της Χρυσής Αυγής –που εξακολουθεί να υπάρχει φορώντας περικεφαλαία Σπαρτιάτη. Το ρητορικό ερώτημα χειραγωγεί την απάντηση. Ο Χριστός δεν μπορεί να είναι με τους φασίστες. Ωστόσο δεν είναι εύκολη η απάντηση γιατί ο θεάνθρωπος, μπορεί να σταθεί στο πλευρό οποιουδήποτε –ακόμη και στο πλευρό δολοφόνου. 

Στα "Ελληνορωσικά", στις μελέτες για Ταρκόφσκι, Ντοστογιέφσκι και Σολζενίτσιν μπορούμε να το δούμε αυτό. Ο Χριστός είναι με τον πάσχοντα άνθρωπο. Με τους δούλους, του πενθούντες, τους αγωνιζομένους υπέρ Δικαιοσύνης. Άλλωστε με ποίους είναι το λέει στην περί του όρους ομιλία, αφήνοντας πάντα ανοιχτό το ερώτημά του, τόσο ώστε ο Σεφέρης στο ποίημά του «υστερόγραφο» 1941 καταφερόμενος κατά του Χιτλερισμού, να ζητά από το θεό «Θεέ μου όχι με αυτούς/ ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου» αμφιβάλλοντας εμμέσως ως προς ποία πλευρά θα σταθεί ο Θεός. 

Η Σιβηρία αλλά και η αχανής στέπα, τα μεγάλα ποτάμια και τα ψηλά δέντρα έχουν επηρεάσει την ιστορία της σκέψης των Ρώσων. Στην Σιβηρία έζησαν εξόριστοι οι Ντοστογιέφσκι, Σολζενίτσιν αφ’ ενός, ο Στάλιν, αφ’ ετέρου. Ο μυστικισμός η εσωτερική πάλη του ανθρώπου με τον εαυτό του μέσα σε αυτή τη σφύζουσα μοναξιά ανθοφόρησε. Οι ήρωες του Ντοστογιέφσκι και του Ταρκόφσκι παλεύουν συνεχώς με τον εαυτό τους και την τρέλα. «Ω εσείς υγιείς δεν ντρέπεστε να σας λέει την αλήθεια ένας τρελός σαν και μένα» αναφωνεί ο σαλός Ντομένικο της Νοσταλγίας του Ταρκόφσκι πριν αυτοπυρποληθεί. Από την άλλη πλευρά ο Κομμουνιστής Στάλιν ιεροσπουδαστής στα νιάτα του εξόριστος κι αυτός στη Σιβηρία ρέπει στο έγκλημα όπως οι ήρωες του Ντοστογιέφσκι. Ίσως σύμβολο αυτού του συνδέσμου μεταξύ ορθοδόξου μυστικισμού και Σταλινικού μπολσεβικισμού είναι ένα από τα δάχτυλα του δεξιού χεριού του Στάλιν: Ο Μαλένκωφ Μακεδόνας, από την Αχρίδα, Σλάβος, με μεγάλη θέση επί Στάλιν. Μετά το θάνατο του Στάλιν χάθηκε στην Σιβηρία και βρέθηκε να ψέλνει σε ορθόδοξη εκκλησία. Βέβαια στη Ρωσία υπήρχαν και οι νουνεχείς της Δύσης. Ο Τολστόι, ο Τουργκένιεφ, η Μεγάλη Αικατερίνη, ο Μεγάλος Πέτρος, ο Λένιν κ.λπ. Δύο Ρωσίες –δύο Μύθοι. Οι δύο Ρωσίες συναντιούνται στο κείμενο του πρώτου μέρους του βιβλίου του Ανδριόπουλου: «Οι δύο Αλέξανδροι». Ο Πατέρας Αλέξανδρος Σμέμαν ορθόδοξος κληρικός στις ΗΠΑ και ο Αλεξάντερ Σολσενίτσιν. Δυτικότροπος ο πρώτος, εκσυγχρονιστής, μυστικιστής ο δεύτερος. Και οι δύο όμως αναζητούν από άλλους δρόμους, τη χαρά της Ανάστασης, τη μουσική, το κοινό γλέντι, τα χρώματα δηλαδή της ζωγραφικής του Ρουμπλιώφ. Με αυτό το άκρως ενδιαφέρον κείμενο τελειώνει το πρώτο μέρος του βιβλίου. 

