Ο ΔΙΑΠΡΕΠΗΣ ΕΠΙΠΛΟΠΟΙΟΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΒΙΚΤΩΡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ

ΒΙΚΤΩΡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ (ΑDΑ) 

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

Μία ἄλλη συμπαθὴς καὶ ἐνδιαφέρουσα φυσιογνωμία τῆς παλιᾶς Χαλκηδόνος, ἦταν ὁ διαπρεπὴς ἐπιπλοποιὸς Β. Ἀναστασιάδης. Γεννήθηκε τὸ 1917 στὴν Χαλκηδόνα καὶ κατοικοῦσε μὲ τὶς τρεῖς ἀδελφές του, τὶς Σοῦσα, Κορνηλία καὶ Κατίνα στὸ πέτρινο σπίτι τους στὸ Μικρὸ τὸ Μόδι τοὐπίκλην τότε Petit Paris. Ἀργότερα τὸ ἔδωσαν ἀντιπαροχὴ καὶ πέρασαν στὸν ἀνώτερο ὄροφο τῆς νέας πολυκατοικίας. Στὸ δρομάκι αὐτὸ βρίσκονταν καὶ οἱ κατοικίες τῆς χαριτωμένης δασκάλας τοῦ Δημοτικοῦ Παρθενώπης Λαγούδη καὶ τοῦ Ἀρχιμήδη Μακαρατζῆ, στὸ κάτω δὲ τοῦ ἰατροῦ Ἀλέκου Διαμαντόπουλου ἀπὸ τὸ Γέλδεγιρμεν καὶ τῆς πανέξυπνης καὶ φανταχτερῆς συζύγου του Ἀλκμήνης, Γραμματέως τοῦ Προξένου τῆς Αὐστρίας, ποὺ ζεῖ σήμερα στὴν Ἀθήνα γράφοντας ὡραῖα κριτικὰ κείμενα. Στὴν περιοχὴ αὐτὴ κατοικοέδρευαν ἀργότερα οἱ Γερομελίτων καὶ Γεροεφέσου Χρυσόστομος μὲ τὸν γέροντά του Νεοκαισαρείας Χρυσόστομο. Πάντως ἐδῶ κατοικοῦσε ἡ ἀφρόκρεμα τῆς Χαλκηδόνος, ἡ ὁποία κατέβαινε μὲ τὰ πόδια τὸ πρωῒ στὴν ἀποβάθρα, κοντὰ στὸ ὀνομαστὸ Moda Deniz Külübü, ποὺ σήμερα, παρὰ τὸ νέο, ἀνακαινίζεται καὶ τὸ Καζῖνο τοῦ Κώτσου γιὰ νὰ πάρουν τὰ γραφικὰ βαπόρια μὲ τά "περήφανα" φουγάρα τους τῆς Şirket-i Hayriye1, ὅπως τὰ πλαγίως τροχοφόρα (Yandan Çarklı) ποταμόπλοια γιὰ τὴν Πόλη. 

Τὸ ἀπόγευμα δὲ πήγαιναν οἱ κυρίες καὶ οἱ κοπέλλες στὸ débarcadère, γιὰ νὰ προϋπαντήσουν τοὺς πατεράδες, θείους, άδελφοὺς κλπ., ποὺ ἔρχονταν μὲ τὸ δρομολόγιο τῶν 6.15 πάντοτε. 

Τὸ ὄμορφο κτήριο τῆς ἀποβάθρας, δεῖγμα τῆς φίνας τουρκικῆς ἀρχιτεκτονικῆς, κατακρεούργησαν ἀργότερα, καὶ μετέτρεψαν τμηματικῶς σὲ καφὲ καὶ ἑστιατόριο, ὅπως καὶ πολλὰ σπίτια καὶ κιόσκια τῆς Ἱέρειας (Fenerbahçe)2 τοῦ Μοδιοῦ καὶ ὄχι μόνον. 

Ὁ Βίκτωρ μετὰ τὸ Δημοτικὸ φοίτησε σὲ μερικὲς τάξεις τοῦ Γαλλικοῦ Λυκείου St. Joseph. Ἦταν ἕνας λεβέντης, ψηλός, στυλάτος, εὐγενής, ὀλιγόλογος, ἄριστα πάντοτε ντυμένος μὲ γραβάτα, φουλάρι καὶ ποτὲ ἐπανωφόρι τὸν χειμῶνα, καὶ εἶχε ἕναν "ἀέρα" γοητευτικὸ μὲ τὰ γυαλιὰ τοῦ ἡλίου. Ἀπεχθάνετο, ὅπως καὶ ἡ φαμίλια του, τὸ ἐπάρατο καὶ τότε κουτσομπολιό, καὶ γι’ αὐτὸ στεκόταν μακρυὰ ἀπὸ τὸ δικό μας τὸ στοιχεῖο, διὸ καὶ τοὺς ἀποκαλοῦσαν Rockefeller. Συνδεόταν πολὺ μὲ τὸν ἰδιοκτήτη τοῦ Mano Palace3 τοῦ Μοδιοῦ Ἀπόστολο, τὸ ὁποῖο βρισκόταν κάτω ἀπὸ τὴν "Residence" τοῦ Γερομελίτωνος καὶ ἦταν καὶ μέλος τοῦ Deniz Külübü. 

