- Η εορτή των Τριών Ιεραρχών στο Φανάρι.
- Η επίσκεψη του Πρωθυπουργού της Βουλγαρίας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Ομιλητές ήταν ως Θεολόγος και κληρικός ο ηγούμενος της Μονής Τατάρνης π. Δοσίθεος Κανέλλος, ως φιλόλογος, ερευνητής και πανεπιστημιακὸς καθηγητής, ο Άρχων κ. Εμμανουήλ Βαρβούνης και ως νομικός και ειδικός του κανονικού και του εκκλησιαστικού Δικαίου ο τακτικός καθηγητής της Νομικής Σχολής Αθηνών Άρχων κ. Ιωάννης Κονιδάρης.
Ο π. Δοσίθεος επισήμανε τον διαχρονικό αγώνα της Μεγάλης Εκκλησίας για να παγιωθεί στον ελληνικό λαό η ορθόδοξη ευσέβεια κατά την πολιτειοκρατική επιδρομή της Εικονομαχίας, της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, που επεξετάθη δυστυχώς από την Βαυαροκρατία και όταν συνεστήθη η Νεοελληνική Πολιτεία, εισάγουσα τα καινά δαιμόνια του Διαφωτισμού στην εν Ελλάδι εκκλησιαστική ζωή για να κατασταθεί η Εκκλησία μια ακόμη υπηρεσία του κράτους όπως σε μερικές χώρες της Ευρώπης.
Αλλά και μετά την έκδοση του Τόμου του 1850 συνεχίστηκε, από το 1852, η άμεση παρέμβαση των πολιτειοκρατών στα εκκλησιαστικά πράγματα, δημιουργώντας σκάνδαλα και διχασμούς που περιγράφει ο συγγραφέας με ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα και οδήγησαν την Εκκλησία στην γνωστή ως νέα «Βαβυλώνια Αιχμαλωσία» μέχρι το 1923, προκαλώντας την ανάγκη αναπτύξεως από κληρικούς και λαϊκούς των διαφόρων «ανακαινιστικών κινήσεων» για να βοηθήσουν, και μερικές φορές να αναπληρώσουν και τις ελλείψεις των διοικούντων την Εκκλησία εξ' αιτίας των κρατικών δεσμών.
Ο καθηγητής κ. Βαρβούνης παρουσίασε και σχολίασε τα 92 σπουδαία κεφάλαια των δύο τόμων που μέχρι τώρα εξεδόθηκαν, με την πρωτότυπη εικονογραφία και σημαντική βιβλιογραφική στήριξη που ζωντανεύουν το γραμμένο με γλαφυρότητα κείμενο, και υπογράμμισε την εντιμότητα και ευθυκρισία του συγγραφέα να μην αποκρύψει και εξωραΐσει τα λάθη των πολιτικών και των εκκλησιαστικών ανδρών που θόλωσαν τα πεπραγμένα τους σε στιγμές που ο ελληνισμός έγραφε την Ιστορία των νεώτερων χρόνων του και έβλεπε προσεγγίζουσαν την μεγάλη ημέρα της ολοκληρώσεως των προσδοκιών του. Τέλος συνέστησε τέτοιο βιβλίο με ιστορική βαρύτητα πρέπει να διαβαστεί από κάθε ιεράρχη και κληρικό και λαϊκό για να μην αγνοεί την πρόσφατη Ιστορία της Εκκλησίας του.