Ακολουθεί το δεύτερο μέρος, 166 σελίδες, που διαβάζονται απνευστί. Εδώ ο Παναγιώτης Ανδριόπουλος βρίσκει το καλύτερο εαυτό του ως γραφιάς στυλίστας της γραφής και υπέρμαχος των απόψεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον γεωπολιτικό πόλεμο που έχει ανοιχθεί μεταξύ των δύο Πατριαρχείων. Του Οικουμενικού της Κων/πόλεως και της Μόσχας ή της Τρίτης Ρώμης, όπως αποκαλείται. Οι αιτίες της διαμάχης υπήρχαν πάντα, φούντωσαν όμως από την εμφάνιση του κράτους της Ουκρανίας, το 1991, στα σύνορα εκείνα που είχαν χαραχθεί από την Σοβιετική Ένωση ως μία περιφέρεια της προτελαριακής Ουκρανίας με διάφορες εθνικότητες και με πλειοψηφία ρωσοφώνων στην Ανατολή. Η πολιτική ελίτ του νέου κράτους θέλησε να αποκτήσει η ορθόδοξη Εκκλησία αυτοτέλεια και να πάψει να υπάγεται στο Πατριαρχείο της Μόσχας όπως συνέβαινε μέχρι το 1991. Ο Φουκώ λέει πως οι εξουσίες εξυπηρετούνται από δύο γραφειοκρατίες: την πολιτική που θέτει τους νόμους της οικονομίας και της πολιτικής εκπροσώπησης και την εκκλησιαστική που εποπτεύει τη συμμόρφωση των πολιτών με τους ιερούς κανόνες. Η μία ιεραρχία νίβει το χέρι της άλλης. Λογικό λοιπόν η κυριαρχούσα ελίτ της Ουκρανίας να θέλει και την ορθόδοξη εκκλησία δίπλα της, μια και οι ορθόδοξοι αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού του νέου κράτους. Το Πατριαρχείο της Ρωσίας αντιστάθηκε. Ποιος θα έδινε λύση; Το Οικουμενικό Πατριαρχείο που θεωρείται στα Εκκλησιαστικά ως πρώτο Πατριαρχείο μεταξύ ίσων. Έτσι το 2018 – ύστερα από δέκα χρόνια από τότε που ζητήθηκε επισήμως από την Ουκρανία να αναγνωρίσει το Πατριαρχείο της Κων/πόλεως το αυτοκέφαλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας το αναγνωρίζει κι ο πόλεμος που προϋπήρχε μεταξύ των δύο πατριαρχείων, Μόσχας και Κωνσταντινουπόλεως εντάθηκε. Το Πατριαρχείο Μόσχας με την αμέριστη βοήθεια του Πούτιν εξαπολύει επίθεση ενδυνάμωσής του, με πιστούς ορθόδοξους που ανήκουν γεωγραφικά σε άλλα Πατριαρχεία. Πληθύνονται οι συλλειτουργίες ορθοδόξων Ρώσων κληρικών, υπαγομένων στο Πατριαρχείο Μόσχας με έλληνες κληρικούς. Εισπήδηση λοιπόν σε άλλες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες και μοίρασμα εκ μέρους του Πατριαρχείου Μόσχας αντιμηνσίων – τίτλων υποταγής και αναγνώρισης. Σε αυτή τη διαμάχη ο Ανδριόπουλος παίρνει θέση με παρρησία υπέρ του Οικουμενικού Πατριαρχείου αναφέροντας όμως και τις θέσεις των αντιπάλων του που σε μεγάλο βαθμό κατηγορούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο ότι δουλεύει υπέρ των γεωπολιτικών παιχνιδιών των Η.Π.Α. που μονίμως υποσκάπτουν την γεωπολιτική δύναμη της Ρωσίας. Βέβαια θα πρέπει να αναλογισθούμε πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν αντλεί δύναμη από την Ελλάδα αλλά από την Αρχιεπισκοπή της Βορείου Αμερικής και μέσω αυτής από τις Η.Π.Α. Αν δεν το υποστήριζε η Αμερική το Πατριαρχείο ο Ερντογάν θα το είχε στείλει στο Άγιο Όρος. Είναι τιτάνιος ο αγώνας του Πατριαρχείου να σταθεί στα πόδια του. 