Δὲν παντρεύθηκε, ἴσως νἆχε καὶ κάποιες ἀπογοητεύσεις, ὅπως καὶ ἡ Σοῦσα, ἐνῶ οἱ δύο ἄλλες ἀδελφὲς εἶχαν οἰκογένεια καὶ ἡ Κορνηλία δύο κόρες δίδυμες τὴν Ἀναστασία καὶ τὴν Δέσποινα ποὺ ἀγαποῦσε πολύ, καὶ τὶς σπούδασε στὴν Θεσσαλονίκη χημικούς, οἱ ὁποῖες σήμερον ζοῦν στὴν Ἀθήνα.

Τὸ γνωστὸ ἐπιπλοπωλεῖο ADA ἦταν τοῦ Ἑβραίου Danon στὸ İstiklal Cad. τοῦ Πέρα. Κατόπιν μετεφέρθη στὸ Tepebaşı, ἀντίκρυ στὸ Δημοτικὸ Θέατρο τῶν Μνηματακίων ποὺ δὲν ὑφίστανται σήμερα. Ὁ Danon ἐφυλακίσθη καὶ τὸ ἀνέλαβε ὁ Βίκτωρ, ὁ ὁποῖος ἀπέκτησε τὴν ἐμπιστοσύνη του, καὶ μετὰ τὴν ἀποφυλάκισή του τὸ πῆρε ἐκεῖνος. Τὸ κατάστημα αὐτὸ ἦταν στενόμακρο καὶ βαθύ, κάπως σκοτεινὸ καὶ γεμᾶτο μὲ παλιά (ἀντίκες) ἔπιπλα καὶ νέα (πολυθρόνες, καναπέδες, σεζλόνγκ, τραπέζια μὲ καρέκλες, τραπεζάκια, ντουλάπες, σιφονιέρες, κομοντίνα, bahut κ.ἄ.). 

Ἐκεῖ λοιπὸν ἦταν τὸ στέκι του, ὅπου τὸν ἀπελάμβαναν οἱ μερακλῆδες κύριοι καὶ κυρίες τῆς ἀνωτέρας κοινωνίας, θρονιασμένο ἀναπαυτικὰ στὸ γραφεῖο του στὸ βάθος τοῦ καταστήματος καὶ "ὀνειροπολοῦντα" σὲ μιὰ δερμάτινη χωρὶς ἐρεισίνωτον πολυθρόνα ποὺ ξεκούραζε τὴ μέση καὶ καπνίζοντα τὴν εὐωδιακὴ πίπα του, ποὺ δημιουργοῦσε ἕνα λεπτὸ "φωτοστέφανο" γύρω του. 

Ὁ Βίκτωρ εἶχε τότε ἄριστα συνεργεῖα μαστόρων, ὅπως τὸν Κῶτσο, συνεργαζόταν μὲ τὸν ἀξιόλογο ἐπιπλοποιὸ Θανάση Τσιρόπουλο κ.ἄ. Αὐτοὶ δούλευαν Konstruktion καὶ ὄχι μὲ σοῦντες ἢ MDF οἱ δὲ λουστραδόροι του ἔφτιαχναν Lacké καὶ ὄχι μόνον, "χαϊδεύοντας" τὰ ἔπιπλα, γιατὶ καὶ αὐτὰ θέλουν "χάδι", ὅπως τὰ διάφορα "λουλούδια". Αὐτὰ ἦσαν κλασικά, ἀντίγραφα ἢ ὄχι, ἀθάνατα καὶ ἐπιδιορθώσεις ἀντικῶν. Ὁ Βίκτωρ ἦταν καὶ ἐκτιμητής (expert) ἀντικῶν καὶ ἤξευρε πῶς νὰ παρουσιάζει τὰ ἔπιπλά του. Οἱ πολυθρόνες του συχνὰ bergéres μὲ αὐτιὰ ἢ ὄχι, ἦταν πολὺ ἀναπαυτικὲς καὶ λειτουργικὲς μὲ σοῦστες καὶ ὄχι ὅπως σήμερα μὲ ἀφρολέξ, καὶ δὴ κακῆς ποιότητος, ποὺ πέφτει κανεὶς μέσα τους καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σηκωθεῖ, "μοντέρνες" γάρ. 

Ἀργότερα τὸ ἐπιπλοποιεῖο ἔκλεισε, καὶ τὸ 1991 μετώκησε ὁ Βίκτωρ μὲ τὴν οἰκογένειά του στὴν Ἀθήνα, ἀναπολώντας τὸ παρελθόν, ὅπου καὶ ἀπεβίωσε τὸ 2004. Αἰωνία του ἡ μνήμη! Πάντα τὸν θυμᾶμαι! 

Ὁ γράφων εὐχαριστεῖ καὶ ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ τὶς κ. Ἀ. Ἀργυροῦ, Ἐ. Μέγα, Ζ. Παπᾶ καὶ Δ. Σανλίογλου γιὰ τὶς πληροφορίες ποὺ τοῦ ἔδωσαν.

__________________________________
1- A. Güleryüz - H. Yüce, Şirket-i Hayriye’nin Boğazici Vapurları, Ἰστάνμπουλ 2002.
2- M. Ekdal, Kapalı Hayat Kutusu. Kadıköy Konakları, Ἰστάνμπουλ4 2008, 405-418.
3- M. Ekdal, Ἔργ. μνημ. 44-48.