ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ: ΕΜΕΙΣ;

H Ιδιωτική Οδός ασχολήθηκε από την πρώτη στιγμή με την Guz sancisi την "Φθινοπωρινή οδύνη" ή "πληγή", δηλ. την τουρκική ταινία που θίγει τα Σεπτεμβριανά του 1955 στην Πόλη και προβάλλεται από σήμερα, νομίζω, και στους ελληνικούς κινηματογράφους.

Αποδέχομαι όλες τις ενστάσεις όσων γνωρίζουν το θέμα, και αναφέρομαι κυρίως στους Ρωμιούς της Πόλης, τους οποίους αγγίζει ιδιαίτατα το θέμα αυτό. Όμως, από την πρώτη στιγμή είπα στους φίλους μου ότι είναι πολύ σημαντικό οι Τούρκοι να φέρνουν τα Σεπτεμβριανά στο προσκήνιο με μια ταινία που στην Τουρκία είχε απήχηση. Και μάλιστα αν σκεφθούμε ότι τα Σεπτεμβριανά είναι άγνωστα σχεδόν στην ελληνική κοινωνία.

Τη σκέψη μου δικαιώνει σήμερα ο γνωστός κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φενέκ Μικελίδης, ο οποίος στο σημερινό σημείωμά του στην Ελευθεροτυπία διατυπώνει τον ίδιο προβληματισμό, επικεντρώνοντας στην θεματολογία του σινεμά: "Μια ταινία ιδιαίτερα τολμηρή για την Τουρκία, που με κάνει να διερωτώμαι γιατί οι δικοί μας σκηνοθέτες δεν καταπιάστηκαν ακόμη με ένα τέτοιο σημαντικό για μας θέμα".

Ο Τάσος Μπουλμέτης θα μείνει στην ιστορία ως ο Ρωμιός που έκανε την πρώτη ταινία, την περίφημη πια Πολίτικη Κουζίνα, για την Ρωμιοσύνη της Πόλης. Ανεξάρτητα από το καλλιτεχνικό της αποτέλεσμα. Πριν απ' αυτόν τίποτα!

Η Τομρίς Γκιριτλίογλου μένει στην ιστορία ως η πρώτη τουρκάλα σκηνοθέτις που γυρίζει μια ταινία με θέμα τα Σεπτεμβριανά, θέμα ταμπού για τους Τούρκους!

Μήπως και για μας, τους Ελλαδίτες, υπάρχουν θέματα της πρόσφατης ιστορίας μας που αποτελούν ταμπού είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι;

ΣΤΟ INTV.GR ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟ ΜΥΡΟ

- Στο www.intv.gr αγαπητοί φίλοι, μπορείτε να δείτε την Λιτανεία του Εσταυρωμένου. Το ιδιαίτερο αυτό Ζακυνθινό έθιμο που ολοκληρώνεται με την ευλογία του σύμπαντος.

Μ. Παρασκευή μεσημέρι στο κέντρο της Ζακύνθου, προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου Β'.

- Επίσης, μπορείτε να δείτε ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για την παρασκευή του Αγίου Μύρου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, την τελευταία φορά που έγινε η σχετική τελετή (2002).

...εντείνων εντενείς το τόξον σου επί σκήπτρα

Στις 12 Ιανουαρίου παρακολούθησα, καλύτερα απήλαυσα, μια συναυλία με φωνητικά και πιανιστικά έργα του Θάνου Μικρούτσικου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Δείτε εδώ την καταγραφή της εμπειρίας μου αυτής.

Το ξεχωριστό σ' αυτή τη συναυλία ήταν το καταληκτήριο έργο: "Η Γη τσακισμένο καράβι", κύκλος εννέα τραγουδιών για φωνή και πιάνο, σε ποίηση του πατρινού Γιώργου Κοζία, με παρεμβολή στίχων του William Blake.

Ο πατρινός Μικρούτσικος συνυπάρχει ιδανικά με τον πατρινό επίσης Γ. Κοζία.

Η συναυλία ήταν άκρως επιτυχημένη από κάθε άποψη. Τι φυσικότερο να σκεφτεί κανείς ότι θα έπρεπε να επαναληφθεί στην Πάτρα, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, για παράδειγμα. Η πρόεδρος της ΔΕΠΑΠ Ελένη Δάσιου ήταν στην συναυλία του Μεγάρου και είχε ιδίαν αντίληψιν.

Η ιδέα αυτή, λέει πια το ρεπορτάζ, έγινε πρόταση στον Θάνο Μικρούτσικο από τους ιθύνοντες του πολιτισμού εν Πάτραις. Εκείνος απεδέχθη. Αν με ρωτούσε θα τον απέτρεπα. Και τελικά η συναυλία δεν θα γίνει, καθώς πληροφορούμαι, διότι ματαιώθηκε με πρωτοβουλία του Δήμου Πατρέων.

Για να είμαι ακριβής επρόκειτο για ένα διήμερο Μικρούτσικου: Μια μέρα με τραγούδια του και ερμηνευτές Θηβαίο, Πασχαλίδη, Αντωνοπούλου και μια άλλη με μελοποιημένη ποίηση Καβάφη, Ρίτσου, Κοζία.

Ο Δήμος επισήμως, απ' ότι τουλάχιστον έχει φανεί στον τοπικό τύπο, δεν έχει ανακοινώσει την ματαίωση της συναυλίας. Είναι όμως βέβαιον.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύονται οι "ιθύνοντες" άσχετοι και μη σοβαροί, τουλάχιστον...

Τους προτείνω να προσλάβουν ως σύμβουλο τον Αλέκο να τους ...εκκλησιολογεί, μιας και για το μόνο που είναι ικανοί είναι να συνδράμουν τις αναστάσιμες φιέστες του παπα - Τάσου! Βοήθειά τους!

ΟΙ "ΕΙΚΑΣΙΕΣ" ΤΟΥ Π. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ Ν. ΓΡΑΨΑ

Τόλμησα! Και παρήγγειλα στον ποιητή ένα ποίημα! Για την εκδήλωση Καταφιλήσω που παρουσιάσαμε με το Πολύτροπον στο Δημοτικό Θέατρο Πατρών την Μ. Τετάρτη του 2007. Και κείνος ...ενστερνίστηκε το θράσος μου και ανταποκρίθηκε! Και στη συνέχεια ζήτησα από τον σπουδαίο Νίκο Γράψα να το μελοποιήσει. Και εκείνος συγκατένευσε! Και οι Εικασίες γράφτηκαν και μελοποιήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα! Τα γράφει όλα ο ποιητής στον ίσκιο του Ήσκιου του.

Αναδημοσιεύοντας το βίντεο που επεξεργάστηκε διαδικτυακώς ο παμφίλτατος Π.Κ. και τράβηξε το βράδυ της εκδήλωσης ο Γιώργος Αρβανίτης, δεν μπορώ παρά να μνησθώ του Προφητάνακτος: "Ιδού δη τι καλόν ή τι τερπνόν αλλ' ή το κατοικείν αδελφούς επί το αυτό", ήτοι στην θαλπωρή της ιερατικής ποίησης.