Τέλος, ο καθηγητής κ. Κονιδάρης με εύστοχους και επιτυχείς χαρακτηρισμούς μίλησε για τον συνθετικό άθλο του συγγραφέα να εξιστορήσει τα σημαντικότερα και πλέον καθοριστικά γεγονότα της εκκλησιαστικής ζωής του ελληνικού λαού είκοσι αιώνων σε δύο ευμεγέθεις τόμους, που θα συμπληρωθούν μέχρι τα χρόνια μας με τον τρίτο τόμο που αναμένουμε εναγωνίως. Ο κ. Κονιδάρης περιέγραψε το υφιστάμενο σήμερα καθεστώς στην εν Ελλάδι Εκκλησία με την τριχοτόμηση της διοικήσεως ως μοναδικόν στην Ορθοδοξία, και ευχήθηκε οι ευρωπαϊκές εξελίξεις κάποτε να μπορέσουν να ενοποιήσουν το κλίμα του Οικουμενικού Θρόνου και να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες για την ελεύθερη λειτουργία του ιερού Θεσμού της Εκκλησίας εκεί που οι Πατέρες τον καθόρισαν να ποιμαίνει με ενότητα τον ελληνόφωνο ορθόδοξο λαό. Σχολίασε την ανάγκη πλέον να μην κρύπτονται τα λάθη των ταγών της εκκλησιαστικής διοικήσεως καὶ των πολιτικών ανδρών, για να μην επαναναμβάνονται και να σκέπτονται όλοι οι σημερινοί διαχειριστές της εκκλησιαστικής και πολιτικής διακονίας πώς η μνήμη της Ιστορίας κάποια ημέρα, αργά ή γρήγορα, θα επιληφθεί και των πεπραγμένων τους και θα πρέπει η υστεροφημία τους να βρίσκεται πρό οφθαλμών. Ως παλαιός Γενικός Γραμματέας του ΥΠΕΠΘ και καθηγητὴς συνέστησε το «Συνοδικό» ως σχολικό βοήθημα στις Εκκλησιαστικές Ακαδημίες και Σχολές.
Τον επίλογο απηύθυνε ο συγγραφέας κ. Πανώτης, ο οποίος αφού ευχαρίστησε τους παρόντες επισήμους και τους ομιλητές, καθώς και τούς φιλοξενούντες στην ιστορική αίθουσα του Παρνασσού, τους εκδότες και κυρίως τους οργανωτές της συναντήσεως αυτής και τους προσελθόντες υπό άσχημες κλιματολογικές συνθήκες, έλαβε τον λόγο και μεταξύ των άλλων είπε ότι, εκ νεότητός του θέλησε να μάθει τα της πορεία της θρησκευτικής ζωής του ελληνικού λαού και ειδικά εκείνα τα βαθύτερα του μυστηρίου της Ἐκκλησίας. Μαθήτευσε πλησίον σοφών σύγχρονων Γαμαλιήλ, Πατριαρχών, αρχιερέων, καθηγητών, ερευνητών και από έδρας δίδαξε και συνέγραψε πολλά επί μισό και πλέον αιώνα. Στο μακρό αυτό διάστημα αποθησαύρισε γνώσεις και συμπεράσματα για την εκκλησιαστική ζωή, μακράν της φθοράς της διοικήσεως και των μονοθέλητων αντιλήψεων. Τον απησχόλησε στην συνέχεια ο Μερισμός της Εκκλησίας παρά την ρητή εντολή του Κυρίου της και ασχολήθηκε με την Πανορθόδοξη και την Διαχριστιανική ενότητα δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ αὐτό που είναι και αντιπροσωπεύει. Σήμερα, εποχή κυριαρχίας της μνήμης, που χωρίς την μνήμη ούτε ο ηλεκρονικός υπολογιστής δεν δουλεύει, αποφάσισε από καθήκον στους προ αυτού διδασκάλους του και στους μαθητές του να δώσει με ένα Opus vitae μια τίμια πληροφόρηση στους αναγνώστες και στις μέλλουσες γενεές, αφού πρόσφατα είδε τον εκτραχηλισμό της ψευνώνυμης πλάνης μέσα σε σώματα και τα ΜΜΕ, καθὼς και τους αδέσποτους αντιφρονούντες, ποὺ διαλαλούν δήθεν «ομολογίες» χωρίς διάκριση για να μερίζουν την Εκκλησία.
Μεταξύ των πολλών υπενθύμισε πως πρώτος ο Καποδίστριας κατήγγειλε το 1830 το πολιτειοκρατικό καθεστώς του Μεγάλου Πέτρου που επέβαλε στην Ρωσία από το 1730 και εισηγήθηκε δεσμό με την Μητέρα Εκκλησία της Κων/πόλεως με την αυτονομία της τοπικής Εκκλησίας και όχι την αυτοκεφαλία που συνήθως την μεταπράττει η κοσμική εξουσία. Δηλαδή, ο άτυχος κυβερνήτης προηγήθηκε 87 χρόνια πριν αυτό το καθεστώς καταργηθεί το 1917 στην Ρωσία. Όμως, ως γνωστόν, τον δολοφόνησαν και η υπόθεση έπεσε στα χέρια των Φαρμακιδιστών που επέβαλαν το Ρωσικό καθεστώς που ταλαιπώρησε την Εκκλησία επί 90 χρόνια μέχρι το 1923. Τον κανονικό δεσμό της Μητέρας και θυγατέρας Εκκλησίας με την τοπική αυτονομία, που υπέδειξε ο Καποδίστριας το 1830, τώρα προσπαθεί να επιβάλει αντίστροφα το Πατριαρχείο Μόσχας, ώστε η θυγατέρα Εκκλησία (Μόσχας) να συνδεθεί μαζί με την Μητέρα της Εκκλησία (το Κίεβο) με αυτονομία, χάρη της επιχειρούμενης νέας ανά την οικουμένη «σλαβόφωνης» συναγωγής! Είναι ένα από τα κανονικά παράδοξα της εποχής μας.