Τα κείμενα της διαμάχης είναι ένα εν δυνάμει υλικό για συγγραφή βιβλίου Μυθοπλασίας σαν τους Ιλουμινάτι ή του Κώδικα Da Vinci του Dan Brown. Ένα θρίλερ. Ο Ανδριόπουλος καταχεριάζει όλους εκείνους που στρέφονται κατά των οδηγιών του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Απλών κληρικών και μητροπολιτών. Στρέφεται ακόμη με ειρωνικά τηλεγράμματα κατά του Πατριάρχη Μόσχας που ευλόγησε τα όπλα των Ρώσων που εισέβαλαν στην Ρωσόφωνη περιοχή της Ουκρανίας. Με μια βαθειά ειρωνεία, όμως με ύφος που αποδομεί τον λίβελλο. 

Με άλλα λόγια ο έντεχνος πεζός λόγος των κειμένων του Ανδριόπουλου περί των γεωπολιτικών της Ορθοδοξίας οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα κόσμο παρεκκλησιαστικών δολοπλοκιών και συνωμοσιών που γίνεται την ίδια στιγμή που οι πιστοί Ρώσοι, Αφρικανοί, Έλληνες κλπ προσεύχονται στις Εκκλησίες να σώσουν την ψυχή τους.

ΤΟ ΡΕΣΙΤΑΛ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΤΩΝΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΝΕΟΥ ΨΥΧΙΚΟΥ (ΒΙΝΤΕΟ)

Στο πλαίσιο των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού, η διάσημη σολίστ στο τσέμπαλο Κατερίνα Κτώνα έδωσε ένα ξεχωριστό ρεσιτάλ το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023, στις 6.30 το απόγευμα, στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού, το οποίο κατέκλυσαν πολλοί φιλόμουσοι. 

Η Κατερίνα Κτώνα παρουσίασε ένα μουσικό οδοιπορικό στην σπινέτα και την κέλτικη άρπα, που περιλάμβανε έργα από τον μεσαίωνα, την αναγέννηση και το μπαρόκ. 

Συγκεκριμένα, ερμήνευσε γρηγοριανούς ύμνους, βυζαντινούς (εναρμόνιση: Δίων Αρύβας Αττικός) και έργα συνθετών της ελισαβετιανής εποχής και του μπαρόκ: W. Byrd, M. Peerson, J.S. Bach, F. Couperin, J. Duphly, D. Scarlatti. 

 

Το αναλυτικό πρόγραμμα έχει ως εξής: 

1. Verbum caro factum est, 14ος αιώνας, Aosta manuscript 

2. Resonet in laudibus, 14ος αιώνας, Γερμανία 

3. CT’ Βυζαντινή Ακολουθία, Μέλος υποφρύγιον, Πέτρου Λαμπαδάριου του Λακεδαιμονίου (+1777) - Δίων Αρύβας, Αττικός (1928-2000)

4. Ε’ Βυζαντινή Ακολουθία, Μέλος Δώριον, Πέτρου Λαμπαδάριου - Δίων Αρύβας 

5. Allons voir ce divin Gage (θεική υπόσχεση) - Jean F. Dandrieu (1682-1738) 

6. Green Sleeves, Αγγλία, 17ος αιώνας 

7. Πρελούδιο σε ντο μείζονα - J.S.Bach (1685-1750) 

8. Χριστουγεννιάτικο νανούρισμα, Αγγλία, 16ος αιώνας 

9. The Fall of the Leafe - Martin Peerson (1571-1650) 

10. The Wolseys Wilde - William Byrd (1543-1623) 

11. Le Rossignol en amour - Francois Couperin (1668-1733) 

12. La de Drummond - Jacques Duphly (1715-1789) 

13. Σονάτα σε λα μείζονα Κ 208 Andante - D.Scarlatti (1685-1757) 