ΣΤΗ ΣΙΓΗ ΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ... ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΟΥΔΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΡΙΓΛΙΑ

Στους Ταξιάρχες της Σιγής. Ανάμεσα σε Μουδανιά και Τρίγλια. Μια εκκλησιά σε καλεί να σταματήσεις και να προσκυνήσεις. Τα ερείπια, τα χαλάσματα, τις φθαρμένες τοιχογραφίες, το χορταριασμένο έδαφος, σαν στολίδι φυσικό θαρρείς...

Οι των ουρανίων στρατιών αρχιστράτηγοι με θωρούν μέσα απ' τις ξεθωριασμένες εικόνες τους... Σιγώ... Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντιμετωπίσεις την καθαρότητα της ιστορίας, που δεν παίζει. Είναι αμείλικτη!

Η ελληνική μαρμάρινη επιγραφή στην επιβλητική θύρα σε αφήνει ενεό: "Είπεν ο Κύριος, εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ εάν αγάπην έχετε εις αλλήλοις", 1862.

Έχουν περάσει 150 χρόνια από τότε. Οι Ρωμιοί της Σιγής εκδιώχθησαν με σφαγή! Οι Ταξιάρχες παραδόθηκαν στην λήθη...

Μα όχι στην κατάρρευση! Εκεί είναι ακόμα οι Αρχάγγελοι! Φυλάνε τα μνήματα, τις μνήμες, τις στράτες που σημαδεύτηκαν από τα πατήματα των Ρωμιών.

Εκεί είναι οι Αρχιστράτηγοι! Με τα μάτια τους σκαμμένα. Και τα άυλα σώματά τους επιχωματωμένα. Μα ως λειτουργικά πνεύματα μάς νεύουν τρυφερά προς το δείπνο της βασιλείας. Μας αναγκάζουν να εισέλθουμε! Και δεν μπορούμε να αντισταθούμε, έτσι θαμπωμένοι καθώς είμαστε απ' το κάλλος τους.

Εκεί στη Σιγή της Μικρασίας... Όπου επισκιάζει η χάρις τους!

Η ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ ΚΑΙ Η ΘΕΚΛΗ ΤΗΣ

Παρουσία της συγγραφέως Αθηνάς Κακούρη παρουσιάστηκε χθες το απόγευμα στις 7.30 στη Δημοτική Βιβλιοθήκη το βραβευμένο μυθιστόρημά της «Θέκλη». Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που μας μεταφέρει στα χρόνια των βαλκανικών πολέμων (1912-1913). Για το έργο της αυτό οποίο η πατρινή συγγραφέας τιμήθηκε με το Βραβείο Πεζογραφίας του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών 2005 και με το Βραβείο της ΔΕΠΑΠ του Δήμου Πατρέων. Το φιλολογικό βραδινό διοργάνωσαν η Εταιρεία Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος - την εκδήλωση συντόνισε ο πρόεδρός της Λεωνίδας Μαργαρίτης - και ο Τομέας Πολιτισμού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αχαΐας. Το βιβλίο παρουσίασε η φιλόλογος Βίβιαν Φαρμάκη.

Η κ. Αθηνά Κακούρη είπε στο τέλος δυο λόγια και απάντησε σε κάποιες ερωτήσεις του κοινού. Ξεχωρίζω, αρχικώς, αυτά που είπε, με αφορμή την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων, για την χάραξη πολιτικής των λαών:

Πρέπει να ξέρουμε και να θυμόμαστε πώς απεκτήθησαν αυτά τα μέρη και πόσο ακριβά σε αίμα πληρώθηκαν. Και πόσος Ελληνισμός έφυγε από άλλες περιοχές και κατέφυγε σε αυτά τα μέρη (στο βόρειο τμήμα της Ελλάδος). Η ιστορία δεν είναι ένα πράγμα στιγμιαίο. Οι επιδιώξεις των λαών και των Μεγάλων Δυνάμεων κρατάνε δεκαετίες, εικοσαετίες, αιώνες. Η πολιτική που χαράζουν είναι αιώνων πολιτική. Κι εμείς που είμαστε ένα μικρό κράτος καλό θα ήταν να ξέρουμε τι διακυβεύθηκε κάποτε, επομένως να ψευτοαναγνωρίζουμε τι ενδεχομένως διακυβεύεται σήμερα και να είμαστε τουλάχιστον συναισθηματικά και πρακτικά κάπως προετοιμασμένοι.

Κι ακόμη εξήγησε την δική της προσέγγιση στο είδος που θεραπεύει, δηλ. το ιστορικό μυθιστόρημα:

Γράφω ιστορικό μυθιστόρημα. Είναι ένα αναγνωρισμένο είδος αυτό και υπάρχουν πολλών λογιών ιστορικά μυθιστορήματα. Αυτό που γράφω εγώ είναι το πώς έζησαν οι άνθρωποι ορισμένα γεγονότα σε μια συγκεκριμένη εποχή.
Δεν παρακολουθώ την ζωή των διασήμων προσώπων, αλλά των ασήμων προσώπων, τα οποία υφίστανται αλλά και δημιουργούν την ιστορία. Η ιστορία σ’ ένα τέτοιου είδους μυθιστόρημα πρέπει να είναι παρούσα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Τα πράγματα πρέπει να βγαίνουν μέσα από την πραγματικότητα, αλλιώς δεν κάνεις ιστορικό μυθιστόρημα. Πρέπει να είναι, απολύτως, σαν να σας έπαιρνα απ’ το χέρι και να σας πήγαινα να δείτε την εποχή εκείνη.

Την κ. Αθηνά Κακούρη την θαυμάζω πάντα για την κοφτερή ματιά της και την ευθυκρισία της. Είμαι ευτυχής που με τιμά με την φιλία της. Εύχομαι να την απολαμβάνουμε για πολλά χρόνια ακόμη.

Η ΠΑΝΤΟΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΤΡΙΓΛΙΑΣ ΣΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑ

Η Παντοβασίλισσα στην Τρίγλια της Μικράς Ασίας, την γενέτειρα του Χρυσοστόμου Σμύρνης, μένει ορθή ακόμα! Αιώνες τώρα!

Σαν ξεπρόβαλε μπροστά μου η Παντάνασσα σάστισα... Εκεί στα ξαφνικά, ανάμεσα σε σημερινά κακοχτισμένα σπίτια, προβάλει ξάφνου η ιστορία ολοζώντανη. Η μνήμη ολόφωτη! Η εγκατάλειψη πλέρια, η ερήμωση σπαραχτική... Μα στέκει η Παντοβασίλισσα. Στήλη έμψυχος!

