ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΟΝ π. ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΡΔΑΜΑΚΗ

Ο μακαριστός π. Μιχαήλ Καρδαμάκης (1932-2008), μας άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη τα βιβλία του, μεταξύ των οποίων και αυτό με τον τίτλο: «Στην Παναγία του Δεκαπενταυγούστου» (Εκδόσεις Ακρίτας, 1995). 

Στο κεφάλαιο «Για τους Πολιτικούς» (σελ. 84-92), γράφει εξαιρετικά σημαντικά πράγματα, τα οποία ίσως είναι πολύ διδακτικά για τους ιεράρχες, κυρίως, που παρεμβαίνουν συχνά - πυκνά στο πολιτικό γίγνεσθαι "για τη σωτηρία της πατρίδας" πάντα.  

Παραθέτω τον θεολογικότατο λόγο του π. Μιχαήλ, ο οποίος δείχνει να έχει λησμονηθεί από την Εκκλησία στις μέρες μας: 

"Η Εκκλησία δεν συγκρούεται με την Πολιτική, γιατί το πολίτευμά της δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Μ’ ένα εντελώς δικό της, χαρισματικό τρόπο, υπερασπίζεται τον άνθρωπο και την ελευθερία του, προσανατολίζοντάς τον προς τις απαρνήσεις και τις υπερβάσεις εκείνες, που κάνουν δυνατή την είσοδό του σε μια μεταμορφωμένη πραγματικότητα, όπου μεταμορφώνονται τα πάντα και φυλάσσονται τα νοήματά τους ή ο κατά Θεόν σκοπός τους. Η Εκκλησία δεν ασκεί Πολιτική αλλά Ποιμαντική, δεν είναι εξουσία αλλά διακονία. Η σωτηρία που ευαγγελίζεται η Εκκλησία δεν είναι η βασιλεία του ανθρώπου αλλά η βασιλεία του Θεού εντός του ανθρώπου, που σημαίνει όχι κυριαρχία, αλλά ταπείνωση Θεού. 

Και η Θεοτόκος, αλλοίμονο, δεν έχει καμιά σχέση με την Πολιτική, ούτε καν γνωρίζει αν υπάρχει Πολιτική. Ζούσε το μυστήριο της κλήσεως και της εκλογής της, διακονούσε το μυστήριο της σωτηρίας μας, με τρόπο μυστικό ή την κρυμμένη αγιότητά της, διατηρούσε στην καρδιά της όλα τα θαυμάσια του Θεού και έκρυπτε τις πληγές της ρομφαίας όλων των αποφάσεων του Θεού. Παρά ταύτα η Θεοτόκος μας διδάσκει κάτι το ουσιώδες για την Πολιτική ή τους Πολιτικούς [ισχύει φυσικά και για τους εκκλησιαστικούς]: Ότι δηλαδή οφείλουν να σιωπούν ή να αρνούνται τους πολλούς ή κενούς λόγους, τη φλυαρία για όλα ή την ξύλινη γλώσσα, την τάση να τα ορίζουν όλα ή να τα υπόσχονται όλα, και μάλιστα πράγματα όχι αναγκαία ή σημαντικά."
Στη συνέχεια ένα ακόμα σημαντικό απόσπασμα. 

«Γιά μᾶς τούς σημερινούς ἀνθρώπους, πού ταρασσόμαστε ἀπό τά πάθη μας καί κλυδωνιζόμαστε στήν ταραγμένη θάλασσα τοῦ βίου μας, πού βρισκόμαστε σέ ἀπορία καί ἀπόγνωση, ἐξ αἰτίας τῆς συγχύσεως καί τῆς παραφροσύνης, τῆς ἀντιφάσεως καί τῆς διαψεύσεως, τῆς ἀδιαφορίας καί τῆς σκληρότητας τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἡ Θεοτόκος παραμένει ἡ μόνη καταφυγή καί ἐλπίδα μας. "Πρός τίνα καταφύγω; ... ποῦ προσδράμω λοιπόν καί σωθήσομαι; ...» 

..........

Τὸν Δεκαπενταύγουστο, μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως καὶ τὶς ἱερὲς Παρακλήσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, εἶναι καιρὸς χάριτος καὶ εὐδοκίας. Καιρὸς εὐλογίας καὶ σωτηρίας. Πάντοτε, ἀλλὰ ἰδιαίτερα σήμερα, ἐποχὴ ἀποκορυφώσεως τῶν τόσων κακῶν ἀλλοιώσεών μας, μέσα ἀπὸ τὴ βαθειὰ θλίψη ἤ ἀπόγνωσή μας, μποροῦμε νὰ προσδοκοῦμε μὲ βεβαιότητα τὴ σταθερὴ παράκληση καὶ τὴν ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα μας. Καὶ μέσα σ᾽ ἕνα κλῖμα ἀνθρώπινης εὐαισθησίας καὶ βέβαια θείας εὐσπλαχνίας, μποροῦμε νὰ ἀπευθύνουμε σὲ Κάποιον «δέησιν τὴν πενιχράν», τοὺς λιγοστοὺς λόγους ποὺ μᾶς ἔχουν ἀπομείνει, καὶ νὰ περιμένουμε τὸ θαῦμα.