14. Σονάτα σε λα μείζονα Κ.323 Allegro 

15. Sarabande ( 3η Αγγλική σουίτα) - J.S.Bach 

16. Les Barricades Mysterieuses - F.Couperin. 

Μετά το τέλος του ρεσιτάλ, ο προϊστάμενος του Ναού, Αρχιμ. Μιχαήλ Σταθάκης, ευχαρίστησε με θερμούς λόγους την σπουδαία καλλιτέχνιδα και της πρόσφερε, ως δώρο, ένα πίνακα ζωγραφικής (αντίγραφο - λεπτομέρεια από την "Συναυλία των Αγγέλων" του Ελ Γκρέκο), ενώ αναφέρθηκε και στο υψηλό νόημα της εορτής των Χριστουγέννων. 

Με αφορμή και το ρεσιτάλ, η σολίστ Κατερίνα Κτώνα παραχώρησε μία συνέντευξη για την καλλιτεχνική της πορεία και την τέχνη της, στην εκπομπή «Προς Εκκλησιασμόν» του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου, που είναι μία παραγωγή της Ενορίας του Ι. Ναού Αγίου Γεωργίου Ν. Ψυχικού.

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΑ ΠΡΑΤΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΥΚΟΥΡΓΟ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ ΑΠΟ ΤΟ "ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ"

Το Καλλιτεχνικό Σύνολο «Πολύτροπον» (υπεύθυνος: Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος) πραγματοποιεί, μεταξύ άλλων, κατά το 2024, δύο αφιερώματα στην Αίθουσα Διδασκαλίας Μουσικής Βιβλιοθήκης του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ ΚΟΥΛΑ ΠΡΑΤΣΙΚΑ (1899 -1984) 

40 χρόνια από τον θάνατό της 

Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2024, 19.00 

Ομιλητές: 

Νίκος Μπακουνάκης 

Μυρτώ Κιούρτη 

Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος 

Τραγούδι: Δάφνη Πανουργιά 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΛΥΚΟΥΡΓΟ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ (1941-2014) 

10 χρόνια από τον θάνατό του 

Τετάρτη 15 Μαΐου 2024, 19.30 

Ομιλητές και ψάλτες: 

Γιάννης Χριστόπουλος, Σολίστ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής 

Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος, Θεολόγος - μουσικός. 

Στο μουσικό μέρος μέλη του Λυκούργου Αγγελόπουλου. 

"ΗΜΕΙΣ ΔΕ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΡΘΕΝΟΝ" - ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ (ΒΙΝΤΕΟ)

Ομιλία του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου στον ιστορικό Μορφωτικό Σύλλογο Κυριών Πατρών, τον Δεκέμβριο του 2008, με θέμα: "Ημείς δε μητέρα Παρθένον". 

Τηλεοπτική κάλυψη: intv.gr

ΔΟΞΑΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ π. ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΦΙΡΦΙΡΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΕΩΝΙΔΑ ΣΦΗΚΑ

Tους προ του νόμου ηχ πλ β'. Δόξα Eσπερινού Kυριακής Aγ. Προπατόρων. Δοξαστάριο, τόμ. A', σ. 135-37. Διάρκεια 11'.35''. 

Το μέλος περιλαμβάνεται στην σειρά Μνημεία Εκκλησιαστικής Μουσικής, και στο Σώμα Δοξαστικά Ιακώβου Πρωτοψάλτου, που εκδίδει ο Μανόλης Χατζηγιακουμής και το Κέντρο Ερευνών και Εκδόσεων. 