Σκέφτομαι και ριγώ πως αν ήταν στην Ελλάδα μπορεί να την είχαν κατεδαφίσει για να φτιάξουν μια τσιμεντένια εκκλησία στη θέση της ή ακόμα μια ...παράγκα που να την βαφτίσουν "Παντάνασσα"! Τουλάχιστον εδώ στην Τουρκία κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Ευτυχώς!

Έτσι, σε πείσμα των καιρών, των σεισμών, των επιδρομών και των εχθρών της, η Παντοβασίλισσα είναι εκεί, σ΄ένα σοκάκι της σημερινής Τρίγλιας, και περιμένει το βλέμμα μας, την προσοχή μας, τον στεναγμό μας.

Ησυχία ολόγυρα. Μεσημέρι... Η Παντοβασίλισσα γυμνή, χορταριασμένη, μη έχουσα είδος ουδέ κάλλος... Μα πάσα η δόξα της θυγατρός του βασιλέως έσωθεν...

Κάθε πέτρα και μαρτυρία και αρμός μνήμης αιωνίας.

Και καθώς απομακρύνομαι συνειδητοποιώ πόσο αντέχει η Παντοβασίλισσα. Στους πόνους και τους οδυρμούς του χρόνου και της φθοράς.

Όσο απομακρύνομαι τόσο θεριεύει! Η πάντων άνασσα!

Και πώς να μην θυμηθώ τον ποιητή (Π.Κ.): "Ανάσες άνασσες"! Παντοβασίλισσα!

ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΚΑΜΕΝΟ ΧΩΡΙΟ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ

Η Ελένη Γιαννακούλη και οι εθελοντές της χτίζουν

ένα καμένο χωριό

στην Ηλεία

ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΣΙΝΑΣΟ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

«Aν και ολίγοι, εν τούτοις τόσο πολλοί»!

Και φέτος με την ευλογία και συγκατάθεση του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κ.κ Βαρθολομαίου πραγματοποιήσαμε τις Ακολουθίες του Ακαθίστου Ύμνου και του Πάσχα, μετά από σχετική άδεια που μας παραχώρησαν οι Τουρκικές Αρχές, στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Σινασό της Καππαδοκίας.
Και στις δύο ακολουθίες διακατείχε τους πιστούς μια συναισθηματική φόρτιση και τάση για απόκτηση γνώσεων γύρω από την Καππαδοκική γη.
Οι επισκέπτες στην πρώτη αποστολή ήταν από την Χαλκίδα. Συγκεντρώθηκαν από την Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος και προϊστατο ο Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Θεοχάρης, πνευματικός άνθρωπος, υποστηρικτής της Μεγάλης Εκκλησίας και βαθύς γνώστης της Βυζαντινής Μουσικής.
Η δεύτερη αποστολή διοργανώθηκε, για δεύτερη συνεχή χρονιά, από το «Ράδιο Θεσσαλονίκη» και υλοποιήθηκε από ομογενή Ρωμιό, ο οποίος έχει τουριστικό γραφείο στην Θεσσαλονίκη. Μετά την Θ. Λειτουργία ακολούθησε παραδοσιακό ελληνικό γλέντι με οβελίες και με την συνοδεία μουσικής και του τραγουδιού «ιτιά-ιτιά»!
Και οι δύο αποστολές επέστρεψαν στην Ελλάδα με τις καλύτερες εντυπώσεις, σημειώνοντας ότι θα ήταν ευχάριστο να συνεχιστεί η προσπάθεια της πραγματοποίησης προσκυνηματικών εκδρομών με την τέλεση Ακολουθιών.
Στο σημείο βέβαια αυτό είναι επιβεβλημένο να υποβληθούν οι ευχαριστίες προς τις Τουρκικές Αρχές, οι οποίες χωρίς κανένα εμπόδιο και καθυστέρηση παραχωρούν τις άδειες.

Συμεών Σολταρίδης

"TA ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ"

Η συγγραφέας Αθηνά Κακούρη επισκέπτεται ξανά την αγαπημένη της Πάτρα, αυτή τη φορά προσκεκλημένη από την Εταιρεία Λογοτεχνών ΝΔ Ελλάδος και τον Τομέα Παιδείας και Πολιτισμού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αχαΐας, στο πλαίσιο των γνωστών Φιλολογικών Βραδινών. Θα μιλήσει λοιπόν αύριο στις 7.30 το απόγευμα στην αίθουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης για το βραβευμένο μυθιστόρημά της Θέκλη (παρεμπιπτόντως, το τελευταίο της έργο Ξιφίρ Φαλέρ, που κυκλοφόρησε πριν από ένα μήνα, βρίσκεται ήδη ψηλά στις λίστες των ευπωλήτων των μεγάλων βιβλιοπωλείων). Με την ευκαιρία αυτή, η Ιδιωτική Οδός αναδημοσιεύει την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που είχε δώσει η δημοφιλής συγγραφέας στη δημοσιογράφο Όλγα Σελλά για την πασχαλινή έκδοση της Καθημερινής:

Σ’ ένα μικρό διαμέρισμα μιας από τις ωραιότερες γωνιές της Αθήνας, με φόντο την πλατεία της Δεξαμενής, συναντηθήκαμε με τη συγγραφέα Αθηνά Κακούρη. Το μικρό καθιστικό ήταν γεμάτο βιβλία και έργα τέχνης, ενώ το μπαλκόνι είχε το ανοιξιάτικο χρώμα των λουλουδιών που είναι ολάνθιστα αυτήν την περίοδο. Παρών στο χώρο για λίγο, ο σύζυγός της, ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης. Η Αθηνά Κακούρη είναι μια θαλερή κυρία 79 ετών, η οποία δεν κρύβει την ηλικία της. Ούτε στα βιβλία της ούτε στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις. Παρ’ ότι θα μπορούσε, γιατί έχει το κέφι, το χιούμορ, την ευστροφία και τη γοητεία πολύ νεότερων γυναικών. Σ’ αυτόν τον χώρο κάναμε τη συζήτησή μας, με αφορμή το νέο της βιβλίο Ξιφίρ Φαλέρ, που μόλις κυκλοφόρησε από τη νέα της εκδοτική στέγη (Καστανιώτης). Η Αθηνά Κακούρη έχει χαρακτηριστεί «η Ελληνίδα Αγκάθα Κρίστι» και όσο κι αν η ίδια σεμνύνεται γι’ αυτόν τον τίτλο, είναι αλήθεια ότι, για πολλά χρόνια, ήταν το νήμα και η γέφυρα ανάμεσα στις αστυνομικές ιστορίες του Γιάννη Μαρή και τη σημερινή άνθηση των αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Η πρώτη κουβέντα που μου είπε όταν μπήκα είναι ότι το ωραιότερο πράγμα που υπάρχει σ’ αυτό το σπίτι είναι πως ακούγονται οι φωνές των παιδιών που παίζουν στη Δεξαμενή. «Δεν ακούγονται πια φωνές παιδιών. Παίζουν αλλιώς τα παιδιά σήμερα». Ηταν πολύ πρόσφατο και το βίαιο και τραγικό περιστατικό που έγινε στη Σχολή του ΟΑΕΔ στου Ρέντη και η συζήτηση δεν άργησε ν’ αρχίσει.

