ΜΙΑ ΝΟΥΒΕΛΑ ΑΝΤΙΦΑΡΙΣΑΪΚΗ, ήτοι ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΗ, ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ!

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΚΑΛΑΜΗΣΙΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Γνωστοποιεῖται ὅτι, ἐπὶ τῇ Ἱερᾷ Μνήμῃ τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου, πανηγυρίζοντος τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ναοῦ, αἱ Ἱεραὶ Ἀκολουθίαι θὰ τελεσθοῦν ὡς ἑξῆς:

Τὸ Σάββατον 12 Νοεμβρίου τ.ἔ., θὰ ψαλεῖ ὁ Μέγας πανηγυρικὸς Ἑσπερινός, περὶ ὥραν 16:00.

Τὴ δὲ Κυριακὴν 13 Νοεμβρίου τ.ἔ., κυριώνυμον ἡμέραν τῆς ἑορτῆς, τελεῖται Πανηγυρικὴ Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία μετ΄ ἀρτοκλασίας, ὑπὲρ ὑγείας καὶ μακροημερεύσεως τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβ. Ποιμενάρχου ἡμῶν Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Ἀθανασίου.

Εἰς τὸ τέλος τῆς Θ. Λειτουργίας θὰ ψαλεῖ Τρισάγιον ὑπὲρ μακαρίας μνήμης καὶ αἰωνίου ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἀδριανουπόλεως κυροῦ Δαμασκηνοῦ τοῦ ἀπὸ Ἑλβετίας.

Μετὰ τὸ πέρας τῆς Θ. Λειτουργίας, θὰ ἐπακολουθήσει δεξίωσις ἐν τῇ αἰθούσῃ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ.

ΤΟ ΚΟΥΚΛΙ

(νουβέλα ἀντιφαρισαϊκὴ)

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου

Στὴν ἄληστο μνήμη ἑνὸς διαπρεποῦς φίλου.

Ἐκεῖ πάνω στὴν πανέμορφη Ἤπειρο μὲ τὰ γιγάντια βουνά της, κοντὰ στὴ Τζούρτζα, ποὺ σκαρφαλώνουν ἐπιδέξια τὰ ἀγριοκάτσικα, ἐνῶ τὰ ἥμερα κουδουνίζοντας βγαίνουν τὸ πρωΐ ἀπὸ τὴ στάνη καὶ γυρνοῦν τὸ βράδυ, μὲ τὰ γάργαρα νερά της μέσα στὰ ὁποῖα κολυμπᾶνε οἱ λαχταριστὲς πέστροφες, μὲ τὴν πυκνὴ καὶ γοητευτικὴ φύση της, ἐκεῖ, μιὰ φορὰ κι’ ἕναν καιρό, ὑπῆρχε ἕνα μικρὸ "μωράκι" μὲ μελόχρυσα μαλλιὰ καὶ γλυκοκάστανα ματάκια. Τί κι’ ἂν σήμερα μένει ἔρημη κι’ ἐγκαταλελειμένη. Ἴσως ὅμως καὶ καλλίτερα. Γιατὶ ὅπου βάλουμε τὸ χεράκι μας ρημάζουμε τὸ περιβάλλον, καὶ ὄχι μόνον.

Αὐτὸ λοιπὸν τὸ πλάσμα εἶχε μιὰ μικρὴ μυτούλα ποὺ πετοῦσε στὸν γαλάζιο οὐρανὸ (Himmelfahrtsnase), τὴν ὁποία ἀπομιμοῦνται καὶ οἱ σύγχρονοι αἰσθητικοὶ χασάπηδες, ἔστω καὶ ἐνίοτε παραμορφωτικά! Θύμιζε κάπως κ’ ἕνα πουλάκι, σὰν τὸ Σάββα καὶ τὴ Μοσχούλα τὰ βαφτισιμιά του, μέσα στὸ κλουβί.