Στο cd7 που τιτλοφορείται  ΔΟΞΑΣΤΙΚΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ (ΙΙΙ), πρώτο μέλος είναι το Δοξαστικό του Εσπερινού της Κυριακής των Προπατόρων, το οποίο ερμηνεύει εξαίσια ο μακαριστός διακο - Διονύσης Φιρφιρής. 
Ο Χατζηγιακουμής παρατηρεί πώς "σε όλα τα εκτελούμενα Δοξαστικά του Ιακώβου επισημαίνονται επιπλέον και πολλά στοιχεία της παλαιάς και της νεώτερης Αγιορειτικής ερμηνευτικής παράδοσης: κλασικές αναλύσεις θέσεων, ιδιότυπα ποικίλματα, πρότυπες επιμέρους υφολογικές και ηθολογικές εκφράσεις. Ακόμη, αναδεικνύονται και όλες οι ουσιώδεις ιδιότητες της προσωπικής ερμηνευτικής τέχνης του πατρός Διονυσίου: η απαράμιλλη εκφραστική δύναμη, η οικείωση και και η βαθειά γνώση του παραδοσιακού μουσικού υλικού, η έντονη και αυθεντική αποτύπωση του πνευματικού και λειτουργικού βιώματος."

Δοξαστικόν Αίνων Κυριακής των Προπατόρων, Γεωργίου Βινάκη, ήχος βαρύς διατονικός. 

Ψάλλει ο αείμνηστος πρωτοψάλτης Λεωνίδας Σφήκας.

 

Η ΦΕΝΙΑ ΠΑΠΑΔΟΔΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ "ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ" ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Φωτεινή Παπαδόδημα: Από την σκηνοθεσία και την τζαζ στην βυζαντινή μουσική και το μικρασιατικό τραγούδι

Κυριακή, 17 Δεκεμβρίου 2023, στις 7 το πρωί, στην εκπομπή «Εγνατία Οδός», που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Ντόβολος, στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. 

Η Φωτεινή, ή περισσότερο γνωστή ως Φένια Παπαδόδημα, αποτελεί ένα μοναδικό παράδειγμα καλλιτέχνη, η οποία ξεδιπλώνει τα ενδιαφέροντα της σε ένα μεγάλο μήκος δραστηριοτήτων με αξιώσεις. Σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους και ηθοποιός, ερμηνεύτρια της τζαζ, αλλά και συνθέτης, αγάπησε βιωματικά την βυζαντινή μουσική και το μικρασιατικό τραγούδι. Έχοντας αποκτήσει πείρα του έμμετρου λόγου στα ελληνικά και στα γαλλικά, ερευνά το έπος της Οδύσσειας μέσα από διαφορετικές μουσικές φόρμες. Επεκτείνει αυτή την άσκηση μουσικής προσέγγισης του λόγου στην αρχαία τραγωδία, καθώς και σε πιο σύγχρονα δείγματα γραφής (Παπαδιαμάντης, Σεφέρης, Λακαριέρ, Κασσέν). 

Εντάσσει συνθέσεις και θέματα εμπνευσμένα από την βυζαντινή και την ελληνική παραδοσιακή μουσική σ’ ένα σύγχρονο αρμονικό πλαίσιο. Τα πρωϊνά τον Κυριακών, αλλά και τις μεγάλες θρησκευτικές εορτές θα την συναντήσουμε στον Άγιο Γεώργιο Νέου Ψυχικού να ερμηνεύει με τρόπο ξεχωριστό βυζαντινές μελωδίες και τροπάρια, δίπλα στον Πρωτοψάλτη του ναού Παναγιώτη Ανδριόπουλο. 

Τον τελευταίο καιρό, στην μικρή σκηνή του θεάτρου «Γκλόρια», μέσα από έναν καταιγιστικό μονόλογο μας συνδέει τη ζωή της Μαρίκας Παπαγκίκα με αυτή της Μπίλι Χόλιντεϊ στη παράσταση “Marika’s dream”.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ 

ΕΔΩ

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ: "ΤΟ ΚΕΝΤΗΜΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ" - ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Το βιβλιοπωλείο Discover και οι εκδόσεις IANOS παρουσίασαν την Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2023, το βιβλίο της Μαργαρίτας Μίκη Θεοδωράκη «Αναμνήσεις ενός κοριτσιού». Την κεντρική παρουσίαση της συγγραφέως και του βιβλίου είχε ο Διονύσης Καρατζάς, ποιητής και αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε ο ηθοποιός Παναγιώτης Πετράκης. 