— Ποια είναι η γνώμη της για την έκφραση της βίας, έτσι όπως εκφράζεται από νέους ανθρώπους σήμερα;

— Πάντα υπήρχε η βία, αλλά δεν υπήρχαν τα μέσα. Οι πετροπόλεμοι που έπαιζαν τα παιδιά είχαν βία. Αισθάνομαι, όμως, ότι τα σημερινά φαινόμενα είναι τρομακτικά, γιατί υπάρχουν άλλα μέσα έκφρασης της βίας. Αυτά νομίζω ότι έχουν αλλάξει.

— Στα βιβλία σας περιγράφετε εποχές που υπήρχε πολλή σκληρότητα. Μήπως επειδή τότε τα πράγματα ήταν πιο σκληρά, ήταν πιο ακριβή η ανθρώπινη ζωή;

— Υπήρχαν εποχές που η ζωή ήταν πάρα πολύ φθηνή. Νομίζω ότι αυτό που άλλαξε σήμερα είναι ότι τα παιδιά έρχονται σε επαφή με μια πραγματικότητα που είναι εντελώς ψεύτικη. Παίζουν από μικρά με τα video games. Δεν είναι σαν τον κόσμο των παραμυθιών, αλλά αυτός ο κόσμος δεν είναι αυτός που έπλαθε το παιδί μόνο με το μυαλό του. Συν το ότι δεν κατασκευάζουν, αλλά καταστρέφουν. Εικονικά. Τα δικά μας παιχνίδια τι ήταν; Είχαν μια κατασκευή όλα. Τώρα δεν ξέρω κάποιο παιχνίδι που να έχει μέσα του τη διαδικασία της κατασκευής. Ασε που άλλο είναι να το κατασκευάσεις με τα χέρια σου, γιατί έτσι αποκτάς ένα σεβασμό για το αποτέλεσμα και κατ’ επέκταση για τη δουλειά κι άλλο να το φτιάχνεις με το πάτημα ενός κουμπιού. Επομένως κι αυτός που περνάει και δίνει μια στην τζαμαρία και τη ρίχνει κάτω, νομίζω ότι είναι κάτι μεταξύ ψεύτικου και πραγματικού. Δεν έχει μάθει από μικρός ότι αυτό αντιπροσωπεύει δουλειά κάποιων. Ολα αυτά που σε δικές μας γενιές έρχονται αυτομάτως, γιατί τον έχουμε ζήσει τον κόπο, τον ξέρουμε.

Ηπια κατάσταση

— Θα γράφατε ένα αστυνομικό με σύγχρονο θέμα;

— Ξέρετε, τα αστυνομικά μου είναι μάλλον εύθυμα. Ακόμα κι όταν υπάρχει φόνος, είναι κάποιου αντιπαθητικού ανθρώπου και το όλο πράγμα είναι αστείο. Χωρίς βία, χωρίς αίματα. Hταν και η εποχή έτσι, παρ’ όλο που θα σας φανεί περίεργο. Οι φόνοι που γίνονταν τότε στη διάρκεια ενός χρόνου μετριόνταν στα δάχτυλα. Οχι πάνω από δέκα και όλοι ήταν είτε για λόγους τιμής είτε «δι’ ασήμαντον αφορμήν». Εάν συνέβαινε ένα αστικό έγκλημα, ήταν μεγάλη ιστορία. Αφήστε που εξιχνιαζόταν αμέσως. Αλλά ήταν μια ήπια κατάσταση. Τώρα, τα περισσότερα από αυτά που γίνονται, για μένα είναι περίπου ακατανόητα. Ισως λόγω ηλικίας, καταφεύγω στις παλιές απαντήσεις. Μπαίνουν τα παιδιά στα σχολεία με όπλα; Αυθαδιάζουν και απειλούν να δείρουν τον δάσκαλό τους; Πώς κατασκεύασαν δασκάλους που δεν ξέρουν να επιβληθούν σ’ αυτά τα τέρατα, γιατί πάντα τα παιδιά ήταν τέρατα; Πού χάθηκε ο τρόπος που είχαν οι δάσκαλοι να επιβάλλουν τον σεβασμό στα παιδιά; Κάπου στην αξιολόγησή μας έχουμε ξεχάσει τα δικαιώματα του πολίτη, προς χάριν ιδεωδών που δεν ξέρω αν μπορούν ποτέ να εφαρμοστούν. Με μπερδεύουν, λοιπόν, όλα αυτά και δεν με ελκύει να ασχοληθώ με τη σημερινή εποχή στα βιβλία μου.

— Αισθάνεσθε πιο ασφαλής όταν καταπιάνεστε με τον 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα;

— Οχι, για άλλους λόγους ασχολούμαι μ’ αυτήν την εποχή. Πρώτον, γιατί κάποιος μου ’βαλε την ιδέα στο μυαλό μου. Ο Αλκης Αγγέλου. Υστερα γιατί κατάλαβα πόσο λίγα πράγματα ξέρω γι’ αυτήν την τεράστια ιστορία που έχουμε. Οτι γι’ αυτή τη σύγχρονη Ελλαδα, αυτή χάρη στην οποία και μέσω στην οποία ζω, έχω πολύ λίγες γνώσεις. Και διαβάζοντας, με γοήτευαν αυτοί οι άνθρωποι. Ο 19ος αιώνας είναι μια εποχή μεγάλης δημιουργικότητας. Τότε, το πεπρωμένο μας ήταν ακόμη στα χέρια μας. Μετά το 1920 έπαψε να είναι στα χέρια μας. Ολα αυτά με γοητεύουν, γι’ αυτό στριφογυρίζω εκεί, παρ’ ότι περάσαμε από συμπληγάδες. Αλλά νομίζω ότι και τους υπόλοιπους τους ενδιαφέρουν, αφού τα μυθιστορήματά μου φαίνεται να έχουν απήχηση. Οσο περισσότερους παρακινήσω ν’ ασχοληθούν, να ψάξουν γι’ αυτά με απελευθερωμένο πνεύμα, τόσο το καλύτερο.