Τέλος σχολίασε την διεθνή νομική προσωπικότητα του Οικουμενικού Πατριαρχείου που ψήφισε τὸ Συμβούλιο της Ευρώπης, γεγονός που χειροκροτήθηκε και από τους ακροατές του. Ο συγγραφέας ευχαρίστησε τους οργανωτές και τους παρόντες και ευχήθηκε καλή επανασυνάντηση με την έκδοση του τρίτου τόμου.
Ο φιλαναγνώστης
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΦΑ
Βασίλειος ο Μέγας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Γρηγόριος ο Θεολόγος: συμπιέζουμε την αγιότητα σε βιβλία και ομιλίες, σε αργίες και επετείους. Πάντα μας διαφεύγει...
Τους «Προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων» τιμά ράθυμα και υποκριτικά η δημόσια εκπαίδευση, σε μια συγκυρία φέτος για την πατρίδα καταθλιπτική. Η απειλή της επιτήρησης, η παύση πληρωμών, ο εφιάλτης της χρεοκοπίας…
Μια κοινωνία που καλόμαθε να καταναλώνει σαν παράσιτο γίνεται τώρα «πεδίο βολής φτηνό» για τους πειραματισμούς των κερδοσκόπων του χρήματος. «Η πλουτοκρατία ήταν, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος» που θα ’λεγε και ο Παπαδιαμάντης. Συνθλίβει μικρούς και αδύνατους. Αποθρασύνει μεγάλους και ισχυρούς. Μα πίσω από την κρίση των αριθμών, των δεικτών, και των ελλειμμάτων αποκαλύπτεται μια κρίση βαθιά πνευματική. Γιατί αν «ο αγώνας για το ψωμί μου είναι ζήτημα υλικό, ο αγώνας για το ψωμί του διπλανού μου είναι ζήτημα πνευματικό». Αυτό δεν θα σου το μάθουν βέβαια οι οικονομολόγοι που διαχειρίζονται τις κρίσεις του συστήματος, που καταρτίζουν «προγράμματα σταθερότητας». Θα σου το μάθουν δάσκαλοι ψυχωμένοι που μορφώνουν τα παιδιά μας.
Ποιος, αλήθεια, γιορτάζει και γιατί σήμερα; Ποια πρόταση ζωής εμπνέει το μαθητή, το δάσκαλο και το γονιό; Ποιον άνθρωπο διαπλάθουμε στο σχολείο σήμερα; Τι σχέση μπορεί να έχει η άσκηση στην αλήθεια της ζωής που μας υπέδειξαν οι τιμώμενοι Ιεράρχες, με την καθημερινότητα του σχολείου που βιώνουμε;
Από την αγωγή στην παιδεία και την εκπαίδευση, από την εκπαίδευση στην εξειδίκευση και μετά στην …ευέλικτη απασχόληση. Φαύλος κύκλος, ανακυκλώνει αδιάκοπα τη ζωή σαν επιβίωση.
Αγαπημένη μου μαθήτρια, αγαπημένε μου μαθητή
Τούτα τα χρόνια της σχολικής σου διαδρομής συμμετέχεις σ’ έναν αγώνα ανελέητο. Σ’ έναν πρωταθλητισμό ακραίων επιδόσεων. Δυνατότερα, ψηλότερα, γρηγορότερα!
Ενοχλητικά μονότονα και εκβιαστικά επαναλαμβάνεται η προτροπή των γονιών, των συγγενών και των δασκάλων σου: «Τώρα κρίνεται το μέλλον σου, πρόσεξε!».