Ο Διονύσης Καρατζάς τιτλοφόρησε την εισήγησή του «Το κέντημα μιας ζωής» και πραγματικά και η δική του ομιλία ήταν ένα κέντημα λέξεων και βιωμάτων από το βιβλίο αλλά και από τη δική του πολύχρονη γνωριμία με την συγγραφέα και τον σπουδαίο πατέρα της, Μίκη Θεοδωράκη. Ο ποιητής μας, που ευτύχησε να μελοποιηθούν δεκάδες ποιήματά του σε τέσσερις κύκλους τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη ανέφερε στην εισήγησή του: 

Μίκης Θεοδωράκης και Διονύσης Καρατζάς στο Βραχάτι (23-8-1986) 

Οι «Αναμνήσεις ενός κοριτσιού» της Μαργαρίτας δεν είναι τυπικό μυθιστόρημα, ούτε τυπικό ημερολόγιο. Είναι μια καταγραφή στιγμών από περιπετειώδη ταξίδια ψυχής σε χρόνο ανάγκης, ονείρων, διαψεύσεων, ματαιώσεων και δύσβατης αγάπης. Είναι μια γλωσσική αναπαράσταση της προσωπικής ζωής της στο οικογενειακό, καλλιτεχνικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, με την τεχνική του κεντήματος. Η Μαργαρίτα έμαθε από μικρή, κοντά στη θεία της Μιμόζα, να κεντάει σταυροβελονιά. Γι’ αυτό ξέρει και να κεντάει με λέξεις τους πόνους και τους πόθους της ζωής της. Η ίδια γράφει σε ποίημά της που παραθέτει στο βιβλίο της (σελ. 36): 

Κεντώ, κεντώ, κεντώ 

τους πόθους της ζωής μου 

Τα δάχτυλά μου σκλήρυναν 

πολύ, μάτωσαν, χτυπήθηκαν 

Αλλά συνεχίζουν ακατάπαυστα το 

πάνω κάτω της βελόνας 

Πέφτε η βελόνα, χάνεται 

Κι εγώ χάνω τα μυστικά των πόθων μου. 

Κεντώ, κεντώ 

Πάλι κεντώ 

Τρέχει η βελόνα κι οι κλωστές γιομίζουν χρώματα μπροστά μου 

Κι ο πόθος πάλι αστράφτει πλουμιστός, πολύχρωμος. 

Κι ο πόνος μπαινοβγαίνει στις τρύπες του καμβά. 

Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη με τον πατέρα της στο Ηρώδειο (2012) - Φώτο: Ιδιωτική Οδός 

Διαβάζοντας το βιβλίο της Μαργαρίτας, ένιωσα να ζωντανεύουν μέσα μου τα πρόσωπα, τα γεγονότα, οι καταστάσεις και τα συναισθήματα που συνθέτουν το ιδιαίτερο οδοιπορικό της ζωής της. Σ’ αυτό το ζωντάνεμα βοήθησε το ύφος της γραφής της. Με τρόπο προφορικό, αυθόρμητο και ατίθασο πότε με περιγραφές και πότε με ποιήματα και σκέψεις, καταθέτει την αλήθεια της και ξεδιπλώνει βιώματα, συναντήσεις, αγωνίες, αδιέξοδα, αγάπες και τρυφερές στιγμές πάντα με επίκεντρο τον πατέρα της, τον Μίκη. Σαν να αλλάζει κλωστή και χρώμα, κάνει παύσεις στην αφήγηση με φράσεις που ξαφνιάζουν, όπως «αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία, θα την πω μια άλλη φορά» ή «καλημέρα σας» ή «κάποια μέρα, αν θέλετε, θα σας διηγηθώ τις εφόδους του Στρατού στο σπίτι μας». Αυτή η ανεπιτήδευτη και ειλικρινής διάθεσή της να μιλήσει στον αναγνώστη με την αμεσότητα της κουβέντας τη διευκολύνει να ελευθερώνει τους δαίμονές της και να λυτρώνεται. 