— Το διάστημα που σχεδόν μόνη γράφατε αστυνομικά, αισθανόσαστε λίγο σαν μοναχικός καβαλάρης; Πώς ήταν η υποδοχή των αστυνομικών τότε;

— Είχα εύκολη πρόσβαση σ’ ένα μεγάλο έντυπο κι αυτό το χρωστάω στον Γιώργο τον Σαββίδη. Διότι έγραψα ένα αστυνομικό διήγημα, αποφασισμένη, όπως έχω πει, να γίνω διάσημη και πάμπλουτη. Ο Σαββίδης μου είπε να γράφω ένα κάθε 15 μέρες. Ξέρετε τι είναι να μη σε ξέρει κανένας και να έχεις ολοσέλιδο σ’ ένα γνωστό έντυπο, με εικονογράφηση του Μποστ μάλιστα; Πολύ σύντομα, βέβαια, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να λύσω το οικονομικό μου πρόβλημα μέσω αυτής της οδού, κυρίως γιατί έφταιγα εγώ. Διότι αν μπορούσα να γράφω τόσα όσα έγραφε ο Μαρής, ίσως τα κατάφερνα. Αλλά με διασκέδαζε κι εξακολουθεί να με διασκεδάζει το διήγημα. Ομως δεν αισθανόμουν κανένα βάρος και καμιά ευθύνη ότι σηκώνω το αστυνομικό στην πλάτη μου. Η εποχή, πάντως, δεν δεχόταν πολύ τους Ελληνες συγγραφείς αστυνομικών. Κι όταν με τη δικτατορία έφυγαν ο Γιώργος και η Λένα Σαββίδη από τον «Ταχυδρόμο» και ανέλαβε ο Γιώργος Ρούσσος τη διεύθυνση, μου ζήτησε να γράφω ένα διήγημα κάθε δεκαπέντε μέρες, αλλά με ψευδώνυμο και η πλοκή να μη συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά στην Αγγλία. Μας είχε δώσει κι ένα μεγάλο πακέτο ιταλικών περιοδικών κι έπρεπε να μεταφράζουμε από ’κει. «Κύριε Ρούσσο, δεν θα μας δώσετε κανένα λεξικό;» «Τι είνα αυτά που λέτε, κυρία Κακούρη; Λεξικά; Τι να τα κάνετε;» Νομίζω ότι μου έδωσε μια πολύ καλή γεύση τού τι ήταν την εποχή εκείνη ο δημοσιογράφος. Ηταν ένας αεριτζής, που έπρεπε ν’ αρπάζει τα πράγματα, να μην τα λέει πολύ καθαρά για να μη φαίνεται η άγνοιά του και να τα πασάρει με τον καλύτερο τρόπο.

«Είναι λίγες οι στιγμές που δεν μπορείς να γελάσεις»

Τον τίτλο στο τελευταίο μυθιστόρημα της Αθηνάς Κακούρη έδωσε μια επιθεώρηση που χάλασε κόσμο στην Αθήνα του 1916. «Ξιφίρ Φαλέρ» σημαίνει, πάνω-κάτω, ασυναρτησίες και ο Tύπος της εποχής έγραφε ότι «η χλιδή της έμεινε θρυλική στα χρονικά της αθηναϊκής σκηνής». Η επιθεώρηση «Ξιφίρ Φαλέρ» θεωρήθηκε η αυθεντικότερη καλλιτεχνική έκφραση των νεοπλουτίστικων ιδανικών της «πρωτοεμφανιζόμενης» αστικής τάξης στην Αθήνα. Η Αθηνά Κακούρη, δανειζόμενη τον τίτλο της επιθεώρησης, γράφει μια παλιά ιστορία με επίκαιρους απόηχους. Μας μεταφέρει στην Αθήνα των αρχών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και με τόνο εύθυμο και ευθυμογραφικό καταγράφει ήθη, εικόνες, πάθη και τα παιχνίδια της επιβολής που παίζονταν μεταξύ πρακτόρων, κατασκόπων και των τότε εκπροσώπων της διαπλοκής. Μέσα σ’ όλα αυτά εισχωρεί και το μυστήριο, αστυνομικής δικαιοδοσίας.

– Είχατε πάντα βοηθό το χιούμορ;

— Οικογενειακό μας. Μάθαμε ότι πρέπει να γελάς, γιατί διαφορετικά είναι πολύ άσχημη η ζωή. Ξέρετε, έζησα στην Κατοχή και δεν υπήρχε χειρότερη εποχή. Πεινούσαμε, κρυώναμε, σκοτωνόμασταν μεταξύ μας. Αυτό δεν μας εμπόδιζε να γελάμε. Οι περισσότεροι από μας θυμόμαστε την Κατοχή σαν μια εποχή γλεντιού. Θέλω να πω ότι είναι ελάχιστες οι στιγμές στη ζωή του ανθρώπου που δεν μπορείς να γελάσεις. Το να μπορείς, βέβαια, να δεις και το κωμικό, κυρίως στον εαυτό σου, είναι ένα σπουδαίο δεκανίκι. Και σιγά σιγά συνηθίζει και το μυαλό του ανθρώπου. Οπως τα ρούχα που παίρνουν την τσάκιση του σώματος...

Ανάσταση στη Ζάκυνθο

Το διαδικτυακό κανάλι intv.gr βρέθηκε στο νησί της Ζακύνθου για να καλύψει τις λαμπρές γιορτές του Πάσχα. Μας μεταδίδει από το νησί του Σολωμού την τελετή της Ανάστασης, με τον ξεχωριστό τοπικό γιορταστικό χαρακτήρα της, όπως τελέσθηκε στο Μητροπολιτικό ναό του Αγ. Νικολάου των Ξένων, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου Β'.

ΖΕΙ ΑΚΟΜΑ Η ΠΟΙΗΣΗ;

του Κώστα Λογαρά

Είναι γνωστό ότι η ποιητική δημιουργία, είτε προκαλώντας στους αναγνώστες πραγματική ευφορία είτε μιαν ανεξήγητη έλξη, είναι μάλλον υπόθεση των λίγων. Κι ακόμα, ότι οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες, ευνοώντας άλλες μορφές έκφρασης, έχουν αμβλύνει το ενδιαφέρον του κοινού για την ποιητική τέχνη.

Όταν λοιπόν αναζωπυρώνεται η επιθυμία των ανθρώπων για τη μορφή της καλλιτεχνικής αυτής δημιουργίας, διαφαίνεται ίσως μια βαθύτερη ανάγκη τους να αναζητήσουν ερείσματα εν μέσω κοινωνικών αναταραχών και αβεβαιότητας. Να αντιδράσουν στην περιρρέουσα έκπτωση.

Η παρατηρούμενη κινητικότητα γύρω από την ποιητική παραγωγή αποτελεί, αν δεν κάνω λάθος, βαρόμετρο ιδεολογικών αναζητήσεων και ένδειξη ενδεχομένως κοινωνικών αλλαγών. Σαν να σηματοδοτεί την ανάδυση κάτι καινούργιου, αθόρυβα και σιωπηλά, μιαν ανάταση μέσα από τα συντρίμμια.

Απ΄ αυτή την άποψη, η εντυπωσιακή συμμετοχή του κοινού στις φετινές εκδηλώσεις για την ποίηση έχει την πολιτική και κοινωνική της σημασία. Οργανώθηκαν μάλιστα παντού, σε χώρους διαφορετικούς και ταυτοχρόνως.