Άδικο δεν είναι; Να κρίνεται το όλον της ζωής σε κάποιες εξετάσεις στα δεκαεπτά σου χρόνια; Να «κλειδώνεται» το μέλλον με «έξυπνες» επαγγελματικές επιλογές της οικογένειας στα δεκατέσσερά σου χρόνια;
Η δοκιμασία σου επώδυνη. Οι απαιτήσεις δυσβάσταχτες. Μαραζώνει η ψυχή και το κορμί σου, στα πιο ευαίσθητα, στα πιο όμορφα χρόνια, αυτά της εφηβείας. Ο πιο σκληρά εργαζόμενος είσαι, σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις. Ξεκινάς τη μέρα σου με ανιαρό επτάωρο σε κάποια σχολική αίθουσα, συνεχίζεις με ένα απαιτητικό απόγευμα στο φροντιστήριο. Καταλήγεις εξουθενωμένος αργά το βράδυ στο σπίτι για το διάβασμα της επόμενης ημέρας.
Οι γονείς αυτά τα χρόνια στο πλευρό σου. Σε ρόλο σπόνσορα, ποντάρουν πάνω σου απωθημένα όνειρα, ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Ο μύθος της «δωρεάν παιδείας» άτρωτος στο χρόνο, πληρώνεται με τίμημα ιδιαιτέρως υψηλό. «Τόσα δίνω, πόσα θες», στα … “ιδιαίτερα” πουλάν αυτό που θες. Να πληρώσει ο πατέρας και η μάνα απ’ το υστέρημα. Τώρα ή ποτέ!
Σφύζουν από ζωή τα φροντιστήρια. Άψογες τεχνικές επίλυσης ασκήσεων που προπονούν εργαλειακά τον υποψήφιο. Να περάσει τον πήχη, να πιάσει την επιθυμητή βάση μορίων, να επιτύχει… Η αγωγή στα αζήτητα, η σπουδή αποσπασματικά κομματιασμένη σε κουτάκια για τις ανάγκες των εξετάσεων.
Θυμάμαι πρόπερσι, που συμμετείχες στην κατάληψη του σχολείου σου ενώ το φροντιστήριο συνέχιζε απρόσκοπτα. Χωρίς ενοχές για τις χαμένες ώρες που με βόλεψαν ανέλπιστα, σε ρώτησα τότε γιατί δεν έκανες κατάληψη και στο φροντιστήριο. «Στο φροντιστήριο δάσκαλε πληρώνω!» μου απάντησες. Και όλη η αλήθεια των λόγων σου εξαντλούνταν με τρόπο κυνικό μπροστά στο ταμείο την ώρα της καταβολής των διδάκτρων.
Σε βλέπω τα βράδια να γυρνάς αποκαμωμένος στους δρόμους της πόλης με την τσάντα στον ώμο, να περιμένεις στη στάση του λεωφορείου, χαζεύοντας αφηρημένα στο κενό της προσμονής, και μετά να διασκεδάζεις την πλήξη σου -χαριτωμένα ομολογώ- με αστεϊσμούς και χειρονομίες σε βάρος ανυποψίαστων επιβατών.
Θα ανταμώσουμε το άλλο πρωί στο σχολείο όταν θα μπω στην τάξη για μάθημα. Θα ’σαι κουρασμένος, θα βαριέσαι, δεν θα ’χεις όρεξη για τίποτα. Θα σε προκαλώ αμήχανα σε θεολογική κουβέντα για τα μικρά και τα μεγάλα: για τον πλούτο και τη φτώχια, για την ειρήνη και τον πόλεμο, για τα διλήμματα της βιοηθικής, για τον έρωτα, τη σεξουαλικότητα και τον γάμο, για το νόημα της ζωής και του θανάτου. Αλλά εσύ θα είσαι αλλού… Κι εγώ θα πασχίζω απογοητευμένος να ανταποκριθώ στα ελάχιστα της παιδαγωγικής μου υποχρέωσης. Μου απομένει, ευτυχώς, να διαβάζω με κλεφτές ματιές ευαίσθητα στιχάκια γραμμένα πάνω στο θρανίο σου. Να χαίρομαι τούτη την έκπληξη και να απορώ! Από πού να ξεμύτισε, άραγε, τόση τρυφερότητα στο ζοφερό σκηνικό μιας τόσο άχαρης διαδικασίας;
Αγαπημένε μου μαθητή, αγαπημένη μου μαθήτρια
Συγχώρα με για τη στενάχωρη κριτική που προηγήθηκε. Προσπάθησα μόνο να σου πω, ότι οι Τρεις Ιεράρχες που σήμερα τιμάμε δεν χωρούν στις τελετές μας. Οι βάσεις των μορίων, οι περιζήτητες σχολές, τα επαγγέλματα υψηλής απορρόφησης, οι πρώτοι των πρώτων στις Πανελλαδικές…, όλα αυτά βρίσκονται στον αντίποδα του κόσμου των Ιεραρχών μας. Εκτός ύλης δηλαδή.