Η Μαργαρίτα, πληθωρική στην απαισιοδοξία και ταυτόχρονα υπερβολική στη δίψα της για ζωή, παρουσιάζει ένα πολύχρωμο και πολύσημο αφηγηματικό κέντημα. Στον μέσον κυριαρχούν ο πατέρας και η κόρη, δηλαδή ο Μίκης και η Μαργαρίτα, που κοιτάζονται στα μάτια, σαν να μεταγγίζουν ο ένας στον άλλον σιωπές και μοναξιά. Τους πλαισιώνουν διακριτικά η μάνα και ο γιος, δηλαδή η Μυρτώ και ο Γιώργος, που συμπληρώνουν την οικογένεια του πάθους και των παθών. Πίσω τους απεικονίζονται οι πρόγονοι με τις μικρασιάτικες και κρητικές ρίζες τους κι από κοντά πόλεις με ξεχωριστό φορτίο συγκίνησης -Σμύρνη, Παρίσι, Αθήνα, Μόσχα, Μακρόνησος- και άλλα μέρη με συναισθηματικό βάθος και πλάτος. Στα πλάγια του καμβά διακρίνονται τα αγαπημένα ζώα της Μαργαρίτας, τα σκυλιά και οι γάτες, και, βέβαια, πολλή φύση, βουνά, θάλασσες, ζώα και πουλιά, δέντρα και ποικίλα λουλούδια. Κάπου αχνοφαίνεται το πηγάδι, που κρύβει τους αυτοκαταστροφικούς-αυτοκτονικούς ιδεασμούς της Μαργαρίτας, τους ψυχικούς μετεωρισμούς της «θάνατος και θέλω να ζήσω», όπως γράφει. 

Οι φωτογραφίες που παρατίθενται στο βιβλίο δεν τεκμηριώνουν τόσο τα αφηγηματικά μέρη όσο συντηρούν το ενδιαφέρον και τη συγκίνηση και δοκιμάζουν την ισορροπία ανάμεσα στη φθορά του χρόνου και την αφθαρσία της στιγμής. 

Στο βιβλίο της «Αναμνήσεις ενός κοριτσιού» η Μαργαρίτα δεν εγκλωβίζεται σε νοσταλγικές αναφορές προσπαθώντας να διασώσει μια ειδυλλιακή ζωή δίπλα σε έναν σπουδαίο πατέρα και μέσα σ’ ένα ιδανικό οικογενειακό και κοσμοπολίτικο περιβάλλον. Οι αναμνήσεις της στοιχειοθετούν τη δύσκολη πορεία ενηλικίωσής της σε εποχές αβεβαιότητας και μεγάλων κινδύνων, αλλά και σε συνθήκες σπάνιων εμπειριών από τη μουσική διαδρομή και διεθνή αναγνώριση του Μίκη. 

Σε συνέντευξή της (εφ. ΤΑ ΝΕΑ, 11-2-2021) η Μαργαρίτα σημειώνει: «Ζούσα δίπλα σε έναν άνθρωπο που απολάμβανε την απόλυτη δόξα και όταν είσαι παιδί νομίζεις ότι αυτή η δόξα είναι και για σένα. Αυτό, μεγαλώνοντας, μπορεί να σε διαλύσει». Στο βιβλίο της, κατασταλαγμένη πια, γράφει (σελ. 229): «Η ηλικιωμένη κόρη δεν είναι μια ιδέα! Δεν είναι ένα τραγούδι «Μαργαρίτα Μαργαρώ»! είναι ένας άνθρωπος γεμάτος αισθήματα και πάθη, πλημμυρισμένη από απόλυτη αγάπη για τον πατέρα της τον απλό άνθρωπο. Όχι αυτόν με το φωτοστέφανο ενός αγίου». 

Και ο εκδότης της, ο Νίκος Καρατζάς, τονίζει σε συνέντευξή του (εφ. ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 6-12-2020) ότι «το βιβλίο της Μαργαρίτας είναι εστιασμένο στο Μίκη και αποτελεί φόρο τιμής στον πατέρα, όχι στον καλλιτέχνη». 

Η Μαργαρίτα-Ασπασία Θεοδωράκη με το βιβλίο της «Αναμνήσεις ενός κοριτσιού» θυμίζει την τρυφερή ανάγκη μας να ξεχωρίζουμε στο φως τις σκιές και να μεταλλάσσουμε τη χαρά σε αγάπη, την επώδυνη πληγή σε ιαματική πηγή και τον πόνο σε αλήθεια. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε τη μνήμη, για να μπορούμε να νιώθουμε δυνατοί και, ανυπόκριτα με τόλμη, να μοιραζόμαστε τα όνειρά μας. Και αυτό πετυχαίνει η Μαργαρίτα με την κεντητή γραφή της.