Ιδιαίτερα αισθητή ήταν η αθρόα προσέλευση του πλήθους έξω από το βιβλιοπωλείο «Ιανός» στην οδό Σταδίου. Ένα πολυπληθές κοινό, που έμοιαζε με ουρά μπροστά σε είσοδο κινηματογράφου, περίμενε αρκετά προτού ανοίξουνε οι πόρτες, για ν΄ ακούσουν συγγραφείς να απαγγέλλουν ποίηση και μουσικά σχήματα να παίζουν ή να τους συνοδεύουν. Και μόλις άνοιξαν, όλος αυτός ο κόσμος κατέκλυσε τον χώρο: όρθιοι, καθισμένοι, στριμωγμένοι στους διαδρόμους, σταυροπόδι στο πάτωμα, ή στηρίζοντας ώρες ολόκληρες την πλάτη τους στους τοίχους. Πολλοί έμειναν απέξω λόγω του αδιαχώρητου. Ξεκίνησε η εκδήλωση στις έξι το απόγευμα και κράτησε μέχρι τις δύο τη νύχτα. Με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον, λες και επρόκειτο για καμιά μυσταγωγία. Μόνο η φιλόξενη διάθεση του οικοδεσπότη και η πείρα του μπόρεσαν να κουμαντάρουν τόσο κόσμο. Ανάλογες εκδηλώσεις έγιναν και στην περιφέρεια με εξίσου δυναμική συμμετοχή του κοινού.

Ζει, λοιπόν, ακόμα η ποίηση; Όπως φαίνεται, ναι. Και μακάρι να αποτελεί αυτό ένα σημάδι ευοίωνης κυοφορίας. Μετά τη δεκαετία του ΄70, με το έντονο πολιτικό και ποιητικό της στίγμα, ποικίλες κοινωνικές παράμετροι, διαφορετικές αξίες και προτεραιότητες συρρίκνωσαν το ενδιαφέρον του κοινού για την ποιητική τέχνη.

Μεγάλο όμως μερίδιο ευθύνης για τον εξοστρακισμό της έχουν και οι ίδιοι οι δημιουργοί. Η εσωστρέφεια και ο ερμητισμός πολλών απ΄ αυτούς, απόρροια όχι κανενός ποιητικού μεγαλείου ή βαθυστόχαστων διανοημάτων αλλά ενός εξεζητημένου στυλ που θηρεύει εντυπώσεις, απομάκρυνε το αναγνωστικό κοινό. Με το οποίο υποτίθεται ότι ήθελαν να επικοινωνήσουν, ενώ στην πραγματικότητα φαινόταν πως αναπαράγεται το είδωλό τους - το μόνο που μπορούσαν να δουν μες στον καθρέφτη τους.

Έτσι, πολλοί απ' τους δημιουργούς, υπηρετώντας την κυρίαρχη ιδεολογία του ιδιωτικού οράματος (αντί να την υποσκάπτουν), έγιναν οι εκφραστές ενός υπερτροφικού εγωτισμού, που δεν κατάφερνε βεβαίως να βγει από τον μικρόκοσμό του και να αναχθεί σε ευρύτερη συλλογική συνείδηση. Να γίνει δηλαδή πραγματική Τέχνη. Το κοινό είχε κάθε λόγο να γυρίσει τις πλάτες του σ΄ αυτήν την ποίηση διακόπτοντας τις σχέσεις του μαζί της.

Και με το δίκιο του, σκεφτόμουν, καθώς παρατηρούσα κάποιες συμπεριφορές απωθητικού εγωκεντρισμού το βράδυ της εκδήλωσης. (Ανέβηκαν κάνα δυο πάνω στη σκηνή για να διαβάσουν το αγαπημένο τους ποίημα και ξεχάσανε να κατεβούνε. Τρία τέταρτα μπρος στο μικρόφωνο, ποιος να τους αντέξει; Αδιαφορώντας για την όποια δυσφορία προκαλούσαν στην ομήγυρη, αυτοί εξακολουθούσαν να ακούνε τη φωνή τους. Μ΄ έναν ναρκισσισμό, ο Θεός να σε φυλάει).

Και τότε, μού ΄ρθαν στον νου οι στίχοι του Ρίτσου, ού και την μνήμην επιτελούμε, που ομολογεί ότι δεν γράφει για να ξεχωρίσει απ΄ τον κόσμο αλλά για να ενωθεί μαζί του. Ίσως αυτόν τον παραμυθητικό λόγο της ποίησης, την ενωτική της δύναμη ψάχνουμε οι άνθρωποι. Κι αναζητάμε, πάλι, τις συμπαντικές φωνές (ευλογημένων ή καταραμένων) ποιητών που τους «δόθηκε αυτή η χάρη».

Εφ. Τα Νέα, 24.4.2009

ΠΑΣΧΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΠΟΥ ΓΗΣ

Δείτε, αγαπητοί συνοδίτες, στον ίσκιο του Ήσκιου το καταπληκτικό οδοιπορικό που επιμελήθηκε ο αγαπητός μας π. Παναγιώτης Καποδίστριας στις ανά την οικουμένη Ορθόδοξες ιεραποστολές, αλλά και σε διάφορες περιοχές των Επτανήσων, όπου γιορτάστηκε το Πάσχα. Πάσχα 2009 ανά τον κόσμο.

Μεγάλη Εβδομάδα και Πάσχα στο Χονγκ Κονγκ / Holy Week and Easter in Hong Kong

Μεγάλη Εβδομάδα και Πάσχα στις Φιλιππίνες / Holy Week and Easter in Philippines

Η Λαμπρή Κυριακή στην Ταϊβάν / Easter in Taiwan

Ανάσταση και Εσπερινός της Αγάπης στο Harrow του Λονδίνου

Πάσχα με τους Ορθόδοξους στη Rennes της Γαλλίας

Ελληνικό Πάσχα στη Νέα Ζηλανδία

Νια Δευτέρα στο χωριό Άγιος Προκόπιος Μέσης Κέρκυρας

Ανάσταση στον Άγιο Ελευθέριο Κέρκυρας

Ανάσταση στο Φανάρι και στο Νιχώρι του Βοσπόρου

Ανάσταση στην Μπόχαλη Ζακύνθου

Ανάσταση στην πόλη της Ζακύνθου

Μεγαλοβδομαδιάτικη και Λαμπρινή Φωτοθήκη στο Μπανάτο Ζακύνθου

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΤΟ ΝΙΧΩΡΙ

Μεγάλο Σάββατο μεσημέρι. Στο Νιχώρι του Βοσπόρου, στον Ναό της Παναγίας της Κουμαριώτισσας, οι ετοιμασίες για την Ανάσταση είναι πυρετώδεις! Επιστρατευμένοι αρκετοί Ρωμιοί και Ελλαδίτες, αλλά και Τούρκοι. Όλοι βοηθούν ώστε να είναι όλα στην εντέλεια για το βράδυ της Ανάστασης.
Ξαφνικά, μες στο καταμεσήμερο, ξεπροβάλλει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος! Ήλθε ιδιωτικά, τελείως απλά, για να ευχηθεί στους κοπιώντας και να πιεί ένα καφέ μαζί τους στο κιόσκι του ναού. Οι φωτογραφίες μιλούν, νομίζω, κατά τρόπο ευγλωττότατο.
Μεγαλειότης εν τη απλότητι!
Χριστός Ανέστη!