Τὸ σωματάκι του ἦταν φειδίσιο. Εἶχε μιὰ μέση δαχτυληθρόμορφη, καὶ σχημάτιζε τὴ γνωστὴ Linea serpentinata τῶν Γοτθικῶν Μαντόνων. Ἦταν ἕνα χάρμα ὀφθαλμῶν εἰδικὰ γιὰ τοὺς Pygomanen.

Ζοῦσε ἐποχιακὰ σὲ μιὰ σπηλιὰ στὸ Μελούνι. Ἦταν συχνὰ κρυμμένο καὶ δὲν μποροῦσες νὰ τὸ βρεῖς. Κάποτε ἔβγαζε τὴ μυτούλα του καὶ κύτταζε φοβισμένα πρὸς τὰ ἔξω καὶ μετὰ κρυβόταν πάλι. Κάποτε ὅμως ξεμπούκαρε γιὰ βόλτα μέσα στὴ ζούγκλα τῆς πόλης καὶ γιὰ διαμονὴ στὸ σπίτι του.

Ντυνόταν ἁπλὰ καὶ ἀπέριττα, μὲ πολὺ ὅμως γοῦστο, γιατὶ ἤξευρε καλὰ καὶ ἐπιζητοῦσε τὸ δυνατὸ "τέλειο", τὸ καλλίτερο ἀλλὰ καὶ τὸ προκλητικό. Καὶ τό ΄βρισκε πολλάκις. Ἔτσι δὲν ἔμοιαζε κάποιες μουσμουλόμορφες καὶ πληθωρικὲς κυρὲς τῆς ὑψηλῆς κοινωνίας, ποὺ περιδιαβάζουν τὶς πανάκριβες μπουτὶκ καὶ ντύνονται σὰν καραγκιόζηδες μὲ ρὸζ πομπόνια στὰ μάγουλα καὶ λοιπὰ ἀξεσουάρ.

Μερικὲς φορὲς "μετεμφιεζόταν" σὲ τρελλοκόριτσο μὲ σγουρὰ καὶ πεταχτὰ μαλλιά, μιὰ ἢ περισσότερες κοτσίδες, φορώντας παντελόνι τζίν, ὄχι ὅπως κάποιοι "γεροντόπαιδες" παίζοντες τὸ δεκαοχτάρι, ἀλλὰ καὶ σὰν ἕνα φίνο μοντέλο τῆς ἐποχῆς τοῦ ἐμπρεσιονισμοῦ μὲ ὁλόλευκο δαντελλωτὸ κρινολίνο, ὅπως ἡ "Κυρία μὲ τὶς καμέλιες" καὶ καπελλάκι, ποὺ ὅταν κάποια μέρα τοῦ ἔπεσε, ἕνας τοῦ φώναξε: "Κυρία, κυρία τὸ καπελλάκι σας"!

Ἦταν πολὺ λογικό, καὶ νοικοκυρογατάκι, τυποδεμένο καὶ ἔφτιαχνε ἐξαίρετα φαγητὰ καὶ λειχουδιές, πράγματα ὄχι πολὺ συνήθη στὴν ἐποχὴ τοῦ fast food.

Ἦταν, καίτοι στράβιζε "ἀριστερά", σωστὸ καὶ θαραλλέο καὶ ἐξέφραζε ἐλεύθερα τὴ γνώμη του, ζώντας στὴν "πατρίδα τῆς δημοκρατίας" ποὺ σήμερα κατάντησε ἀσυδοσία, ἰδιώματα βέβαια τὰ ὁποῖα διαχρονικὰ θεωροῦνται ἐλλατωματικά, ἐφ’ ὅσον κυριαρχεῖ ἡ πολυμουτρότητα καὶ τὸ "πολιτικῶς πρέπον". Ἀπεχθανόταν τοὺς ὑποκριτές, τοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους, ποὺ μᾶς σαρώνουν ἀσφυκτικά. Προτιμοῦσε τὴν ἡσυχία καὶ περισυλλογή, μακρυὰ ἀπὸ τὰ show καὶ τὶς ἀηδιαστικὲς ἐπιδείξεις. Γι’ αὐτὸ πάντως καὶ εἶχε λίγους φίλους, ποὺ διάλεγε μιὰ ποὺ ζοῦσε καὶ μέσα στὸ δάσος.

