ΜΙΚΡΟ ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ ΣΤΟΝ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Αφιέρωμα στον ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
στο λογοτεχνικό περιοδικό «Η ΛΕΞΗ», τχ. 198 (Οκτ.-Δεκ. 2008).

Ανθολογούνται κείμενα των Π. Τέτση, Σ. Σόρογκα, Ν. Ζία, Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου, Π. Β. Πάσχου, Β. Αθανασόπουλου, Σ. Γουνελά, Δ. Κοσμόπουλου, Δ. Αγγελή, Δ. Σεβαστάκη, Ν. Ορφανίδη και παλαιότερα των Τ. Κ. Παπατσώνη, Γ. Τσαρούχη, Αλ. Μινωτή, Ν. Γ. Πεντζίκη, Ν. Εγγονόπουλου, Ν. Βρεττάκου, Ν. Δ. Καρούζου, Μ. Πλωρίτη, Δ. Μυράτ, Γ. Ιωάννου, Σ. Βασιλείου, Ι. Καμπανέλλη, Ν. Κούνδουρου, και Δ. Σαββόπουλου.

Το τεύχος συνοδεύεται και από cd, με πέντε αφηγήματα του Κόντογλου τα οποία διαβάζει η Άννα Συνοδινού.

Εξαιρετικό αφιέρωμα, στο οποίο όμως -δεν ξέρω για ποιο λόγο- απουσιάζει μια πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά στον κυρ Φώτη από τον Ν. Καζαντζάκη. Μια ζεστή ανάμνηση του τελευταίου «στον τρισχαριτωμένο ναό της Περίβλεπτος» στον Μυστρά, όταν συνάντησε τον σπουδαίο Κόντογλου ανάμεσα στις σκαλωσιές, με την παλέτα και το πινέλο στα χέρια, καθώς αποκαθιστούσε την ωραιότητα των αρχαίων τοιχογραφιών.

Ιδού ένα απόσπασμα:
«Τα μάτια του λάμπουν ευχαριστημένα, γιατί ξέρει πως εχτελεί το χρέος του· και τα χέρια του είναι γεμάτα ανυπομονησία και δύναμη. Πάλεψε πολύ στη ζωή του, πόνεσε, μα τα εφήμερα δεν μπόρεσαν να τον λυγίσουν· πώς να λυγίσουν έναν άνθρωπο που πιστεύει στο Θεό; Κι όταν τον παρασφίξει η πίκρα, αρχινάει και ψέλνει θριαμβευτικά ένα τροπάρι: Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια… Ή: Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία… Κι η πίκρα ξορκίζεται, κι η γης μετατοπίζεται, κι ο Κόντογλου με τα δαχτυλίδια του, με το καρέ παλτό του, με τα σγουρά μαλλιά του, με τα μεγάλα του μάτια, μπαίνει αλάκερος στην Παράδεισο.
[………………………………………………]
Ο Κόντογλου έτρεχε απάνω κάτω στην Παράδεισο, που αυτός με τις ανασκαφές του ξανάφερε πάλι στο φως. Θείες μορφές πλαντούσαν κάτω από στρώματα ασβέστη και λες πλαντούσε μαζί τους κι ο Κόντογλου και δεν έβρισκε ησυχία, αν δεν τις γλίτωνε. Σωστά έχει ειπωθεί πως κάθε άνθρωπος έχει κάτω από την ευθύνη του μιαν ορισμένη περιοχή από πράματα, ανθρώπους κι ιδέες, κι αν δε σώσει την περιοχή αυτή ούτε κι αυτός δε σώζεται. Η περιοχή του Κόντογλου είναι γεμάτη από χαλασμένες τοιχογραφίες».

(Ν.Καζαντζάκη, «ΧΙΙ. Μυστράς», Ταξιδεύοντας, Ιταλία-Αίγυπτος, Σινά-Ιερουσαλήμ, Κύπρος-Μοριάς, Εκδόσεις Ελ. Καζαντζάκη, Αθήνα , 1969, σς. 276-306)

Καλή σας ανάγνωση
Γ.Μ.

Κατωτέρω δημοσιεύω το ποιητικό σχόλιο του π. Π.Κ. στην ανάρτηση:

Ένα μεγαλυνάριο για τον Κόντογλου:

Άξιον εστίν ως αληθώς

μεγαλύνειν Κόντογλου τον λαμπροφόρον

τον λαμπρομανέστατον αυθέντην των χρωμάτων

και ανασκαφέα των μυχιεστέρων σκιρτημάτων της ψυχής

του φωτός τον τεχνουργόν

και φωτομαχίας τον ζουρλόν θεράποντα!