π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ!

Καθημερινή 19-4-2009

Δρ Γεώργιος Τσέτσης «Eχω πετάξει την πάλαι ποτέ πεποίθησή μου ότι η Ελλάδα είναι ο ομφαλός της Γης» EIKONOΓPAΦHΣH: Τιτίνα Χαλματζή Της Αννας Γριμάνη Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση; Αναμφίβολα συνείδηση. Και προϋποθέτει επίγνωση της προέλευσής μας, του ποιοι είμαστε και πού πηγαίνουμε. Τα αισθήματα έχουν μεταπτώσεις και είναι ευμετάβλητα. Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα. Ενα κοκκινωπό ωοειδές βότσαλο (σαν πασχαλινό αυγό) σε μια έρημη ακρογιαλιά κυκλαδίτικου νησιού. Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα. Ο μη «εξευρωπαϊσθείς» (ακόμη) ανεπιτήδευτος αυτός άνθρωπος, θηλυκού ή αρσενικού γένους, που ζει και συμπεριφέρεται με βάση τις αξίες που κληρονόμησε από τους προγόνους του. Αυτό που με χαλάει. Η τάση του Νεοέλληνα να συγχέει ελληνικότητα και «ελλαδικότητα», όπως και η πεποίθησή του ότι εκτός Ελλάδος δεν υπάρχει ούτε ατόφια ελληνικότητα ούτε δε και «γνήσια» Ορθοδοξία! Προσόν ή μειονέκτημα να είσαι Ελληνας σήμερα; Προσόν όταν ζεις και πολιτεύεσαι με βάση τις διαχρονικές αξίες του Γένους. Μειονέκτημα όταν πιθηκίζεις και παριστάνεις τον «Ευρωπαίο». Διότι, αν πολιτικά «ανήκομεν εις την Δύσιν», πολιτισμικά ανήκουμε στην «καθ' ημάς Ανατολήν», η οποία ξεπερνά κάθε γεωγραφικό όριο και επεκτείνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου. Παράγει πολιτισμό ο Ελληνας της νέας εποχής ή μένει κολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα; Παράγει, όταν δεν αντιγράφει δυτικά πρότυπα («εκμοντερνισμού» ένεκα), αλλά δημιουργεί αντλώντας από την αστείρευτη πηγή του διαχρονικά ζώντος ελληνικού πολιτισμού. Και αυτό, σ' όλους τους τομείς: της ποίησης, της λογοτεχνίας, της μουσικής, του θεάτρου, της ζωγραφικής, της αρχιτεκτονικής. Αλλά και της μαγειρικής! (Και μια έκκληση στους επώνυμους και ανώνυμους μαγείρους του ελλαδικού χώρου: μαγειρεύετε ελληνικά και, προς Θεού, μη βάζετε «μπαλζάμικο» στη χωριάτικη, αλλά το γνωστό μας ξίδι. Για να καταλαβαίνει ο επισκεπτόμενος τη χώρα μας ξένος ότι βρίσκεται στην Ελλάδα και όχι σε κάποια επαρχία της μείζονος Ευρώπης!) Με ποια ταυτότητα οι Ελληνες περιέρχονται στον σύγχρονο κόσμο; Στα «χαρτιά», με εκείνη του Ευρωπαίου. Στην πραγματικότητα, με εκείνη του Βαλκάνιου. Το ελληνικό μου «γιατί» κι ένα «πρέπει» που πέταξα. Είμαι Ελληνας γιατί γνωρίζω τις ηπειρωτικές και πολίτικες καταβολές μου, όντας περήφανος γι' αυτές. Πέταξα όμως την πάλαι ποτέ πεποίθησή μου ότι η Ελλάδα είναι ο ομφαλός της Γης. Ζώντας επί 45 χρόνια στο χώρο της Διασποράς, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν είναι! Ο Ελληνας ποιητής μου. Ο Ευάγγελος Γαλάνης. Ο γνωστός σε πολλούς ως «ο λόγιος Μητροπολίτης Πέργης». Αυτός που με τους στίχους του και τον πεζό του λόγο, χρόνια τώρα, υμνεί τη Ρωμιοσύνη και προτρέπει τον Νεοέλληνα να θυμάται τις ρίζες του και να μην ξεχνά τις προγονικές του εστίες. Τις «χαμένες» εκείνες πατρίδες, ο πολιτισμός των οποίων συνετέλεσε τα μέγιστα στη διαμόρφωση του προσώπου της σύγχρονης Ελλάδας. Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου. Είναι πολλές. Τη στιγμή όμως αυτή, μία και μόνη: ότι η Μακεδονία δεν έχει σλαβικές καταβολές! Η Οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη - ορίστε την. Η Οδός του σύγχρονου Ελληνα ξεκινά (πρέπει να ξεκινά) από την Αθήνα, διέρχεται προσκυνηματικά από την Ιωνία, την Καππαδοκία, τον Πόντο και, μέσω Κωνσταντινουπόλεως, της αιώνιας αυτής πρωτεύουσας της Ρωμιοσύνης, φτάνει στα πέρατα της οικουμένης. * O δρ Γεώργιος Τσέτσης είναι Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και πρώην αντιπρόσωπός του στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, που εδρεύει στη Γενεύη.

Η ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΚΑΡΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΝΕΟΧΩΡΙΟΥ

To ιστορικό Νιχώρι του Βοσπόρου, αγαπητοί συνοδίτες, όπου είχα την τιμή να ψάλω για δεύτερο Πάσχα, πρωτοπορεί και στην έκδοση, κάθε χρόνο, μιας λίαν καλαίσθητης πασχαλινής κάρτας.
Ασπρόμαυρη, με καλλιτεχνική ματιά, λιτή μα με μήνυμα οικουμενικό: Το "Χριστός Ανέστη" αναγράφεται σε επτά γλώσσες. Δημοσιεύω την φετινή και μπορείτε να δείτε την περσινή εδώ.
Ο δραστήριος πρόεδρος της Κοινότητας Λάκης Βίγκας με συγκινεί πάντα για την φιλογένειά του, την οποία εμπράκτως αποδεικνύει κάθε στιγμή, αλλά και για την αισθητική του. Στο εκκλησιαστικό κιτς που μας κατακλύζει το Νιχώρι κάνει τη διαφορά!