Διάβαζε πολὺ καὶ τοῦ ἄρεζε ἡ κριτικὴ συζήτηση πάνω σὲ θέματα ἱστορικά, κοινωνικὰ κυρίως καὶ πολιτικά, καὶ γενικότερα ἡ μάθηση.

Ἡ καρδούλα του σκιρτοῦσε μπροστὰ στὴν δυστυχία καὶ τὴν κοινωνικὴ ἀδικία καὶ ἦταν πάντοτε ἕτοιμο νὰ βοηθήσει, ὅσο καὶ ὅπου μποροῦσε.

Ὅλα αὐτὰ τὸ ἔκαναν πιὸ ἀξιαγάπητο, σ’ ὅσους ἐννοεῖται θέλουν νὰ τὸ κατανοήσουν, ἐνῶ ἄλλοι "χυδαῖοι" καὶ τὰ ὄρνεα τὰ ἁρπακτικά, τὸ κυνηγοῦσαν σὰν ἕνα ἀγρίμι γιὰ νὰ τὸ συλλάβουν καὶ νὰ τὸ ξεκοκκαλιάσουν...! Ἐκεῖνο ὅμως τοὺς ἔδιδε ἄμεσα τὸ κατάλληλο μήνυμα. Ἀκόμη καὶ στὰ καρτούν, ποὺ τελευταίως ἔπεσαν στὰ μποστάνια γιὰ νὰ καταβροχθήσουν τὶς εὔχυμες ρίζες καὶ τοὺς καρπούς.

Ἦταν ἐπίσης πάντα νέο καὶ πολὺ θερμό, διακατεχόταν ὅμως καὶ ἀπὸ τὸ καταραμένο σύμπλεγμα τῆς ζήλειας, ἀπὸ τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι δυστυχῶς ἀπηλλαγμένοι μορφωμένοι καὶ ἀμόρφωτοι, ἰδία στὴ φυλή μας καὶ προσπαθοῦσε νὰ γλυκαθεῖ μὲ τὴ μανία τοῦ γλυκοῦ τοῦ κουταλιοῦ.

Ἔτσι βασανίστηκε πολὺ στὴ ζωή του, γιατὶ δούλευε σκληρά μέσα στὰ "κάτεργα", ἔχοντας, σὰν μιὰ πέρδικα, κατὰ τὸ –καὶ τῆς πέρδικας ὁ γιὸς κι’ ὁ κουτσὸς ὁ πετεινὸς– ὅπως λέει καὶ τὸ τραγούδι, τὸν μονάκριβο γιό του ποὺ ὑπεραγαποῦσε.

Εἶχε κι’ ἕνα τουρκουὰζ τζὶπ σὰν τὴν παρθένα θάλασσα, τὸ ὁποῖο καβαλοῦσε ὅταν εἶχε κέφι κι’ ἔτρεχε μέσα στὸ δάσος, ὅπως μιὰ ἀγέρωχη ἀμαζόνα, παρουσιάζοντας ἕνα σύνολο ἰδιαίτερα ἑλκυστικό, ἐφ’ ὅσον τζὶπ καὶ γυναίκα δίδουν καὶ ἕνα μήνυμα τῆς ἀέναης πάλης καὶ τῆς γοητευτικῆς ἀντίθεσης τοῦ ἄρρενος καὶ τοῦ θήλεος.

Αὐτὰ λοιπὸν γιὰ τὸ κουκλί, μὲ τὴν εὐχὴ νἆναι καλά, ὅπου καὶ ὅπως ἀκόμη βρίσκεται.