Ἡ πίστη μας, ποὺ εἶναι «ὁ δι᾽ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου ἐνανθρωπήσας Κύριος», ἀπαιτεῖ νὰ παίρνουμε στὰ σοβαρὰ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου, τὸ πλῆθος τῶν προβλημάτων του, τὴ σύγχυση τῶν καταστάσεών του, τὸ μέγεθος τῶν ἀναγκῶν του, τὸ ἀπύθμενο τῶν ὀδυνῶν του, μάρτυρες τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι καθημερινὸς σταυρός, συσταύρωση μὲ τοὺς ὁποιουσδήποτε ἀδελφούς μας, δάκρυα πολλὰ γιὰ τὸ παράλογο τῆς αὐτοκαταστροφῆς τους. Μόνο ἔτσι συμμετέχουμε στὴν ἐλπίδα τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς χαρᾶς, ποὺ προορίζεται γιὰ ὅλα τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ, στὴν προσδοκία τῆς ὁριστικῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν δημιουργημένων ὄντων. Μόνο ἔτσι κατανοοῦμε τὴ σημασία τῶν Ἱερῶν Παρακλήσεων τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ἤ μιμούμαστε τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, γιὰ τὴν ὁποία, ἡ ρομφαία ποὺ διῆλθε τὴν καρδιά της δὲν ἦταν μόνο πόνος γιὰ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, γιατὶ εἶναι ἡ ἀληθινὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Μητέρα ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
«Διηγήσατο ὁ Ἀββᾶς Ἰωσήφ· ὅτι εἶπεν ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ, ὅτι ἐκαθήμην πρὸς τὸν Ἀββᾶν Ποιμένα· καὶ εἶδον αὐτὸν ἐν ἐκστάσει γενόμενον· καὶ ἐπειδὴ εἶχον πρὸς αὐτὸν πολλὴν παρρησίαν, ἔβαλον αὐτῷ μετάνοιαν καὶ παρεκάλεσα αὐτὸν λέγων· εἰπέ μοι, ποῦ ἦς; ὁ δὲ ἀναγκασθεὶς εἶπεν· ὁ ἐμὸς λογισμός, ὅπου ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Θεοτόκος ἔστηκε καὶ ἔκλαιεν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος· καὶ ἐγὼ ἤθελον πάντοτε οὕτω κλαίειν» (Γεροντικόν). Μόνο ὁ Σταυρὸς τοῦ Σωτῆρος καταργεῖ τὸ σταυρὸ τῶν ἀνθρώπων. Καὶ μόνο κλαίοντες ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ μποροῦμε νὰ σηκώνουμε μὲ εὐθύνη τὸ σταυρὸ τοῦ κόσμου, τῶν πόνων καὶ τῶν ἐλπίδων του.
Ὄντες υἱοὶ τοῦ Θεοῦ πάσης παρακλήσεως καὶ τῆς Παναγίας Μητρὸς τῆς Παρακλήσεως, καλούμαστε νὰ γίνουμε, λόγῳ καὶ ἔργῳ, μάρτυρες αὐτῆς τῆς παρακλήσεως: τῆς κατανοήσεως καὶ τῆς διακονίας τῶν μεγάλων ἀναζητήσεων ἤ πραγματικῶν ἀναγκῶν τῆς παρούσας ζωῆς, ἤ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς στὸν παρόντα τόπο καὶ χρόνο. Ἐπιθυμοῦμε νὰ εἶναι αὐτὸ τὸ πνεῦμα κάθε Ἁγίου Δεκαπενταυγούστου, αὐτοῦ τοῦ ἄλλου Πάσχα ἤ ἰδιαίτερου καιροῦ στὴν Ἑλλάδα. Ἀλήθεια, πόσο μποροῦμε νὰ μιλοῦμε ἀκόμη γιὰ Ἅγιο Δεκαπενταύγουστο στὴ σημερινὴ Ἑλλάδα; Ἄς εἶναι καὶ τοῦτο ρομφαία στὴν καρδιὰ τῆς Παναγίας μας.