Ανάσταση vs Ρατσισμός

Αυτή την εποχή που οι ορθόδοξοι διέσχισαν το στάδιο του Τριωδίου και απολαμβάνουν τη χαρά του Πάσχα, η παγκόσμια κοινωνία ασχολείται με τη νόσο του ρατσισμού. Αυτή η λέξη αποκόπηκε από την σημασία της, που αποκτά ετυμολογικά, και χρησιμοποιείται για να εκφράσει αισθήματα και συμπεριφορές που πηγάζουν από μια ψευδαίσθηση διάκρισης στο επίπεδο του φύλου, του χρώματος, της θρησκείας και ό,τι άλλο. Από τον ρατσισμό εκπορεύεται και η μισαλλοδοξία. Αλλά με μια ρετρό ματιά, παρατηρούμε πως ο ρατσισμός προκύπτει επίσης από την ψευδαίσθηση κάποιας ανωτερότητας (βλ. υπεροψία) όπως και απολυτότητας (βλ. κυρίως στην κατοχή της Αλήθειας). Όπως και να έχει το πράγμα, το γεγονός της Ενανθρώπισης και εν τέλει της Ανάστασης ανατρέπει ριζικά όποιες ψευδαισθήσεις διάκρισης συνεπώς, και ρατσισμού. Ο Χριστός «ενδεδυμένος» τον δερμάτινο χιτώνα μετέφερε το κέντρο βάρους από το γένος, τότε των Ιουδαίων, στον ίδιο τον άνθρωπο. Άρα ο Χριστός μετέφερε την κοινωνία στο ενωτικό στάδιο της παραδεισένιας- προ της πτώσης- κατάστασης. Η κοινωνία που πρεσβεύει ο χριστιανισμός είναι κατεξοχήν ανθρώπινη, ούτε φυλετική, ούτε θρησκευτική, ούτε κάτι άλλο παρεμφερές.

Σύμφωνα με αυτά που παρουσίασα, η εντολή του Χριστού να κηρύξουμε γι΄αυτόν σε όλους («πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» Ματθ. 28, 19), δεν αποκτά δογματική χροιά αλλά κοινωνική-άλλωστε ποιος εγγυάται ότι μόνο μέσω του δόγματος πλησιάζει ο Χριστός τον κόσμο; Ο Χριστός που μας ένωσε, άνδρες και γυναίκες, πιστούς και άπιστους , «Ιουδαίος και Έλλην» (Γαλ. 3, 28. σε σημερινή γλώσσα, χριστιανούς και αλλόθρησκους), μας δίνει κάθε δυνατότητα της υπέρβασης του ρατσισμού. Αυτή η συνέπεια της Ενανθρώπισης και της Ανάστασης ξεχνιέται πολλές φορές και ως ορθόδοξοι κοιταζόμαστε, στο περιθώριο των παγκοσμίων καταστροφικών γεγονότων.

Κάποτε κυκλοφόρησε μια «ταινία» με τον τίτλο Fitna, η οποία ταυτίζει κάποιους στίχους του Κορανίου με γεγονότα της σύγχρονης σε μας εποχής π.χ. 11/9/01, και άλλα. Υποστηρίζοντας έτσι ένα αίσθημα μισαλλοδοξίας κατά του Ισλάμ ως θρησκεία, και μια ψεύτικη διάκριση μεταξύ του Ευρωπαίου και του μουσουλμάνου (σαν να έγινε η Ευρώπη μια θρησκεία ή το Ισλάμ μια γεωγραφία!). Ο σεναριογράφος ανακοίνωσε πριν από κάποιες μέρες ότι ετοιμάζει την «ταινία» Fitna 2. Αυτή η προσέγγιση των πραγμάτων δεν εξυπηρετεί ούτε την αλήθεια ούτε την ωριμότητα του ανθρώπου στα μάτια του Θεού.

Από την άλλη έχουμε το συνέδριο του ΟΗΕ κατά του ρατσισμού στο οποίο δεν συμμετείχε το κατοχικό ψευδοκράτος του Ισραήλ παρασέρνοντας εκτός και τους συμμάχους του. Δυστυχώς κορυφώθηκε ο συρμός με την αποχώρηση των διπλωμάτων, στη διάρκεια της αναφοράς του προέδρου του Ιράν στον ρατσισμό του κατοχικού ψευδοκράτους του Ισραήλ. (αποχώρησαν και οι Έλληνες διπλωμάτες!!!)

Δυστυχώς όλα τα κράτη, μάλλον οι κυβερνήσεις, αντιμετωπίζουν τα διαφορετικά στρώματα των ίδιων των λαών τους, όπως και άλλων λαών («εχθρών») με τρόπο ρατσιστικό. Μα, όμως, ο ρατσισμός δεν είναι ένας, και στον ίδιο βαθμό παντού. Και με βάση πολλών στοιχείων, πουθενά δεν έχει φτάσει στον ίδιο βαθμό στο οποίο έφτασε στο κατοχικό ψευδοκράτος του Ισραήλ. Το τείχος του Βερολίνου έπεσε για να υψωθεί το τείχος της ντροπής στη Γάζα και να χωριστεί η λωρίδα από τη λοιπή κατεχόμενη Παλαιστίνη; Η απαγόρευση στους Παλαιστίνιους μουσουλμάνους να προσευχηθούν στα τζαμιά, κυρίως στο Αλ-Άξα, τι είναι; Τα εμπόδια στους Παλαιστίνιους χριστιανούς στο να πάνε στις εκκλησίες τι είναι; Τα βάσανα της αναγνώρισης του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κάθε λίγο και λιγάκι τι είναι; Το κατοχικό ψευδοκράτος δεν παύει να είναι ρατσιστικό, αν εμποδιστεί ο πρόεδρος του Ιράν στο πλαίσιο του ΟΗΕ, να εκφωνήσει τον λόγο του. Άλλωστε τα παρατράγουδα βοήθησαν στην καλύτερη μετάδοση της άποψής του. Το ίδιο ισχύει σε όλα τα κράτη (και μη) μέλη του ΟΗΕ.

Επανέρχομαι στα καθ’ ημάς ελπίζοντας ότι τα δύο παραδείγματα που ανέφερα, να αποδείξουν την αναγκαιότητα και την υποχρέωση του κάθε αναστημένου ορθόδοξου πιστού να καταπολεμήσει τον ρατσισμό και κάθε άλλη διάκριση, και να σπείρει την ένωση των πάντων με βάση την ανθρώπινη φύση, που μόλις γιορτάσαμε την Ανάστασή της.

Προμηθεύς

(σκίτσο: ο ρατσιστής είναι ο άλλος!)

Η ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ

Στον Εσπερινό της Αγάπης στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, ο φακός του Νίκου Μαγγίνα ...συνέλαβε τις αντιθέσεις που μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά. Μια σλαβόφωνη ορθόδοξη με το μαντίλι για την προσευχή (αριστερά), χαρακτηριστικό των σλάβων ορθοδόξων γυναικών, συνοδευόμενη από μια φίλη της μουσουλμάνα (δεξιά).

Αυτό ακριβώς το πνεύμα της ειρηνικής συνύπαρξης διακηρύσσει πάντα το Οικουμενικό Πατριαρχείο καλλιεργώντας τον διαθρησκειακό διάλογο.