Εφημερίδα Σύμβουλος Επιχειρήσεων (8-12-2023)

ΡΕΣΙΤΑΛ ΤΗΣ ΤΣΕΜΠΑΛΙΣΤΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΤΩΝΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΝΕΟΥ ΨΥΧΙΚΟΥ

Στο πλαίσιο των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων του Ι. Ναού Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού, η διάσημη σολίστ στο τσέμπαλο Κατερίνα Κτώνα, θα δώσει ένα ξεχωριστό ρεσιτάλ το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023, στις 6.30 το απόγευμα, στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού (Χρυσοστόμου Σμύρνης 22, Ν. Ψυχικό).

Η Κατερίνα Κτώνα θα παρουσιάσει ένα μουσικό οδοιπορικό στην σπινέτα και την κέλτικη άρπα, το οποίο θα περιλαμβάνει έργα από τον μεσαίωνα, την αναγέννηση και το μπαρόκ. 

Συγκεκριμένα, θα ερμηνεύσει γρηγοριανούς ύμνους, βυζαντινούς (εναρμόνιση: Δίων Αρύβας Αττικός) και έργα συνθετών της ελισαβετιανής εποχής και του μπαρόκ: W. Byrd, M. Peerson, J.S. Bach, F. Couperin, J. Duphly, D. Scarlatti. 

Με αφορμή και το ρεσιτάλ, η σολίστ Κατερίνα Κτώνα παραχώρησε μία συνέντευξη για την καλλιτεχνική της πορεία και την τέχνη της, στην εκπομπή «Προς Εκκλησιασμόν» του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου, που είναι μία παραγωγή της Ενορίας του Ι. Ναού Αγίου Γεωργίου Ν. Ψυχικού.

ΓΗ ΜΗΤΗΡ: Η ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΤΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Κυκλοφορεί σήμερα από τις Εκδόσεις Ύψιλον/Βιβλία η νέα ποιητική συλλογή της Ιουλίτας Ηλιοπούλου, με τον τίτλο: ΓΗ ΜΗΤΗΡ. 

Στο σχετικό Δελτίο Τύπου διαβάζουμε: 

"Ένα σπαρακτικό ελεγείο για τον θάνατο της μητέρας σε είκοσι οκτώ ποιήματα, που αποτυπώνουν τη βαθιά τρυφερότητα της σχέσης μάνας και κόρης, αλλά και την ψυχική στάση απέναντι στη φθορά, στο τέλος, στην απουσία. Το πένθος, η μνήμη, ο πόνος, η μοναξιά, η επίγνωση του ανεπίστρεπτου, η σιωπή μέσα από τον λυρισμό των αληθινών αισθημάτων και των ακριβών λέξεων. Πίσω από τον λυρικό αποχαιρετισμό, στην ένατη ποιητική συλλογή της Ιουλίτας Ηλιοπούλου, σκιαγραφείται, συνάμα, με ένταση και λιτότητα η προσωπικότητα, το ειδικό βάρος, η ψυχική ενέργεια ενός ανθρώπου που έφυγε έχοντας εμπνεύσει βαθιά αγάπη." 

ΜΑΚΡΥ ΦΟΥΣΤΑΝΙ 

Μακρύ φουστάνι 

Φόρεσες 

Τα σύννεφα 

Γκρίζα κι αραιά στην αρχή 

Κάτασπρο 

Το πυκνό χιόνι 

Πιο ύστερα 

Πήρες 

Ανεβαίνοντας αργά τον ουρανό κι ανυπόδητη 

Έφυγες 

Μα δεν αποχαιρέτισες 

Ποτέ 

Μόνο απ’ τις κόγχες των ματιών σου 

Έσταξε 

Σταγόνα βαθύ κυανό πράσινο 

Το βλέμμα σου 

Στο νωπό χώμα 

Μαμά μου.