Ανέραστη κοινωνία, ανέραστα σχολεία…Δεν πιστεύουμε, δεν ελπίζουμε, δεν αγαπάμε… Και πασχίζουμε να καλύψουμε το κενό στις δομές και στο περιεχόμενο ενός σχολείου που διδάσκει την ατομική επιβίωση, το «εγώ ελπίζω να τη βολέψω!». Που ζυγιάζει την αξία των παιδιών μας με μέτρα και σταθμά που κονταίνουν το μεγαλείο του προσώπου τους.
Τρανό παράδειγμα «αποτυχίας» η πορεία ζωής των Τριών Ιεραρχών!
Και εξηγούμαι… Ήταν και οι τρεις γόνοι ευκατάστατων κοινωνικά, οικονομικά και μορφωτικά οικογενειών. Κάτοχοι αξιοζήλευτης παιδείας και καλλιέργειας που εκπλήσσει ακόμη και σήμερα. Στις καλύτερες σχολές και δίπλα στους αρίστους των δασκάλων της εποχής τους σπουδάζουν τα πάντα: ρητορική, φιλοσοφία, θεολογία, αστρονομία, γεωμετρία, ιατρική. Και στο απόγειο αυτό εγκαταλείπουν τα πάντα πίσω τους: τιμητικά καθηγητικά καθήκοντα, προσοδοφόρα δικηγορία και ρητορική, περίφημα εκκλησιαστικά αξιώματα. Αρνούνται τον κόσμο του πλούτου, της δόξας και της εξουσίας. Πλούσιοι που με τη θέλησή τους γίνηκαν φτωχοί, όχι φτωχοί που ονειρεύτηκαν να γίνουν πλούσιοι! Αποσύρονται στην έρημο επιλέγοντας τη σκληρή άσκηση, μορφώνουν εκεί τον έσω άνθρωπο. Δοκιμάζουν τις αντοχές της σχέσης τους με το Θεό, σπουδάζουν με αίμα και δάκρυα τη ζωή του Πνεύματος.
Και επιστρέφουν κατόπιν στον κόσμο αδειάζοντας την αγάπη που με πολύ κόπο μάζεψαν. Μοιράζουν την περιουσία τους στη φτωχολογιά και γίνονται :
Όχι δάσκαλοι, αλλά μαθητές, που μαθητεύουν με ταπείνωση στον πόνο και την ανέχεια, τη θλίψη και τη στέρηση, τον πειρασμό και τα πάθη των ανθρώπων.
Όχι δεσπότες, αλλά επίσκοποι - πατέρες, που διακονούν το μυστήριο του όλου ανθρώπου, όλων των παιδιών τους.
Ακατανόητη η ζωή των Τριών Ιεραρχών σήμερα…
Πάντοτε όμως το ίδιο συνέβαινε! Από τη μια, η αυτάρκεια της «επιτυχίας» που δεν αγαπά, δεν πονά, δεν μοιράζεται τίποτε και με κανέναν. Από την άλλη, η «αποτυχία» που έχει δώσει τα πάντα και ψάχνεται να δώσει κι άλλα.
Ευχή και προσμονή: η οικονομική κρίση να γίνει κρίση συνειδήσεων μέσα στα σχολειά μας. Ολοκαύτωμα! Για το ψωμί και την ψυχή των μαθητών μας.
«Σταυρωμένη πατρίδα μες στα μάτια σου είδα
της ανάστασης φως.
Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα,
ελπίδα πρωινός ουρανός»
(Ν. Πορτοκάλογλου, Τα καράβια μου καίω)
Χρόνια μας πολλά !
O Σύνδεσμος Φιλολόγων Πατρών και το ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Διαπολιτισμός παρουσιάζουν το λογοτεχνικό περιοδικό ΟΡΟΠΕΔΙΟ μεθαύριο Σάββατο 30 Ιανουαρίου και ώρα 12 το μεσημέρι στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης (Πλατεία Γεωργίου). Θέμα της εκδήλωσης: Γνωριμία με το Λογοτεχνικό Περιοδικό Οροπέδιο.
