ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΡΓΥΡΙΑΔΗΣ: "Ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας έχει de facto εκπέσει από τη χαρισματική του διακονία..."

Του θεολόγου Βασίλη Αργυριάδη

Σπάνια επικαλούμαι τη θεολογική μου ιδιότητα. Δεν μου αρέσει να λέω ότι είμαι θεολόγος. Όχι γιατί δεν τιμώ τη θεολογία – το αντίθετο, την τιμώ τόσο, ώστε να μην την ευτελίζω ασύνετα πλάι στο όνομά μου. Και δεν είναι ότι μου αρέσουν εκείνα τα ευσεβοφανή που λένε διάφοροι συνάδελφοι ότι «μόνο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης κι ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός ήταν “θεολόγοι” (άντε κι ο Άγιος Συμεών…), όχι εμείς». Προσωπικά, αρνούμαι να αυτοπροσδιορίζομαι θεολόγος, διότι ο Θεός με αξίωσε να γνωρίσω πραγματικούς θεολόγους της εποχής μας, με γνώση και σπουδή, με διάκριση και κύρος, ανθρώπους που έχουν μελετήσει τη Βίβλο και την πατερική παράδοση κι έχουν μάθει να διακρίνουν την ουσία από το περίβλημά της. 

Όμως, ας μου επιτραπεί τούτη την ώρα να επικαλεστώ τη θεολογική μου ιδιότητα, αν και, εν προκειμένω, η απλή ιδιότητα του χριστιανού μπορεί και να επαρκεί για ό,τι θέλω να πω. Δείτε, παρακαλώ, το εξής βιντεάκι (από το 6:20 και μετά). Είναι ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας που μιλά. 

Αν η θεολογική μου ιδιότητα ή η ιδιότητα του χριστιανού μού προσδίδει κάποια ευθύνη˙ αν μας επιφορτίζουν κάποιο χρέος τα λόγια του αποστόλου Παύλου στην Α´ Προς Κορινθίους επιστολή (5,12-13)˙ αν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να κρατήσουμε ανόθευτη τη μαρτυρία της Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο˙ αν έχει νόημα να διακρίνουμε τι ίσταται και τι καταπίπτει μέσα στην «αυλή» μας, την αυλή της Εκκλησίας˙ αν υπάρχει λόγος να διατηρούμε τα εσωτερικά μας αντανακλαστικά σε εγρήγορση και τα κριτήριά μας καθαρά˙ αν, τέλος, έχουν την παραμικρή αξία τα λόγια μου, συγχωρέστε μου να το πω με όση δύναμη διαθέτω: ο άνθρωπος που είδατε στο παραπάνω βιντεάκι, ΔΕΝ είναι χριστιανός ποιμένας. Δεν τον εξαιρώ εγώ από αυτή του την ιδιότητα. Είναι τα ίδια του τα λόγια που τον εξαιρούν. Μην μπερδεύεστε από το γεγονός ότι κατέχει μητροπολιτικό θώκο – δεν είναι τα ράσα που κάνουν τον παπά. Ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας έχει de facto εκπέσει από τη χαρισματική του διακονία, έχει de facto απωλέσει το δικαίωμα να ονομάζεται χριστιανός ποιμένας. Αν υπάρχει Ιερά Σύνοδος, αν λειτουργούν τα αρμόδια θεσμικά όργανα, θα τον εγκαλέσουν και τυπικά για τη δημόσια αυτή τοποθέτησή του (που έγινε μάλιστα εν πλήρη αρχιερατική περιβολή, σε λατρευτική περίσταση!). Αλλά αυτό μόνο επικυρωτική σημασία θα έχει – για όλους εμάς, που θέλουμε να ασκούμαστε μέσα στον στίβο της Εκκλησίας, ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση στα μάτια μας και η θεσμική επιβεβαίωση αυτής της πραγματικότητας έχει καθαρά τυπικό χαρακτήρα. 

Δεν είναι η αντιπάθειά μου προς το πρόσωπο του ταλαίπωρου ανδρός, η αιτία όσων γράφω εδώ. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα του λάθους και το περιθώριο της μετάνοιας. Και η Εκκλησία χωρεί και συγχωρεί τα πάντα. Αλλά τίποτα από αυτά δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα στην Εκκλησία, αν χάσουμε τη δυνατότητά μας να ξεχωρίζουμε τι αληθεύει μέσα στο σπιτικό μας και τι νοθεύει την αλήθεια του. Έχει σημασία να καταλάβουμε πως αν αφήσουμε και αυτή την παρεκτροπή του Αιγιαλείας – μία μέσα στις πολλές– να περάσει δίχως να τη στιγματίσουμε εμφατικά, τότε αφήνουμε τα κριτήριά μας να θολώνουν: τι αποτελεί άγιο και τι εφάμαρτο τελικά; Ποιο λάθος είναι απλώς πταίσμα και ποιο έγκλημα; Ποια δήλωση, ποια πράξη αμαυρώνει τη μαρτυρία της Εκκλησίας και ποια την αναδεικνύει απαστράπτουσα; Ποιος χριστιανός παραπλανά τους ανθρώπους και ποιος τους βοηθά να βρουν τον Χριστό; Αν δεν διακρίνουμε αυτά τα πράγματα, τότε η χριστιανική βιοτή γίνεται άλλος ένας θολός πολτός, ανάμεσα στις τόσες ζωές που προτείνει ο σύγχρονος κόσμος. Οι χριστιανοί καταλάβαιναν πάντα την αποστολή τους στον κόσμο ως «άλας» (Ματθ. 5,13), ως αλάτι που αρταίνει την ανθρώπινη ζωή, όχι μόνο δίνοντάς της τη νοστιμιά του νοήματος αλλά και κρατώντας μακριά (όπως το αλάτι στα αποθηκευμένα τρόφιμα) κάθε σαπίλα. Αν οι χριστιανοί εύχονται τη σαπίλα των άλλων και θέλουν αυτή να σκορπούν, αντί να την κρατούν μακριά, πολύ απλά δεν είναι χριστιανοί. Κι αν μπερδέψουμε το αλάτι με τη σαπίλα, τότε Εκκλησία δεν υπάρχει κι ο κόσμος χάνει την ελπίδα του. 

Δεν θα επιχειρηματολογήσω γιατί οι δηλώσεις του Αιγιαλείας είναι σαπίλα κι όχι αλάτι – δεν επιχειρηματολογεί κανείς για τα αυτονόητα. Ούτε με όσα λέω συντάσσομαι τάχα στο πλευρό όσων θέλησε να στιγματίσει ο, κατ’ όνομα, επίσκοπος – μόνο ανόητος πρέπει να είναι κανείς για να μου καταλογίσει τέτοιες προθέσεις. Άλλο πράγμα θέλω να θυμίσω εδώ: «Προσέχετε μη σας ξεγελάσει κανείς», λέει ο Κύριος, «Γιατί πολλοί θα εμφανιστούν επικαλούμενοι το όνομά μου, λέγοντας “εγώ είμαι ο Χριστός” και θα παραπλανήσουν πολλούς» (Ματθ. 24,5). Ο κάθε επίσκοπος στέκει εις τύπον και τόπον Χριστού. Κάθε επίσκοπος είναι εικόνα του Χριστού μέσα στην Εκκλησία. Με άλλα λόγια, ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας «εμφανίζεται επικαλούμενος το όνομα του Κυρίου» και παλεύει να μας ξεγελάσει, να μας παραπλανήσει. Δεν θα το πετύχει…