Στην παρουσίαση του λογοτεχνικού περιοδικού Οροπέδιο, του οποίου το 8ο τεύχος είναι αφιερωμένο στην Λογοτεχνική Πάτρα και στην Αλληλογραφία Τ. Σινόπουλου-Γ. Σεφέρη. Θα μιλήσουν:
Ο ποιητής και εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού Πλανόδιον, Γιάννης Πατίλης: Μικρός Τύπος: Από το τοπικό προς το υπερτοπικό.
Ο Συγγραφέας Διονύσης Κράγκαρης: Η παράδοση των Λογοτεχνικών Περιοδικών της Ηλείας. Το Οροπέδιο.
Ο φιλόλογος Γιάννης Ρηγόπουλος: Τάκης Σινόπουλος-Γιώργος Σεφέρης. Αλληλογραφία 1939-1940.
Και ο φιλόλογος Άρης Δρουκόπουλος: Η λογοτεχνία στην Πάτρα.
Στο τεύχος συμμετέχουν με ποιήματα και πεζά οι Πατρινοί συγγραφείς: Σπύρος Βρεττός, Αντώνης Ελευθεριώτης, Γιάννης Ζαρκάδης, Διονύσης Καρατζάς, Γιώργος Καραχάλιος, Κώστας Λογαράς, Βασίλης Λαδάς, Στέλιος Μαφρέδας, Γιάννης Η. Παππάς, Μάρκος Σκληβανιώτης, Τηλέμαχος Τσαρδάκας, Αλέξανδρος Φωσταίνης, Βασίλης Χριστόπουλος, Γιάννης Χρυσανθόπουλος.
Ρεπορτάζ - φωτό: Νικόλαος Μαγγίνας
Το Αρχείο Μουσικολαογραφικής Παράδοσης “Χρόνης Αηδονίδης”, οι τραγουδιστές Νεκταρία Καραντζή και Χρίστος Κισσούδης και ο Σύλλογος Γυναικών Μεταξάδων παρουσίασαν τραγούδια και χορούς παραδοσιακούς της Πόλης, της Μικράς Ασίας και της Θράκης. Η εκδήλωση η οποία προκάλεσε ενθουσιασμό και χαρά, πραγματοποιήθηκε στο φιλόξενο χώρο του Ε.Ρ.Θ.Ω. στην Πόλη το Σάββατο βράδυ. Στην εκδήλωση παρέστησαν, ως εκπρόσωπος του Πατριάρχου, ο Μ. Ιεροκήρυξ π. Βησσαρίων, ο οποίος και απηύθυνε χαιρετισμό, άλλοι κληρικοί, ο Πρόξενος της Ελλάδας στην Πόλη Νικόλαος Σιγάλας, ο Δήμαρχος Μεταξάδων Τερτσούδης, η Αντιδήμαρχος Αλεξανδρούπολης Ν. Ζωϊδου, Ομογενείς και επισκέπτες από την Ελλάδα.
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου του Αρχείου Μουσικολαογραφικής Παράδοσης “Χρόνης Αηδονίδης” Ευφραιμίδης Απόστολος, κατά τον χαιρετισμό του μεταξύ άλλων τόνισε χαρακτηριστικά: “Λένε συνήθως οι πολιτικοί που επισκέπτονται την Πόλη, ότι έρχονται για να σας δώσουν κουράγιο και δύναμη και για να σας τονώσουν το ηθικό… Εμείς δεν ήρθαμε να δώσουμε… ήρθαμε για να πάρουμε… Ήρθαμε από Μητροπόλεις των Νέων Χωρών για να πάρουμε δύναμη και ευλογία από το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Ήρθαμε για να αισθανθούμε την ιερή αύρα που εκπέμπουν τα ιερά μας προσκυνήματα, οι τάφοι των αγίων μας Πατριαρχών αλλά και οι τάφοι των παππούδων μας που αξιωθήκαμε να προσκυνήσουμε σήμερα. Δεν ήρθαμε όμως και εμείς με άδεια χέρια… Το Αρχείο Μουσικολαογραφικής Παράδοσης “Χρόνης Αηδονίδης” σας προσφέρει σήμερα ως αντίδωρο ένα πολύτιμο φυλακτό μας… Τον Χρόνη Αηδονίδη…”